Depressie zoon 21
Heb op internet gezocht naar iets waar ik dit kwijt kan, omdat ik er erg mee zit en gewoon niet weet hoe hem te helpen. Ouders online ziet er zeer integer uit, dus vooruit met de geit!
Mijn zoon heeft eigenlijk al vanaf zijn 12e last van depressies. Op zijn 16e is hij geplaatst in een groep voor jongeren met autisme. Hij is redelijk slim, hij begon op reguliere vwo, ging niet, daarna naar andere scholen, speciaal onderwijs. Het is hem niet gelukt, hij heeft 3 certificaten voor de mavo gehaald in 3-mavo. Is vaker niet dan wel op school geweest.
Hij is zeer onzeker, heeft geen doel in leven. Steeds hoopte ik dat hij iemand, een hulpverlener of wie dan ook tegen zou komen die hem echt zou kunnen helpen.
Nu zit hij weer in een depressie, vreselijk. We hebben ooit de afspraak gemaakt dat hij voor zijn 23e er geen eind aan maakt. Hij geeft zelf aan dat hij gewoon geen toekomst heeft. Eigenlijk zou hij wel willen doorleren, heeft NHA geprobeerd, maar kan zich niet focussen zegt hij. Hij zegt dat hij wel biologie zou willen studeren, maar omdat hij zelfs geen middelbare schooldiploma heeft hij dit nooit zal kunnen.
Hij wilde heel graag zijn rijbewijs halen, moest als autist daarvoor een test doen, ook een bloedonderzoek. Door grote slaapproblemen rookt hij een joint voor het slapen gaan. Hij mag nu geen rijbewijs halen ivm cannabismisbruik.
Ik ben vreselijk ongerust over hem. Blijf hopen op een ommekeer, dat er toch iemand/iets in zijn leven komt waardoor hij toch graag verder wilt.
Graag zou ik van jullie een soortement tips willen, over of hij toch op de een of andere manier een opleiding kan doen, ergens hulp kan vinden, etcetc. Bij voorbaat dank!
Wat een lastige situatie! Ik heb slechts voor een klein detail een tip: als hij écht biologie wil gaan studeren, kan hij ook de 21+ toets doen om te mogen starten. Dit is een toets voor 21+ers die niet de juiste vooropleiding hebben, maar wel de benodigde voorkennis. Moet ie die wel halen, maar dat is wellicht een mooi eerste doel.
Verder wens ik jullie veel sterkte.
Als je schrijft dat je al afgesproken hebt dat hij voor een bepaalde leeftijd geen zelfmoord mag plegen, lijkt het mij dat je in een uiterst moeilijke situatie zit.
Mijn eerste gedachte: zorg voor successen (eender welke activiteit waarbij hij zich goed voelt) en faciliteer zijn depressie niet (dwing hem om iets te doen, desnoods door hem uit het huis te zetten).
Dank je voor je reactie. Ik ga even kijken of de 21+ toets misschien iets voor hem is. Omdat hij autistisch is heeft hij ook problemen op sociaal vlak, hij durft dus niet zo veel. En helaas als ze eenmaal 18 zijn, kun je niet veel meer als moeder.
Hij wilt niets, cq heeft blijkbaar overal hulp bij nodig. Ik heb geen contact met begeleiding in groep waar hij woont, omdat zij niets meer met mij wilden delen sinds hij 18 is. Hij is zeer afwachtend. Daarom hoopte ik al zo op een goede hulpverlener, die hem zou kunnen stimuleren in het doen van een sport, opleiding ofzo.
En.. Misschien is theoretisch leren wel helemaal niets voor hem en haalt hij veel meer uit praktijklessen.
Vind hij het leuk om met zijn handen te werken? Er zijn zat miljonairs die nooit een Diploma hebben gehaald.
Misschien een opstekertje.
https://www.jobat.be/nl/art/15-miljardairs-zonder-diploma-hun-geheim
Waar haalt hij nu zijn vreugde uit?
Ik schrik eerlijk gezegd nog het meest van de afspraak dat hij geen zelfmoord mag plegen voor hij 23 is. Waarom daarna wel? Is het dan minder erg? Waar komt die afspraak vandaan?
