Bij elkaar blijven als vrienden en ouders
Mijn man en ik zijn meer dan dertig jaar samen en hebben twee thuiswonende kinderen, een studerend en een in het examenjaar. Mijn man heeft aangegeven te willen scheiden. Zijn romantische gevoelens voor mij zijn weg. Ik heb me daar inmiddels bij neergelegd en we zijn goed op weg met een mediator.
Echter, onze kinderen zijn in een kwetsbare fase. De een in het examenjaar dat er echt enorm om gaat spannen. Hij gaat al jaren met veel moeite naar school en nog een jaar is geen optie. De ander is net weer aan het opkrabbelen vanuit een diep dal, maar is nog niet stabiel. Ze weten nog niet dat we gaan scheiden, dat zal inslaan als een bom. Niemand die dit verwacht, ook zij niet.
Ik wil daarom andere opties zoeken om als vrienden samen te kunnen blijven, eerst korte tijd om te kijken hoe het gaat. Ik heb daarbij ruimte en tijd zonder mijn man nodig in ons eigen huis (dat zal ik ook overnemen) en hij wil kunnen daten. Dat moet dan eerst discreet. Zijn doel is uiteindelijk een andere relatie, dus dit zal sowieso tijdelijk zijn. We kunnen goed met elkaar opschieten, vinden het ook nog gewoon leuk om met het gezin te zijn of af en toe samen wat te doen.
Relatietherapie hebben we al gedaan. Mijn man is duidelijk dat onze relatie niet meer goed komt, dus dit heb ik losgelaten.
Ik denk aan een tweede verblijf voor hem dichtbij zijn werk. Dat is vrij ver weg. Hij zou daar dan doordeweeks een paar dagen en nachten kunnen verblijven. We kunnen dat ook goed uitleggen aan de kinderen zonder over scheiden te beginnen.
Zijn er mensen die hier ervaring mee hebben? Of zijn er andere opties?
Foetsie schreef op 22-10-2022 om 11:50:
[..]
Mag ik vragen of het bij jullie een gezamenlijke beslissing was? En waarom hebben jullie ervoor gekozen na een half jaar te vertellen? En kostte het jullie niet ontzettend veel energie om elkaar nog zo lang zoveel te zien? Kon je loslaten?
Het was mijn beslissing, na jaren proberen. Man had er moeite mee dus ik heb hem lang de tijd gegevens om ermee om te leren gaan voordat er een mediator en concrete stappen aan te pas kwamen. Het kostte mij wel energie om samen in één huis te blijven wonen, reden voor scheiding is ook dat hij een energielek voor mij was, maar door rekening met elkaar te houden was die tijd prima overbrugbaar.
“De kinderen en het gezin beschermen, dat is wat ik doe. Jouw post heb ik drie keer gelezen en ik besef dat ik krampachtig de scherven bij elkaar probeer te houden van iets dat mijn man kapot wil maken. Hoe hard ik die scherven ook probeer te lijmen, dat is eigenlijk zinloos. Eigenlijk trek ik weer aan een dood paard. Maar ik ben erg bang dat mijn kind zal zakken en dan? En dat mijn andere kind weer terugvalt en dan?”
Lieve Foetsie, je intenties zijn goed, echt. Misschien ben je gewend om alles te regelen voor het gezin en de kar te trekken, althans zo lijkt het, maar je kunt niet alles sturen en onder controle houden. Ik begrijp dat dat een onveilig gevoel geeft. Kun je het proces wat los laten en zijn loop laten hebben ? Als je jongste zakt, dan is dat zo, dan doet hij/zij een jaartje over. Als je andere kind terugvalt dan is dat heel naar, maar het is geen vaststaand feit dat dat gebeurd. Misschien gaat hij/zij juist extra hard knokken en zo niet dan komt er op een bepaald moment wel een oplossing. Ze zijn nog jong en kunnen nog alle kanten op. Wat maakt een jaar meer of minder uit op de lange termijn ? Je weet gewoon niet hoe de toekomst eruit ziet en komt tijd, komt raad. Probeer wat te relativeren. Jij bent niet degene die alle verantwoordelijkheid voor álles op je schouders hoeft te dragen.
