19jarige met psychotische klachten

Pychose gevoeligheid

https://www.ypsilon.org/vroeg-ingrijpen

"Risico
Er is niet te voorspellen wie een psychose krijgt en wie niet. Er is wel in te schatten of iemand tot een groep met een verhoogd risico behoort. Goede begeleiding van mensen met high risk (HR) of ultra high risk (UHR) is belangrijk om er snel bij te zijn als zich een psychose ontwikkelt en die zo mogelijk te bekorten of te voorkomen. "

Heel positief in dit verhaal is dat het betreffende kind op voorspraak van een vriend zich direct gemeld heeft. Dat is een belangrijke verworvenheid. Uiteindelijk zelf onderkennen dat het niet goed gaat, ken de verschijnselen bij jezelf, en dan hulp zoeken is belangrijk.

Overigens zou ik zelf liever zaken doen met een psychiater omdat mogelijk ook medicatie nodig is, maar misschien is dit wel een praktijk waar ook artsen aan verbonden zijn?

Wow.. die lijst

Dank je AnneJ.

De lijst die op die webpagina staat, daar schrik ik van. Want als ik hem invul met de antwoorden van de afgelopen dagen in mijn achterhoofd, dan scoort kind zeker meer dan 7.

En wat je omschrijft, is precies ook mijn buikpijn. Ik ben heel blij dat kind hulp heeft gezocht, en dat moet je altijd doen bij iemand waar je je thuis voelt. Maar dit is meer een vrijgevestigd iemand, dan een praktijk met psychiaters en psychologen, en naar de huisarts wil kind niet. Al typend, eigenlijk hoop ik dat kind door betreffende hulpverlener naar huisarts wordt gestuurd voor meer hulp en, inderdaad indien nodig, medicatie. Al maak ik me ook zorgen omdat kind behoorlijk intelligent is, en nog wel eens een rad voor iemand ogen kan draaien.

Overigens heb ik zélf al wel met de huisarts gebeld. Zij konden niets (terecht, want kind is boven de 18), maar hebben wel een aantekening van mijn zorgen. Al was het maar, dat als kind belt, ze weten dat de omgeving zich bewust is van hoe het met kind gaat.

Tips

Wat je in elk geval kunt doen is je kind bevestigen dat hij niet de enige is met een psychosegevoeligheid en dat aan hem de taak is om de schade te beperken. Tijdig waarschuwen, betrouwbare hulp zoeken.
Zonodig ook hulp zoeken met het regelen van zijn financien. Dat kan ook nog wel eens fout gaan in zo'n episode. Misschien vind hij/zij het wel goed dat je, via een bankmachtiging, meekijkt of het wel goed gaat?
Of dat je hem meegeeft dat het geen probleem is, wat er ook voor achterstand of schulden zijn, als hij daar hulp bij nodig heeft kun je met hem meekijken en helpen om zaken op te drogen. Dat is noodzakelijk. Het is juist niet zo handig om dat dan maar even te vergeten omdat je met andere dingen bezig bent.
Kortom, hem/haar zelf zo goed mogelijk instrueren om zichzelf te helpen.

Familie

Mensen die in een psychose belanden hebben geen ziekte-inzicht. Dat is juist het probleem. Daarom zijn anderen, zoals de vrienden, maar uiteindelijk ook altijd familie, van groot belang: zij kunnen signaleren en aangeven dat er echt iets moet gebeuren.
Het is goed dat je kind de hulp van vrienden aanvaardt. Ik heb geen goede ervaringen met psychologen op dit gebied. Inderdaad; huisarts, psychiater, spv-er en zelf inzicht krijgen, dat zijn belangrijke dingen.
Je niet-pluis-gevoel was terecht. Je zucht (alweer....) ook, maar helaas niet nuttig. Ik denk dat het nu belangrijk is dat je vooral goed kontakt houdt met vrienden, waar mogelijk zelf opvangt, maar ook zorgt dat er goede hulp komt. Goede hulp is dan vooral ook eerst goede diagnostiek en de juiste kanalen.
Spaar jezelf wat energie betreft: wat anderen kunnen doen, laat dat aan anderen over. Het is helaas geen griepje, dus de zorg en het gevoel alert te moeten zijn kan wel eens heel lang gaan duren.