Er zijn mogelijkheden als hij ze wil zien. 21+ toets voor toelating op vervolgopleiding. Maar dan moet hij die halen en daarna ook daadwerkelijk iets voor die opleiding doen en erheen gaan. Dus uit bed komen, naar colleges, opdrachten maken, studeren.
Voor het rijbewijs zal hij moeten stoppen met blowen. Dat lijkt me sowieso verstandig want het is geen oplossing voor slaapproblemen. Hij is er nu afhankelijk van om te kunnen slapen.
Wat doet de begeleiding wel? Heb je veel contact met hem? Hij is volwassen dus als hij niets wil of simpelweg niets doen, kun je niet zoveel. Behalve dat nietsdoen niet faciliteren.
Het belangrijkste is een fatsoenlijk dagritme. Zeker gezien zijn ASS. Werk of school helpt om dat te bewerkstelligen, maar dan moet hij daar natuurlijk wel heen gaan en uit bed komen. Anders houdt hij dat niet lang vol.
Je schrijft ook dat hij heel passief is en zelf niks onderneemt om iets aan de situatie te veranderen. Het kan zomaar zo zijn dat hij het overzicht over zijn leven volkomen kwijt is en daardoor nergens toe komt. Zeker gezien hij ASS heeft, sluit ik dat niet uit.
Jij of de begeleiding kunnen hem helpen met dingen uitzoeken, inschrijven voor 21+ toetsen, passende vacatures zoeken etc. Maar uiteindelijk moet hij het echt zelf gaan doen. Hij heeft niet meer de leeftijd dat hij continu aan het handje genomen kan worden en dat alles hem wordt voorgedaan en voorgekauwd. Daar zit ook een stuk eigen verantwoordelijkheid. Zeker op een vervolgopleiding wordt dat wel verwacht. Dat moet hij zich wel goed realiseren.
Dag Teuntje,
ik herken veel in je verhaal. Hier is zoon alleen met heel veel ondersteuning van ons uiteindelijk wel geslaagd voor de havo op speciaal onderwijs (vastgelopen in regulier onderwijs is 4 vwo, toen blijven zitten, vervolgens diagnose ASS en daarna overstap naar 4 havo). Heeft een hbo-studie geprobeerd maar liep daar ook vast. Deels vanwege corona maar deels ook omdat hij halsoverkop met zijn vriendin (met ook een handvol diagnoses) is gaan samenwonen. Samen rooien ze het nu al bijna anderhalf jaar ‘zelfstandig’. Ze leunen nog erg op ons. En dat is denk ik ook de ‘redding’ want inderdaad, als ouders heb je feitelijk niks meer in te brengen. Wij hadden ook nog het geluk dat hij bij de jeugd GGZ al liep, en wij daar ook bekend waren, en zijn behandelaren hem hebben aangeraden toestemming te geven ook info met ons te delen.
Nu is hij sinds november fulltime aan het werk, maar dat valt hem zwaar. Hij wil in september wel weer terug naar school, maar ziet daar ook enorm tegenop wegens de eerdere faalervaringen.
Gelukkig komt er binnenkort hulp voor hem via de WMO (aangevraagd door de psycholoog van zijn vriendin). Dit heet Boba (is denk ik de organisatie) en wat ze hem leveren is een autismecoach die hem gaat begeleiden op het gebied van studie, werk, huishouden en aangaan en onderhouden van sociale contacten.
Ik heb niet direct advies voor je. Maar als je geen goed contact hebt met de begeleiding van je zoon en ze hem niet stimuleren denk ik dat hij daar niet op de goede plek zit. Is het een optie dat hij terug naar huis komt? Zodat je er meer zicht op hebt en hem zelf kunt stimuleren?
Hier heeft zoon een periode depressief thuis gezeten. Man heeft toen een half jaar onbetaald verlof genomen om er voor hem te zijn (moet natuurlijk maar net kunnen, financieel). Ze hebben toen een dagritme gezocht en gefocust op leuke activiteiten. Zoon is erg creatief, dus een van de activiteiten was daarop gericht. Verder bewegen: iedere dag samen of alleen zoon flink wandelen met de hond. Verder deed hij iedere dag de boodschappen, als ze samen hadden bedacht wat we gingen eten. Ze deden samen veel in huis, waardoor hij ook dat soort handigheden aanleerde. Hij heeft in die tijd zijn rijbewijs gehaald. Daar zou ik wel nog zelf achteraan gaan, wat is ervoor nodig om hem dat rijbewijs te laten halen? Dat uitzoeken kun jij doen.
