Dochter gaat samen wonen met vriend
Mijn dochter gaat deze week haar nest verlaten. Ze is nu 20. We zijn een hecht gezin, we hebben ook een zoon van 22. Onze dochter heeft sinds een half jaar een vriend. Omdat zijn ouders hun huis hebben verkocht moest er een plek voor hem komen. Zoals het er nu na uitziet gaan die mms na het buitenland. Toen zei onze dochter dan ga ik met hem mee als hij een eigen stekje krijgt. Dit speelde al toen ze twee maanden met elkaar liepen. Ondertussen hebben ze een chalet gevonden hier 2 km vandaan. Ze hebben veel op mp gevonden voor de inrichting van ons een mooi bed. En van zijn ouders ook allemaal leuke spulletjes. Een mooi paradijsje is het geworden. Wij zijn trots en gunnen het haar. Ze moet nog wel een jaar na school. Hij heeft werk. Allemaal prachtig en goed. Het hoort zo. We deden veel samen en zijn heel close. Maar het ging zo snel. Ik was totaal niet voorbereid en heb er dus al maanden last van. Viel me zo minder belangrijk. Heb verdriet erom. Kan er moeilijk mee omgaan. Kan het gevoel moeilijk uitleggen. Fijn om met ouders/moeders te kunnen “praten”
die ook in deze fase zitten. Hoe gaan jullie ermee om? Ik ben natuurlijk super trots maar het doet ook pijn.
Je doet net alsof je haar nooit meer ziet, terwijl zij 2 km bij je vandaan woont. 10 min fietsen en je kunt op de thee.
leeft je moeder nog? Misschien begrijpt zij waar je doorheen gaat want zelf ben je ook ooit uit huis gegaan
tja het is een nieuwe fase. Ook weer leuk. Maar er is ook weer een fase voorbij. Spijtig maar ja, we zijn allemaal elke dag een dag dichter bij de dood
Wat een mooie ontwikkeling voor je dochter.
Dat het ineens snel gaat, herken ik wel. Gelukkig woont ze dichtbij.
Wij hebben ook zo'n move gemaakt. Vriend en dochter woonde eigenlijk om-en-om bij zijn moeder en bij ons. Toen kregen wij de mogelijkheid om onze droom na te jagen: een boerderij in een dorpje. Wel op 150km afstand. Zolang ons huis nog niet verkocht was, heeft dochterlief met vriend in ons huis gewoond. Nu zijn ze samen voor een half jaar naar het buitenland voor hun studie.
Wellicht is het voor mij wel iets makkelijker, omdat de vader van mijn dochter en ik al jaren gescheiden zijn en dochterlief tot haar 18de de ene week bij haar vader en de andere week bij mij woonde. Ik was dus al gewend om haar niet elke dag om mij heen te hebben. Gelukkig is in deze digitale tijd het makkelijk om contact te houden.
Als ik naar mijn dochter kijk, dan ben ik trots. Ze is een jonge volwassen vrouw die zelfstandig is en het leven omarmt. Probeer te genieten van deze nieuwe periode door te kijken naar de positieve kanten van de situatie.
Sterkte met je legere nest
Natuurlijk ben je trots en natuurlijk ga je haar missen . Dat kan prima naast elkaar bestaan. Ik geniet nu van onze afspraken en ik geniet thuis . Van man en de rust 😀
Wat fijn om verschillende reactie te lezen. Natuurlijk weet ik dat ze heel dichtbij woont en dat ik haar vaak zal zien. Ik weet ook dat het mijn “probleem” is. Ben mij daar heel bewust van. Maar soms gaan je gedachten alle kanten op en pieker je veel zonder dat je er iets aan kunt veranderen. Je staat gewoon op een andere plek en dat is natuurlijk zoals het hoort. Maar door erover te “praten” word het verdriet gewoon wat minder. Ik zorg graag voor en dat valt natuurlijk nu gedeeltelijk weg. Vond en vind het heerlijk om de kids thuis te hebben en heb nooit veel drang gehad om voor mezelf dingen te doen. ik zeg altijd tegen iedereen, het komt goed. Nu moet ik dat tegen mezelf zeggen. Het komt allemaal goed.
Mijn dochter ging studeren, ver weg van huis. Toen heb ik ook echt wel een traantje gehuild, omdat ik haar miste en het er moeilijk mee had. Ik weet ook wel dat het zo hoort en was ook blij voor haarzelf, maar zoals Roos zegt: trots zijn en haar missen kan prima naast elkaar bestaan.
Uiteindelijk wende het trouwens snel genoeg en krijg je een anders soort contact wat ook heel leuk is. En gelukkig woont je dochter nog om de hoek, dat scheelt ook. Komt wel goed!
Wat vindt je leuk om te doen TO
Werk je ook ?
Heb je dingen die je nog zou willen doen ?
