Boze acties doen zo'n pijn
Ik wil graag even iets van me afschrijven. Dochter van 19 woont nog thuis, heeft pms, het is de verkeerde week van de maand. Daarnaast is ze hooggevoelig, zeg maar gerust lichtgeraakt. En ze heeft liefdesverdriet. Voldoende reden bij elkaar om eens flink tegen je moeder uit te vallen, zou je denken. En dat die moeder dat dan liefdevol langs haar rug laat afglijden. Ik zou zo'n moeder willen zijn. Vaak ben ik dat ook. Het kost niet eens veel moeite, want ik houd godsgruwelijk veel van haar. Maar ik merk dat het me nu toch harder raakt dan ik zou willen. Gisteren kreeg ik onder meer een middelvinger per whatsapp, vandaag ben ik ‘de kutste moeder ooit’. Een paar fysieke aanvallen heb ik ook al achter de rug deze week.
Vanochtend heb ik geprobeerd het goed te maken (niet voor het eerst uiteraard) en haar mijn zorgen verteld, haar gewaarschuwd dat ze op deze manier dingen kapot maakt, niet alleen bij mij maar ook bij anderen, want er zijn er meer tegen wie ze soms zo buitenproportioneel uitvalt. Niet iedereen zal haar na een enkel 'sorry' weer in de armen sluiten. Pas op, zei ik letterlijk. Dat vond ze een stomme preek, ik ga 'elke dag over haar grenzen heen' en ze zei iets over mijn moeder, haar oma, waarop ik alleen maar dacht: auw.
Misschien was het ook wel een stomme preek. Maar jee. Het is niet zo dat ik haar vertel wat ze allemaal wel en niet mag of zo. Het is ook niet zo dat ik elke dag zo'n verhaal vertel. Het gaat nu ook niet om die ene 'preek'. Maar gewoon om alles. Het doet zo’n pijn allemaal. Niet eens de scheldwoorden, maar het feit dat ze zo duidelijk haar best doet om mij zo hard mogelijk te raken en wel daar waar het het meeste pijn doet. Dat trek ik niet meer.
Kan iemand me even vertellen dat het niet persoonlijk is? Iets met drakerig gedrag dat eigenlijk een compliment is, dat soort dingen?
ps want zo'n stopweek is niet een natuurlijk dingetje opeens, het is net zo 'onnatuurlijk' als de rest vd 'cyclus' mbv een anticonceptiepil
gr Angela
Flanagan schreef op 29-05-2021 om 17:08:
Het is ook niet meer aan jou.
Sta open voor haar vragen aan jou, meer hoef je niet meer te doen.
Heb je gelijk in! Het moeilijke is wel dat zij vaak expliciet mijn mening en hulp en steun vraagt. Zij vindt het nog steeds heel belangrijk wat ik overal van vind. Ik dacht altijd dat het anders zou gaan. Dat zij zich van mij af zou bewegen, dat het er steeds minder toe zou doen wat ik zeg bijvoorbeeld, dat zij mij naar de achtergrond duwt. Het lijkt er nu meer op dat zij dat niet doet, maar dat het wel een goed idee is als ik dat zelf doe. Dus dat ik actief een stapje terug moet doen.
Weeromstuit, probeer dan toch eens de combinatie met vitamine B. Wat ik onthouden heb is dat vooral vitamine B12 belangrijk is. Bij mij scheelde het heel erg veel. Tsjor
Heeft ze in haar pauzeweek soms veel last van buikpijn en krampen, waar ze niet over praat omdat ze wrs denkt dat dat erbij hoort of niet weer over wilt stappen op ander vorm van bescherming.
Ik geef mijn dochter dan aan preventief iets minder zwaar te sporten om de evt. klachten voor te zijn.
——
Wel fijn dat je dochter naar je toe komt om raad. Uit je TO dacht ik dat ze je keihard van zich af duwde, zoals je wel vaker bij pubers ziet. Vandaar die ruimte voor zelfontplooiing. Maar als het stapje terug werkt, is ieder blij.
——
Verder: Zelf pas ik er voor op om tijdens een ‘preek’ anderen erbij te halen als bevestiging van mijn geuite zorg. Wie aangeeft dat anderen zich ook storen aan haar gedrag, zegt eigenlijk minder sterk in het punt van aandacht te staan ( ze heeft anderen nodig om het punt te maken). Kinderen voelen dat haarfijn aan.
Tsjor, die vitamine B was in combinatie met stoppen met de pil toch? Aangezien ze nu single is (tot haar verdriet) en wij weer enigszins on speaking terms zijn, ga ik dat zeker voorstellen.
