Familieruzie: Dochters haten elkaar
Ik heb een probleem. Het is al bijna een jaar geleden dat mijn dochters contact met elkaar hebben gehad. Het zit namelijk zo ze waren rond dezelfde tijd zwanger en allebei kregen ze een meisje. Mijn jongste dochter was eerder bevallen en had de baby een naam gegeven (een doodnormale Nederlandse naam denk aan Sanne, Lieke of Floor). Toen mijn oudste dochter dit hoorde was ze woest omdat zij dezelfde naam wilde gebruiken. Volgens haar wist mijn jongste dochter dit. Hierdoor is de oudste dochter niet op kraamvisite geweest en heeft haar zusje ook niet gefeliciteerd met de geboorte van de dochter. En toen mijn oudste dochter was bevallen heeft mijn jongste dochter ook niks van zich laten horen en is ook niet op kraamvisite geweest.
Nu is het zo erg dat ze nog geen eens samen in één ruimte willen zijn en als het feest is bij ons dan komt de één alleen als de ander niet komt. Het diepte punt was mijn verjaardag van twee weken geleden, waar ze alle twee niet kwamen. In de tussentijd ben ik aan het praten als Brugman. Mijn oudste dochter zegt dat mijn jongste wist van de naam en dat ze het expres deed, terwijl mijn jongste zegt dat ze van niets wist en dat het een erg normale naam is.
Ik weet niet wie ik moet geloven en wiens kant ik moet kiezen. Ik wil gewoon dat ze weer contact hebben en dat wij als een familie kunnen verder gaan. We wonen alle drie maar 30 km van elkaar vandaan.
Heeft iemand hier advies hoe ik mijn dochters weer bij elkaar kan krijgen? Ik geef al bijna de hoop op.
VerdrietiegeMoeder schreef op 02-08-2022 om 13:52:
[..]
Ik weet het niet of dit de druppel was, maar ik had nooit in de gaten dat mijn dochters ongenoegen hadden en dat het zo uit de hand kan lopen... Ik vind familie best belangrijk en ik had al snel door dat mijn dochters niet 5 keer per week op de bank bij elkaar zouden zitten omdat ze niet zoveel met elkaar optrekken. Maar dat ze nog geen eens een paar keer per jaar bij elkaar willen zijn, vind ik te erg voor woorden. Ik denk dat het beste is om mij er buiten te houden. Ik heb gedaan wat ik kon.
Heel erg bedankt iedereen. Ik denk dat dit een situatie is waar ''twee vechten hebben twee schuld''. iemand zij dat ik ze gewoon steeds tegelijkertijd moet uitnodigen. Dat ga ik ook doen. Hopelijk gaat deze ruzie over een tijd weer over. Ik hoop t maar.
Als iemand nog iets wil toevoegen, ik sta altijd open voor suggesties.
Ze hoeven ook niet perse eerder al ongenoegen met elkaar te hebben gehad. Maar je schrijft zelf al dat ze weinig met elkaar optrokken. Dan is de kans groot dat zij dat gemis anders ervaren dan jij. Paar keer per jaar samen zijn met een zus waar je weinig mee hebt en ook nog boos op bent....
Ik denk dat je, je verwachtingspatroon moet bij stellen. Succes in ieder geval.
Het lijkt alsof in jullie gezin, en ook bij best wat mensen die reageren, een conflict moet eindigen met één persoon die toegeeft dat ‘ie helemaal fout zat en de ander die onschuldig is, 100% gelijk had en dat dus ook krijgt: een dader en een slachtoffer. In mijn beleving werkt dat meestal niet zo. Als ruzies flink hoog oplopen, doen mensen in de meeste gevallen elkaar bedoeld of onbedoeld pijn. Wederzijds dus. Ik denk niet dat zo’n ruzie wordt beslecht door helemaal te gaan uitpluizen wie de eerste fout heeft gemaakt en dan te zeggen: ‘Jij bent de schuld, maak je excuses!’ Dan wordt het een machtsstrijd en een strijd tussen ego’s die niet kunnen en willen toegeven aan de ander.
In het ideale geval is er één de eerste die bijvoorbeeld zegt: “Sorry dat ik zo uit mijn slof schoot. Ik had je geen trut moeten noemen.” En dan zegt hopelijk de ander: “Fijn dat je het zegt. Ik vond dat inderdaad helemaal niet leuk maar ik snap nu ook wel een beetje dat je boos was. Ik had het niet zo bedoeld maar ik begrijp wel dat .. etc.” En dan kun je uitwisselen hoe het voor beide is geweest, als dat nodig is. Vaak is dat helemaal niet nodig. Dan is de kou al heel snel uit de lucht als beide personen zich kwetsbaar opstellen.
Sorry zeggen is voor veel mensen een soort schuldbekentenis en een knieval, alsof ze dan toegeven dat het aan hen ligt en ze zichzelf vernederen. Maar dat is natuurlijk niet zo. Je neemt gewoon verantwoordelijkheid voor je eigen gedrag, waarmee je de ander bedoeld of onbedoeld pijn hebt gedaan. En als je een veilige, goede band hebt, doet de ander dat ook en maak je het zo weer goed, door aan twee kanten te erkennen dat je elkaar pijn hebt gedaan. Dat lijkt in dit gezin niet te lukken.