Zonne2017 schreef op 22-10-2022 om 12:05:
“De kinderen en het gezin beschermen, dat is wat ik doe. Jouw post heb ik drie keer gelezen en ik besef dat ik krampachtig de scherven bij elkaar probeer te houden van iets dat mijn man kapot wil maken. Hoe hard ik die scherven ook probeer te lijmen, dat is eigenlijk zinloos. Eigenlijk trek ik weer aan een dood paard. Maar ik ben erg bang dat mijn kind zal zakken en dan? En dat mijn andere kind weer terugvalt en dan?”
Lieve Foetsie, je intenties zijn goed, echt. Misschien ben je gewend om alles te regelen voor het gezin en de kar te trekken, althans zo lijkt het, maar je kunt niet alles sturen en onder controle houden. Ik begrijp dat dat een onveilig gevoel geeft. Kun je het proces wat los laten en zijn loop laten hebben ? Als je jongste zakt, dan is dat zo, dan doet hij/zij een jaartje over. Als je andere kind terugvalt dan is dat heel naar, maar het is geen vaststaand feit dat dat gebeurd. Misschien gaat hij/zij juist extra hard knokken en zo niet dan komt er op een bepaald moment wel een oplossing. Ze zijn nog jong en kunnen nog alle kanten op. Wat maakt een jaar meer of minder uit op de lange termijn ? Je weet gewoon niet hoe de toekomst eruit ziet en komt tijd, komt raad. Probeer wat te relativeren. Jij bent niet degene die alle verantwoordelijkheid voor álles op je schouders hoeft te dragen.
Even goed lezen: "De een in het examenjaar dat er echt enorm om gaat spannen. Hij gaat al jaren met veel moeite naar school en nog een jaar is geen optie."
Mijn vraag is vooral, je kunt de jongste wellicht redden door het eind mei te vertellen maar misschien is die periode nog erger voor de oudste.
Als Foetsie de komende tijd zo kan sturen dat er minder stress in huis is; geen woordenwisselingen meer want ze weet toch dat ze uit elkaar gaan oftewel leven als broer en zus, en kind slaagt uiteindelijk voor examen, dan is dat toch de vruchten die ze mag plukken. En die vruchten smaken extra zoet omdat je je daarvoor ingezet hebt.
In donkere tijden, heb ik hier ook de spanningsboog even op stand-by gezet omdat examenkandidaat het anders niet trok. Hoe fijn dat het jaar succesvol eindigde. Ik vind het rekening houden met de emoties van je kinderen in zo’n spannende fase, alleen maar te waarderen.
Mocht kind zakken, dan is de zomer m.i prima tijd voor gezin om te wennen aan idee dat in huis een en ander gaat veranderen; heb je ook tijd om zaken goed voor te bereiden..
skik schreef op 22-10-2022 om 11:58:
[..]
Het was mijn beslissing, na jaren proberen. Man had er moeite mee dus ik heb hem lang de tijd gegevens om ermee om te leren gaan voordat er een mediator en concrete stappen aan te pas kwamen. Het kostte mij wel energie om samen in één huis te blijven wonen, reden voor scheiding is ook dat hij een energielek voor mij was, maar door rekening met elkaar te houden was die tijd prima overbrugbaar.
Dank voor je antwoord. Ik moet toegeven dat mijn man voor mij ook een energielek is. Maar over de scheiding weet ik pas een week of tien, dus ik ga nog door allerlei fases. Van ontkenning tot verdriet tot een krachtig gevoel en dat wisselt elkaar allemaal af. Boos ben ik nog helemaal niet geweest, gek genoeg. Wij zijn al bij de bank en mediator geweest en zijn al best ver in de afspraken. Enerzijds wil ik het voor mezelf allemaal snel geregeld hebben, want het kost me zoveel energie. Tegelijkertijd wil ik het voor de kinderen rustig aan doen.
