Dochter contact, svp advies
Hallo allemaal,
Zal kort iets over mezelf zeggen heb o.a. bipolaire stoornis en ptss.Hierdoor komt alles harder binnen ook.
Mijn dochter woont samen en is heel leuk.Ik vind alleen dat er weinig contact is(soms telefonisch 1x per week, als ik erom vraag). We hebben er over gepraat al vaak en ze denkt er gewoon niet aan.Zie haar, voor mijn gevoel ook weinig(1x in de 2 maanden😪.Vindt het zo moeilijk en slaap er soms niet van.Ik weet dat ze wel vaker naar haar moeder gaat, wat prima is.
Onze band is verder goed en geen issues.Ik mis haar gewoon zo erg.Heb ik ook al aangegeven.
Ik snap natuurlijk dat ze volwassen is en een leuk leven heeft, ben ik ook blij mee.
Weet het soms niet meer.
Waarom
app je haar niet wat vaker? Bellen is zo vorige eeuw....
vaderfran
Ik heb een hele goede band met mijn kinderen, maar ze komen ook niet vaak bij mij. als ik ze wil zien ga ik naar hen toe. Met de een videobel ik bijna elke dag, de ander moet ik zelf aan denken om 1x per week te bellen en anders hoor ik niets.
Dus ik zou zeggen: neem het haar niet kwalijk, ga niet denken dat het aan jou ligt.
Je mist haar heel erg, maar dat kan ze niet van je overnemen. Daar zul je zelf mee aan de slag moeten. Voor haar ben je er gewoon, altijd. Het is geen zorg voor haar. Het is zoiets als je adem, daar denk je ook niet aan, dat is er gewoon, dat hoort bij je leven.
Kijk of je een vaste afspraak kunt maken, bijvoorbeeld dat je 1 keer per maand bij haar komt eten, of dat zij bij jou komen. En elke week even videobellen of zoiets. Een appje als je iets leuks te vertellen hebt.
"Ik wil graag een keer per maand voor jullie koken" klinkt leuker als: waarom bel je me niet?
Tsjor
tja
Ten eerste: jouw dochter is niet verantwoordelijk voor jouw geluk. Dus probeer zelf meer invulling te geven aan je leven. Daarnaast moet je oppassen niet steeds de vragende /claimende ouder te zijn. Beel haar! App haar. Maar hou het luchtig en verwacht niet steeds dat ze altijd reageert.
En inderdaad kom gewoon met een leuk idee om iets te gaan doen.
Ze voelt het niet.
"We hebben er over gepraat al vaak en ze denkt er gewoon niet aan."
Dat is haar uitleg en meer zal het niet worden. Egoïstische jongelui met hun eigen drukke leven
Niet meer zeggen dat je vindt dat er te weinig contact is, ze begrijpt je wel maar ze voelt je niet. Inderdaad, andere vormen van contact ipv dat ze naar jou moet komen. Eens met de anderen, spreek samen wat af, lunch in de stad bijvoorbeeld, nodig ze uit om bij jou te komen eten, stuur een gezellig appje en verwacht niet teveel.
Liever weinig zien en super gezellig dan een wekelijks verplicht telefoontje. Lastig, het voelt niet fijn maar wel herkenbaar voor veel ouders denk ik.
Cook it and they will come
Drie kinderen hier die al lang op zichzelf wonen. Eentje loopt de deur plat, eentje komt vrijwel nooit en eentje komt af en toe.
Als ik de laatste twee wil zien kook ik iets lekkers, eten we samen en praten we bij.
We weten dat we er zijn voor elkaar als een van ons iets nodig heeft. Dat is voor mij het belangrijkste. Niet dat ze geregeld langs komen.
Hier ook zoiets
Ik heb geen 'stoornis', maar wel een kind die een enorm papas kind is. Die gaat vaak naar ex en weinig naar mij. Ik mis het contact ook heel erg. Ik probeer regelmatig te bellen, wordt er meestal niet opgenomen. Dus dan maar appen. Ik 'mediteer me stuk' hierop, maar ik vind 't echt heel moeilijk om te accepteren dat kind sterkere band met vader en truus heeft. Dat mijn ex me niet meer wilde, ala, maar dat ik mijn kind moet missen vind ik een hele grote opgave.