Tsjor

Tnx

Super, die reacties. En gelukkig lees ik wat aansluit bij mijn eigen gevoel hierover. Dat het niet een griepje is snap ik helaas maar al te goed. Dat was denk ik ook de oorzaak van de zucht.

Meer hulp ging over het VIP team dat genoemd werd op de site die Anne me aanwees, waar idd een psychiater, spv-er en eventueel maatschappelijk werk in zit. Ik hoop echt dat de ‘gesprekspartner van vandaag’ hem ook naar de huisarts verwijst en anders vraag ik inderdaad of zijn vrienden hem daar ook nog eens op wijzen.

Je waarschuwing over praktische zaken sluit gelukkig ook aan bij mijn eigen idee. Goed om te benoemen dat het vaker voorkomt en dat het goed is dat hij nu aanneemt dat hij hulp nodig heeft.
Hoe raar het ook klinkt misschien, ergens heb ik de hoop dat dit het gevolg is van veel blowen. Want als dat zo zou zijn, heeft hij de echte eerste hobbel (daarmee stoppen) al overwonnen. En ja, dat weet ik bijna zeker, aangezien zijn vrienden me dat verteld hebben.

Nogmaals bedankt voor je reacties

VIP team

Helaas heb ik ook niet zulke goede ervaringen met het VIP team. Het zit op kantoor en adviseert. Soms heb je meer aan een goede wijkverpleegkundige die een vinger aan de pols houdt en regelmatig langskomt om te kijken of iemand zich nog wel verzorgt en dan zelf de handen uit de mouwen steekt, die even de deurwaardersbrieven van de mat haalt en daar degene mee belast die steunt met de papieren e.d.

De 'doorloop' van zo'n VIP team is ook ontmoedigend en de organisatie is vaak meer met zichzelf dan met de clienten bezig.

Maar hopelijk zie ik dat te zwart. Houd in elk geval je doel in de gaten.

Een update

Jee. Ik kwam mijn bericht weer tegen. En wat is er veel gebeurd. In een notendop: november was nog niet de "harde bodem", de psycholoog waar ik het over had verzekerde dat kind helemaal in orde was, gewoon moest doorgaan met stoppen met blowen en uitingen vinden voor zijn creativiteit. En dat heeft kind de afgelopen tijd vooral ook uitgedragen.

Dus niets niet bezoek aan huisarts, op de lijst voor een vipteam of wat dan ook. En even leek het beter te gaan. Sinds januari zakte kind echter weer terug. Was soms niet aanspreekbaar, erg vaak heel boos, en niet te bereiken. Maar hee.. er was met kind niets aan de hand, dat had de therapeut gezegd, en werd door kind om de haverklap bevestigd. En als ik me zorgen maakte, lag dat vooral aan mijzelf. Ik was gek. Helaas bevestigd door manlief "je moet je niet zo druk maken, er is toch niets met kind aan de hand behalve dat kind vervelend is". Mondde uiteindelijk uit in een crash waarin kind een stoel naar vader gooide en wegstormde.

Wat volgde was een zwerftocht van drie weken. Weken waarin ik soms onbegrijpelijke appjes kreeg (laat me nou eens met rust mam), of ongeruste telefoontjes van vrienden. Weken waarin hij door nederland dwaalde en een avond heel even thuiskwam. Om binnen drie minuten stellig te beweren dat hij helemaal in orde was, alleen maar even een schone onderbroek kwam halen en weer ging.

Gelukkig is kind toen weggelopen naar een vriend, wiens ouder in de hulpverlening zit. Een ouder die, samen met andere vriend, kind wist over te halen om huisarts te bezoeken en voorlopig bij dat gezin te logeren. Dat ging nog niet van een leien dakje, met dank aan twijfelende vervangende artsen en 'brieven op verkeerd bureau' bij GGZ instellingen, maar de hulpverlenende bevriende ouder heeft hem (en de huisarts) gegidst, waardoor hij nu medicijnen slikt en eind.e.lijk een intake bij het vip team heeft gehad. Ik heb je gelezen AnneJ - maar zelfs hulp vanuit een kantoor met medicatie is meer dan hij het afgelopen jaar aan professionele ondersteuning heeft aangenomen, dus voor nu ben ik er blij mee.

