Dochter depressief
Even heel kort en met zo min mogelijk details. Weet ook niet of ik verder reageer in dit topic, omdat ik het lastig vind om er teveel mee bezig te zijn, maar reacties lezen doe ik sowieso.
Oudste dochter (jongvolwassen, uitwonend en fulltime baan) klinkt al langere tijd depressief. Tot nu toe gaf ze altijd aan niet suïcidaal te zijn, maar ze ziet het nut van het leven niet in en als er een aan/ut knop zou zijn, zou ze voor uit kiezen. Dat raakt mij als moeder. Sinds kort helft ze wel een therapeut, dat heeft ze heel lang niet aangedurfd, dus een fijne eerste stap, maar duurt natuurlijk wel even voor je echt resultaat hebt. De laatste weken klinkt ze echter steeds depressiever. Zo kreeg ik vandaag te horen dat ze het nut van het leven echt niet meer kon zien, dat ze niet suïcidaal was, maar dat ze al wel wist hoe ze dat zou doen als ze het wel was.
Zelf weet ik niet meer zo goed wat ik kan doen om haar te helpen. Heb haar gezegd opnieuw een afspraak met de huisarts te maken en dit ook met de therapeut te bespreken. Ook aangeraden om in ieder geval extra vitamines te nemen en rust te pakken (heb het idee dat ze overloopt), maar op korte termijn heeft ze daar natuurlijk niets aan. Ook geopperd dat ze misschien eens met 113 kan bellen als het echt zo erg is, maar ze is bang dat die niets kunnen doen. Iemand een tip hoe ik haar kan ondersteunen?
Wat zwaar en verdrietig voor jou en voor jouw dochter, Anoniemst. Ik weet uit ervaring hoe moeilijk het is om je zoveel zorgen te maken over een kind dat zo somber is.
Ze zegt dat ze niet suïcidaal is, maar ze heeft dus wel suïcidale gedachten aangezien ze heeft nagedacht over hoe ze het zou doen.
Ik denk dat je al heel veel goed doet, dat wil ik allereerst zeggen. Ze voelt zich kennelijk vrij om dit met je te delen en dat is heel belangrijk.
Er zijn al goede dingen genoemd, zoals weer naar de huisarts, delen met de therapeut en vragen om medicatie. Wat ook belangrijk is, is om afspraken te maken over wie ze belt als ze deze gedachten (vaker) heeft of als ze sterker worden. Een soort veiligheidsplan. Dat kan zijn dat ze jou belt (ookal is het midden in de nacht), en bijvoorbeeld de therapeut. Je kunt ook afspreken dat je in zo'n geval met haar checkt wat ze nodig heeft, dat kan variëren van langskomen en bij haar zijn, afleiding bieden, praten of gewoon met een open telefoonlijn samen gaan slapen.
Sterkte! 🫂
Mrs.Lady, met zulke constateringen kom je nergens. Ik kreeg antidepressiva voorgeschreven door de huisarts, daarna wel doorverwezen naar de psychiater (met psychologisch onderzoek etc.), maar de basis was gelegd door de huisarts. Liever dat dan helemaal niks doen, zoals je nu als fait a compli beschrijft. Dat er een tekort is aan psychiaters wil niet zeggen dat er geen psychiaters zijn; dat de huisartsen het nu niet aandurven wil niet zeggen dat het wellicht toch mogelijk is om huisartsen actiever in te schakelen, bijvoorbeeld door bijscholing, of door afspraken over het overnemen van zorg, zoals ook gebeurt bij andere specialisten.
Begin dus in elk geval bij de huisarts.
Praten is ook belangrijk, alhoewel het mij niet geholpen heeft (EMDR wel), maar we hebben een leger aan psychologen aan het werk te houden, dus is het goed om te doen. Het zijn alleen vaak jarenlange trajecten, of trajecten die herhaald moeten worden, wel inzichten opleveren, maar geen herstel van nare jeugdervaringen etc. De effectiviteit ligt ook nu weer onder het vergrootglas.
Kaatje Cato geeft een mooie omschrijving voor wat je als ouder kun doen.
