Gedrag dochter

Mente12 schreef op 02-09-2024 om 20:13:

wat fijn te lezen Ploef!
Hoe ben jij die zware tijd doorgekomen?
Dank voor je bericht!

Met bloed zweet en tranen. Ik kon ook geen afstand houden of nemen. Mijn man ook niet dus we hebben altijd ons best gedaan haar te laten weten dat de deur open stond. Via via, een kaartje of een berichtje. Soms, als er even contact was was het echt op eieren lopen. Om het minste of geringste kon de vlam in de pan slaan. Ik heb wat afgejankt is die tijd… bij vriendinnen en Bedrijfsmaatschappelijk werk en psycholoog. Die laatste heeft wel geholpen om me beter te leren grenzen te bewaken. Heel langzaam is uiteindelijk (na de gedwongen opname) ambulante hulp op gang gekomen. Met medicatie die uiteindelijk is afgebouwd is ze langzaam aan weer stabieler geworden met (toen) veel eigen inzet. Uiteindelijk is de kern boven water gekomen, die ik hier liever niet deel. Privé bericht mag hoor! 

Sterkte!

Mente12 schreef op 02-09-2024 om 13:56:

Maar ik mis haar, ons leven voor dit , enorm.

Ja, dat kan ik me heel goed voorstellen 🙏

Jullie hadden zo te horen ook een hele goede band.

En dat kan uiteindelijk ook weer komen.

BritgetJones007 schreef op 02-09-2024 om 14:48:

[..]

Het komt voor mij vooral voor, dat het een aangeleerde zin is, wat wel alles omvat en de "professionals" vrijuit gaan om die extra stap niet te hoeven zetten om die mensen die hulp nodig hebben te bereiken en ze daarvan te overtuigen.

Natuurlijk willen mensen met psygische problemen dit 'recht' helemaal niet.

Wat er misgaat, is dat die mensen in de knoop zitten met zichzelf en het niet meer overzien en door psygische problematiek ook niet hun problemen inzien.

Ja toch wel, veel mensen met psychische problemen hebben namelijk niet direct in de gaten dat ze een probleem hebben. En willen dan ook niet als zodanig behandeld worden.

Misschien dat sommige achteraf wel blij zouden zijn. Maar om iemand te helpen, moet de persoon eerst zelf beseffen dat er iets mis is.

Zeespiegel schreef op 03-09-2024 om 07:36:

[..]

Dat is de keerzijde van leven in een vrij land.

Nou, ik zou willen dat psychiatrie haar eigen diagnoses serieus zou nemen, bijvoorbeeld: 'geen ziekte-inzicht' is een kenmerk met vergaande gevolgen. Alle verwarde mensen op straat is niet een teken dat we in een vrij land leven.

Tsjor

Diyer schreef op 02-09-2024 om 20:13:

[..]

Helaas is het in Nederland heel duidelijk wanneer je iemand wel en niet gedwongen mag opnemen en je moet letterlijk een aantal boxen aanvinken om dat te mogen. En zelfs dan als iemand een maand later, door de zorg of medicatie, net niet meer de boxen aantikt en weer weg wil vd opname afdeling, moet je zo iemand weer laten gaan. Het is verschrikkelijk frustrerend, maar het recht op zelfbeschikking is groter dan het recht om iemands vrijheid af te nemen. Dus ook het recht om in (psychiatrische) ziekte hulp te weigeren. Daarom een grote lijdensweg voor alle betrokkenen.

Dit dus. Mensen roepen hier (heel begrijpelijk) van alles. Maar je kunt niet iemand tegen zijn zin laten opnemen, afkicken of laten behandelen! Officieel ben jij als ouder niet eens een gesprekspartner. Tenzij dochter jullie gemachtigd heeft zijn er strenge privacy regels voor meerderjarigen. En gedwongen bewind is zinloos als iemand niet meewerkt. Anders dan bij curatele kan iemand nog steeds schulden maken en is dat niet terug te draaien. Bij tegenwerking zal de bewindvoerder uiteindelijk zelf om opheffing kunnen vragen. Iemand blijft namelijk zelf handelingsbekwaam. 

En bij een gedwongen opname kan het gebeuren dat iemand mbv een lading medicatie weer stabiel is (eigenlijk gewoon verdoofd). En dan heffen ze het weer op. Behandeling is namelijk alleen mogelijk als iemand het zelf wil. Het is namelijk werken aan jezelf. Dat kan een ander niet voor jou doen. En dan is er nog een categorie die niet te behandelen is. Dan zijn instantie handelingsverlegen en is het ook klaar. Ik heb beroepsmatig hiermee te maken gehad en het is echt niet zo makkelijk als hier wordt aangegeven. 

Izza schreef op 03-09-2024 om 09:15:

[..]

 Ik heb beroepsmatig hiermee te maken gehad en het is echt niet zo makkelijk als hier wordt aangegeven.