En voor de rest? Rest alleen maar zorgen. Zoals ik ooit van een psycholoog heb geleerd, mag ik elke dag 15 minuten lang mijn zorgen beschrijven. En die gaan over het nu (hoe krijgen we hem terug op de rails, is er herstel en hoe zal dat gaan), en het later, over acuut (is hij wel waar we hopen dat hij is, kan/mag/wil hij daar blijven) en zijn plannen (bijbaantje: hoe gaat dat, opleiding: is hij daar wel eerlijk dat hij ziek is, wat als hij wegmoet waar hij nu is, waar kan hij heen).
Vooral is het ook nog een oefening in loslaten: hij vindt ons eng en beangstigend, dus we benaderen hem niet en laten hem met rust. Hoe lastig ingewikkeld en verdrietig dan ook. Maar het valt me hard merk ik, te weten dat je kind in zo'n donkere plek zit, en het laat weinig energie over voor andere zaken. De huisarts wist niet meer dan "zorg goed voor jezelf" te wensen. Goede tip, maak er een tegeltje van, maar hij kon me niet helpen met hoe dat dan eruit zag. Misschien bedoelde hij wel dat ik een 1-aprilmop op OOL moet gaan bedenken

Oh ja: ik twijfel of ik de therapeut die eerder meldde dat er niets aan de hand was, eens moet bellen. Om te vertellen dat hij het fout had. Of zou ik mijn geld terug moeten vragen...

Therapeut

Het heeft zo weinig zin om terug te rapporteren. Die neiging heb ik ook wel eens, maar dat doe ik alleen in positieve zin.

Bovendien denk ik dat je dit ook bij je zoon kunt beleggen. Blijkbaar is hij zo slim, zoals je zelf al aangeeft, dat hij een beter beeld van zichzelf weet neer te zetten bij de therapeut dan goed voor hem is. Ook uit schaamte, maar bovendien omdat de omgeving ook graag wil dat het wel meevalt en dat omstandig roeptoetert.

Inderdaad heeft iemand met een psychose geen ziekte inzicht maar in betere tijden is het wel heel erg belangrijk om daar op in te spelen. Het is zijn leven, hij kan zorgen dat het beter met hem gaat en veilige hulp zoeken. Misschien zich eens goed in verdiepen als hij niet angstig en achterdochtig is. Het is de realiteit van zijn leven.

Ik wens je heel veel sterkte en hopelijk komt je zoon snel weer op aarde. Wat is dat toch mooi dat hij nota bene bij een andere hulpverlenende ouder terechtkomt en dat die het voor hem opneemt! Die zou ik eens op reageren met een bedankje voor zover je dat nog niet gedaan hebt.

Ik zou het wel doen

De psycholoog heeft zich op een terrein begeven waar hij/zij niet voldoende voor onderlegd was en dat heeft jou, je mand en je kind veel ellende gekost. Ik zou het dus wel een keer met de psycholoog opnemen, niet om geld terug te vragen maar wel om ervoor te zorgen dat de psycholoog beter oplet en inzicht krijgt in wat een verkeerde ' diagnose' kan doen.

Als je zoon psychotisch is, dan is de politiek correcte term: psychosegevoelig. als je op internet gaat zoeken en je komt bij MIND en ' de herstelbeweging' terecht, dan krijg je teksten zoals AnneJ hier schrijft: ' Het is zijn leven, hij kan zorgen dat het beter met hem gaat en veilige hulp zoeken.'

Als je het mij vraagt, dan zou ik je andere termen adviseren en je laten zoeken op schizofrenie en verwijzen naar stichting Ypsilon, een organisatie van familieleden van mensen met schizofrenie. Ik zou je ook het boek ' Leven met schizofrenie' adviseren van Rigo van Meer, Kosmos 1995. Helaas lijkt het helemaal uitverkocht. Het boek van Olga van der Meer is een ervaringsverhaal, dat is echt iets anders.

