Ergernissen tussen man en mijn zoon
wij zijn al 15 jaar een samengesteld gezin maar tussen mijn man en mijn zoon van nu 19 heeft het nooit echt vlotjes gegaan.Het is moeilijk te omvatten waar het probleem juist ligt.Het zijn vooral ergernissen aan elkaar die de boel verpesten…
Mijn zoon is iemand die al van kleinsaf de sfeer bepaald in huis.Nooit echt stout maar had graag zijn zin…Als de zoon van mijn man bij ons was was hij tamelijk jaloers denk ik van hun band maar hij ging dat nooit toegeven maar dit ging hem uiten in pesterijtjes en tonen dat hij beter was in een bepaalde vaardigheden dan mijn pluszoon.
Nu is hij 19 en die band is jammergenoeg verzuurder dan ooit.Hij neemt hij allerlei spullen van mijn man zonder te vragen of terug te leggen.Hij doet de bril niet omhoog als hij moet plassen.Potten in de vaatwas die nog vol etensresten zitten.Nog andere dingen die te ranzig zijn om het hier uiteen te doen.Mijn man en ik verwachten niet veel enkel dat hij het een beetje in orde houdt allemaal.Maar als mijn man thuis is (hij gaat op zee) dan is het net alsof hij die dingen extra gaat doen om hem express op de zenuwen te we werken…Mijn man wil nu sancties opleggen zoals zijn internet afsluiten maar ja ik vind het nogal moeilijk met een zoon van 19 om hem te straffen vooral omdat hij in grote dingen wel doet wat jij moet.Volgt een opleiding,heeft een studentenjob,sport degelijk…..
Ik zou liever de dieperliggende reden naar boven krijgen waarom hij dit doet…maar hij is zo gesloten.Zijn vader is hem nooit komen halen maar mijn man kan hier niks aan doen dit was al zo van voor wij elkaar leerden kennen toch is het net alsof hij mijn man als een indringer ziet.Het zou voelt voor mij ook wel een beetje aan als treiterij en dat is jammer want mijn man kan wel wat zeuren soms maar werkt ook al jaren hard op ons te onderhouden….en heeft het beste met ons voor.
Lees je eens in wat het psychisch doet met een kind zo’n samengesteld gezin. Het is een klein beetje te vergelijken met een geadopteerd kind die zich nooit helemaal gewenst voelt, terug verlangt naar missende ouder(s) en het gevoel dat je zelf nooit echt een keuze hebt gehad in je situatie. Opeens een vreemde man in huis waar je helemaal niets mee hebt inclusief aanhang. Dat voelt voor een kind onveilig en roept ook wroeging op omdat ze zelf er niet voor hebben gekozen, gevoelens van jaloezie horen daar inderdaad ook bij. Heel normaal zelfs in zo’n situatie.
Je zoon is nu volwassen en waarschijnlijk niet lang meer thuiswonend
als het aan hem ligt denk ik. De tijd die jullie nog samen hebben in deze opstelling zou ik persoonlijk gebruiken om een band op te bouwen met je zoon hem echt te leren kennen. Ik denk dat hij een hoop heeft gemist in zijn jeugd en dat betekent niet dat je alles maar door de vingers moet zien, but pick your battles..
Je bent toch al te laat met opvoeden op het gebied van netjes je zooi opruimen en van andermans spullen afblijven.
Daar komt hij wel achter als hij straks op zichzelf gaat wonen en er niemand is om achter zijn kont op te ruimen.
Mijn oma zei altijd dat je niet met elkaar overweg moet kunnen omdat je uit dezelfde baarmoeder komt. Dat geldt namelijk helemaal als je moeder een vreemde man in huis haalt terwijl je hevig naar je vader verlangt (die dan ook niet naar je om kijkt). De volwassenen hadden daar elk wat aan kunnen doen maar hij werd daarin niet gezien. Dat moet een groot en diep verdriet zijn geweest. Wat je daarover zegt (Zijn vader is hem nooit komen halen maar mijn man kan hier niks aan doen dit was al zo van voor wij elkaar leerden kennen toch is het net alsof hij mijn man als een indringer ziet) zegt wel veel over hoe jij maar ook de volwassenen hem als kind zagen. Eigenlijk moest hij maar begrip hebben voor de volwassenen. Het komt op mij over alsof iedereen hem emotioneel vergeten is.