Zonne, ik neem inderdaad altijd alle initiatief en verantwoordelijkheid op me in ons gezin. Behalve de scheiding...
Ik moet dat loslaten, dat vind ik heel erg lastig. Maar zoals jij het beschrijft is het niet, er zijn wel degelijk redenen tot extra zorg bij mijn kinderen. Zoals Aiden ook schrijft. Maar dan is nog de vraag of uitstellen beter is. Het moet voor mij ook vol te houden zijn natuurlijk.
tsjor schreef op 22-10-2022 om 11:51:
Foetsie, ik denk dat je een goed plan hebt. Als het nodig is komen de kinderen zelf wel met vragen en kun je daarover nadenken hoe je dan gaat reageren. Aangeven dat het op dit moment ook goed is dat jullie niet meer de hele tijd bij elkaar zijn kan een goede reactie zijn. Het kan altijd nog zo zijn dat je man tot de ontdekking komt dat de fantastische romantische relatie niet meer te vinden is, of toch tegen valt als het allemaal wat gewoner wordt. Mocht het zo zijn dat hij toch een nieuwe liefde krijgt, dan kom je dat samen wel weer tegen en kun je dan weer handelen naar hoe het dan is.
Tsjor
Dat vind ik ook een goede optie. Dan zijn we wel eerlijk, maken we het makkelijker voor onszelf en stellen we de scheiding uit. Of in ieder geval het vertellen, we kunnen ondertussen natuurlijk wel alles goed regelen. Dat heb ik nodig, geeft mij rust.
Hij hoeft zich trouwens straks niet meer te bedenken, als hij merkt dat het gras niet groener is...
Foetsie schreef op 22-10-2022 om 17:37:
Zonne, ik neem inderdaad altijd alle initiatief en verantwoordelijkheid op me in ons gezin. Behalve de scheiding...
Ik moet dat loslaten, dat vind ik heel erg lastig. Maar zoals jij het beschrijft is het niet, er zijn wel degelijk redenen tot extra zorg bij mijn kinderen. Zoals Aiden ook schrijft. Maar dan is nog de vraag of uitstellen beter is. Het moet voor mij ook vol te houden zijn natuurlijk.
Het is niet mijn bedoeling om de (extra)zorgen rondom je kinderen te bagatelliseren. Sorry als dat misschien zo over kwam. Ik heb zelf jaren geleden een lastige scheiding achter de rug met twee zorgintensieve kinderen, waarvan een met een verstandelijke beperking. Ik trok ook op alle fronten de kar. Ik begrijp je echt heel goed.
Misschien wil ik je alleen meegeven dat ik nu, 15 jaar verder, er achteraf gezien ook beter wat meer ontspannen in had kunnen staan. Een aantal dingen waar ik bovenop zat uit angst dat het fout zou gaan, gingen ondanks mijn inspanningen tóch fout en de gevolgen waren zelfs lastiger dan wanneer ik het wat meer had laten gaan. Nadat er wat tijd overheen ging kwam er vanzelf een mooie en passende oplossing. Het gaat zoals het moet gaan. Op sommige dingen heb je invloed, op andere een beetje en op weer andere dingen helemaal niet, maar ik begrijp hoe moeilijk het is om het onderscheid te maken als je er middenin zit. Achteraf is het altijd makkelijker te zien wat je beter anders had kunnen doen.
Veel sterkte TO, misschien heb je er nu niets aan, maar uiteindelijk komt het allemaal goed.
Zonne, zo kwam het niet over hoor! Heb juist veel aan je relativerende reacties.
