Gedrag dochter
Hallo allemaal,
Wij ,, vooral ik, zijn ten einde raad betreffende ons kind.
Ze heeft een zware depressie, is veel bij ons thuis geweest. We hebben samen hulp geregeld. Dat is er geweest, maar ze weigert nu alle hulp. Heeft met iedereen gebroken.
Ze woont alleen, maar heeft grote huurachterstand, schulden. Dat weten we via de huurbaas, want wij zijn sinds december buitengesloten.
We maken ons zo'n zorgen. Ikzelf heb al hulp van psycholoog. Maar kom niet verder. We waren heel hecht, en nu al 3 kwart jaar niks.
Mijn man en haar broer zeggen: laat los!!!
Het lukt me niet. Buiten de depressie is ze ook heel boos op alles en iedereen. Vooral ik heb het moeten ontgelden. En ik snap oprecht niet waarom. En ze wil ook niet zeggen waarom.
Zo moeilijk is dit.
Ik hoop eigenlijk op verhalen van ouders die iets soortgelijks hebben meegemaakt .Hoe is het gelukt toch verder te gaan met je leven.
Ik ben bevroren en erg verdrietig. Het laat me niet los zeg maar.
Mente12 schreef op 01-09-2024 om 19:01:
Heb wel contact met behandelaar gehad. Dit was met het verzoek met ons te praten. Dat wil ze niet.
Ze heeft nu ook contact behandelaar verbroken, dus geen hulp meer.
Binnenkort wordt ze op straat gezet. Huurbaas is met proces begonnen.
Ieder verhaal heeft 2 kanten, maar wij weten oprecht niet waarom ze niks meer met ons te maken wil hebben.
Kan het zijn dat je dochter zich vroeger veel aan jullie ( je man, jij en haar broer) heeft vastgeklampt?
Hoe zat je dochter in haar vel toen ze jonger was? En toen ze puber was?
Toen ik je verhaal las dacht ik even aan deze mogelijke optie: dat je dochter al lange tijd moeite heeft om haar weg te vinden in het leven maar dat ze haar veiligheid in het veilige nest thuis vond toendertijd. Nu ze uit huis is en zelfstandig leeft is die veiligheid er niet en tegelijkertijd beseft ze dat ze niet naar jullie terug moet gaan in haar oude houding van veiligheid zoeken. Want ze is tenslotte volwassen en moet proberen zelf haar leven te leiden. Dus zet ze zich maar af naar jullie.
Want de enige oude houding die ze kent is een afhankelijkshouding naar jullie en die weg kan ze niet meer ingaan.
Boosheid kan komen van het feit dat ze maar geen grip krijgt op de dingen in haar leven.
waterfles,,
Ja klopt. Ze heeft altijd erg aan mij gehangen. Vroeg raad als ze ergens mee zat.
Tot een half jaar geleden was dat nog zo. Mam wil je me helpen met...noem maar op.
Ineens was er de ommekeer en heeft ze zich na een aantal woede aanvallen van alles en iedereen afgekeerd.
Ik weet dat ik afleiding moet zoeken, en dat probeer ik ook.
Maar ik mis haar, ons leven voor dit , enorm.
Gebruikt ze drugs ?
RoodVruchtje schreef op 02-09-2024 om 13:01:
[..]
Ooit heb ik ook, uit angst voor wat zou kunnen volgen, de behandelaar van een vriend gebeld die in een soortgelijke situatie zat. Deze behandelaar gaf aan dat ook hij niets kon betekenen in deze, want waarschijnlijk had hij ‘de bodem van de put’ nog niet bereikt. Heel frustrerend en verdrietig vond ik dat, maar iemand (en niemand anders) is geheel zelf verantwoordelijk voor zijn leven, de letterlijke woorden van deze professional.
