eenzame jongvolwassene

Hier ook

Hier een dochter die geen contact maakt. Ze heeft geen officiële diagnose, maar ik vermoed wel een vorm van autisme. Ze gaat naar school, iedereen vindt haar wel aardig maar niet interessant omdat ze geen gesprekken voert. Ze vraagt niks terug en antwoordt kort.
Hoe het ooit met sollicitatiegesprekken moet weet ik niet. Ze is intelligent, maar ik heb t idee dat dat terugloopt doordat ze zich nergens voor interesseert behalve literatuur en weinig tot geen input van anderen krijgt. Ze zegt dat ze niet eenzaam is en is altijd vrolijk.
Ik weet ook geen oplossing

probleem?

"Hij ziet geen noodzaak om zijn gedrag te veranderen"
Als je denkt dat hij op deze manier tevreden is over de invulling van zijn vrije tijd en het zijn functioneren in de maatschappij niet belemmert, wat is dan het probleem? Doorgaans vraagt een werkweek van 38 uur al heel veel van iemand, laat staan als je autisme en diabetes type 1 hebt. Ik heb met beide zowel in mijn eigen gezin als in mijn werk als hulpverlener te maken. Ik denk dat jouw zoon dagelijks al een enorme prestatie levert en vraag me af hoeveel energie hem dat kost. En wat is tegenwoordig nog normaal sociaal contact? Ik neem aan dat hij op zijn werk al sociaal contact heeft met collega's en waarschijnlijk via internet ook met anderen. Zolang hij het zelf prima vindt en je hebt niet het idee dat hij iets mist, zou ik me niet teveel zorgen maken. Maar mocht je zoon ooit iets met 'lotgenoten' met diabetes type 1 willen dan zou ik hem eens wijzen op de activiteiten van de Bas van de Goor foundation en Jong met Daibetes van DVN.

Contact

Voor mijn zoon heb ik een tijdje geleden twee sites gevonden. Hij heeft er nog niks mee gedaan maar de info ligt er. Hij is namelijk ook vaak eenzaam.
http://www.autsider.net/nl/ veel informatie, een forum en een chat.
https://www.pasnederland.nl/activiteiten/ontmoeten/contactdagen.html?id=951 Hier kunnen volwassenen met autisme of een vermoeden daarvan elkaar ontmoeten en ze hebben ook gespreksgroepen.
Veel succes

Mandarin

Gaat ze ook sporten op de uni? Daar zijn wat meer contactmomenten. Hoeft niet perse vriendschap te worden maar een uitgebreidere kennissenkring kan het opleveren.
Als ze werkstukken samen met studiegenoten moet maken , kan ze daar iets mee qua samen naar de bieb of zo?

Studievereniging?

Mandarin, is je dochter lid van de studievereniging (niet te verwarren met een studentenvereniging)? Daar worden vaak inhoudelijke reisjes of thema-avonden georganiseerd. Zit ze in ieder geval met gelijkgestemden qua studiekeuze. Of een spelletjesvereniging, daar zitten meer introverte types (Duivelsei in Leiden bijvoorbeeld).

Interesse

Ongetwijfeld geldt dit voor jullie kinderen niet.
Maar wat ik bij een familielid zie is dat alle initiatief voor contact van anderen moet komen. Bij hulpverleners (zals laatst in het ziekenhuis) bloeit ze helemaal op door de aandacht, maar zelf actie nemen om onder de mensen te komen doet ze niet.
Zelf word ik ook wel eens een beetje beu om altijd het initiatief voor contact met haar te nemen, je wilt toch ook wel eens gevraagd worden en het zou leuk zijn als de belangstelling en interesse van twee kanten komt. Ook met eindeloos begrip voor haar situatie erger ik me wel eens daarover. Het is gewoon niet gelijkwaardig op deze manier, maar dat ziet ze zelf niet en dat is dan wel weer sneu.

