Boulimia

Een eetstoornis is ingewikkeld, en moet zo snel mogelijk aangepakt worden. Ik zou (zelf of samen) naar de huisarts gaan voor advies. Hoe sneller ze hulp krijgt, hoe groter de kans op genezing.

Meteen benoemen! Een eetstoornis maakt eenzaam, zorgt voor schaamte, leugens uit angst betrapt te worden, etc. De schade die braken veroorzaakt is in een aantal gevallen niet te herstellen, denk aan gebitserosie. Hoe eerder je er als ouder bij bent, hoe beter.
Omdat het zo complex is, zoals Marianne76 ook al schrijft, is professionele hulp nodig. Niet alleen voor je dochter, maar mogelijk ook voor jouzelf als ouder. 
Sterkte!

Je weet dat het een potentieel dodelijke ziekte is, toch?
Als je (minderjarige) kind kanker heeft en geen behandeling wil, reageer je dan ook met: ik kan niks meer doen? Nee toch?

Je moet dringend op zoek naar meer of betere hulp. Bel eerst haar oude therapeut maar eens en vraag wat die je aanraadt te doen.
Patiënten/ouderverenigingen. Klinieken die behandelingen aanbieden. Traumatherapeuten. Lees, zoek, bel, praat je blaren op je tong. Net zo lang tot je iemand gevonden hebt die wat voor haar kan doen.

 Wellicht al bekend : www.firsteetkit.nl.
Ook aanrader: boek 'samen de eetstoornis aanpakken'.

 Hier ook goede info voor ouders.

Sterkte het lijkt me heel erg moeilijk.

Wat verdrietig. Maar echt, niet opgeven met professionele hulp. Ga terug naar de huisarts, want dit is echt een ernstige en hardnekkige ziekte. Niets doen uit angst dat ze zich terugtrekt, is alleen maar uitstel van iets dat moeilijk is en steeds moeilijker (en schadelijker) zal worden. 
De firsteetkit.NL die hierboven wordt genoemd is een goede bron. 
Ik wens je veel kracht en sterkte.

Ga met haar naar de huisarts voor ondersteuning. De wachtlijsten voor dit soort complexe problematiek zijn enorm. Probeer een op een momentjes met haar te hebben. Ga samen ‘s avonds wandelen of geregeld ergens iets drinken en probeer er dan voorzichtig over te praten. Ze wil niet ‘voelen’, jouw dochter gaat dan eten, de mijne stopte met eten. Vraag wat ze nodig heeft om zich minder gestrest te voelen. Waarschijnlijk kan ze dat niet verwoorden maar blijf het voorzichtig proberen. Dring niet aan, maar probeer het geregeld. Misschien wil ze wel kleuren voor volwassenen om ‘uit haar hoofd’ te komen. Hoe is haar zelfbeeld? Hoe ziet ze de toekomst?  
Wij hebben als gezin zo’n 7 jaar letterlijk in de greep van de eetstoornis gezeten. De machteloosheid is vreselijk, vooral als je kind niet geholpen wil worden. Zie je kind los van de eetstoornis. Het is niet je kind dat niet wil praten, het is de stoornis. Uiteindelijk moet ze het zelf doen. Maar schakel hulp in, ook voor de rest van het gezin. Trouwens wel goed dat ze vertelde wanneer het is begonnen. Erkennen dat je eigenlijk heel ziek bent en hulp nodig hebt, is belangrijk. 

Eens met Bloem04. Eten (vreten) en daarna braken zijn een manier om spanning te ontladen en niet te hoeven voelen. Wat ik je al schreef: de behoefte om te braken zakt meestal na een minuut of 15. Die 15 minuten kunnen heel naar voelen, maar daar zit m nou juist de crux: voelen.

Ik zou het wel aankaarten. Zodat zij in ieder geval weet dat jij het weet. Het is al anderhalf jaar aan de gang. In die tijd kun je behoorlijk afglijden. Kan ze niet een andere therapeut krijgen? Het kan zijn dat ze met iemand geen klik heeft. Maar eetbuien en overgeven zijn geen oplossing voor stress en andere problemen.
Praten over gevoelens is ook moeilijk. Maar soms moet het wel. Want dan wordt voor andere mensen het probleem helder en kunnen ze je gericht gaan helpen.
Probeer vooral met haar in contact te blijven, zodat ze weet dat je er voor haar bent en dat ze alles kan bespreken. Maar ook duidelijk te maken dat ze ziek is en dat daar iets aan moet gebeuren.