Gelukkig, in mijn geval dan, heeft hij inderdaad ruim een jaar later gelijk gekregen, want toen heeft desbetreffende vriend
Het komt voor mij vooral voor, dat het een aangeleerde zin is, wat wel alles omvat en de "professionals" vrijuit gaan om die extra stap niet te hoeven zetten om die mensen die hulp nodig hebben te bereiken en ze daarvan te overtuigen.
Natuurlijk willen mensen met psygische problemen dit 'recht' helemaal niet.
Wat er misgaat, is dat die mensen in de knoop zitten met zichzelf en het niet meer overzien en door psygische problematiek ook niet hun problemen inzien.
BritgetJones007 schreef op 02-09-2024 om 14:48:
[..]
Het komt voor mij vooral voor, dat het een aangeleerde zin is, wat wel alles omvat en de "professionals" vrijuit gaan om die extra stap niet te hoeven zetten om die mensen die hulp nodig hebben te bereiken en ze daarvan te overtuigen.
Natuurlijk willen mensen met psygische problemen dit 'recht' helemaal niet.
Wat er misgaat, is dat die mensen in de knoop zitten met zichzelf en het niet meer overzien en door psygische problematiek ook niet hun problemen inzien.
Maar het is wel een feit dat mensen ook geholpen moeten wíllen worden! Niemand kan voor een ander beslissen wanneer een grens is bereikt, want die grens is voor iedereen anders.
Bij ernstige psychische ziektes zoals depressie en schizofrenie is een beroep op 'iemand moet het wel willen' echt onmogelijk, omdat die eigen wil weg is. Het bestaat dat mensen niet meer over een eigen wil kunnen beschikken en humane zorg zou dat inmiddels overduidelijke en eeuwenoude gegeven moeten accepteren en daarmee om moeten gaan. Er is wel een weg om daarmee om te gaan, je kunt via de rechter (die beoordeelt dat dan uiteindelijk, op basis van wat een psychiater zegt) een gedwongen opname organiseren. En dat kan echt levensreddend zijn. De grens is niet zo subjectief als Roodvruchtje nu doet voorkomen.
Tsjor
tsjor schreef op 02-09-2024 om 16:05:
Bij ernstige psychische ziektes zoals depressie en schizofrenie is een beroep op 'iemand moet het wel willen' echt onmogelijk, omdat die eigen wil weg is. Het bestaat dat mensen niet meer over een eigen wil kunnen beschikken en humane zorg zou dat inmiddels overduidelijke en eeuwenoude gegeven moeten accepteren en daarmee om moeten gaan. Er is wel een weg om daarmee om te gaan, je kunt via de rechter (die beoordeelt dat dan uiteindelijk, op basis van wat een psychiater zegt) een gedwongen opname organiseren. En dat kan echt levensreddend zijn. De grens is niet zo subjectief als Roodvruchtje nu doet voorkomen.
Tsjor
Eens met Tsjor. Mensen kunnen soms zo de weg kwijt zijn dat ze die echt niet meer zelf terug kunnen vinden. En gezien het aantal daklozen met psychische problemen is die groep behoorlijk groot. Maar we hebben hier in Nederland het zelfbeschikkingsrecht (-plicht?) en het recht op privacy zo heilig verklaard, dat die allebei vreselijk hun doel voorbij kunnen schieten. Intriest vind ik dat.
Mente12 schreef op 02-09-2024 om 13:56:
waterfles,,
Ja klopt. Ze heeft altijd erg aan mij gehangen. Vroeg raad als ze ergens mee zat.
Tot een half jaar geleden was dat nog zo. Mam wil je me helpen met...noem maar op.
Ineens was er de ommekeer en heeft ze zich na een aantal woede aanvallen van alles en iedereen afgekeerd.
Ik weet dat ik afleiding moet zoeken, en dat probeer ik ook.
Maar ik mis haar, ons leven voor dit , enorm.
Mente, maar wat waterfles schrijft is psychologie van de koude grond, gewoon wat geblaat. Maar het raakt je omdat je zo graag een oorzaak wil hebben en ook omdat de oorzaak bij de ouders, opvoeding, zoeken zo gemakkelijk is, een schot voor open doel.
