Familieverplichtingen
Er valt natuurlijk moeilijk iets te eisen van volwassen kinderen, maar doen jullie nog moeite om uitwonende twintigplussers te bewegen om af en toe iets met/voor familie te doen? Mijn dochter (22) heeft nooit veel opgehad met mijn kant van de familie. Ze zitten heel anders in elkaar, begrijpen haar niet, dus na een korte beleefdheidsuitwisseling heeft ze met hen weinig te bespreken. Nu is dochter een paar weken in NL (ze woont in het buitenland) en ik wilde een etentje regelen met mijn moeder, tante, zus en gezin, zodat ze haar weer een keer kunnen zien. Na veel aandringen verzuchtte dochter 'doe dan maar, maar je weet dat je mij er geen plezier mee doet'.
Ik wil dus niet zo'n moeder zijn/worden die over de grenzen van haar kinderen gaat (zoals mijn ouders, die me nog kunnen manipuleren hoewel ik al 30 jaar uit huis ben). Maar ja, ik vind het ook lastig naar mijn moeder want die vraagt wel naar haar.
´normaal´was ze volgens mij ook al niet leuk, meen ik mij te herinneren. TO kijkt in ieder geval niet op een fijne jeugd terug.
AeonofWinter schreef op 14-07-2021 om 22:56:
Ah, je moeder heeft al 20+ jaar hersenletsel, is niet de makkelijkste én heeft amper een band met jouw dochter van 22. Ik snap je kind wel hoor. Die heeft jouw moeder nooit 'normaal' mee gemaakt.
Ja je hebt gelijk. Het is zelfs nog erger. Mijn moeder kwam uit het revalidatiecentrum op de dag dat mijn dochter geboren is. Haar eerste uitje na drie maanden was de kraamvisite.
libelletje75 schreef op 14-07-2021 om 23:29:
´normaal´was ze volgens mij ook al niet leuk, meen ik mij te herinneren. TO kijkt in ieder geval niet op een fijne jeugd terug.
Ze was wel zorgzaam hoor, maar ze bemoeide zich graag met van alles.
Als je moeder hersenletsel heeft dan kan ze zelf misschien ook er weinig aan doen dat ze sociaal minder vaardig is of soms raar reageert. Daar zou je dochter toch ook wat extra begrip voor moeten hebben. En zo erg is het ook niet om een paar keer per jaar een paar uur vrij te maken voor een ander. Natuurlijk kan je haar verder niet dwingen maar ik vind het verder geen onredelijk verzoek. We doen allemaal wel eens dingen waar we geen zin in hebben en soms doe je gewoon iets omdat een ander het fijn vindt.
Wat verdrietig allemaal. Je dochter werd geboren, je moeder revalideerde in die tijd met hersenletsel en veranderde hierdoor. Kraambezoek bij jou als eerste uitje.
En dan zijn er nog wat dingen die je benoemt, zaken die de communicatie niet vergemakkelijken. Reden te meer om samen iets te doen mét daarbij verstrooiing zodat het voor iedereen een beetje te doen is. Het zou mooi zijn als er herinneringen ontstaan die lichtpuntjes kunnen zijn in alle ongemak. Maar ja, ook het maken van herinneringen heb je maar beperkt in de hand.
In elk geval fijn dat je dochter een tijdje bij je thuis is.
Ha TS, hoe heb je de kwestie opgelost? Of is het verhaal nog gaande?
Wilgenkatje- schreef op 23-07-2021 om 13:13:
Ha TS, hoe heb je de kwestie opgelost? Of is het verhaal nog gaande?
Het hele uitje is afgeblazen hoewel dochter dit wel wilde doen (met frisse tegenzin ‘ik doe het voor jou’). We gaan nu naar een verjaardag waar we hebben afgesproken dat oma en tante op hetzelfde tijdstip gaan. Dan hebben we toch koffie, gebak en zien de mensen, maar kunnen het qua tijd beperkt houden.
MMcGonagall schreef op 23-07-2021 om 14:55:
[..]
Het hele uitje is afgeblazen hoewel dochter dit wel wilde doen (met frisse tegenzin ‘ik doe het voor jou’). We gaan nu naar een verjaardag waar we hebben afgesproken dat oma en tante op hetzelfde tijdstip gaan. Dan hebben we toch koffie, gebak en zien de mensen, maar kunnen het qua tijd beperkt houden.
Wat lief!
En wat een handige oplossing.
dat is zeker een mooie oplossing, beter dan een etentje.