Ik gruwel van wat de ' herstelbeweging' aan ' visies' en termen de wereld in strooit en hoe ontwrichtend dat kan zijn. Iemand met schizofrenie heeft geen ziekte-inzicht en kan dus ook niet zelf zorgen dat het beter met hem gaat en dat hij veilig hulp gaat zoeken. Iemand met schizofrenie zoekt geen hulp, want hij heeft niet de idee dat hij hulp nodig heeft. Elke relativering van de ernst van deze ziekte is riskant, omdat mensen dan bevestigd worden in hun idee dat er met hen niets aan de hand is, vervolgens medicatie niet meer slikken en vervolgens opnieuw in een psychose kunnen belanden. Voor familie betekent het dat zij de heilloze weg weer in moeten slaan om hulp te zoeken. Voor de persoon zelf betekent het extra beschadigingen.

Ypsilon is voor zover ik weet de enige organisatie die echt veel kan en heeft betekend voor familie. Daar vind je in elk geval mensen die weten waar je over praat.

Veel sterkte. Ik hoop dat je een manier vindt om met dit verhaal en met dit gegeven te leven.

Tsjor

Steun

Beste Even als IADH moeder,

Ik kwam het verhaal over uw kind tegen. Ik heb alle reacties gelezen. Daar zaten vooral veel zinnige dingen tussen. Dat zie je helaas ook wel eens anders op dit soort fora.

Wat fijn dat uw kind terecht kon bij een vriend met een ouder die in de zorg werkzaam is.
Ik ben zelf moeder en actief voor Ypsilon bij de adviesdienst. Uw verhaal klinkt heel bekend. Eén van de reacties van Tsjor verwijst naar de Vereniging Ypsilon. Ypsilon is er voor naasten van mensen met een psychotische kwetsbaarheid. De diagnose is hierbij niet van belang.

Als u behoefte heeft om eens te "sparren" met iemand over wat wel en wat niet te doen. Of u wilt inhoudelijk meer weten van een psychotische kwetsbaarheid, bel ons rustig. Daar zitten we voor! Op werkdagen tussen 10.00 en 16.00 uur zijn we bereikbaar op nummer 088 0002120.
U kunt ook lid worden van onze organisatie. Maar dat is mogelijk de volgende stap.
Ik wens u veel sterkte en hoop dat u de "stoute schoenen' aantrekt en ons belt, voor informatie, voor steun, voor advies.... Belt u rustig!

U kunt ook kijken op www.ypsilon.org of op www.naasteninkracht.nl
Ik denk dat u daar veel aan kunt hebben in uw zoektocht.
Sterkte Marja

Iets meer respect

' dit soort fora' ,
Ouders Online lijkt in niets op welk soort fora dan ook. Hier ben je niet verbaasd als er veel zinnige reacties ' tussen zitten', je verwacht niets anders en anders wordt er ingegrepen, door forumdeelnemers of door het onvolprezen forumbeheer.
Politiek correcte termen zoals ' psychotische kwetsbaarheid' laten onverlet dat er een heel groot probleem achter zit en dat het voor familie en voor betrokkenen wel van belang is om een goede diagnose te krijgen. Al zet Ypsilon zich breder in. Prima. Maar laten we in alle behoefte aan politieke correctheid niet wazige en schemerige woordendekens verspreiden, die het zich op de problematiek belemmeren en onbenoembaar maken.

Tsjor.

Psychotische kwetsbaarheid

Ik begrijp je zorg Tsjor. Er is, ook onder hulpverleners, toch nog teveel onderschatting van de ernst van sommige beelden.

Maar ik ben van mening dat het vooral de taak is van de hulpverlening zelf om zich goed te scholen. Als je als ouder met een kritische opmerking komt gaan te makkelijk de hakken in het zand of het heeft geen enkele zin. Ik belde een jaar na de zorgmelding met het afdelingshoofd van degenen die ons gemeld hadden. O, wat was ze nog steeds begaan met het meisje dat haar angsten op mijn gezin had geprojecteerd. Er was geen doorkomen aan. Je hebt echt een andere positie en ze hebben hun handen vol aan zichzelf.

En als de hulpverlening wel wil leren van ouders en patienten dan is het belangrijk dat ze zelf die beweging maken en zich niet verschuilen achter multiple choice exitinterviews of spiegelgesprekken die met een sisser uitgaan als het gesprek over is.

Het zal ook met je ervaringen te maken hebben. Ik heb er niet zo'n hoge pet van op. Er zijn hier en daar geweldige hulpverleners maar er is ook een hoop onzin en gebrek aan kennis om ouders en kinderen echt de weg te wijzen.