Ik heb het allemaal even laten bezinken en besef dat wat ik van plan was helemaal niet haalbaar is en ook niet wenselijk. Ik kan het zelf niet volhouden om lang zo door te gaan. Het lastige is dat ik nog heel veel liefde voel en hij niet. Ik moet dus loslaten terwijl hij hier de hele dag rondloopt en savonds bij mij in bed ligt. Dat lukt me niet. En daar ga ik aan onderdoor als dat te lang duurt. Dus hij moet weg thuis, zo snel mogelijk. Zodat ik ook kan loslaten. Dat is beter voor mij, maar ook voor de kinderen, want op die manier kan ik er beter voor ze zijn. En kan ik ook beter vriendschappelijk met hun vader om blijven gaan. Dat vind ik heel belangrijk.
Dus we gaan het vertellen na de volgende toetsweek, dat duurt nog een paar weken. Ik heb mijn man gevraagd om ervoor te zorgen dat hij dan ander onderdak heeft. Als dat niet geschikt is om de kinderen te ontvangen kan hij gerust nog een paar dagen per week hier komen, dan ga ik wel weg of eten we samen. Maar ik moet loskomen van hem. Ik hoop dat hij dat doet.
In mijn examenjaar ging de vader van een klasgenoot anderhalve maand voor het examen bij die moeder weg. Mijn klasgenoot heeft hierdoor geen examen gedaan en ze kon een jaar overdoen hierdoor. Dus mocht je het kunnen rekken tot na het examen…
Foetsie schreef op 03-11-2022 om 07:04:
Ik heb het allemaal even laten bezinken en besef dat wat ik van plan was helemaal niet haalbaar is en ook niet wenselijk. Ik kan het zelf niet volhouden om lang zo door te gaan. Het lastige is dat ik nog heel veel liefde voel en hij niet. Ik moet dus loslaten terwijl hij hier de hele dag rondloopt en savonds bij mij in bed ligt. Dat lukt me niet. En daar ga ik aan onderdoor als dat te lang duurt. Dus hij moet weg thuis, zo snel mogelijk. Zodat ik ook kan loslaten. Dat is beter voor mij, maar ook voor de kinderen, want op die manier kan ik er beter voor ze zijn. En kan ik ook beter vriendschappelijk met hun vader om blijven gaan. Dat vind ik heel belangrijk.
Dus we gaan het vertellen na de volgende toetsweek, dat duurt nog een paar weken. Ik heb mijn man gevraagd om ervoor te zorgen dat hij dan ander onderdak heeft. Als dat niet geschikt is om de kinderen te ontvangen kan hij gerust nog een paar dagen per week hier komen, dan ga ik wel weg of eten we samen. Maar ik moet loskomen van hem. Ik hoop dat hij dat doet.
Ik denk dat je hier de juiste keuze mee maakt. Het is uitermate moeilijk om 1. om te gaan met je verdriet 2. dit te moeten verbergen gedurende dag en 3. te weten dat de man/vrouw waar je zo gigantisch gek van bent, vooral met zijn gedachten bij andere zaken zit.
Die schoen gaat wringen. Geloof me. Wij dachten ook dat het een goed idee was om de vakantie gewoon door te laten gaan, om gewoon bij elkaar in 1 huis te blijven. Nou ik kan je vertellen: Dat was het absoluut niet! Niet meegeholpen dat mijn ega wel degelijk een affaire had die daar op vakantie uit kwam, maar soit.
Uiteindelijk hebben de kinderen echt dingen meegekregen ( zoon van 8 en tweelingdochters van 6) en 1 van de tweeling klampt mij nog steeds iedere ochtend vast en roept dat ze niet wil dat ik ga. Ik kan je wel vertellen, dat gaat door merg en been. Bovenop al het verdriet wat je dan al hebt, voel je je ook nog eens een slechte ouder op zo'n moment.
Elpisto, dat klopt helemaal, het is heel moelijk. De kinderen weten het nog steeds niet, nog een week of twee. Maar ik kan het niet meer aan om veel bij hem te zijn. Samen in 1 bed liggen wil ik niet meer. Nog steeds geen ruzie hoor, ook geen nare sfeer, maar het wordt moelijker nu ik ook afstand probeer te nemen.
