Bijna obees
Goedemiddag, ben al een tijdje bezorgd over onze zoon (19) die de laatste jaren best dik is geworden.
Volgens hem is zijn BMI net niet obees dus het is geen probleem. Hij vervangt spijkerbroek voor een joggingbroek en een oversized tshirt daarbij, opgelost!
Ik maak me zorgen vooral over de gevolgen van zijn dikworden, zoals hartproblemen, vaatziekten en diabetes.
Hij eet vooral 's nachts wanneer hij ah studeren is. Hij woont op kamers maar weekenden is die thuis.
Ook eet hij graag snoep en gebak (gemaakt door zijn vriendin).
Vroeger was hij heel actief, sportief en bewoog veel maar nu vindt hij sport niet zo leuk.
Wij ouders zijn juist heel sportief en helemaal niet dik, ook nooit geweest. Ook eten we heel gezond.
Hij is, trouwens, hierover ook niet echt te spreken.
Volgens hem is hij helemaal niet dik en we overdrijven.
Ik hoop dat hij eindelijk het licht zal zien maar maak me toch zorgen.
Iemand een tip of ervaring?
Of moet ik hem toch gewoon laten in zijn doen, hij is tenslotte volwassen :-/
Bedankt!
LydiaDietz schreef op 20-09-2024 om 08:41:
[..]
Maar waarschijnlijk heb je dan ook een vrouw getroffen die dat zelf ook heel belangrijk vindt. En als jullie lekker samen in de sportschool willen werken aan een strak lijf, good for u.
Maar niet iedereen vindt dat belangrijk. Mijn man was altijd heel slank. Heeft nu wat spekjes om zijn middel. I really don't care, ik ging voor zijn eigenwijze kijk op de wereld en mooie blauwe ogen. Ik had 20 jaar geleden ook al wat extra spek op mijn lijf. En ik jojo zo'n 10 kilo op en neer. Maar ik heb een leuk koppie, deel zijn gevoel voor humor en trek hem meer mee de wereld in.
En zo zijn er meer mensen voor wie dat lijf nooit zo belangrijk is geweest in een relatie. Good for them.
Ja mijn vrouw vind dat ook belangrijk dat ze er goed uit ziet, en we zijn inderdaad mensen die 3-4 keer per in de gym zijn. En wat spekjes is uiteraard niet te vergelijken met zwaar overgewicht.
Nick90 schreef op 20-09-2024 om 13:29:
[..]
Ja mijn vrouw vind dat ook belangrijk dat ze er goed uit ziet, en we zijn inderdaad mensen die 3-4 keer per in de gym zijn. En wat spekjes is uiteraard niet te vergelijken met zwaar overgewicht.
Ik denk dat heel veel mensen het wel belangrijk vinden dat ze er goed uitzien. Maar wat er 'goed' uitzien is daar verschillen de meningen over.
Ik persoonlijk hou van de geitenwollensokkenboekennerdlook. Dan vind ik dat ik er goed uitzie. Dat vraagt ook niet om een strak lijf 😉.
Als je zelf altijd op hakken loopt, skinny jeans draagt en een blazer erop met perfecte foundation en gestyled haar dan denk je wellicht dat ik geen moeite doe. Maar dat is niet zo.
Ik schrik best wel van de heftige reacties hier! Ik had niet gedacht dat mensen met overgewicht het zó erg zouden vinden als iemand hier 'iets' over zegt. Goed om te weten dat dit voor veel mensen zo pijnlijk is en ook onnodig blijkbaar.
Zelf heb ik ook overgewicht gehad, ik heb het wel als een eye opener ervaren als iemand daar iets over zei. En dan bedoel ik dus respectvol en uit zorg, niet wanneer iemand iets lelijks over straat roept natuurlijk.
Mischa83 schreef op 20-09-2024 om 18:14:
Ik schrik best wel van de heftige reacties hier! Ik had niet gedacht dat mensen met overgewicht het zó erg zouden vinden als iemand hier 'iets' over zegt. Goed om te weten dat dit voor veel mensen zo pijnlijk is en ook onnodig blijkbaar.
Zelf heb ik ook overgewicht gehad, ik heb het wel als een eye opener ervaren als iemand daar iets over zei. En dan bedoel ik dus respectvol en uit zorg, niet wanneer iemand iets lelijks over straat roept natuurlijk.
