Foute vriend(in): wat zegt dat over je kind?
Bekijken jullie je kind met andere ogen als het een ‘foute’ vriend of vriendin heeft?
Ik vraag dit omdat ik de vriend van mijn dochter echt verschrikkelijk vind en ik haar sindsdien totaal niet meer begrijp. Dit staat het verbeteren van onze (toch al moeizame) relatie echt in de weg.
Voordat ze deze vriend kreeg en vrijwel meteen met hem ging samenwonen, liep het al bepaald niet lekker haar en de rest van ons gezin. Sindsdien zie ik haar slechts heel af en toe. Soms alleen, soms met vriend. Als hij er niet bij is, loopt ons contact de ene keer best goed en de andere keer matig, afstandelijk, ongemakkelijk. Het is een feit dat onze problemen zeker niet alleen door deze vriend komen. Toch kan ik wel zeggen dat het in grote lijnen iets beter tussen ons gaat.
Maar als haar vriend er wél bij is, voelt het totaal anders. Dan kan ik alleen maar verbijsterd denken: “Ongelooflijk, dat dit de persoon is van wie ze houdt. Dat dit de persoon is met wie ze al zo’n twee jaar dagelijks samen is zonder zich aan hem te storen.” Over hem wil ik me niet druk maken. Maar van haar keuze begrijp ik echt totaal niets.
Gewoonlijk mis ik haar ontzettend, (de dochter die ze vroeger was). Maar als ik haar met haar vriend samen zie, dan vergaat me alle lust om mijn best te doen voor een beter contact met haar. Dan vrees ik dat ik me simpel altijd al in haar vergist had.
Hoe is dit voor andere ouders die zoiets meemaken? (Of die het zien bij bij voorbeeld een neefje/nichtje of het kind van vrienden met een opmerkelijke partnerkeuze).
Wat is er fout aan de vriend? Is het een snuivende mishandelaar of is de fout dat hij niet aantrekkelijk/ slim/ innemend/ rijk is? Want dat maakt wel verschil.
Mijn man heeft een ex vriendin die een wig dreef tussen hem en zijn familie. Ze hebben elkaar uiteindelijk twee jaar niet gezien. Daar zit veel pijn aan beide kanten. Pijn van hem omdat ze zijn partner niet accepteerde.... hij hield immers wel van haar en ook van de familie dat hij koos voor zijn partner. Nu heeft ie mij en is iedereen blij🤣.
Mijn ex-man ging over op een partner die vreselijk drama kon maken. Echt vreselijke verhalen met geweld en politie en gedoe. Toch keerde hij altijd weer terug naar haar 'omdat ze ook heel lief kon zijn'.
Op sommige vragen komt nooit een antwoord. Je kunt ook genoegen nemen met hoe het nu is. Dan hoef je ook niet 'je best' te doen.
Wat vervelend dat het niet lekker gaat. Kan je aangeven waarom je zo'n hekel aan hem hebt?
Gaat hier niet het beginsel op van "wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet"? Wel zo makkelijk om een zondebok te maken van de partner van je kind, maar het biedt uiteraard slechts een schijnoplossing van het daadwerkelijke probleem: een moeizame relatie met je eigen kind.
Heb je zelf wel eens een dergelijke praktijk ondervonden? - Dan weet je als geen ander hoe rot dat is! - En hoe vrij was jij eigenlijk in je partnerkeuze? - Als jij op jouw beurt ook al te weinig gerespecteerd bent op dit punt, dan weet je wel van wanten!
Aan jou de per definitie dankbare taak om op de juiste manier een goede ouder te zijn voor je kind. Het loslaten van zwart/wit denken zou daarin een eerste stap zijn.
Wat zegt het over jou dat je zo’n slechte band hebt met je kind?
Mijn kind is voor mij altijd de liefste, hoe moeizaam de relatie soms ook gaat. Ik ben ook niet altijd even gecharmeerd van haar partner, maar ze komen als package deal. Soms zeg ik wel eens iets wat niet heel positief is, maar dan wordt ik altijd terecht gewezen met ‘zullen we het daar niet over hebben’. En terecht, het is haar leven en haar keuzes.
