Bemoeiende moeder
Hoi,
Ik ben een vrouw van 26 jaar. Ik woon sinds mijn 21ste zelfstandig in een appartement. Ik heb nooit een hechte band gehad met mijn ouders. Veel gebeurd tijdens m'n jeugd dus erg oppervlakkige band. Sinds ik uit huis ben bemoeit mijn moeder zich constant met mij, terwijl mijn vader juist amper belangstelling toont. Echt alsof ik nog een thuiswonend kind van 10 ben.
Ik nodig haar ook liever niet meer bij mij thuis uit omdat ze altijd wel wat te zeuren heeft, over hoe onopgeruimd het wel niet is bij mij. Terwijl het echt geen vuilnisbelt is, maar er staat zeker wel eens een glas op het aanrecht of was in de wasmand. Maar nee, bij haar is dat nooit en ruimt ze alles direct op. Daarnaast krijg ik ook regelmatig kritiek op m'n uiterlijk; "Je haar ziet er niet zo goed uit, je moet het wat vaker wassen' of 'moet je niet weer eens naar de kapper? Dat korte haar staat je veel mooier, of verf het eens blonder zoals ik" of bemoeit ze zich met hoe ik mij kleed; "we gaan naar een restaurant, zou je je niet wat netter kleden?" Ende ene keer heb ik een buikje gekregen terwijl ik de andere keer weer enorm vermagerd zou zijn volgens haar, terwijl ik gewoon stabiel gewicht heb.
Ik kan het nooit goed doen, er is altijd wel ergens commentaar op. Ze wilt ook alles weten. Regelmatig appjes of belletjes met wat ik aan het doen ben of of ik nog wat ga doen het weekend. Inmiddels verzwijg ik ook de wat serieuzere dingen voor haar omdat ik al weet wat voor drama ze er van zou maken.
Nu woon ik 2 straten bij mijn ouders vandaan wat ervoor zorgt dat er toch wel veel contact blijft en heb ik geen rijbewijs door visuele beperking dus rijd ze me regelmatig naar afspraken toe. En dan tijdens de autorit komt er 9 vd 10x commentaar of bemoeienis met alles wat ik doe. Ik heb niet het gevoel dat ik 100% mijn eigen leven kan leiden omdat ze me behandeld alsof ik nog een kind ben die thuis woont.
Regelmatig probeer ik duidelijk te maken dat ik niet zit te wachten op haar adviezen/bemoeienissen, maar daar word geen gehoor aan gegeven of leid tot discussies. Ze denkt dat ik die hulp/bemoeienissen nodig heb, maar ik ben een volwassen vrouw van 26.
Ik ben aardig radeloos aan het worden omdat het al jaren zo doorgaat en ze maar verwacht dat ik alles met haar deel. Als het zo doorgaat, blijft ze dit doen tot haar dood.. Ik heb wel eens gedacht om het contact volledig te verbreken maar dat is nog een lastige/grote stap.
Iemand advies?
Nog een tip: standaard pas na 12 of 24 uur antwoorden op haar appjes. Dat haalt het drama eraf. Tenzij het echt dringend is, natuurlijk.
Het codewoord vind ik ook een goed idee. Dan hoef je verder niks meer te zeggen/schrijven.
Ik begrijp dat het lastiger is om een zorgenkind los te laten, maar door dat niet te doen ondermijn je het zelfvertrouwen en de eigenwaarde van je kind. Door continu alles te willen weten, een mening te hebben en ongevraagde adviezen te geven geef je een kind continu het idee dat het niks zelf kan, overal hulp en advies bij nodig heeft, niet op eigen benen kan staan en vooral heel afhankelijk is van de ouders.
Je hebt een visuele beperking, dat is lastig en dat betekent dat je bijvoorbeeld niet kan autorijden. Dan heb je dus hulp nodig bij vervoer, maar niet meer dan dat.
Kijken naar alternatieven is goed, maar ik vind het advies om hier een serieus gesprek over te voeren met je ouders ook wel goed. Dat het gedrag van je moeder je uitermate stoort en zelfs beschadigt en dat het ervoor zorgt dat je liever geen contact hebt.
Is dat wat zij willen? Waarschijnlijk niet. Je wil gewoon graag als een volwaardig volwassen individu gezien worden dat een eigen leven heeft en zelf keuzes maakt.
Wat naar voor je, ik zou eens een gesprek voeren met je vader zonder je moeder erbij want in een van je berichten stond dat ze niet altijd zo was.
Misschien dat ik iets heel vervelends zeg maar de tante van een vriendin was extreem bemoeizuchtig naar haar volwassen zoon. Het bleek een copingsmechanisme om grip op haar wereld te houden. Ze bleek na onderzoek prefrontale dementie te hebben. Dat hoeft absoluut niet het geval te zijn bij jouw moeder maar wel iets om in gedachte te houden
Ik zou verhuizen. Slechts 2 straten verderop wonen maakt het wel heel lastig om los te komen van je ouders, zeker als je ook nog graag gebruik maakt van hun diensten. Regeldus je eigen vervoer: je bent al 26!
Gelukkig ziet je vader het ook en kun je misschien steun bij hem zoeken (alhoewel hij nauwelijks belangstelling toont?). Nog één keer een heel duidelijk gesprek voeren met je moeder en precies aangeven wat je moeilijk vind, met voorbeelden. Idealiter spreek je een codewoord af of geef je een waarschuwing als ze je grens over gaat. Respecteert ze jou nog steeds niet, dan stap je op, stuur je haar naar huis en als ze belt of appt hang je op/schakel je de meldingen bij haar berichten uit. Komt de boodschap nog niet over, dan zou ik toch een tijdje het contact verbreken. Ik snap dat dit superlastig is, maar het feit dat je het overweegt zegt al genoeg.
Ik denk iets heel anders. TO schrijft in haar OP haast in een bijzin dat er veel gebeurd is in haar jeugd en dat de band daardoor oppervlakkig is. Ik denk dat moeder, nu TO groot is, zich realiseert wat ze heeft verzaakt toen TO jong was, en nu alsnog iets probeert te doen wat in haar ogen past bij een moederrol. En juist het feit dat TO volwassen is, maakt dat ze dit doet: niet meer écht verantwoordelijk voor het wel en wee van TO (want dat was destijds allemaal veel te zwaar), maar een halfslachtige poging “want als moeder voel je je altijd verantwoordelijk”, (klaaglijke zucht); een goed verhaal naar je vriendinnen en buren enzo.
Ik herken het wel hoor, TO. Ik ben als kind heel ernstig ziek geweest. Mijn moeder kwam mij nooit opzoeken in het ziekenhuis, informeerde ook nooit, maar toen alles achter de rug was, wilde ze ineens een gesprek met de arts. Pfff… toen waren we al jaren verder.