ADD en nieuwe partner

Dat is een lastige. Ik heb zelf een relatie gehad met iemand met een stoornis en regelmatige uitbarstingen. Dat zou ik niemand aanraden. Het hoort ook een beetje bij volwassenheid dat je je ergernissen op een gegeven moment ook niet meer op zo’n explosieve manier ventileert. Dan ga je een blokje om, om stoom af te blazen.

Het kan geen kwaad om gelijk te zeggen dat je ADD hebt. Als hij daar geen zin in heeft, kun je dat ook maar beter vroeg weten.

Ik zou, als ik daar last van had, dit wel bespreken met mijn partner. Dat het kan gebeuren, zodat hij daar niet van schrikt. Zelf wil je ook voorbereid zijn op zoiets als je partner dit zou hebben.
Maar het kan ook afschrikken, dus op de eerste date meteen je hele dossier op tafel leggen is niet heel handig en misschien ook wel te privé.
Als kind kon ik van het ene op het andere moment heel boos worden, werd in de puberteit wel minder. Heb wel nog dat ik bij ruzie het liefst even afstand neem en er dan later over praat, als de ergste emotie wat gezakt is. Anders ga ik schreeuwen (heel fout, teken van onmacht, ik weet het) en dingen zeggen die ik niet meen. Mijn man weet dat en geeft me die ruimte, al hebben we gelukkig bijna nooit ruzie.
Dit zou voor je dochter ook kunnen werken, zeker als ze dat met haar vriend bespreekt. En ook thuis. Het is ook volwassener dan compleet uit je plaat gaan, dat werkt ook op school en werk niet in haar voordeel denk ik.
Bij AD(H)D/ASS is overprikkeling vaak een probleem en dan kan er een uitbarsting ontstaan. Het beter tijdig even terug te schakelen en proberen te voorkomen dat dit gebeurt dan achteraf dingen moeten herstellen.

Dat vind ik de verkeerde oplossing. ADD is geen excuus.

Het zou mooi zijn als ze, nu ze langzamerhand volwassen wordt een stapje zou kunnen maken op dit gebied. Dat zou mijn boodschap zijn.

GinnyT schreef op 16-04-2021 om 18:53:

Dat vind ik de verkeerde oplossing. ADD is geen excuus.

Het zou mooi zijn als ze, nu ze langzamerhand volwassen wordt een stapje zou kunnen maken op dit gebied. Dat zou mijn boodschap zijn.

Waarom zou het per se een excuus moeten zijn? Het is de werkelijkheid dat het niet vanzelfsprekend voor haar is om met heftige emoties te dealen, wat echt wel past bij ADD. Maar waarom zou dat alleen uitgesproken kunnen worden als excuus? Je kunt het ook bespreken als kwetsbaarheid, waarbij de ander je kan helpen door met een interactie te stoppen, bijvoorbeeld. Dan maakt ze ook dat stapje, neemt ze ook verantwoordelijkheid. Het idee dat ze maar ‘gewoon’ net als ieder ander moet leren zijn, is niet per se realistisch. En hulp vragen en proberen samen door dingen heen te komen, lijkt me ook al geen overtreding. 

Dat is ook niet wat ik zeg Omnik.

Maar ik vind niet dat je dat bij de partner neer kunt leggen. Sterker, ik vind dat een gevaarlijke dynamiek.

Je kan het ‘bij de partner neerleggen’ noemen, of ‘delen met de partner’. Natuurlijk kan de ander er niet verantwoordelijk voor zijn. 

Is het ook een optie om niks te adviseren? Ze is 19, laat haar het zelf ervaren en mocht ze ergens tegenaan lopen en dat met je bespreken dan kun je alsnog advies geven.

Ik kan er compleet naast zitten, maar het klinkt nu meer alsof je op de zaken vooruit loopt. Kan ze dit als 19 jarige niet zelf uitvogelen en ja misschien loopt het dan mis, daar leert ze dan weer van. Wie weet komen ze er samen ook wel prima uit. 

Of vroeg ze om advies? 

Ze is pas 19. Ik zou het haar zelf laten uitzoeken. Bij het woord 'partner' denk ik aan een levenspartner waar je zo vanaf je 30e mee samen bent. Mijn 20 jarige dochter kreeg diagnose ADD toen ze 13 was. Het is maar een paar jaar geldig op die leeftijd. Het brein ontwikkelt zich tot je pakweg 26 jaar bent. Zij maakt sprongen op het ene gebied en op het andere lijkt ze net een kind van 14., dat is kenmerkend voor jongeren met AD(H)D. Het is zo grillig! Blijf in de buurt, praat met haar over hoe ze zich voelt, laat haar zelf de relatie met haar vriend hebben en laat haar zelf beslissen wat ze wel of niet met hem deelt. 

Ik ben 25 en heb ook ADD

ik ga al met mijn huidige vriend sinds ik 17 was en hebben ook een kindje samen nu

als ik heel eerlijk mag zijn moet ze het inderdaad gewoon uitleggen dat ze dat heeft en zo kan reageren en er gewoon over praten 

niet ADD naar voren blijven halen want dan ga je er ook erg op letten en dan word er erger gereageerd dan hoeft 

ik heb een rot verleden en ADD dus dat kan je voorstellen ik heb die uitbarstingen al en dan ook nog trauma's erboven op 

maar toch wat ik bedoelde met niet add naar voren blijven halen daar bedoel ik mee ik heb ook moeite met mijn emoties onder controle te houden en kan ook uitbarsten maar toch kan ik het controleren wanneer nodig dus als mijn kind er bij is waar ik zielsveel van houd kan ik het heel goed onder controle houden 

wat ik dus wil zeggen add ja het is iets we kunnen moeilijker onze emoties soms in bedwang houden maar het is niet ernstig of dat je onhandelbaar bent 

heel simpel gewoon openkaart spelen niet bang zijn al is het haar eerste vriendje om hem te verliezen degen die het weet en blijft zal ook de ware zijn die het soms misschien moeilijk heeft maar aankan

wie wegrent zodra ze hier mee dealen of zodra ze dit horen die moet ze gewoon laten gaan want dat betekend dat dat ook niet degene zal zijn die voor haar bestemd is 

zie het als iets goeds zo weet je tenminste dat als er iemand is die blijft en er bereid is mee om te gaan omdat hij van haar houd dan heeft ze ook gelijk een goeie en zij zal zo ook ze beste kant van haarzelf laten zien 

probeer er niet een extreme deal van te maken want daardoor gaat ze zelf ook erger handelen reageren en moeite hebben  

gewoon positief blijven  dan komt het allemaal wel goed en dan heb ik het vooral over de add