Flanagan, ik snap je verwarring over het wegduwen. Ik vind het zelf ook verwarrend. Logischer zou zijn als zij mij wegduwde en ik moeite had met loslaten of zo. Maar zo is het dus niet. Ze duwt en trekt tegelijk, lijkt het wel. Daarom dat ik nu ook denk aan iets fysieks, zoals bijvoorbeeld hormonen. Daar denk ik nu uiteraard niet voor het eerst aan. Ze is een paar maanden geleden al gewisseld van pil, ook vanwege dit soort problemen. Toen noemde ik het nog 'stemmingswisselingen'. Nu zou ik haast zeggen dat ze een agressieprobleem heeft. Ook stemmingswisselingen, maar dan een graadje erger.
Ik ben elke dag benieuwd hoe haar pet staat. Vandaag was ze weg, ze heeft wel gebeld en toen was ze alleen maar verdrietig om haar ex. Ik heb haar aangehoord en daar knapte ze van op. Alsof ze haar eigen lieve gewone zelf weer was.
Dat duwen en trekken, vind ik bij mijn zoon heel gemakkelijk verklaarbaar. Het is ook een klassiek puberding natuurlijk en aangezien je beschrijft dat voor die fase eerder geen ruimte is geweest door haar medische problemen, lijkt het me het meest voor de hand liggend dat ze ‘eigenlijk’ zelfstandig wil zijn, daar heel onzeker over is en daarbij jou om hulp vraagt, zoals ze dat toen ze zich nog veilig(er) voelde altijd heeft gedaan. Maar nu merkt ze dat het niet meer hetzelfde is. Ze kan jou niet meer ‘volgen’, doen wat jij zegt, en dus vindt zij dat jij haar maar moet ‘volgen’, haar begrijpen en precies het juiste zeggen! Dat kan jij natuurlijk niet en jij stelt ook van die belachelijke boomeroplossingen voor en dan helpt het allemaal niks en ben jij een ouwe zeur waar ze niks aan heeft. Echt, die borderliner-metafoor is zo gek nog niet 😉. Alleen gaat de (uitgestelde) puberteit gelukkig wel over!
Dat sluit een hormonale invloed trouwens helemaal niet uit! Als je emoties autonoom en ongeremd alle kanten op schieten, wordt zelfinzicht en eigen verantwoordelijkheid leren nemen ook best wel heel erg lastig! Dat is dan alsof je een volbloed moet temmen terwijl je zelfs nog nooit op een ouwe pony hebt gereden. Bij ons is er een diagnose en bijbehorende medicatie, die duidelijk invloed heeft op de hoeveelheid conflicten hier in huis!
Eigenlijk zooooooo herkenbaar. Mijn dochter heeft door psychische problemen (depressie) niet gepuberd in de zin van gedrag. Nu, 22, en nog thuiswonend, ook uitgesteld pubergedrag (in het kwadraat...) w.o. dus duwen én trekken
Vlak de invloed van hormonen ook niet uit. De pil doorslikken, of juist even helemaal stoppen en dan kijken of ze verschil merkt. Bij mij is dat binnen twee dagen.
'Tsjor, die vitamine B was in combinatie met stoppen met de pil toch?' Nee, het was in combinatie met de pil. En het was op advies van mijn huisarts, maar je kunt het gewoon bij de drogist halen.
Ik heb vitamine B later zelf aan mijn zoontje gegeven, toen die onverklaarbaar boos was, 's morgens al ruzie over de kleur van de handdoek bijvoorbeeld. Na een week stond hij zingend op en dekte de tafel. Toen mijn moeder op bezoek was en het verschil zag in één week (ik stopte regelmatig, maar als het dan weer is ging begon ik weer) zei ze: als ik het zelf niet gezien had had ik het niet geloofd. Later vroeg ik aan een huisarts (andere) of dat kwaad kon. Die zei toen dat in Frankrijk veel vaker en veel hogere doses vitamine B werd gegeven aan mensen met emotionele schommelingen. Dus ik durf dit advies wel te geven. Het lijkt mij echt de moeite waard om te proberen.
Tsjor
mijn huisarts gaf 30 jaar geleden ook al het advies om vit B te gaan slikken als je met de pil begon. Ze hadden appotheek aan huis en gaven het nog net niet gelijk mee. De assistenten wisten dat deze combinatie altijd door de artsen geadviseerd werd bij nieuwe pil gebruiksters.