Depressies die niet situationeel gebonden zijn zijn een ziekte van de hersenen, het is een kwetsbaarheid die waarschijnlijk aangeboren is.
Ik blaat ook wat mee. Als je zegt dat de ommekeer een half jaar geleden was en dat dat plotseling was met woede-aanvallen, was dat ook toen haar ex het uitmaakte? Hoe intens was die relatie?
Nog sterker: rond de leeftijd van je dochter kunnen mensen hun eerste psychose krijgen. Dan slaan de hersenen plotseling op hol, kan iemand dingen zien die er niet zijn, of horen wat er niet is, of denken dat andere mensen hun gedachtes kunnen horen, of proeven wat er niet is en denken dat ze vergiftigd worden. Die psychose kan heel plotseling beginnen en een van de kenmerken is dat mensen ervan overtuigd zijn dat alles wat zij zien, horen, proeven of voelen echt is en dat mensen die dat ontkennen (de rest van de wereld) gek zijn. Dat kan dan die woede-aanvallen met zich meebrengen. Behandeling is dan wel mogelijk, maar komt vrijwel altijd eerst in een gedwongen kader tot stand. De vraag zou dan zijn of mensen zoals haar ex 'gekke dingen' hebben opgemerkt bij haar.
Tsjor
Mente12: 'Ik weet dat ik afleiding moet zoeken, en dat probeer ik ook.' Nou, eigenlijk is het meer dat je een rouwperiode door moet maken. Afscheid nemen van de gedachte dat je je dochter kunt beschermen, kunt helpen, en dat ze dan opgroeit tot een gezond en vrolijk mens die het leven aankan. Wat rest is een dochter die het leven alleen in moet gaan, het heel moeilijk heeft en waar ook hulpverlening heel moeilijk voor is; zodat je eigenlijk geen idee hebt waar haar leven naartoe zal gaan.
Tsjor
tsjor schreef op 02-09-2024 om 16:18:
[..]
Mente, maar wat waterfles schrijft is psychologie van de koude grond, gewoon wat geblaat. Maar het raakt je omdat je zo graag een oorzaak wil hebben en ook omdat de oorzaak bij de ouders, opvoeding, zoeken zo gemakkelijk is, een schot voor open doel.
Depressies die niet situationeel gebonden zijn zijn een ziekte van de hersenen, het is een kwetsbaarheid die waarschijnlijk aangeboren is.
Ik blaat ook wat mee. Als je zegt dat de ommekeer een half jaar geleden was en dat dat plotseling was met woede-aanvallen, was dat ook toen haar ex het uitmaakte? Hoe intens was die relatie?
Nog sterker: rond de leeftijd van je dochter kunnen mensen hun eerste psychose krijgen. Dan slaan de hersenen plotseling op hol, kan iemand dingen zien die er niet zijn, of horen wat er niet is, of denken dat andere mensen hun gedachtes kunnen horen, of proeven wat er niet is en denken dat ze vergiftigd worden. Die psychose kan heel plotseling beginnen en een van de kenmerken is dat mensen ervan overtuigd zijn dat alles wat zij zien, horen, proeven of voelen echt is en dat mensen die dat ontkennen (de rest van de wereld) gek zijn. Dat kan dan die woede-aanvallen met zich meebrengen. Behandeling is dan wel mogelijk, maar komt vrijwel altijd eerst in een gedwongen kader tot stand. De vraag zou dan zijn of mensen zoals haar ex 'gekke dingen' hebben opgemerkt bij haar.
Tsjor
Of misschien hebben we hier zelfs een kip-en-ei verhaal. Misschien had je dochter al last van een psychose en was dat de reden dat haar vriend het uitmaakte. We weten het niet. Maar ik zou toch proberen ergens wat in gang te zetten. Beginnen met het aanvragen van bewindvoering is dat misschien nog de makkelijkste route. Als dat eenmaal geregeld is, is wel duidelijk dat er wat aan de hand is. Misschien zijn vervolgstappen dan wat makkelijker. In ieder geval kun je er zo wellicht voor zorgen dat je dochter op financieel vlak niet compleet de bodem raakt. Alle beetjes helpen...