Heeft hij hobby’s? Zou hij in staat zijn vrijwilligerswerk te doen? Hoe voorziet hij nu in zijn onderhoud? Krijgt hij een uitkering? Dan moet er ook een casemanager zijn denk ik. Kun je daar contact mee zoeken?
Het is een bijna onontwarbare kluwen, ga op zoek naar een eerste beginnetje om iets positiefs te bewerkstelligen. Heeft hij (nog) dezelfde huisarts als jij? Kan die wellicht iets betekenen? Trek bij de gemeente aan de bel, bij de WMO. Je kunt misschien niets voor hem regelen, maar je kunt je er wel laten informeren over mogelijkheden.
Kinderen met autisme puberen later en langer dan de doorsnee puber. Heel goed dat je hem hebt laten beloven voor zijn 23e niets drastisch te doen. Met een beetje mazzel rijpt hij voor die tijd nog een beetje uit zodat hij uiteindelijk wel grip op zijn leven krijgt.
In ieder geval een hele hele hele dikke knuffel voor jou. Het is vreselijk om je kind zo uitzichtloos ongelukkig te zien. Dus zorg ook goed voor jezelf. Regel eventueel gesprekken met een professional voor jezelf, om zelf handvaten te krijgen om met deze onmacht om te gaan.
hoe wil je zoon dat het contact is tussen jou en de begeleiding? Weigert hij toestemming te geven om bijvoorbeeld bij de planbesprekingen te zijn?
Hebben jullie na de diagnose psycho educatie gehad op autisme?
MamaE,je hebt natuurlijk in veel opzichten gelijk, het is zijn eigen verantwoordelijkheid. Maar dat de zoon van Teuntje op papier niet meer de leeftijd heeft om aan het handje genomen te worden wil nog niet zeggen dat hij in de praktijk ook zover is. In deze maatschappij wordt er van je verwacht dat je het van de ene op de andere dag, als je 18 wordt, zelf kunt doen. En veel kinderen zoals die van Teuntje kunnen dat helemaal nog niet. Maar zitten wel volop in de puberteit en zetten zich dus lekker tegen hun ouders af. Die vervolgens door de ‘hulpverleners’ overal vakkundig buiten worden gehouden onder het mom van de AVG. Dat werkt in ontzettend veel gevallen zo ontzettend contraproductief!
Ik schreef al dat wij destijds enorm geboft hebben met hulpverleners die juist de meerwaarde van steunende ouders inzagen en ons er altijd actief bij betrokken hebben. Zoon is nog steeds erg afhankelijk van ons, en zijn vriendin ook, maar langzaamaan lukt het ze wel steeds beter zelf. Alleen ligt hun tempo een stuk lager dan bij het doorsnee kind. Door onze steun altijd zonder oordeel te bieden en onze hulp niet op te dringen is de relatie ook nog altijd heel erg goed. Tegenwoordig eten ze op hun verzoek weer elke dag hier, omdat ze het zelf lastig vinden iedere dag op tijd en gezond te eten. Ik ben zo trots op ze dat ze daar dan zelf mee komen! Ze signaleren een probleem en zoeken daar zelf een praktische oplossing voor. Dat noem ik toch ook zelfstandigheid!
Dag Teuntje, wat een verdrietig verhaal en wat zal hij het zwaar hebben en jij daardoor ook.
Een praktische tip:
Ken je De Windroos? Zie de site.
We bieden mensen vanaf 18 jaar met een psychische kwetsbaarheid begeleiding bij het verkennen, kiezen, verkrijgen en behouden van een opleiding. Zo regulier mogelijk, maar aangepast waar nodig; van cursus tot voltijdstudie. Naast het studeren is er ook aandacht voor persoonlijke ontwikkeling in ruimere zin.
Zit op paar plekken in het land. Misschien te ver voor jullie, dat weet ik niet. En misschien is het wel helemaal niks voor je zoon. Maar ieder beginnetje kan er één zijn. Ik ken (vanuit mijn werk) jongvolwassenen die er het begin van een weg omhoog vonden door structuur en succes (bijvoorbeeld twee keer per week onder begeleiding daar leren en zo een cursus gehaald).