Het is de vraag toch niet of Wilmamaa haar best doet? Volgens mij doet ze dat. Wat ik lees is dat ze het moeilijk vindt om het beeld wat ze van haar kind heeft los te zien van haar partnerkeuze. Dat is natuurlijk heel pijnlijk, als je het beoordelingsvermogen van je kind zo beroerd vindt. En ik kan me voorstellen dat dat bij mij ook gevolgen zou hebben voor hoe ik mijn kind zie, dat je denkt: ‘wie ben jij dat je dit zo totaal anders waarneemt en beoordeelt dan ik? En dan afhankelijk van wat het probleem is bij de vriend komt daar meer of minder negativiteit bij. Mijn kind wat bijvoorbeeld een partner kiest omdat die fotomodel (m/v) is en ineens helemaal into uiterlijk is en daar heel veel energie insteekt, daar zou ik van opkijken. Maar mijn kind dat een relatie heeft met iemand die in QAnon gelooft of racistisch is en daar heel vocaal over is, daar zou ik grote moeite mee hebben. Want hoe zit je daar dan in? En een partner die mijn kind onaardig en respectloos behandelt en dat kind wat daar onder lijdt en toch geen grenzen aan stelt, daar zou ik ook hele grote moeite mee hebben.
Ik heb het gelukkig niet bij de hand Wilmamaa en ik kan me voorstellen dat het moeilijk is om je kind los te zien van een partner waar je weinig positiefs aan kunt ontdekken. Pijnlijk.
Wat is er precies fout aan de vriend van je dochter?
Voor een goed contact met mijn dochters doe ik mijn stinkende best, of ze nou wel of niet dingen leuk vinden die ik afkeur. Als we veel uiteenlopende interesses hebben, maakt dat het lastiger zoeken naar iets gezamenlijks om over te praten of samen te doen, maar dat probeer ik altijd wel.
Ik zou nooit maar dan ook echt nooit openlijk hun partnerkeuze afkraken. Hun keuze. Ze hebben keuzevrijheid. Stel dat ik de partner vréselijk vindt, dan zou ik dat niet tussen ons in laten komen. Lastig, maar wel te doen hoop ik. Een ‘meidenactiviteit’ zoals samen paardrijden in het bos doen we nu bijvoorbeeld, samen iets doen scheelt ‘moeilijke gesprekken’ of ‘onaangename stiltes’ en een vriend komt niet mee als we zoiets ondernemen.
Stel dat het gaat om overtuigingen, dan vermijd ik daarover te praten. Net als bij collega’s praat ik wat koetjes en kalfjes en vermijd politiek, religie enzovoorts. Ik hoor hun mening aan, geef de mijne en komen we niet verder dan dat, dan wissel ik van onderwerp. Kan met je dochter toch ook?
We weten niet wat er precies verkeerd is aan de vriend van je dochter. Hoe beïnvloedt hij haar? In welke zin verandert zij door hem? En waarom is dat negatief in jouw ogen?
Jij hoeft niet samen te leven met de partner van je kind. Dus bepaalde dingen kun je naast je neer leggen. Maar als die partner een schadelijke of destructieve invloed heeft op je kind, dan zou ik ook moeite hebben om me er bij neer te leggen.
Weet je wat zij leuk vindt aan hem? Kun je kijken of je zijn positieve kanten meer kan zien? Misschien zelfs investeren in hem wat leuker willen gaan vinden?
Dat maakt het vast makkelijker op twee gebieden: je hebt meer begrip voor haar en je hebt minder afkeer voor hem.
Ben je teleurgesteld in "het resultaat" van je opvoeding? Dat je baalt dat ze niet meer zelfrespect heeft?
Als ik het goed lees is de relatie met je dochter al een tijd niet zo goed. De vriend is niet de kern van het probleem, maar maakt het alleen maar erger?