Sociale contacten zijn inspannend voor autisten en daarnaast vraagt contact ook om oprechte interesse in die ander. Als het alleen gaat om eenzaamheid te bestrijden, dan maakt dat het toch een beetje onecht. Dan zijn zakelijke contacten natuurlijk makkelijker want dan heeft die ander beroepsmatige interesse en wat je zelf te bieden hebt is minder belangrijk. Eigenlijk een beetje betaalde liefde, en dat is natuurlijk maar beperkt tot de behandeling voorbij is.
Om vrienden te maken moet je je dus best erg inzetten.
Anderzijds, als je je helemaal aanpast om maar het contact te houden, voelt dat uiteindelijk ook eenzaam want dan ben je niet gekend, en alleen gewaardeerd om hoe je je voordoet en niet wie je bent. Dus een beetje aanpassen is goed, maar teveel aanpassen niet. Een lastig evenwicht.
In een periode dat er dingen veranderen, zoals een nieuwe opleiding, is het nog lastiger en zeker bij een studie, waar mensen niet altijd in vaste groepen op school zitten en er veel wisselt en men niet in dezelfde buurt woont.
Ik vind de tips om interesse"clubs" te zoeken heel goed. Soms kan het ook leuk zijn (als je ervan houdt) om bv. leiding bij de scouting te geven in de kindergroepen, of iets als de Jonge Onderzoekers (daar zitten vooral veel jongens, maar dat stoort niet elk meisje).
Als een kind het zelf prima vindt om geen contacten te hebben is dat natuurlijk wel oke, maar ik denk zelf dat het toch goed is om wel een beetje sociaal in beweging te zijn. Anders mis je de handigheid ook als het wel een keer nodig is om vrienden te maken. En bovendien missen anderen dan je leuke persoonlijkheid...

Wat doet hij op zijn computer?

Als ik kijk naar mijn zonen... die hebben via de computer ook wel veel contacten. Via discord bijvoorbeeld. Ik vind het zelf wel wat schraal, maar het is kennelijk ook wel van deze tijd. Mijn zoon gamet met anderen, ze doen samen een spel en geven dan live commentaar. Veel van die jongens kent hij viavia. Nou ja, kan me voorstellen dat het best leuk is om zo'n plek te hebben waar altijd wel iemand online is en elkaar te treffen. Op discord zijn allerlei groepen met gelijkgestemden (een groep Manga zal er ook wel zijn). Allemaal computernerds, maar dan van over de hele wereld...

Lilian1 & Sydney

Mijn dochter is lid van een studievereniging, maar ze zegt dit alleen te hebben gedaan vanwege korting op schoolboeken. De bijeenkomsten (volgens dochter zijn dit vooral borrels) die hier georganiseerd worden trekken haar niet.

Omdat ze niet op kamers zit, maakt ze nog nauwelijks deel uit van het studentenleven. Ze wil dit eigenlijk ook nog niet, vindt het nog erg spannend en komt na colleges/tentamens meteen naar huis. Ze kruipt wat in haar schulp en probeert vooral haar 'oude' leven in stand te houden. Ze wil in haar hart denk ik het liefst terug naar hoe het was. Moeilijk hoor. Ook omdat de mensen om haar heen wél verder gaan.
Ik denk (hoop) dat ze langer nodig heeft om afscheid te nemen van dat wat er niet meer is en dat ze pas als ze dat afgesloten heeft, echt verder kan.

Mijn man en ik hebben natuurlijk ook de nodige suggesties gedaan, maar ze wijst eigenlijk alles af. Ze heeft een uitgesproken mening en houdt daarmee ook wel het een en ander in stand. Als wij te veel opperen raakt ze geïrriteerd en is het gesprek beëindigd.
Waar ik benieuwd naar ben; hoe reageren jullie kinderen wanneer je dit soort voorstellen doet?

Bij onze dochter is overigens nooit autisme vastgesteld, maar ze heeft zeker eigenschappen die daar aan doen denken. Zou het haar helpen om dit te laten onderzoeken? Ik weet het niet. Ik wil haar niet het gevoel geven dat ze onderzocht moet worden, dat er iets mis met haar is.

Mandarin

"Zou het haar helpen om dit te laten onderzoeken? Ik weet het niet. Ik wil haar niet het gevoel geven dat ze onderzocht moet worden, dat er iets mis met haar is."

Dat laatste deed mijn moeder dus wel. En dat heeft onze band geen goed gedaan. In tegendeel.

Ik herken best veel in jullie omschrijvingen van jullie kinderen, maar ik heb mezelf eigenlijk nooit zo'n enorm probleemgeval gevonden. Mijn moeder dus wel. "Deed je maar dit/ zou je niet eens dat/Het zou goed voor je zijn als/Zeg eens wat terug." Echt, verschrikkelijk. Ik had aan veel dingen helemaal geen behoefte. Veel dingen vond ik niks en die deed ik dan ook niet. Ik kon met iedereen goed opschieten, maar ik had geen enkele behoefte om er meer mee te doen, als uitgaan of winkelen of zo.

Overigens heb ik het ontzettend naar mijn zin gekregen toen ik lid werd van een burgersportclub in mijn studentenstad (dat wil zeggen, geen studentenclub). Er waren ook studenten, maar dan serieuze (geen bierdrinkers).