Die bal ligt bij de hulpverlening. Willen ze echt wat betekenen voor mensen op een structurele manier dan zijn ze zelf aan zet.

Meer kennis ontwikkelen over hulpverlening en ophouden met die meldingshysterie los te laten op iedereen die hulp zoekt. Zolang de hulpverlening niet zelf die handschoen oppakt zijn ze onveilig. En ondeskundig.

Handig om in elk geval te verwijzen naar de ouderorganisaties, waar dat mogelijk is. Daar zit meer kennis waar je je op kunt orienteren.

AnneJ

Dit gaat helemaal niet om meldingshysterie. Het gaat meestal al om mensen die meerderjarig zijn. Daar zit geen meldingscircuit meer omheen.
Een van de problemen met schizofrenie is, dat er inmiddels behoorlijk wat kennis is opgedaan over welke medicatie (vooral dat, van een psychiater) helpt en wat de voorwaarden zijn om dat goed te laten verlopen. Maar aangezien degene die het aangaat geen enkel ziekte-inzicht heeft zal die persoon zelf dus slechts met veel moeite en soms zelfs helemaal niet te bewegen zijn om hulp te vragen. En een eigen hulpvraag is een voorwaarde voor hulp.
Het probleem om hulp te krijgen voor mensen met schizofrenie ziet er heel anders uit dan de problemen met jeugdzorg. Het is van een heel ander kaliber.
Hoe dramatisch de uitwerking ervan kan zijn kun je wellicht lezen in de krantenberichten en/of het boek over Bart van U, de man die oud-minister Els Borst vermoordde,en zijn eigen zus. Probeer je in te denken in de positie van zijn familie. Gelukkig is het meestal niet zo dramatisch, maar de ervaringen van deze familie in hun pogingen om hulp te krijgen zijn zeer herkenbaar.

Tsjor

Hulpvraag Bart van U.

https://www.metronieuws.nl/nieuws/binnenland/2016/02/zo-werd-de-moordenaar-van-els-borst-gevonden

"Uit onderzoek blijkt dat Bart van U. zijn gang kon gaan doordat zijn DNA niet was afgenomen in een eerdere zaak, terwijl dat wel had gemoeten. Het Openbaar Ministerie biedt de nabestaanden verontschuldigingen aan. Van U. meldde zich ook meerdere keren bij de politie met de vraag om opgenomen te worden. Minister Art van der Steur (Justitie) biedt ook zijn excuses aan."

Aan hem heeft het niet gelegen zullen we maar zeggen?

Ook aan zijn familie niet

Er zijn wel meer dingen te lezen dan stukjes uit metro-nieuws. Het heeft niet aan hem gelegen, het heeft ook zeker niet aan zijn familie gelegen. Het is grote, helaas herkenbare tragedie van mensen die om hulp vragen,w aar hulp voor handen is, maar inzichten over eigen verantwoordelijkheid, zelf, etc. in de weg staan, uit angst te vroeg in te grijpen in het leven van volwassenen.
Er zijn ook verhalen van volwassenen die aangeven dat zij onterecht het hulpcircuit ingegaan zijn en daar weer veel ellende van hebben gehad.

Tsjor

gek

Niet elke schizofreen is of wordt een gevaarlijke gek. Ik had toevallig een hele lieve in de familie, mijn zwager. Ook veroorzaakt door veel teveel hash paffen (en het zat vast in de genen, maar hij ging door waar anderen stoppen). Daarnaast een alcoholprobleem. Gelukkig nam hij wel braaf zijn medicatie. Maar hij kon alleen zelfstandig wonen dankzij zijn ouders, die zorgden dat hij er netjes bij zat. Werken kon hij niet. Hij is overleden voor zijn vijftigste aan de alcohol.
Over dat hash paffen: je zoon is nog jong. Hij houdt met paffen idd z'n psychoses in stand. Pas na enkele psychoses spreek je (bij mijn weten) van schizofrenie. Omdat hij zo jong is heeft hij kans dat het niet blijvend is, maar dat weet ik niet. Het is sowieso het belangrijkste te stoppen met de hash en zo snel mogelijk en goede hulp zoeken bij deze verslaving (jellinek oid), jullie hebben al iemand gevonden. School is even van minder belang. Ik hoop dat hij zelf ook hulp wil blijven houden, psychoses zijn een angstige ervaring. Fijn dat hij nu bij jullie thuis is en dat zijn vrienden ook bezorgd zijn en dit naar hem toe uiten.
Maar ik weet van dichtbij hoe het was voor z'n ouders en de angsten die erbij komen kijken. Wat dat betreft is zo'n lotgenotenclub wel een idee, omdat je je zo alleen voelt.