Cooltje, als ik jou verhaal lees dan zou ik er ook moeite mee hebben.... dochter heeft een vriend en 2 maanden later wil ze al samenwonen. Dat is wel heel erg snel, kende zij hem al voordat ze samen iets kregen? Hoe goed leer je iemand kennen in die korte tijd, naast werk en studie? Ligt daar niet jou grootste pijn, dat je dochter samen gaat wonen met iemand die ze nog niet zo lang kent?
Ik vind het ook wel snel in de prille relatie. Daar zou mijn zorg ook wel liggen omdat ze elkaar nauwelijks kennen.
Heeft ze nooit alleen gewoond?
Max88 schreef op 04-01-2023 om 10:22:
Ik vind het ook wel snel in de prille relatie. Daar zou mijn zorg ook wel liggen omdat ze elkaar nauwelijks kennen.
Heeft ze nooit alleen gewoond?
Als je goed leest zit haar dochter op school. En misschien is het je ontgaan maar een studentenkamer vinden is al een drama.
Ik herken het zeker wel, toen mijn jongste kind 1,5 jaar geleden op zich zelf ging wonen was ik er kapot van. Door het vele thuis zitten vanwege corona was ze ook nog eens flink depressief en een stuk zwaarder geworden. Ze had een leuke studio gevonden en met ons hele gezin haar mee geholpen enz.
Maar ik ging door een diep dal, geen kinderen meer in huis [ ik heb er 4 ] geen reuring meer. En ik maakte me zo n zorgen om haar.
Bleek dus ongegrond, want ze nam een personal trainer in de arm, behaalde haar HBO diploma, ging daarna een traineeship in en heeft nu een leuke baan in haar vakgebied.
Maar het feit is dat je moet wennen aan een nieuwe positie als moeder. Je weet niet alles meer van je kind. Soms weet ik niet wat ik wel of niet mag vragen, wil niet bemoeierig over komen.
Zeker als je laatste kind uit vliegt word je met de neus op de feiten gedrukt, er breekt een nieuwe fase aan in je leven. Je moet het zelf weer vorm geven. Ik vond het persoonlijk echt heel moeilijk, dacht en nog wel eens denk ik aan de mooie jaren als gezin.
Iedereen zegt dan...je hebt nu tijd voor jezelf, geniet ervan. Nu langzamerhand zijn er wel momenten dat ik de vrijheid waardeer en ook wel geniet . Maar het blijft lastig.
Ook al heb ik een goed contact met alle kinderen en zien we elkaar zeer regelmatig.
En als je zoon ook het huis verlaat komt het lege-nest-syndroom.
TO, zou je willen dat je dochten op haar 46ste nog thuis woont? Neen, toch! En - daar zijn we moeders voor - als een vogeltje uitvliegt, doet dat pijn aan ons moederhart.
En als het het eerste vogeltje is dat de wijde wereld invliegt, dan is dat een vreemd gevoel voor een moeder. Maar het vogeltje keert nog terug naar het oude nest. Om raad te komen vragen, leuke mededelingen te doen, te komen vragen hoe het met jullie is.
Wat ik problematischer zou vinden is dat je dochter op haar 20ste al gaat samenwonen met haar vriend die ze zo recent kent. In mijn ogen 'erger' dan het op zichzelf gaan wonen. Maar ook dat komt hopelijk allemaal goed en dan kunnen jullie alleen maar fier zijn dat jullie twee kinderen een goede start hebben gegeven en dat ze zich verder ontwikkelen tot evenwichtige, verstandige mensen.
Het ga jullie allemaal goed, TO
Het is gewoon wennen als je (eerste) kind de deur uit gaat. Wij hebben die stap een aantal jaar geleden al gehad toen onze zoon de deur uit ging ivm stage en daarna heeft hij eigenlijk niet meer echt thuis gewoond ivm studie in de Randstad. Dit jaar gaat hij samenwonen maar ik heb er alle vertrouwen in, zijn vriendin is ook al gewend om het huis uit te zijn ivm haar studie.
Ik snap dat het even wennen is, maar mijn grootste zorg zou ook zijn het samenwonen met iemand die ze nog maar zo kort kent. Na twee maanden het al hebben over samenwonen, daar krijg ik toch een beetje de kriebels van. Wat weet je dan echt van elkaar?
Gelukkig woont ze niet ver weg, kan ze regelmatig langskomen of jullie bij haar en kan ze gewoon haar school afmaken in de buurt.
Op deze leeftijd wordt je als ouder doorgaans sowieso minder belangrijk voor je kind.
En dat is goed, want als ze op hun 40e nog steeds afhankelijk zijn van je zorg, klopt er ook ergens iets niet.
Dat samenwonen zou ik niet zo'n probleem vinden, als het gewoon een leuke jongen is.