Het is in mijn eigen tempo helemaal goed gekomen. Al heb ik aan sommige dingen nog steeds geen behoefte, bijvoorbeeld een hele lading vriendinnen hebben en er dingen mee doen. Als je moeder en zussen dat wel hebben wordt dat toch vaak als de norm gezien.

Ik heb me eerst moeten ontworstelen aan het verkeerde beeld van mijzelf dat mijn moeder me gegeven had. Toen ik op kamers ging is dat langzaam begonnen.

Hoe het hier gaat

Zoon is dit jaar begonnen op het hbo. En doet het daar verrassend goed!
Hij is op zijn 16e in 4 vwo vastgelopen. Is de onderzoeksmolen ingegaan, en daar kwam een diagnose ASS uit, plus een dysthyme stoornis (chronische depressiviteit) en overspannen. Hij is een half jaar thuis geweest voor hij overstapte naar het speciaal onderwijs, naar 4 havo (dus doubleren en afstromen tegelijk). Dat was heftig, maar het heeft hem goed gedaan. Ten eerste heeft hij zichzelf leren kennen, en gezien dat alles relatief is. Op het speciaal onderwijs was hij lang niet het 'zwaarste geval', en dat deed hem goed. Sociale contacten had hij niet, niet buiten school althans. Ook op zijn oude school en de basisschool had hij daar geen behoefte aan en/of geen energie voor.

Op het hbo had hij aan het begin van het jaar een mentorgesprek, waarin de leerdoelen per leerling werden vastgesteld. Deze mentor heeft met zoon besproken dat wat hem betreft de leerdoelen vooral op het sociale vlak zouden moeten liggen. Hij moest een carpoolclubje zien te vinden, een actieve rol in de diverse projectteams spelen en hij moest klassenvertegenwoordiger worden. Zoon had zelf al bedacht dat lid worden van de studievereniging handig (en leuk!) zou zijn, dus daar was hij al lid van en hij heeft daar ook de introductieweek van meegemaakt. Dat vond hij erg zwaar, maar toch ook leuk, ondanks zichzelf.

De taken die de mentor hem gegeven heeft pakten heel erg goed uit en komen zijn zelfvertrouwen enorm ten goede. Ik ken de hele man niet, maar ik ben hem erg dankbaar voor zijn inzicht .

Nu is mijn zoon wat ouder (hij wordt volgende week 20) doordat hij een late leerling is en 2 x gedoubleerd is. Maar hij is nu wel echt die nare en lastige puberteit door. Niet dat we daar veel van gemerkt hebben, maar ik merk wel dat zijn mentale ontwikkeling het laatste jaar/de laatste maanden echt enorm snel is gegaan. We kennen hem haast niet meer terug en dat hoor ik van mensen om ons heen (familie, zijn vrijwilligersclub). En ik merk het in zijn omgang met zijn vriendin (ja, hij heeft sinds kort een vriendin, ons muurbloempje is echt geen muurbloempje meer).

Ik heb geen goede raad voor je. Ik denk dat geduld een schone zaak is, zoals ik al zei denk ik dat de puberteit gewoon lastig is, veel energie kost en verwarrend is. Die moet je toch eerst door, voordat je echt kunt ontwikkelen. En kinderen met een ASS (of kenmerken daarvan) puberen vaak toch wat later. Ik weet niet hoe oud je dochter is, maar misschien is ze gewoon nog niet zover. En overvragen is ook geen goed idee. Maar aan de andere kant, uit haarzelf komt het misschien niet. Uit mijn zoon ook niet echt, die heeft echt heel veel gehad aan de sturing door zijn mentor. Is er zo iemand op de uni te vinden, die haar in dit aspect begeleiding kan bieden? Op het hbo is er een soort decanaat, maar daar moest zoon zich wel al vooraf bij melden. Dat soort ondersteuning is alleen toegankelijk met een diagnose. Dus in die zin kan ze er wel baat bij hebben. En hoewel een 'stempel' naar klinkt, kan het ook haarzelf helpen. Ze kan haar verwachtingen van zichzelf bijstellen. Ontdekken waarom ze is zoals ze is, en wellicht 'lotgenoten' vinden.

Overigens vind ik het hebben van een diagnose natuurlijk niet gelijk staan aan dat er iets mis is met iemand. Het is (in het geval van ASS) een conditie van de hersenen, die zorgen voor moeilijkheden met het begrijpen van de wereld om je heen. Net zoals mensen met een bril die wereld niet scherp zien als ze hun bril niet ophebben. Daarvan zeg je toch ook niet dat er iets mis is met ze...