Ik ook en hoewel begrijpelijk, ben je ook als hulpverlener met je handen gebonden. Het mag niet volgens de wet en er is geen instantie die dat kan ontwijken. En ergens ook terecht natuurlijk. Er zijn echt psychiatrische patienten die een klachtenprocedure hebben gestart tegen de psychiatrie vanwege het trauma dat ze hebben opgelopen door gedwongen behandeling. Dus alle begrijpelijke tips ten spijt, to heeft een kind die een levenspad bewandelt waar je alleen maar naar kunt kijken en niet kunt ingrijpen, tenzij acuut gevaar.

Niet hetzelfde, maar minstens zo machteloos, als je volwassen dochter in een geweldadige relatie zit, wordt geslagen en geschopt en door de partner wordt vervreemd van iedereen uit de omgeving. Je hebt haar al eens bont en blauw weggehaald uit de situatie en binnen een paar dagen rent ze weer terug naar haar mishandelaar. Je kunt niks, helemaal niks! Iemand moet echt zelf weg willen! Het enige wat je kunt doen is de deur openhouden en blijven herhalen dat iemand altijd weer bij je terecht kan.

Het is to haar inmense onmacht en verdriet waar ze mee om moet leren gaan. Maar ja, dat is mooi makkelijk gezegd. En toch echt het enige dat er overblijft. Ik hoop dat je misschien terecht kan bij een lotgenoten groep to, mocht je juist behoefte hebben aan herkenning.

" En gedwongen bewind is zinloos als iemand niet meewerkt. Anders dan bij curatele kan iemand nog steeds schulden maken en is dat niet terug te draaien"

Dat laatste klopt wel, maar omdat bij bewindvoering het geld eerst in handen van de bewindvoerder komt, zullen wel de huur en vaste lasten eerst worden betaald. Op die manier voorkom je een huisuitzetting wegens huurachterstand. 

Als je dan toch aan alle kanten in de shit zit, dan maar liever met een dak boven je hoofd.

Als dan op een gegeven moment de boel weer wat op orde komt, kan worden gewerkt aan schuldsanering. 

Dus een gedwongen bewind is geen oplossing voor alle financiële problemen, maar zinloos is het ook niet per definitie

Overigens: als iemand vanwege psychische problematiek ernstige overlast gaat veroorzaken kan die overlast onder omstandigheden wel een reden zijn tot beëindiging van de huurovereenkomst. Daar doe je met een bewind natuurlijk niks tegen.

'... , tenzij acuut gevaar.' Precies deze kleine toevoeging laat zien in welke situatie een gedwongen opname mogelijk is. Dan nog kan iemand medicatie weigeren. Het is overigens niet zo dat die medicatie alleen maar verdovende medicatie is, dus het beeld van platspuiten en eruit gooien klopt niet. Er is ook medicatie die echt wel een groot verschil maakt, waardoor iemand niet wegzakt in een depressie of in een psychose. Gelukkig maar. Al heeft niet iedereen daar baat bij. Maar op voorhand roepen dat het nutteloos is is erger, want dan laat je iedereen die psychisch ernstig ziek is onverzorgd op straat rondzwerven. 

Tsjor

Gedwongen opname is overigens tegens iemands wil in. Dan bemoeit de rechter zich ermee, de burgemeester en de politie. Tsjor

Tsjor, wat wil je nu bereiken? De behandelaar van haar dochter heeft aangegeven geen acuut gevaar te zien (niet suicidaal). Wat probeer je dan te bereiken met je -naar mijn idee- onrust veroorzaken? To kan pas wat als een hulpverlener acuut gevaar vaststelt en/of haar dochter belt op of doet iets, waardoor hiervan sprake is. Maar ook dan kan het een tijdelijk iets zijn dat hooguit een paar dagen duurt, tot haar dochter aangeeft weer weg te willen en zegt zichzelf niks aan te doen.
Je suggereert controle waar die er niet is. Tenzij. En dat is nu (nog) niet.

tsjor schreef op 03-09-2024 om 17:18:

Gedwongen opname is overigens tegens iemands wil in. Dan bemoeit de rechter zich ermee, de burgemeester en de politie. Tsjor

Precies en die doen dat alleen bij een zeer omvangrijk dossier of acuut gevaar. Niet bij psychische problemen, verslaving, dakloosheid of boosheid. Je hebt gewoon het recht om behandeling te weigeren en je mag verslaafd zijn. 

En helaas is gedwongen opname tijdelijk en geen wondermiddel voor iedereen. Want binnen korte  tijd sta je weer buiten en dan begint het vaak weer opnieuw. 

Wat een lastige en emotionele situatie voor jou/jullie Mente12. Er is al veel geschreven en ideeën geopperd. De oplossing is hier niet voor te vinden, dat is zo complex en verbonden aan zoveel regels en wetten. Maar jij als moeder bent gebroken. 
De controle helemaal kwijt zijn over de situatie moet afschuwelijk voor je voelen. 
Meerdere voor mij schreven het al; deze situatie kan jij niet veranderen. Wel de manier waarop jij dit emotioneel toelaat. Goed dat je hulp hebt gezocht!
Denk dat dit op dit moment ook de enige manier is om grip op de situatie te krijgen; grip krijgen op je eigen leven.
Ik hoop dat je snel de kracht vindt om weer kleine zaken in je leven op te pakken, die je energie geven en je even laten stoppen met piekeren over nu en de toekomst.

Wens je alle kracht en sterkte x