Wat jij kan doen Verdrietiegemoeder, is puur de gekwetstheid van je beide kinderen erkennen (‘ik snap dat dat jou pijn heeft gedaan’) zonder mee te gaan in de suggestie dat de ander dus de grote schuldige is in het conflict. Dat is niet zo heel gemakkelijk, zeker als je dat niet gewend bent. Soms lijkt het bijvoorbeeld ook dat zeggen dat iets wat een ander heeft gedaan niet zo fraai of handig is meteen een veroordeling is. Alsof de ander alleen maar ‘goed’ of ‘fout’ kan zitten. Maar dat is (natuurlijk) niet zo. Want we doen allemaal wel eens lelijke, domme, vervelende, kwetsende dingen en we doen mooie, aardige en aardige dingen. We hebben allemaal kwaliteiten en tekortkomingen, mooie en minder fraaie eigenschappen. Dat is eigenlijk het belangrijkste wat je diep tot je moet laten doordringen: je dochters zijn allebei echte mensen: aardig, volwassen, genereus EN kleinzielig, bekrompen en kinderachtig. Daarin verschillen ze helemaal niet van andere mensen. Dit is normaal. Alleen is het bij jullie dochters in dit conflict om de een of andere reden helemaal vast komen te zitten. Dat is het enige wat er is misgegaan. Er moet weer beweging in komen, dat ze ook weer naar elkaar toe ‘gebruik kunnen maken’ van hun mooie karaktereigenschappen. En dat kan alleen als er niemand onderdoor hoeft; en nee, inderdaad ook de jongste niet! De enige reden dat ik vind dat die in de positie is om als eerste te handelen, is omdat je oudste het meest heeft ‘verloren’. Daarom is het voor haar moeilijker. Daarom zou jongste over haar hart kunnen strijken, genereus kunnen zijn.
Maar goed, dat zit er kennelijk niet in en onderhand moet je ook ophouden daarop te sturen want met een beetje pech raken jullie er als ouders helemaal in verstrikt. Sterker: iets hebben jullie heel goed gedaan dat dat kennelijk na een jaar nog altijd niet het geval is!
Wat je wel kan doen, is naar beide dochters zowel erkenning geven als relativeren, bijvoorbeeld: ‘mensen zijn meer dan hun slechtste eigenschappen’, ‘ja, mensen gedragen zich soms slecht, wijzelf ook’, ‘je mag zeker wel eens iets zeggen van gedrag waar je last van hebt maar het heeft meestal geen zin maar door te gaan tot je gelijk krijgt, meestal komt de boodschap heus wel aan bij de ander, probeer erop te vertrouwen dat wat je gezegd hebt heus wel doorwerkt’. Ik weet niet of dat nu nog gaat, nu de kwestie zo hoog is opgelopen. Het kan ook zijn dat je er helemaal over moet zwijgen, dat alles gevoelig is geworden. Dan moet het eerst zakken. Ik zou ook gewoon expliciet zeggen tegen je kinderen dat je het los gaat laten voor zover dat lukt en dat ze je erop mogen wijzen als het niet lukt. Dat het je wel verdriet doet maar dat je erop vertrouwt dat ze de keuzes maken die voor henzelf de beste zijn en dat je niet meer wil doen alsof jij beter weet dan zijzelf wat het beste voor ze is. Maar, dat het je ook niet altijd zal lukken om te verbergen dat het jou pijn doet en dat je hoopt dat ze daar begrip voor zullen hebben, dat ze dat af en toe zullen merken. Zo stel jij je in ieder geval kwetsbaar en open op. Wie weet verzacht dat nog iets, in ieder geval bij jouzelf, hopelijk in de relaties tussen jullie als ouders en de afzonderlijke dochters en hun gezinnen en wie weet wat de toekomst kan brengen als de jonge vrouwen wat minder vast komen te zitten in hun frustraties. In ieder geval moet nu de druk eraf. Ken je de Chinese vingerval? Google daar maar eens op: hoe harder je trekt, hoe vaster je komt te zitten. Alleen door te ontspannen, kom je los. Als jullie al ‘los’ kunnen komen, kan dat in ieder geval alleen maar door te ontspannen. En aangezien jij hier raad kwam vragen, moet dat dus bij jou beginnen!
Probeer erop te vertrouwen dat er heus verbetering kan komen. Probeer te vertrouwen op die eigenschappen in je dochters die te vertrouwen zijn, in plaats van te blijven focussen op dat waarin ze zich onbetrouwbaar hebben getoond. Het is er nog altijd allebei, bij allebei! Kies ervoor om meer aandacht te geven aan het goede.
Na vele reacties, met weinig inlevingsvermogen en vooral grote bek mond vanachter een toetsenbord, van VerdrietigeMoeder gelezen te hebben op dit forum, kan ik maar tot 2 conclusies komen:
1. Het was beter geweest conflicten (in het verleden) binnen je gezin zo ‘assertief’ opgelost te hebben, zodat beide dochters ooit hadden kunnen leren conflicten op te lossen ipv voor zich te houden, net als moeder, om de ‘goeie lieve vrede’ te behouden!
2. Ze woont in Scandinavië en houdt van provoceren.
Ikzelf denk inmiddels dat conclusie 2 van toepassing is…….
Pistache schreef op 02-08-2022 om 14:00:
[..]
Misschien is dit een mooie aanleiding om met jezelf aan de slag te gaan. Je schrijft eerder dat je altijd je gevoelens binnen hebt gehouden voor de lieve vrede en dat je het daarom moeilijk vindt om met deze ruzie om te gaan.
Dit zou je eens verder kunnen onderzoeken, misschien met behulp van een psycholoog. Waarom mogen jouw gevoelens er niet zijn? Waarom ben je geneigd jezelf weg te cijferen voor anderen? Waarom ben je conflictvermijdend?
+ de vraag: waarom vind je het nodig om dit ook aan anderen op te leggen?