Floria & Pennestreek

Ik kan me voorstellen hoe akelig het moet zijn als je voortdurend het gevoel krijgt dat je het niet goed doet. Ik vind het mooi dat je schrijft 'het is in mijn tempo helemaal goed gekomen'. Gelukkig.
Ik denk dat dit in het geval van mijn dochter een belangrijk punt is. Ze is 19, ziet er uit als een vrouw, maar is van binnen nog een meisje. Slim en verstandig, maar ook onschuldig en naïef. Waar andere leeftijdsgenoten gemakkelijker om te lijken gaan met veranderingen en nieuwe situaties, heeft zij (veel) meer tijd nodig. Zelf vind ik het niet makkelijk om haar te zien worstelen, maar ik vertrouw er wel op dat ze haar weg zal vinden. Op haar eigen manier.

Maar, ze geeft nu aan dat ze niet gelukkig is. Daarom wil ik met haar meedenken, steunen. Het is een kunst om als ouder een evenwicht te vinden tussen enerzijds je kind het zelf te laten 'doen' én je eigen verwachtingen te parkeren, zonder haar te lang te laten zwemmen of vast te laten lopen. Dat evenwicht vinden is soms best lastig.

Pennestreek; het doet me goed om het verhaal van jouw zoon te lezen. Je zal ongetwijfeld de nodige zorgen om hem gehad hebben.
Ik vind niet dat er iets mis is met je als je een diagnose hebt. Dat was niet het punt wat ik wilde maken. Het gaat me er om dat er nu geen aanleiding is om haar te laten onderzoeken en dat wanneer we dit zouden voorstellen, zij waarschijnlijk wel dat idee zou kunnen krijgen.

Mandarin

Misschien toch op kamers?
Natuurlijk was dat voor mij ook eng, maar ik had een zeer sterke motivatie op een ander gebied: ik wilde sporten bij een betere club. De rest heb ik er maar bij genomen. Ik ben in mijn tweede jaar een kamer gaan zoeken. Ik stond wel al ingeschreven, maar was nog niet aan de beurt. Uiteindelijk kwam ik dan toch een keer uit bij een flat met 3 normale, rustige meisjes.

Mandarin

Ik bedoelde ook niet dat ik het idee had dat jij dat zou vinden, dat er iets mis is met je dochter, maar meer dat zij zelf misschien dat idee heeft.
Je zegt, er is nu geen reden om haar te laten onderzoeken. Maar ze geeft aan dat ze niet gelukkig is. Wat zou dan wel aanleiding (genoeg) zijn voor verder onderzoek? Kun je die vraag (voor jezelf) beantwoorden? Want dan heb je volgens mij direct helder wanneer je wel in zou willen/moeten grijpen.

Persoonlijk vind ik niet gelukkig zijn wél reden om verder te zoeken, maar dat is dus persoonlijk. Helder hebben waar het probleem precies zit kan helpen bij het vinden van oplossingen, maar kan ook gewoon helpen bij berusten en accepteren. Bij zoon werkte dat tenminste wel zo. En bij ons ook. Oh, dit en dat is voor hem 'gewoon' moeilijk, en dat blijft zo. In plaats van: hij moet dit of dat toch 'gewoon' kunnen?!

Wij hebben geprobeerd zoon nooit het gevoel te geven dat hij niet goed genoeg is, maar dat gevoel had hij over zichzelf wel. Juist omdat hij steeds tegen muren aanliep en dat niet begreep. Hij legde voor zichzelf de lat voortdurend (te) hoog, en raakte daar dus overspannen van. Weten dat bepaalde moeilijkheden en problemen te verklaren waren vanuit zijn ASS maakte dat hij daaraan 'toe kon geven', en dat gaf dus rust en minder druk vanuit hemzelf. Hij kan nu bijvoorbeeld zonder zichzelf schuldig te voelen (en zonder dat ik er wat van vind, geef ik eerlijk toe) zich terugtrekken uit een sociaal gebeuren. Bijvoorbeeld het kerstdiner, met de hele familie, vindt hij toch teveel/te lang. Hij gaat dan rustig even een blokje om. En omdat iedereen weet waarom, is dat ook totaal geen issue (meer). Dat is wat een diagnose eventueel ook kan brengen, rust en bijgestelde verwachtingen. Van haarzelf en van de omgeving (als ze idd een diagnose zou krijgen én die zou willen delen; dat laatste hoeft natuurlijk niet. Maar wij hebben dat wel als prettig ervaren).

