Daar gaat hij
Met een tas vol schone kleren en de belofte af en toe te appen.
Hijzelf is opgelucht, blij, heel zenuwachtig en verheugt zich. Man vindt het prima dat hij uit huis gaat, zegt dat het heel goed voor hem en voor ons is en maakt zich verder niet druk. En ik ben ook wel een beetje opgelucht. Al merk ik dat mensen dat gek vinden. Iedereen zegt: goh je zult het er wel moeilijk mee hebben hè? En dat is niet zo. Want hij was echt wel een beetje een galbak de laatste tijd. Maar toch voelt het nu wel heel raar.
Hoe lang duurt dit gevoel? Wanneer wen je hieraan? En zijn er meer ouders hier die nu een kind op kamers zien gaan?
Nogmaals mamadd
En hoe gaat het nu met hem? Hij is dus al een week bezig?
Mussie
Het gaat goed! Hij heeft na vandaag twee weken colleges erop zitten en hij vindt het leuk. Hij was na de introductieweek wel ziek maar heeft zo goed en zo kwaad doorgezet.Hij was vorig weekend even een nachtje thuis maar nu blijft hij op campus to mid November. Inderdaad, veel enthousiaste verhalen, hij is met boogschieten begonnen (dat wilde hij altijd al maar we kregen dat thuis niet geregeld) en met klimmen.
Ik krijg nog steeds niet veel los via Whatsapp maar we skypen regelmatig even 's avonds, dat lijkt hij prettiger te vinden. We kijken zo regelmatig nog even samen naar regelzaken en belangrijke emails, en we vinden dat beiden prima. Hij neemt steeds meer verantwoordelijkheid en ik neem aan dat hij met de tijd steeds minder advies gaat vragen.
Ik herken wel een beetje wat je zegt over je zoon vergeleken met de jongens die het vroeger sociaal wat makkelijker hadden, hoewel de overgrote meerderheid hier wel naar de universiteit is gegaan. Fijn dat het bij jullie ook zo goed gaat!
Went vanzelf
Mijn oudste (20) is nu ongeveer anderhalf jaar uit huis. Ik moet eerlijk zeggen dat ik het er de eerste 2 maanden best moeilijk mee had maar het went vanzelf. Je moet ze toch een keer loslaten. Ik probeerde hem ook niet teveel te bellen, vaak deed hij dit dan uit zichzelf wat ook erg fijn is!