Schrik je daar serieus zo van, dat vind ik eigenlijk best heel raar. Nu gaat het om overgewicht, maar ik was bijv vroeger heel mager en ook daarbij voelden vele mensen de behoefte iets over te moeten zeggen.
Mensen weten meestal écht zelf wel of men te dik/dun/whatever is, ze zijn daarnaast niet achterlijk ofzo?!
Kersje schreef op 20-09-2024 om 18:33:
[..]
Schrik je daar serieus zo van, dat vind ik eigenlijk best heel raar. Nu gaat het om overgewicht, maar ik was bijv vroeger heel mager en ook daarbij voelden vele mensen de behoefte iets over te moeten zeggen.
Mensen weten meestal écht zelf wel of men te dik/dun/whatever is, ze zijn daarnaast niet achterlijk ofzo?!
Ja omdat ik het zelf dus niet zo erg vond om te horen toen ik overgewicht had.
Dikgedrukte heb ik niet gezegd en zo denk ik ook niet.
Mischa83 schreef op 20-09-2024 om 18:36:
[..]
Ja omdat ik het zelf dus niet zo erg vond om te horen toen ik overgewicht had.
Dikgedrukte heb ik niet gezegd en zo denk ik ook niet.
Maar omdat jij dat niet erg vond maakt het nog geen feit dat niemand dat niet erg vindt. En ik schreef nergens dat jij vetgedrukte vindt of schreef……
waarom vinden zoveel mensen het zo nodig ergens iets van te vinden en het dan ook hardop uit te spreken? Alsof mensen met overgewicht of ondergewicht zelf geen spiegel hebben en weten dat dit zo is?
Kersje schreef op 20-09-2024 om 18:43:
[..]
Maar omdat jij dat niet erg vond maakt het nog geen feit dat niemand dat niet erg vindt. En ik schreef nergens dat jij vetgedrukte vindt of schreef……
Nee maar je insinuatie is natuurlijk een beetje onaangenaam. Maar prima zo.
Nee klopt, niet iedereen vindt wat ik vind. Maar omdat ik het zelf dus niet zo problematisch vind had ik me niet gerealiseerd dat anderen dat wel vinden. Door de heftige reacties realiseer ik me dit nu dus wel. Dat is wat ik ermee wilde zeggen.
Mischa83 schreef op 20-09-2024 om 18:49:
[..]
Nee maar je insinuatie is natuurlijk een beetje onaangenaam. Maar prima zo.
Nee klopt, niet iedereen vindt wat ik vind. Maar omdat ik het zelf dus niet zo problematisch vind had ik me niet gerealiseerd dat anderen dat wel vinden. Door de heftige reacties realiseer ik me dit nu dus wel. Dat is wat ik ermee wilde zeggen.
Welke insinuatie, waar?
Een aantal mensen hier in het draadje reageren heel fel op advies m.b.t. afvallen. Alsof ze als achtelijk gezien worden als iemand iets zegt over afvallen en ze het allemaal echt wel weten. Ik denk dat dat vaak helemaal niet zo is. Afvallen is heel erg lastig en het is zoeken naar wat voor jou wel werkt en wat niet. Tips van anderen kunnen daarbij helpen. Ik ben zelf 25 kilo afgevallen een paar jaar geleden (en nog steeds op gewicht) en heb heel veel gehad aan tips die ik destijds heb gekregen van anderen. Als mijn kinderen te dik zouden worden dan zou ik zeker dat gesprek aangaan en met ze meedenken wat hen zou kunnen helpen om wat kilo's kwijt te raken.
Er wordt hier ook regelmatig gedaan alsof het onzin is dat gezondheid genoemd wordt als reden en dat het vooral om uiterlijk gaat. Daar ben ik het niet mee eens. Ik heb zelf ervaren, en weet dit ook van veel.mensen in mijn omgeving, dat ernstig overgewicht (en een ongezond eetpatroon) je op allerlei manieren beperkt. Je beweegt vaak minder makkelijk, je voelt je vermoeid, etc. Dit lijken me echt wel redenen om het gesprek aan te gaan. Niet met Jan en alleman maar wel met je eigen kind. En ook bij vriendinnen en collega's kan ke echt wel eens pijlen of ze interesse hebben in een gesprek over dat onderwerp. In mij vriendinnen groep en op het werk gaat het heel vaak over gezond eten , genoeg bewegen en soms over afvallen.
