Dochter blijft verwijten maken, we komen er niet uit
Omdat ik de wanhoop een klein beetje nabij ben, graag jullie hulp/mening over het volgende:
Onze 19-jarige dochter (in juni wordt ze 20) heeft nooit echt gepuberd. Het lijkt er nu op dat ze dit alsnog is gaan doen. Ze is zich in elk geval aan het losmaken, denk ik. Dit zorgt voor een gespannen sfeer, met geregeld discussies/ruzies die elke keer weer over hetzelfde onderwerp gaan, namelijk het onrecht wat haar is/wordt aangedaan (zo voelt zij het) met onze manier van opvoeden. Ze verwijt ons dat we haar jongere zusje (17) anders (losser) benaderen dan haar, wat in zekere zin ook klopt.
Haar zusje is een pittige dame met wie we het nodige te stellen gehad hebben. Het klopt dat we bij de jongste (niet bewust, maar ik betrap mezelf er soms op) gemakkelijker zijn dan dat we dat bij de oudste waren, zoals ik dat ook uit mijn eigen jeugd herken en terug zie bij bevriende gezinnen. Maar wat ook meespeelt is het temperament van de jongste en onze soms 'choose your battles' strategie.
Onze oudste dochter heeft een groot verantwoordelijkheidsgevoel en het heeft nooit veel moeite gekost om haar te sturen. De dingen die wij belangrijk vonden nam ze meestal gemakkelijk aan en ze kan/kon goed met 'nee' omgaan. We hebben niet vaak streng hoeven zijn en er was sprake van een vrij 'normale' gezinssituatie tot ongeveer een half jaar geleden.
Onze oudste dochter haalt sindsdien situaties (soms recent, soms van jaren terug) aan die ze naar ons idee uit de context haalt en analyseert. Keer op keer concludeert ze dat wij haar tekort deden of doen en ziet ze haar overtuigingen bevestigd worden. Ze zegt erkenning te willen, maar omdat ze naar ons idee de 'feiten' zo uit hun verband trekt, komen wij niet genoeg over de brug. We blijven in gesprek gaan, proberen te begrijpen, te luisteren, te verklaren, uit te leggen, maar het voelt bijna als een tribunaal. De erkenning die ze zoekt hebben we haar voor een deel proberen te geven, maar dat wat ze werkelijk wil horen blijft uit. En ik merk dat onze weerstand groeit en het onderwerp alleen maar meer beladen wordt.
Ik vind het pijnlijk, omdat ze steeds meer met een sombere, negatieve bril lijkt te kijken naar ons, haar jeugd en ons gezin, dat wij - ondanks de ups en downs en 'fouten' van onze kant - vooral als warm en harmonieus zien.
Ook doet het me verdriet om te zien hoe boos en verdrietig zij is wanneer we dit bespreken. Ze voelt zich onbegrepen en ik begrijp hoe naar dit voor haar moet zijn.
Maar als we wéér op hetzelfde punt belanden en wij ons als ouders aangevallen voelen, roep ik in mijn onmacht dat ze dan maar lekker op kamers moet gaan, als het hier dan zo vreselijk is. Dit kwetst haar, ze wil namelijk nog niet op kamers, maar tegelijkertijd denk ik: met alle liefde blijf je hier wonen zolang als je wil, maar stop hier alsjeblieft mee.
Ik besef dat ik mijn verhaal vertel vanuit mijn perspectief en dus zeker niet objectief. Maar toch deel ik het graag omdat ik benieuwd ben naar ervaringen, tips, ideeën.
De leeftijd
Op deze leeftijd maken ze zich los van hun ouders. Ze beoordelen van alles en bekijken of ze het verwerpen of vasthouden of veranderen. Het hoort er bij.
En ja, het ene kind kan daar wat heftiger in zijn dan het andere.
Vroeger was er meer afstand tussen ouders en kinderen en bleef het bespreken daarvan veel meer onder leeftijdgenoten en medekinderen hangen.
Ik neem het maar met een korrel zout hoewel hier ook nogal ernstiger zaken hebben gespeeld en zoon wil ook 'bevestiging' dat hij het goed ziet. Ik kan hem wel bevestigen dat hij recht heeft op zijn eigen visie maar dat wil niet zeggen dat ik die visie ook moet gaan aanhangen. En daar botst het wel eens.
Het is overigens voor ons ook een vruchtbare tijd. Ik kom toch nog weer heel wat narigheid te weten uit de tijd van de omgangsregeling.
En we vergeven elkaar ook als het oploopt en zonodig nemen we even afstand om te kalmeren. Want je laat je makkelijk beinvloeden door elkaars emoties.
O en
Kinderen blijven op het moment ook veel langer thuis. Anders kun je nog zeggen, hou die bui even vast en laat los als je op jezelf bent.
Maar ja, dat uitzicht is er niet zo makkelijk als voorheen.
Erkenning geven
Waarom geef je die erkenning niet?
Sta erboven
Geef aan dat je het vervelend vindt dat ze het zo ervaart
Dat je een mens bent
Dat het niet je bedoeling was haar tekort te doen en het vervelend vindt dat ze dat zo voelt
Vraag haar wat ze nu nodig heeft en geef haar dat?
Heb oog voor deze situaties als ze zich aandienen bv met jongere zus en ga aan haar kant staan. Stop met jezelf verdedigen en luister gewoon
Wat wil ze eigenlijk horen?
Welke tekst zou haar echt helpen?
Ik bedoel niet dat je die dan ook per se moet geven.