Ziekte-inzicht

Ik weet niet hoe ‘n grote uitzondering hij is maar ik ken een man met schizofrenie die zelf heel goed weet wanneer hij achteruit gaat en dan naar zijn behandelaars gaat om de medicatie tijdelijk op te hogen. Zijn klachten blijven op die manier heel aardig binnen de perken. Hij doet vrijwilligerswerk, heeft een vriendengroep en leidt voor zover ik kan zien een tamelijk bevredigend leven. Niet probleemloos, maar wel met een zeker evenwicht.

Bij hem zijn de klachten lang geleden begonnen met hallucinogene paddestoelen.

Ik heb sterk de indruk dat mensen met (gevoeligheid voor) psychische klachten vaker drugs gebruiken dan anderen. Omdat ze vaak met veel spanningen zitten en daar verlichting voor zoeken. Ik zie het dan als een poging tot zelfmedicatie. Het heeft dan geen zin dat drugsgebruik te veroordelen of te verbieden. Ik weet niet of er standaard gekeken wordt naar medicatie om de spanning hanteerbaar te maken maar ik zou dat zeker ter sprake brengen, om het stoppen met Cannabis te vergemakkelijken.

Wat enorm moeilijk, verdrietig en angstig om je kind in zo’n kwetsbare situatie terecht te zien komen. Ik hoop dat er snel een weg wordt gevonden die hoop biedt op herstel.

Groet,
Jo Hanna

Niet noodzakelijk

Drugs hoeft niet de oorzaak te zijn. Schizofrenie (ja ik weet het, je moet eerst een paar keer psychotisch zijn geweest en daarna krijg je pas een diagnose) komt in alle culturen voor en is van alle tijden en begint meestal rond de leeftijd tussen 20 en 30 (ja, er zijn uitzonderingen naar boven en naar beneden).
De voorbeelden die Mijntje en Jo Hanna noemt zijn voorbeelden van mensen die al medicatie hebben. Medicatie krijg je niet zomaar, dan moet je al bij een psychiater zijn geweest. En bij die psychiater kom je ook niet zomaar als je midden in een psychose zit. Het traject tussen de eerste verschijnselen en stabiel zijn op medicatie, dat traject is het zwaarste deel.
Met medicatie kunnen mensen prima leven. Voor iedereen is het verschillend hoe dat eruit ziet, maar er is sprake van stabiliteit, vaak ook van zelfredzaamheid en naar vermogen van sociale activiteiten. Met psycho-educatie kunnen mensen zelf hun problemen begrijpen en zelf aangeven als het niet goed gaat. En er worden tegenwoordig gelukkig ook behandelplannen opgesteld waarin de rol van de familie wordt omschreven, zowel als het gaat om signalering als wanneer het gaat om wijzigingen in de behandeling (heel belangrijk).
Kortom: er is zoveel goeds mogelijk als het probleem eenmaal onderkend is en er een behandeling wordt gestart..... dat maakt vaagheden, mist etc. ook zo pijnlijk.

Tsjor

Dank

Ik lees zoveel terug van wat er allemaal door mijn (ons) hoofd gaat, dat ik afgelopen dagen niet kon reageren. Noem het kop in het zand, of leef van dag tot dag: ik las het wel, maar kon het er niet bij hebben.