Stel dat mijn kind met overgewicht weet af te vallen en uitlegt hoe-ie dat voor elkaar heeft gekregen en het blijkt dat wat voor mij gold ook voor kind geldt, en ik heb deze kennis niet doorgegeven omdat dat te pijnlijk is om te benoemen, ik zou me als kind (als ik daar achter kwam, deze informatie was bekend bij moeder) me toch niet serieus genomen voelen.
Om wat je als kind hebt meegekregen van thuis, hoeft niet automatisch te betekenen dat ze dat in hun volwassen leven toepassen. Dat geldt voor alle aspecten van het leven, volwassen kinderen mogen hun eigen fouten maken, maar er zwijgend bij staan en niets zeggen, niet je levenservaring mogen delen, is dat de bedoeling?
Anne1234! schreef op 20-09-2024 om 18:58:
Je beweegt vaak minder makkelijk, je voelt je vermoeid, etc.
Iedereen die dik is weet dat al. ik voel zelf echt wel dat ik last heb van die kilo’s bij het hardlopen of als ik de grond oefeningen doe bij gym. Ja, ik sport. Alhoewel ik het hardlopen een stuk minder leuk vind sinds een kerel luidkeels commentaar gaf op mijn (gebrek aan) tempo. Misschien was dat ook iemand die het gesprek met mij aan wilde gaan over hoe ik het beter kon doen.
Dit lijken me echt wel redenen om het gesprek aan te gaan. Niet met Jan en alleman maar wel met je eigen kind. En ook bij vriendinnen en collega's kan ke echt wel eens pijlen of ze interesse hebben in een gesprek over dat onderwerp.
Ik probeer me voor te stellen hoe dat in z’n werk gaat. Dat een collega mij in de koffiepauze vraagt of ik interesse heb in een gesprek over mijn gewicht. 
De enige manier waarop ik een gesprek over gewicht en afvallen wil voeren, is vanuit een positie van gelijkwaardigheid. Als vriendinnen of collega’s willen delen hoe zij met hun lijf en gewicht omgaan, of als ze willen weten hoe het bij mij werkt. Niet vanuit die superioriteit van “ik ga jou vertellen hoe het zit en hoe het werkt en heb je interesse in mijn wijsheid op dat gebied”.
Iedereen die me op een vriendelijke, serieuze manier kan vertellen hoe ik gemakkelijker mijn gewicht kan handhaven, is bij mij welkom.
Er per definitie van uitgaan dat als ik met kind daarover wil spreken, dat wel een misplaatst superioriteitsgevoel zal zijn, schat mijn reden verkeerd in
ik vind kinderen nog wat anders dan collega’s.
Dit onderwerp begon met de zoon van TO en is dus de vraag, doe je er goed aan dit bij kind te benoemen.
Auwereel schreef op 20-09-2024 om 19:11:
Stel dat mijn kind met overgewicht weet af te vallen en uitlegt hoe-ie dat voor elkaar heeft gekregen en het blijkt dat wat voor mij gold ook voor kind geldt, en ik heb deze kennis niet doorgegeven omdat dat te pijnlijk is om te benoemen, ik zou me als kind (als ik daar achter kwam, deze informatie was bekend bij moeder) me toch niet serieus genomen voelen.
Om wat je als kind hebt meegekregen van thuis, hoeft niet automatisch te betekenen dat ze dat in hun volwassen leven toepassen. Dat geldt voor alle aspecten van het leven, volwassen kinderen mogen hun eigen fouten maken, maar er zwijgend bij staan en niets zeggen, niet je levenservaring mogen delen, is dat de bedoeling?
Als je kind vertelt dat het probeert af te vallen en jij heb daar ook ervaring mee vind ik het normaal dat je verteld dat je zelf ook gewichtsproblemen had en wat voor jouw goed werkte om dat tegen te gaan. Maar dat is iets anders dan commentaar leveren op iemands gewicht en vervolgens totaal onzinnig advies geven omdat je zelf nog nooit te veel hebt gewogen.
Ik kreeg de meeste opmerkingen toen ik een volkomen gezond gewicht had van een paar hele magere familie leden die nog nooit op hun gewicht hadden moeten letten. Als ik hun eet adviezen had opgevolgd was ik waarschijnlijk echt te dik geworden.
Ik heb het meest gehad aan de adviezen van een sportvriendin die het zelf ook moeilijk vond om een gezond gewicht te behouden.