Zijn gedrag komt op mij over alsof hij je elke keer test „laat maar zien of jij mij ziet“ en/of „laat maar zien voor wie jij (weer) kiest“. En de manier waarop is passief, in your face en komt territoriaal over..
Een man op zee houdt natuurlijk in dat hij maanden van huis is om weer maanden thuis te zijn. Voegt hij zich langzaam in het gezin of claimt hij, met jou, zijn plek?
Uit je berichtjes lijkt het alsof je je achter je man schaart met een zachte stem en zwijgend verschuilt.
Waar ben jij?
Wie kwam er vroeger voor hem op? De volwassenen vinden samen wel iets van hem en over hem namelijk. Als hij wel zou praten met jou kies je dan gelijk partij, heb jij gelijk een mening, keur jij al snel iets af? Heb je voornamelijk gesprekken over je zoon ipv met je zoon?
Beperken op internet haalt niet veel uit; hij valt jullie daar niet mee lastig. De wc-bril is wel iets dat jullie stoort omdat de bril wrs onder de opspattende urine zit. Gebruik het nieuwe jaar om per 1 januari een nieuwe huisregel in te voeren omdat jij het gehad hebt met het letterlijke en figuurlijk gesproken gezeik over de bril. Voer een zit-verzoek in! Bij poepen zitten ze, dus kunnen ze bij plassen ook zitten. Dat doen wij, vrouwen namelijk ook. Grote voordeel is het weg blijven van gedoe over overeind zetten van bril en de spatten rondom de pot.
Verlang dit van iedereen, zo wordt het geen man- zoon issue. Verlang dit en geef aan dat het jou zeer genegen is als ze aan dit verzoek voldoen. Het vraagt ook aanpassing van je man en zijn zoon, zo ligt de actie niet alleen bij je zoon.
En spullen lenen van je man; taak voor je man bepaalde spullen een plek te geven waar je zoon niet bij kan. ( Ik had vroeger ook zo’n zus die altijd mijn spullen ongevraagd ging lenen, grrr)
voer veranderingen in, maar niet allemaal tegelijk.
Ik ben altijd voor mijn zoon opgekomen en mij nooit weg gestoken achter mijn man.Hij heeft nu eenmaal een complexer karakter dan mijn dochter.Mijn man heeft een normale band met haar.Gewoon normaal babbelen en lachen samen…Mijn man forceert niks en heeft dit ook nooit gedaan toch heeft mijn zoon ook dit nooit echt kunnen plaatsen.Mijn man is soms wat nors als er spullen weg zijn ofzo maar als mijn zoon een probleem heeft (praktisch) als zijn auto of fiets stuk is dan is hij de 1 ste die klaar staat om hem te helpen.Daarom vind ik het zo jammer dat mijn zoon dan soms zo treiterig kan doen tegen mijn man.Het is nergens voor nodig want hij heeft nooit een papa/zoon relatie willen opdringen
Als ze kleiner waren stond altijd al onze vrije tijd in het teken van onze kinderen eigenlijk op alle vlakken zijn onze kinderen op de 1 ste plaats gekomen.Misschien heb ik hem teveel op een troon gezet en hem teveel ingevolgd.Kan ook,ik zal wel fouten hebben gemaakt in hun opvoeding maar het is jammer dat het nu niet gewoon wat normaler kan…
jouw zoon was toen 3 of 4. Het lijkt er op of je hem iets aanrekent van toen met de verwijten die horen bij een 19 jarige.
Misschien kan je hem dit topic laten lezen en zo een gesprek hebben over wat hem dwars zit. Laat hem praten. Veroordeel niet, geen verwijten, niets verdedigen. Alleen luisteren. Zoek dat jongetje van 4. Vergeet even dat hij nu 19 is.
Het komt op mij over alsof zijn verwijt is dat jij meer een band hebt met jouw man ipv met hem. Dat is hechting. Is dat omdat er niet goed gevlochten is of er te goed gevlochten is.