Als het te ver is kun je ze misschien ook bellen om te vragen of ze vergelijkbare plekken kennen elders.
Jonagold schreef op 16-02-2022 om 22:08:
MamaE,je hebt natuurlijk in veel opzichten gelijk, het is zijn eigen verantwoordelijkheid. Maar dat de zoon van Teuntje op papier niet meer de leeftijd heeft om aan het handje genomen te worden wil nog niet zeggen dat hij in de praktijk ook zover is. In deze maatschappij wordt er van je verwacht dat je het van de ene op de andere dag, als je 18 wordt, zelf kunt doen. En veel kinderen zoals die van Teuntje kunnen dat helemaal nog niet. Maar zitten wel volop in de puberteit en zetten zich dus lekker tegen hun ouders af. Die vervolgens door de ‘hulpverleners’ overal vakkundig buiten worden gehouden onder het mom van de AVG. Dat werkt in ontzettend veel gevallen zo ontzettend contraproductief!
Ik schreef al dat wij destijds enorm geboft hebben met hulpverleners die juist de meerwaarde van steunende ouders inzagen en ons er altijd actief bij betrokken hebben. Zoon is nog steeds erg afhankelijk van ons, en zijn vriendin ook, maar langzaamaan lukt het ze wel steeds beter zelf. Alleen ligt hun tempo een stuk lager dan bij het doorsnee kind. Door onze steun altijd zonder oordeel te bieden en onze hulp niet op te dringen is de relatie ook nog altijd heel erg goed. Tegenwoordig eten ze op hun verzoek weer elke dag hier, omdat ze het zelf lastig vinden iedere dag op tijd en gezond te eten. Ik ben zo trots op ze dat ze daar dan zelf mee komen! Ze signaleren een probleem en zoeken daar zelf een praktische oplossing voor. Dat noem ik toch ook zelfstandigheid!
Hulpverleners moeten zich aan de avg houden, vanwege de wet én hun beroepscode. Als zij de avg overtreden kunnen ze persoonlijk worden aangeklaagd, voor de tuchtrecht komen en op zijn minst worden berispt.
laten we vooral een beetje lief zijn voor alle hardwerkende Hulpverleners!
Ik schrik echt van dit verhaal, vooral omdat wij in een soort voortraject zitten hiervan. Zoon hier is nu nog 17 maar dit is echt mijn angst voor als hij 18+ is. Gelukkig hebben wij nu, na jaren zoeken, een hele fijne en betrokken hulpverlener getroffen die als een speer van alles is gaan uitzetten. Onze zoon woont gelukkig nog wel thuis, maar wij hebben ook getwijfeld of dat wel zo kon blijven.
Heb je het idee dat je zoon op zijn plek zit in de woonvorm waar hij woont? Ik begrijp best dat hij 21 is en jullie geen zeggenschap meer hebben, maar totaal geen contact met begeleiding hebben dat kan toch niet als ouder zijnde? Jullie blijven toch zijn ouders? Wil hij zelf niet dat jullie iets weten of bepaalt de begeleiding dat?
Is er een maatschappelijk werker o.i.d. betrokken bij de instelling? Misschien kunnen jullie met hem/haar in gesprek gaan.
Verder zijn er ook voor volwassenen instanties die kunnen helpen bij toekomstplannen. Meestal vanuit de gemeente. Misschien kan je daar nog contact mee opnemen.
Jonagold schreef op 16-02-2022 om 22:08:
MamaE,je hebt natuurlijk in veel opzichten gelijk, het is zijn eigen verantwoordelijkheid. Maar dat de zoon van Teuntje op papier niet meer de leeftijd heeft om aan het handje genomen te worden wil nog niet zeggen dat hij in de praktijk ook zover is. In deze maatschappij wordt er van je verwacht dat je het van de ene op de andere dag, als je 18 wordt, zelf kunt doen. En veel kinderen zoals die van Teuntje kunnen dat helemaal nog niet. Maar zitten wel volop in de puberteit en zetten zich dus lekker tegen hun ouders af. Die vervolgens door de ‘hulpverleners’ overal vakkundig buiten worden gehouden onder het mom van de AVG. Dat werkt in ontzettend veel gevallen zo ontzettend contraproductief!