Tsjor,
De relatie was intens. Dochter had toen al depressieve klachten. We hebben toen privé een psycholoog geregeld. Ze had het daar snel gezien. En ging niet meer.
Ze werd erg claimerig naar partner. Dit heeft uiteindelijk, mede, tot debreuk geleid.
Wij hebben toen ze nog bij haar psychiater kwam al aangegeven of er wellicht sprake van een psychose was.
Dit was niet zo. Hij gaf ook aan dat hij haar niet suïcidaal vond.
Vandaar dat opname niet mogelijk was.
Mijn man is toen wel boos geworden, maar heeft ons geen hulp gebracht voor haar.
Mijn man gaat uitzoeken hoe het met bewindvoering zit.
Iedereen weer bedankt voor de reacties. Ik neem het allemaal mee.
Kon ik de angst en het verdriet maar beter hanteren.
We blijven hopen op betere tijden!
mente 12, leef met je mee. Ik herken het van 7 jaar geleden met eigen kind. Depressie die zich uitte in agressie. Toen ze naast verbaal agressief ook fysiek agressief werd is na het bellen van 112 gedwongen opname ingezet. Dat heeft verder geresulteerd in nog meer depressie , haar in huis genomen en heel veel verdriet en escalaties meegemaakt. Vast forward: nu steady relatie, 2 kinders en stabiel . Houd moed. Het kan.
tsjor schreef op 02-09-2024 om 16:05:
Bij ernstige psychische ziektes zoals depressie en schizofrenie is een beroep op 'iemand moet het wel willen' echt onmogelijk, omdat die eigen wil weg is. Het bestaat dat mensen niet meer over een eigen wil kunnen beschikken en humane zorg zou dat inmiddels overduidelijke en eeuwenoude gegeven moeten accepteren en daarmee om moeten gaan. Er is wel een weg om daarmee om te gaan, je kunt via de rechter (die beoordeelt dat dan uiteindelijk, op basis van wat een psychiater zegt) een gedwongen opname organiseren. En dat kan echt levensreddend zijn. De grens is niet zo subjectief als Roodvruchtje nu doet voorkomen.
Tsjor
Helaas is het in Nederland heel duidelijk wanneer je iemand wel en niet gedwongen mag opnemen en je moet letterlijk een aantal boxen aanvinken om dat te mogen. En zelfs dan als iemand een maand later, door de zorg of medicatie, net niet meer de boxen aantikt en weer weg wil vd opname afdeling, moet je zo iemand weer laten gaan. Het is verschrikkelijk frustrerend, maar het recht op zelfbeschikking is groter dan het recht om iemands vrijheid af te nemen. Dus ook het recht om in (psychiatrische) ziekte hulp te weigeren. Daarom een grote lijdensweg voor alle betrokkenen.
wat fijn te lezen Ploef!
Hoe ben jij die zware tijd doorgekomen?
Dank voor je bericht!
tsjor schreef op 02-09-2024 om 16:05:
Bij ernstige psychische ziektes zoals depressie en schizofrenie is een beroep op 'iemand moet het wel willen' echt onmogelijk, omdat die eigen wil weg is. Het bestaat dat mensen niet meer over een eigen wil kunnen beschikken en humane zorg zou dat inmiddels overduidelijke en eeuwenoude gegeven moeten accepteren en daarmee om moeten gaan. Er is wel een weg om daarmee om te gaan, je kunt via de rechter (die beoordeelt dat dan uiteindelijk, op basis van wat een psychiater zegt) een gedwongen opname organiseren. En dat kan echt levensreddend zijn. De grens is niet zo subjectief als Roodvruchtje nu doet voorkomen.
Tsjor
Helemaal mee eens