Want alles wat jullie zeggen past bij wat ik denk. De worsteling om kind te zien, en te zien dat het niet goed gaat - maar dat het niet aankomt. En nu nog, kind zit aan de medicijnen (dankzij telefoontjes tussen interventieouder-huisarts en psychiater) en heeft eerste intake gehad, maar vindt het nog steeds heel lastig en vervelend en moeilijk om zich te uiten over die warrigheid en angst die hij ervaart. Dus ja: leuk dat iedereen meldt "kind moet voor zichzelf zorgen en zelf aan bel trekken als niet meer gaat", maar dat is toch juist wat hier mis gaat. In mijn nachtelijke piekeruurtjes moest ik wel eens denken aan de documentaire over Emmy/Emily, een jonge meid die uiteindelijk aan de gevolgen van anorexia overleden is. Bij haar zag je ook dat ze soms als mens wel wilde eten, maar dat haar ziekte er tussen ging zitten en dingen ging zeggen als "er zit zand in mijn eten". Een soort zelfondermijnend gedrag, waarbij de ziekte juist het herstel belemmert.

En psychotisch, psychotische klachten of schizofreen: zo ver zijn we nog niet. Dat is misschien wel het bij de dag leven wat ik bedoelde: nu denk ik dat kinds depressie er nog steeds was, kind geprobeerd heeft die depressie te verdoven met drugs en doen alsof er niets aan de hand is, en de gevoeligheid en aanleg én de rest ervoor gezorgd heeft dat zijn hersens "op slot" gingen. En of dat ooit goed komt, vaker voorkomt; die gedachtes kan ik er niet te veel bij hebben, in de hoop dat behandelaars daar wel op letten, bij begeleiden enz.

Dus dank. Dank over de verhalen dat het te beheersen kan zijn. Dank voor het aanbod van de lotgenotentelefoonlijn, helaas is telefoneren voor mij erg lastig. Dank ook voor het begrip dat het niet fijn is. Ik ga ondertussen me voorbereiden op een verhuizing, want kind moet weg waar het nu is en gaat vanmiddag naar een vertrouwd familielid. Fijn dat kind daar terecht kan, maar ik ga kijken wat er te regelen valt aan een andere oplossing.

Zo ver ben je nog niet

maar zo ver is het ook nog niet.
Een psychose kan idd ook op zich zelf staan, eenmalig voorkomen.
Veel sterkte!

Sterkte!

Je kiest zelf het moment uit voor een volgende stap, als die al moet komen. En helemaal eens met Annie, het kan ook een eenmalige psychose zijn!

Fijn dat je zoon bij een vertrouwd adres terecht kan. Heel veel sterkte!

Vier maanden verder

En hoewel ik hier niet gereageerd heb, zaten de tips wel in mijn achterhoofd

Bv in de gesprekken met het vip team. Waar ze in het begin doodleuk zeiden ‘laat hem maar even aan ons wennen, we zien hem over vier weken wel’. Daar was mijn innerlijke tijgermoeder het niet mee eens- want als je hem even zover hebt dat hij hulp wil, moet je hem die bieden. En niet wachten omdat je denkt dat hij moet wennen. Dus eigenlijk deed hij wat de hulpverlening denkt, aangeven dat hij hulp nodig had, maar gingen ze toch van hun eigen ideeen uit.

Of in waar hij nu woont. Bij familielid was tijdelijk, maar wat dan wel. Ik vond een particulier woon initiatief, op basis van Pgb, dat ze zelf begeleid wonen noemen. De eigenaar heb ik gemaild, en die heeft toen zelf contact met kind gezocht. Wist de juiste snaar te raken, waardoor kind openstond voor deze woonvorm.
Wat dan volgt is wederom een tijgermoeder traject. Aanvraag bij de gemeente, die zeven weken later een intake gesprek aan de keukentafel doen. Een gesprek waar ze lieten vallen eigenlijk niets van psychoses te weten. Gelukkig was de spv-er van het vip team erbij. Toen kwam de indicatie; een uurtje per week een ambulant begeleider en kind moest maar zelf een studentenkamer regelen. Ik ontplof en heb boze mails gestuurd naar ggz en gemeente. Ook in onze afspraak met ggz heb ik mijn suikerlaagje rust en humor losgelaten en verteld dat er Ze misschien wel zien wat we nodig is, maar niemand de actie neemt. Dat het onverantwoord is om hem zelfstandig te laten wonen, maar dat blijkbaar eerst er van alles moet misgaan. Toen ik ook nog vertelde dat hij, door niet kunnen leveren van de apotheek, al anderhalve week zijn medicatie niet slikte, ging de computer aan en werden ineens acties opgestart.