Maar dat maakt het wel makkelijker om mee te denken over alternatieven.
de oudste
Het opvoeden van een eerste kind is altijd moeilijker dan de volgende, los van karakter of temperament. Dat zul je van andere ouders ook horen en dat kun je je dochter uitleggen.
inderdaad...
waarom geef je die erkenning niet gewoon? Het is ook gewoon menselijk dat als je een taak voor de tweede keer doet, je geleerd hebt van de eerste keer en het dus anders doet. Zij moet horen dat je daardoor niet meer of minder van haar houdt. Geef haar erkenning; zorg dat je naar haar luistert en haar serieus neemt. Dat is niet hetzelfde als haar volledig gelijk geven.
Je kunt ook jouw visie geven maar zorg dat je naar haar toe duidelijk laat zien dat je luistert.
Aanleiding
Wat is de aanleiding voor deze boosheid? Gebeurt het wanneer jullie haar nu misschien nog vertellen wat ze wel/niet moet doen?
Waar wil ze erkenning voor? Gaat dat om het gelijk halen dat jullie dingen niet altijd helemaal perfect hebben aangepakt of wil ze horen, zien en voelen dat jullie vertrouwen in haar hebben. Dat ze inderdaad verantwoordelijkheidsgevoel heeft en dat jullie haar ook durven los te laten?
Ik moet erg aan mezelf denken op die leeftijd. En aan mijn moeder die nog steeds zich met bepaalde zaken in mijn leven bemoeide. Studie bijvoorbeeld, want ik was gestopt en van mn kamertje terug naar huis gekomen. Ook ik haalde in mijn dramatische discussies de omgang met broers/zussen erbij en zag ineens het grote geheel. Wat ik, als altijd verantwoordelijke jongere wilde, was voelen dat mijn ouders vertrouwen hadden dat ik het zelf kon. Dat ze me los zouden laten, wel informeren en steunen, maar niet willen sturen. Helaas bleef het bij de discussies, waarin ouders zich verdedigden en bereikten we dat punt niet. Later gelukkig wel en kwam ook naar voren hoe hun jeugd weer invloed heeft gehad op hoe zij ons opvoedden. Dat had ik als 19-jarige best al wel willen horen..
hier
"Onze oudste dochter heeft een groot verantwoordelijkheidsgevoel en het heeft nooit veel moeite gekost om haar te sturen. De dingen die wij belangrijk vonden nam ze meestal gemakkelijk aan en ze kan/kon goed met 'nee' omgaan."
Ik herken dit wel. Doordat ik me als oudste ook verantwoordelijk voelde om de situatie in huis veilig te houden, heb ik veel van mijn eigen wensen onderdrukt. In tegenstelling mijn jongere zusje dat van alles eiste. En dus meestal ook kreeg. Ten koste van het algemene goed (geld, veiligheid, sfeer). Er was voor mij dus ook geen mogelijkheid om te puberen. Maar dat betekende wel dat ik niet gezien werd (want: geen last van, gaat goed, is tevreden).
Mijn moeder had dus later ook geen idee waar het conflict vandaan kwam, want ik was altijd zo braaf geweest. Doordat ik niet de hele tijd aandacht had gevraagd, had ze niet gemerkt dat ze behoorlijk wat steken had laten vallen.
Wat gebeurt er als ze zo’n gesprek begint? Ga je dan ontkrachten hoe zij het beleefd heeft? Dat is best onaardig en dan snap ik dat ze dat niet fijn vind. Wat is er mis met op een volwassen manier een gesprek voeren?
Dat zou nl betekenen dat je haar erkent in hoe zij het gevoeld heeft. Dat je zegt dat zo’n gevoel nooit jullie bedoeling is geweest en dat je dat echt heel vervelend en verdrietig vindt.
Het zou betekenen dat je niet in een welles nietes discussie over het verleden begint - die zinloos is- maar dat je naar haar luistert om te horen hoe zij dat ervaren heeft. Om daarin met haar mee te voelen. Dan kun je daarna, misschien, ruimte krijgen om allereerst te vertellen dat het helemaal nooit je bedoeling is geweest. En als je dan echt een gesprek hebt gehad, kun je misschien iets zeggen over wat jullie gedachtegang was op dat moment. En hoe je het niet bedoeld hebt om haar te kwetsen, maar dat je dacht het goed te doen.
Je bent ook maar een mens je- jij mag fouten maken of dingen verkeerd zien of ‘met de wetenschap van nu’ anders gedaan willen hebben. Pas als jij daar open over kunt zijn, is er een kans dat je dochter zich erkend voelt. Tot die tijd blijft er alleen maar zinloze strijd.
Je zegt "Ze zegt erkenning te willen, maar omdat ze naar ons idee de 'feiten' zo uit hun verband trekt, komen wij niet genoeg over de brug".
Ik heb zelf geleerd, uit mijn eigen jeugd, maar ook bij mijn kinderen, dat er geen gelijk of ongelijk is. Ieder heeft zijn perspectief. En als een kind iets op een andere manier heeft waargenomen en/of in herinnering heeft dan de ouders, is dat altijd serieus te nemen vind ik. Met tegenspreken bereik je weinig. Met begrip tonen voor haar waarneming des te meer. Dan open je een dialoog in plaats van verwijten over en weer. "Oh, heb je dat zo beleefd, dat wist ik niet. Het spijt ons dat dat zo overgekomen is. Wij hebben toen en toen zo en zo gereageerd omdat we dachten dat....."
Ik vind deze leeftijd eigenlijk nog belangrijker dan de puberteit. Ze staat op de rand van volwassen worden, maar heeft kennelijk nog een hoop bagage van vroeger.