Ik schreef al dat wij destijds enorm geboft hebben met hulpverleners die juist de meerwaarde van steunende ouders inzagen en ons er altijd actief bij betrokken hebben. Zoon is nog steeds erg afhankelijk van ons, en zijn vriendin ook, maar langzaamaan lukt het ze wel steeds beter zelf. Alleen ligt hun tempo een stuk lager dan bij het doorsnee kind. Door onze steun altijd zonder oordeel te bieden en onze hulp niet op te dringen is de relatie ook nog altijd heel erg goed. Tegenwoordig eten ze op hun verzoek weer elke dag hier, omdat ze het zelf lastig vinden iedere dag op tijd en gezond te eten. Ik ben zo trots op ze dat ze daar dan zelf mee komen! Ze signaleren een probleem en zoeken daar zelf een praktische oplossing voor. Dat noem ik toch ook zelfstandigheid!
We verwachten niet van de ene op de andere dag complete zelfstandigheid. Dat is iets waar je naartoe werkt. En de een doet daar langer over dan de ander. Dat is waar. En dat is ook niet erg. Dat ouders overal buiten worden gehouden is wettelijk zo geregeld, tenzij de zoon in kwestie toestemming geeft. De vraag is waarom hij dat niet wil. In zijn geval zou het echt beter zijn om de ouders erbij te betrekken, net als bij jouw zoon. Maar dat geldt natuurlijk niet voor alle jongvolwassenen in de hulpverlening. Er zijn er ook die daar zitten juist vanwege hun thuissituatie. Dat maakt het complex om er algemene regelgeving over te maken. Als iemand handelingsonbekwaam is, kan dat misschien wel. Maar de vraag is of dat wenselijk is en of dat aan de orde is.
Maar als je naar een hbo/wo studie gaat of gaat werken, dan zijn daar bepaalde verwachtingen. Zoals op tijd komen, opdrachten maken, zelf om hulp vragen als dat nodig is. Daar kun je aan werken, maar dan moet je eerst inzien dat dat nodig is.
Als je op de universiteit niet naar college gaat, is er niemand die gaat bellen waar je blijft. Die verantwoordelijkheid ligt bij de student zelf. Er zijn echt wel studiebegeleiders, maar die zorgen niet dat je 's ochtends op staat, op tijd de trein neemt of op de fiets stapt, ze brengen je niet van collegezaal naar collegezaal, ze koken niet voor je en ze controleren ook niet of je de stof bijhoudt en opdrachten maakt.
Een werkgever verwacht ook dat je zelfstandig naar je werk komt en daarvoor op tijd opstaat en op tijd vertrekt en de werkzaamheden die je doet zelfstandig kunt uitvoeren (uiteraard na instructie).
Stel, de jongeman in kwestie wil zijn rijbewijs halen. Daarvoor moet hij stoppen met blowen. Daar bestaat hulp voor, maar het begint bij dat hij dat zelf wil.
Ik probeerde op ieder van jullie te reageren, maar lukte niet. Iets van je moet eerst 10 berichten plaatsen ofzo. Dus allereerst bedankt, ik ga nu zeker even zoeken op internet naar hulp voor hem, bij de voorbeelden die jullie geven. Zijn vader leeft niet meer, is toen zoon 9 was nogal plotseling overleden, daarna trauma en hulpverlening in en kwamen we erachter dat hij autistisch is. Ook ik bleek autistisch.
Zoon zit dus sinds 5 jaar op deze groep. Helaas zegt hij er niet veel over, maar heb niet het idee dat hij daar erg gestimuleerd wordt. Hij doet weinig tot niets. In zijn handelen is hij idd veel jonger, is niet iemand die zelf actie onderneemt. Mag ik buiten groepsleiding om dingen gaan regelen voor zoon?
Als het op die groep eigenlijk ook maar half loopt zou ik vooral eens een gesprek hebben met zoon.
Is het een optie - ook financieel - dat hij terug naar jou komt? Ziet hij dit zelf zitten?
Ik zou eventueel wel over 't hoofd van de groepsleiding springen inzake dingen regelen maar zou opletten met wat zoon wil.
Zijn er nog andere hulp-organisaties rond autisme in de omgeving?
Doet hij nu ook maar iets van dag-besteding / vrijwilligerswerk / whatever?