Waardoor kind nu, sinds een paar weken, begeleid woont; een kamer in een huis met meerdere jongeren waar zo’n vier uur per dag ambulante begeleiders rondlopen. Zijn spv-er heeft zich ook meer laten zien, in overleg met gemeentes, begeleiding van medicijnen en het zoeken naar juist vrijwilligerswerk, dus het lijkt erop of het tijgeren geholpen heeft.

We zijn er nu nog lang niet. En na onze vakantie ga ik weer het gesprek aan omdat psycho educatie nog echt wel meer nodig is, want kind blijft ervan overtuigd dat er niet zo heel veel aan de hand was. Er is aangegeven dat er een onderzoek komt naar de oorzaak (vp kloof bijvoorbeeld, of iets anders), maar dat laat op zich wachten. En ook cgt en systeem therapie (Kind vindt ons eigenlijk nog steeds heel eng) zou opgestart worden maar is er nog steeds niet.
Maar voor nu is er, mede dankzij jullie tips, een tijdelijke rust. Al durf ik het haast niet op te schrijven, uit angst het te ‘jinxen’.

Knap

Laat me weten als ze een oorzaak vinden voor de psychoses, want daar ben ik erg benieuwd naar. En veel medici met mij denk ik.
Maar knap dat je zover gekomen bent. Naar dat het zo moet, maar gelukkig zonder dwang.
Denk even goed na: wat wil je nog met systeemtherapie en cgt?
Wat is jinxen?

Tsjor

Jinxen is puberette taal

En volgens mij Afkomstig uit het Engels. Het betekent iets als dat je niet te hard mag roepen dat iets goed gaat, omdat je daarmee het onheil op je af roept oid. Dus niet te hard roepen dat de toets wel goed ging, want dan wordt het een onvoldoende

En je vragen zijn terecht. Ik bedoel dan ook niet zozeer oorzaak als in welke fysieke processen er in zijn hoofd plaatsvinden. Wat ik echt wil is het meest lastige, nl ziekte inzicht bij kind zelf. En als het daarbij helpt dat hij begrijpt wat zijn triggers zijn, en wat hem helpt of juist niet, vind ik dat pure winst.

En dat is ook waarom systeem therapie genoemd is. Ik zit er niet om te springen, maar de relatie met ons heeft echt wel geleden onder zijn ziekte en het lijkt of kind ons van alles kwalijk neemt. We hopen dan ook dat op zichzelf wonen kind helpt om familie en gezin wat meer van een afstand te bekijken.

Maar laat kind eerst maar eens verder settelen in zijn nieuwe woonomgeving.

Psychotherapie

Is echt wel goed als hij ervoor open staat en erover wil leren.
En ik kan me heel goed voorstellen dat jullie als gezin elkaar weer moeten vinden, even buiten je zoon om: hoe gaan wij hiermee om, hoe zijn we ermee omgegaan, wat betekent dit voor ieder van ons.
Onder systeemtherapie zit de gedacht dat de problemen van een veroorzaakt worden door de werking van het gezin. Voordat je het weet heb je niet 1 probleem, maar een boel problemen. Vandaar dat ik er even over doorzeur.
Maar ik ben vooral blij voor je dat je hem op een goede plek hebt gekregen.

Tsjor

Hoe is het nu?

Hoi Moeder van een...,

Inmiddels heb ik me hier gemeld met een verwante situatie (zoon is ouder en leeft zelfstandig), en nu ben ik zo benieuwd hoe het jullie is vergaan!

Over ziektebesef: ik las dat je graag zou willen dat je kind dat krijgt. Ik heb dat opgegeven na het lezen van boeken van Jules Tielens en Xavier Amador (I'm not sick, I don't need help!) en dat luchtte me wel op. Zoals ik het begrijp: ons denken vertelt ons de hele dag dat wat wij waarnemen en denken de realiteit is. Dat geeft ons houvast, maakt dat we niet 'gek' worden. In een psychose raakt het denken verstoord. Het toont ons een verstoorde realiteit. Maar de boodschap erbij blijft hetzelfde: dit is echt, dit is waar. Dat houvast kan de psychoot niet loslaten, en dus kan hij zijn ziekte niet onderkennen.

We zitten er maar mooi mee. Heeft de GGZ jullie intussen wel kunnen helpen?

Groeten, Desperada