Waarom botert het niet tussen jou en je dochter? Is het iets met een bepaalde leefstijl, (politieke) overtuiging, of iets dergelijks waar jij niks van moet hebben, die zij heeft overgenomen. En heeft die vriend ook die overtuiging o.i.d. of is hij die leefstijl in het kwadraat? Is het een ontzettend onsympathieke kwal die haar niet zo goed behandelt, heeft hij een bepaalde persoonlijkheidsstoornis? Is zij misschien erg beinvloedbaar?
Toevallig heb ik iets dergelijks aan de hand - niet met mijn dochter gelukkig - maar met een vriendin, die zich behoorlijk aanpast aan haar partners. Nu heeft ze een nieuwe vriend met een totaal andere levensstijl (zakelijk, vrij hard ook, luxe leven met veel etentjes, auto's en vakanties) dan die mijn vriendin had in de tijd toen ik haar leerde kennen, en waar wij elkaar destijds in konden vinden. Die vriendin zie ik niet meer zo graag eigenlijk... maar dat is veel gecompliceerder zijn als het je dochter is natuurlijk.
Nouja, wel herkenning, geen oplossing dus.
Even een korte reactie tussendoor (ik probeer later uitgebreider te antwoorden). Ik wil er juist liever niet op ingaan wat ik fout vind aan mijn dochters vriend. Want daar gaat het niet echt om. Het gaat er om dat ik totaal maar dan ook totaal niet begrijp wat zij in hem ziet. En dat doet mij twijfelen aan de manier waarop ik haar zie.
Ik dacht dat onze problemen te maken hadden met haar worsteling met haar rol in het leven en met volwassen worden. En dat haar afkeer van ons gezin daardoor komt en hopelijk tijdelijk is. Maar dat ze al zo lang met deze meneer, die totaal anders in het leven staat dan wij, samen is geeft mij het gevoel dat ook zij echt geen aansluiting voelt bij ons gezin.
Ik ben echt wel zo slim dat ik niet tegen haar zeg wat ik van hem vind. Bovendien is het haar vrije keuze. We hebben het op geen enkele manier afgeremd. Ook niet dat ze met hem ging samenwonen terwijl ze bleef beweren dat ze geen relatie met hem had, en we hem nog nooit ontmoet hadden. Ze zal vast aanvoelen dat ik hem geen ideale schoonzoon vind, maar ik zeg het in ieder geval niet hardop.
ik denk dat het er juist wel toedoet waarom je hem helemaal niks vindt. Als hij een doorgesnoven crimineel is vind ik dat het wel iets over je dochter zegt. Als hij een biologische bomenknuffelaar is zegt het vooral veel over jou.
En reken maar dat ze weet dat je hem niks vindt.
ToetieToover schreef op 06-11-2022 om 16:05:
Voor een goed contact met mijn dochters doe ik mijn stinkende best, of ze nou wel of niet dingen leuk vinden die ik afkeur. Als we veel uiteenlopende interesses hebben, maakt dat het lastiger zoeken naar iets gezamenlijks om over te praten of samen te doen, maar dat probeer ik altijd wel.
Ik zou nooit maar dan ook echt nooit openlijk hun partnerkeuze afkraken. Hun keuze. Ze hebben keuzevrijheid. Stel dat ik de partner vréselijk vindt, dan zou ik dat niet tussen ons in laten komen. Lastig, maar wel te doen hoop ik. Een ‘meidenactiviteit’ zoals samen paardrijden in het bos doen we nu bijvoorbeeld, samen iets doen scheelt ‘moeilijke gesprekken’ of ‘onaangename stiltes’ en een vriend komt niet mee als we zoiets ondernemen.
Stel dat het gaat om overtuigingen, dan vermijd ik daarover te praten. Net als bij collega’s praat ik wat koetjes en kalfjes en vermijd politiek, religie enzovoorts. Ik hoor hun mening aan, geef de mijne en komen we niet verder dan dat, dan wissel ik van onderwerp. Kan met je dochter toch ook?
Alleen zijn je familie en vrienden niet je collega's natuurlijk. Daarmee zit ik niet over koetjes en kalfjes te praten. Ik zoek ook niet de confrontatie op maar ik zou enorm teleurgesteld zijn als ik alleen over koetjes en kalfjes kon praten met mijn kinderen.