Floria & Pennestreek

Floria, ik denk dat op kamers gaan nog te vroeg is. De motivatie die jij beschrijft bij jezelf als jongere, in jouw geval voor sport, heeft ze niet. Al is ze gek op hockey, maar dan wel dicht bij huis. Toen ik gisteren aan haar vroeg waar ze over een jaar het allerliefst, als álles mogelijk was, zou willen 'staan', antwoordde ze dat ze geen idee heeft.

Ik geloof ook dat het hebben van een diagnose voordelen kan hebben. Zoals jij het beschrijft Pennestreek, kan ik me voorstellen dat het helderheid geeft voor alle (naaste) betrokkenen. En rust geeft voor jullie zoon.
Maar op dit moment wijt mijn dochter haar ongelukkige gevoel vooral aan de omstandigheden. Ze weet dat ze 'beperkingen' heeft, maar niet dusdanig dat ze professionele hulp zou willen zoeken.

Het benoemen van haar ongelukkige gevoel is op dit moment zeker een reden om in actie te komen. Ze geeft zelf op dit moment de voorkeur aan een intuïtieve coach die we via via kennen (niet erg wetenschappelijk en vindt een afspraak bij de huisarts voor een doorverwijzing een stap te ver.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik bij voorbaat al ontmoedigd ben door de enorme wachtlijsten en bureaucratische toestanden in de GGZ, waardoor ik misschien ook niet erg in die richting stuur. Maar tegelijkertijd, nu ik dit schrijf bedenk ik me ook dat ze met de intuïtieve coach aan de slag kan, terwijl ze wacht (dit laatste was even hardop denken).

Bedankt voor het meedenken, erg prettig!

Valt wel mee

'Ik moet eerlijk zeggen dat ik bij voorbaat al ontmoedigd ben door de enorme wachtlijsten en bureaucratische toestanden in de GGZ, waardoor ik misschien ook niet erg in die richting stuur. '

Toen mijn dochter last had van faalangst, had ze binnen een maand haar intakegesprek. Dus dat valt reuze mee. En niet inschrijven leidt zeker niet tot hulp.

Sydney

Dat zal waarschijnlijk per provincie/regio verschillen, ik weet namelijk dat het hier helaas anders is, wachtlijsten van gemiddeld 4-6 maanden.
Dat moet inderdaad geen reden zijn om niks te doen. Maar dat is ook niet ons plan.

Beide

Je kunt je dochter vast op de wachtlijst laten plaatsen, en ondertussen iets anders proberen. Werkt dat andere, dan zeg je af op het moment dat je aan de beurt bent. Werkt dat andere niet (voldoende), dan heb je de wachttijd mooi overbrugd.

Lastig

Voor iemand met autisme is het natuurlijk al heel moeilijk om contact te maken en te onderhouden. Wij hebben een zoon van bijna 21 jaar met NLD. (heeft overeenkomsten met autisme) Wat wij eigenlijk altijd met hem hebben gedaan is praten, praten, praten. Toen hij 14, 15 jaar was had hij enorm veel vrienden hier in het dorp en iedereen kwam hier elk weekend maar plots lieten ze hem vallen en werd hij gepest. Hij voelde zich erg eenzaam op dat moment en we moesten er als ouders voor hem zijn anders was het niet goed gegaan. Gelukkig had hij op school goede contacten en met deze jongens gaat hij nog steeds om. Wat het wel lastig maakt is dat deze jongens allemaal wat verder weg wonen waardoor hij niet zomaar even bij ze langs kan gaan en het gebeurd ook geregeld dat de anderen niet kunnen. Ook dan gaan we weer praten met hem en samen zoeken en kijken naar oplossingen. Gamen doet onze zoon ook wel graag maar niet boven maar juist gezellig bij ons beneden.
Oke, wij kunnen dan geen t.v. kijken maar och, wat is daar tegenwoordig nog voor zinnigs op te zien?

Voor ons en bij ons geldt eigenlijk dat we met elkaar en samen leven, rekening houdend met elkaar en daarbij is onze zoon gelijkwaardig aan ons. Ook gaat hij weer op voetbal want dan krijg je ook sneller en makkelijker contact.

Weet natuurlijk niet of jullie hier nog iets mee kunnen. Praten en samen zoeken naar oplossingen. Misschien vind jullie zoon het zelfs wel fijn en prettig zo en weet dan dat het het belangrijkste is dat HIJ gelukkig is. Hij moet zijn eigen leven leiden. Dat jullie je dan zorgen maken kan maar accepteer hem en zijn leven.