Tsjor
tsjor schreef op 11-02-2025 om 10:02:
Mrs.Lady, met zulke constateringen kom je nergens. Ik kreeg antidepressiva voorgeschreven door de huisarts, daarna wel doorverwezen naar de psychiater (met psychologisch onderzoek etc.), maar de basis was gelegd door de huisarts. Liever dat dan helemaal niks doen, zoals je nu als fait a compli beschrijft. Dat er een tekort is aan psychiaters wil niet zeggen dat er geen psychiaters zijn; dat de huisartsen het nu niet aandurven wil niet zeggen dat het wellicht toch mogelijk is om huisartsen actiever in te schakelen, bijvoorbeeld door bijscholing, of door afspraken over het overnemen van zorg, zoals ook gebeurt bij andere specialisten.
Begin dus in elk geval bij de huisarts.
Praten is ook belangrijk, alhoewel het mij niet geholpen heeft (EMDR wel), maar we hebben een leger aan psychologen aan het werk te houden, dus is het goed om te doen. Het zijn alleen vaak jarenlange trajecten, of trajecten die herhaald moeten worden, wel inzichten opleveren, maar geen herstel van nare jeugdervaringen etc. De effectiviteit ligt ook nu weer onder het vergrootglas.
Kaatje Cato geeft een mooie omschrijving voor wat je als ouder kun doen.
Tsjor
Dat kan deze moeder toch niet gaan doen? Het is de weerbarstige praktijk helaas dat veel huisartsen dit niet doen. Dat wil niet zeggen dat ik het daarmee eens ben, maar ik geef aan dat het kan dat dochter daar vast gaat lopen omdat de huisarts dit niet wil. Daarnaast loopt dochter al bij een psycholoog, dus dan is de logische weg om binnen de huidige praktijk te bespreken of er een psychiater is die hierin mee kan denken. De eerste stap (huisarts) is ze dan al geweest om de verwijzing voor de huidige behandelaar te krijgen.
EMDR helpt niet bij alles. Op het moment dat er trauma onderliggend is (zoals idd nare jeugdervaringen) dan is EMDR zeker aangewezen en werkt het ook sneller dan gewoon praten. Het is ook gewoon bekend in de psychologie dat de vertrouwensrelatie vaak effectiever is dan de ingezette behandelmethode. De effectiviteit is in vergelijking met behandeling van veel medische aandoeningen gewoon niet zo groot. Ook niet gek, want het wetenschappelijk onderzoek is ook pas veel later opgestart en wordt ook niet in dezelfde getalen gedaan als voor sommige andere aandoeningen waar inmiddels al veel meer duidelijkheid is over effectieve behandelingen.
Renate46 schreef op 08-02-2025 om 18:03:
Ze moet lekker veel gaan sporten. Echt belangrijk.
Als het zo makkelijk was, dan hadden toch niet zoveel mensen dit probleem?
Het is dacht ik wel bewezen dat sporten en dan met name duursporten zoals hardlopen helpt bij depressie.
S.ndra schreef op 17-02-2025 om 06:08:
Het is dacht ik wel bewezen dat sporten en dan met name duursporten zoals hardlopen helpt bij depressie.
Tja, maar dan moet degene met de depressie het eerst wel op kunnen brengen om daaraan te beginnen. Als het huis (of zelfs het bed) uitkomen al een ding is, dan kun je wel roepen dat sporten zo goed is, maar dat is dan ook weinig helpend.
Hier is ons depressieve kind nu 3 maanden geleden begonnen met antidepressiva. Dat er heel veel veranderd is kan ik niet zeggen, maar het lijkt allemaal toch wel net heel ietsje 'lichter' te worden.
Waar wij vooral op in zetten is om zo vaak mogelijk 'kleine momentjes' te creëren. Kind doet vaak niet mee met activiteiten maar zit er dan wel bij en beleeft dan soms toch plezier. Elk positief momentje is er één, denk ik dan
S.ndra schreef op 17-02-2025 om 06:08:
Het is dacht ik wel bewezen dat sporten en dan met name duursporten zoals hardlopen helpt bij depressie.
Het is een van de dingen die kunnen helpen, maar het is geen oplossing/geneesmiddel. Door te gaan hardlopen kun je uit een dipje komen, maar niet uit een klinische depressie.
Om uit een depressie te komen moet je wel zo gezond mogelijk leven (wat voor jou haalbaar is). Dat begint met regelmatig leven, 3 gezonde maaltijden per dag, een halfuurtje naar buiten. Niet met hardlopen, als je dat voorheen niet deed.