De mediation schiet ook niet op, we hebben geen goede getroffen en het zit financieel ingewikkeld in elkaar. Ik ben emotioneel en moe en wil mijn energie besteden aan kinderen en werk. Daarom ga ik een eigen advocaat nemen. Ik wil wel schikken, geen rechtszaak, maar heb iemand nodig die me adviseert hierin en helpt bij het maken van keuzes. Wat dat betreft is het goed dat het allemaal wat langer heeft geduurd, want in het begin was ik overal in mee gegaan als we maar vrienden zouden blijven. Maar als ik zie hoe zakelijk hij zich opstelt en hoeveel ik nog voel dan weet ik dat dat er voorlopig niet in zit. Samen goede ouders hopelijk nog wel. Daar blijf ik mijn stinkende best voor doen, maar ook dat kan ik niet in mijn eentje.
Hoi Foetsie, zit echt net als jou in een vergelijkbare situatie. Weet het ook soms niet meer. Liggen ook nog in 1 bed. Mijn omgeving zegt wel het gaat om mij en niet meer voor hem/haar denken. Jij moet straks alleen met (deeltijd) kinderen verder. Als vrienden uit elkaar gaan werkt niet. Niet voor mij, ben niet goed genoeg meer. Ik wil dan mijn ex niet meer zien of horen alleen die paar x met o.a. verjaardagen kinderen. Gewoon loslaten en doen of iemand is overleden. (Proberen dan haha). We moeten wel in deze overlevingsmodus wil je hier ooit overheen komen.
Ruud1971! schreef op 11-11-2022 om 16:39:
Hoi Foetsie, zit echt net als jou in een vergelijkbare situatie. Weet het ook soms niet meer. Liggen ook nog in 1 bed. Mijn omgeving zegt wel het gaat om mij en niet meer voor hem/haar denken. Jij moet straks alleen met (deeltijd) kinderen verder. Als vrienden uit elkaar gaan werkt niet. Niet voor mij, ben niet goed genoeg meer. Ik wil dan mijn ex niet meer zien of horen alleen die paar x met o.a. verjaardagen kinderen. Gewoon loslaten en doen of iemand is overleden. (Proberen dan haha). We moeten wel in deze overlevingsmodus wil je hier ooit overheen komen.
Ik heb dat niet zo, dat ik hem totaal niet meer wil zien straks. Ik hoop eigenlijk nog steeds dat we wekelijks samen met de kinderen kunnen eten. En tussendoor blijft hij hier ook welkom. Zeker zo lang hij nog niet een echt huis heeft.
Hij is heel bang dat ik financieel het onderste uit de kan wil halen. Hij wilde van alles laten berekenen dat van mij niet hoefde. Ook alimentatie (van mij voor hem). Nu blijken die berekeningen enorm in mijn voordeel uit te vallen. En is hij bang dat ik dat ook echt wil hebben. Zoals de waard is vertrouwt hij zijn gasten, denk ik dan. Hij wil zelfs het spaargeld van de kinderen verdelen. Ik heb nu een advocaat omdat de situatie ingewikkeld is. Ik heb een bedrijf. Niet omdat ik het onderste uit de kan wil halen. Dat heb ik ook gezegd.
Ik zal degene zijn die zal moeten investeren in de verbinding. En dat zal ik ook doen. Maar ik zal ook pal voor de kinderen gaan staan. En ik hoop maar dat ze dit nooit te weten komen.
Ik ben verdrietig en doodmoe, ik sta regelmatig stijf van de stress, maar ben ook rustig en vol zelfvertrouwen. Ik weet dat ik dit kan.
Ruud, jij kan het ook! Als ik het zo lees heb jij er de afgelopen periode gestaan voor jouw kinderen. In een hele nare periode. Zet je angst opzij. Volgens mij ben je een leuke, betroķken, liefhebbende vader. Richt je daarop. Richt je op je werk. Neem voldoende rust en doe leuke dingen. En bedenk elke ochtend in bed wat je die dag wil doen, hoe klein ook. En als je gaat slapen, bedenk dan waar je dankbaar voor bent. Dat geeft zoveel kracht.