S.ndra schreef op 17-02-2025 om 06:08:
Het is dacht ik wel bewezen dat sporten en dan met name duursporten zoals hardlopen helpt bij depressie.
Ik denk dat de meeste mensen met een depressie dat wel weten, maar dat gaat moeilijk als uit bed komen al een opgave is.
Ik kreeg indertijd van een andere arts een lijstje dat ook wel enigszins hielp als het ging om gedrag. Met adviezen als: vermijd slecht nieuws I(moeilijk tegenwoordig); vermijd drukte, dus veel mensen; ga rusten als je moe bent, ook eventueel 's middags; elke dag 30 minuten lopen.
Zelf vond ik het moeilijkste om weer bij je eigen gevoel te komen, niet alleen positieve gevoelens, alle gevoelens.
En antidepressiva helpt inderdaad een beetje, geen grote omslag, wel een bodem onder in de diepe put. En daarom belangrijk. Voorgeschreven door de huisarts overigens.
Tsjor
Mugs schreef op 17-02-2025 om 09:09:
[..]
Tja, maar dan moet degene met de depressie het eerst wel op kunnen brengen om daaraan te beginnen. Als het huis (of zelfs het bed) uitkomen al een ding is, dan kun je wel roepen dat sporten zo goed is, maar dat is dan ook weinig helpend.
Om daartoe te motiveren kan je de depressieve persoon uitnodigen een rondje met jouw te lopen/fietsen. Of mee te komen sporten. Iets wat bij de persoon past.
Zeespiegel schreef op 18-02-2025 om 15:58:
[..]
Om daartoe te motiveren kan je de depressieve persoon uitnodigen een rondje met jouw te lopen/fietsen. Of mee te komen sporten. Iets wat bij de persoon past.
Dat kan ja. Hier schudt de depressieve persoon dan nee, haalt de schouders op of reageert helemaal niet
Zeespiegel schreef op 18-02-2025 om 15:58:
[..]
Om daartoe te motiveren kan je de depressieve persoon uitnodigen een rondje met jouw te lopen/fietsen. Of mee te komen sporten. Iets wat bij de persoon past.
Ik denk dat dit het belangrijksre is, dat het bij de persoon past.
Ikzelf werd meer depressief van dingen waar anderen van opknappen. Sporten werkt bij mij (nog steeds) averechts. Ik word er zooo somber en angstig van, brrr.
Ik denk dat je het kunt voorstellen aan een depressief persoon. En misschien helpen met het makkelijker maken om het uiteindelijk uit te voeren.
Maar dan ook zonder oordeel accepteren als het niet lukt. Een opgewekt persoon die vol energie en met een hoop woorden naar je toe komt, maakt het erger.
Laag in je emoties blijven en dus neutraal en rustig zijn, als je met de depressieve persoon spreekt werkt het beste.
Hier een depressieve zoon gehad, maar die woonde nog thuis. Was 16 destijds. Dat is toch een heel stuk makkelijker begeleiden. Is het een optie dat ze part-time/tijdelijk weer bij jou/jullie komt wonen?
Mijn man heeft destijds een sabbatical genomen om voor onze zoon te kunnen zorgen. Hij heeft vooral ingezet op iedere dag naar buiten (makkelijk, want we hebben een hond en dat was (en is) zoons dikste vriendin), iedere dag een taak in huis en iedere dag iets creatiefs doen. Daarbuiten vrije invulling, afhankelijk van hoe hij zich voelde. En veel uitstapjes gemaakt. Naar musea, autoshowrooms (zoon is autogek en manlief ook) en meer dingen die hij leuk en boeiend vond.
Weten ze op haar werk hoe ze erbij zit? Lijkt me wel belangrijk. Spannend om te vertellen, zeker, maar een beetje fijne werkgever is begaan met haar welzijn en zal haar tijd en ruimte geven om te herstellen.
Heeft ze broers/zussen/vriendinnen die je in kunt schakelen om haar op te beuren? Hoeft niet heel ingewikkeld te zijn, gewoon eens samen een serie bingen of een wandeling of fietstocht maken, samen sporten zou helemaal geweldig zijn.
En is ze al bij de huisarts geweest? Die moet ook weten wat er speelt en kan zelf ook al antidepressiva voorschrijven. Daarvoor hoeft ze niet eerst naar een therapeut.
Ik weet niet of je wat aan deze tips hebt. Ik hoop dat de therapie snel kan starten en aanslaat.