Geen behoefte aan relatie met ouders als volwassen zoon
Mijn verhaal wil ik liever niet in detail delen, maar hopelijk opent het alsnog een discussie die mij misschien verder helpt vanuit nieuwe perspectieven. Ik ben een 40 jarige man die pas sinds een paar geleden er achter aan het komen is dat de rol van ouders in mijn jeugd niet overeenkomt met het verhaal dat we in onze familie hooghouden. Namelijk dat mijn ouders prima hun rol zouden hebben vervuld en er iets van liefde tussen ons bestond. Echter, ik kom tot de conclusie dat de familieband alleen uit verplichtingen bestond en een eenrichtingsverkeer aan behoeftevervulling. Namelijk in de richting van mijn ouders. Ik heb geen herinneringen aan steun, echt contact, zachtaardigheid of iets dat leek of geborgenheid. Wel herinner ik me dat ik altijd op eieren liep en enorm gevoelig was voor elke beweging, zucht of een geluid in huis die hun aankomst verklapte. Er werd weinig tot niet omgekeken naar mijn lichamelijk welzijn of schoolprestaties. Toen ik ouder werd en ik er achter kwam dat ik homo was, diende ik dit te verbergen omdat ze beide veel aan homofobe uitspraken deden. Er was ook veel verbale agressie en dreiging van fysiek geweld, welk zich gelukkig beperkte tot een trap tegen de billen of aan de arm gesleept worden om opgesloten te worden op één donkere zolderkamertje, maar de dreiging zelf was erg stressvol. Er is een hoop dat ik niet noem, maar dit zet denk ik prima de sfeer neer voor mijn hele jeugd.
Mijn vraag gaat over wat ik nu moet doen. Geen van dit alles is ooit uitgesproken en mijn ouders gedragen zich alsof hun "opvoeding" prima was en alles koek en ei is. Ik heb sinds ik het huis heb verlaten beleefd het contact onderhouden uit een gevoel van loyaliteit en schuld. Echter, nu kom ik erachter hoe hol de relatie echt is. Ze zijn nooit geïnteresseerd in mijn leven of mijn denken en ik eigenlijk ook niet meer in de hunne. Wat mij betreft is er nooit een intieme band geweest en zo lang ik me kan herinneren is de band er puur eentje van verwachtingspatronen. Elk contact met hun herinnert me nu echter aan alle verwaarlozing en mishandeling, sinds ik dit eindelijk begin te realiseren sinds een paar jaar terug.
Ik heb geen behoefte aan het voortzetten van de relatie, maar heb ook geen behoefte ze iets uit te leggen over mijn perspectief op mijn jeugd en de redenen achter de contactbreuk. Sinds de start van corona heb ik ze niet meer bezocht en verder contact is minimaal. Ze beginnen nu echter duidelijk te maken dat ze vinden dat ik contact móet onderhouden, ook al vragen ze niet om een reden waarom het zo verwaterd is.
Dit langzaam uitdoven van contact is al gaande sinds ik het huis heb verlaten twintig jaar geleden en is dus sinds corona in een stroomversnelling geraakt. Met een zus heb ik nog wel minimaal contact, maar dat is ook erg oppervlakkig. Zij is ook niet close verder met onze ouders. Vrienden die als familie voelen heb ik gelukkig wel gevonden, waardoor ik ook beter snap wat ik vroeger gemist heb.
Ik wil mijn ouders nu eigenlijk ghosten. Vooral nu ze weer vaker contact proberen te zoeken met de simpele eis dat ze vinden dat er contact móet zijn, zonder dus mij iets te vragen of proberen ergens over te praten naast dat een zoon nou eenmaal zijn moeder of vader zou moeten bellen. Ik vind namelijk helemaal niet dat ze daar recht op hebben en vind het idee erg fijn dat ik ze niet meer hoef te zien. Tegelijkertijd zijn ze al best oud en snap ik dat ik ook in een verwerkingsproces nog zit van jeugdtrauma. Wellicht dat ik er later spijt van krijg dat ik niet zaken heb uitgesproken. Echter, dit is nog nooit gelukt in zelfs maar de kleinste mate, omdat ze dan gelijk het onderwerp veranderen of weglopen als een gesprek ongemakkelijk wordt.
Heeft iemand hier misschien handige verse perspectieven voor mij, of advies of tips hoe ik dit hoofdstuk gezonder kan afsluiten? Bedankt voor het lezen en eventueel meedenken!
Heb je hiervoor al eens hulp gezocht d.m.v. een psycholoog/therapeut?
Veel in je verhaal is herkenbaar met de situatie van mijn vrouw. Het is een erg verdrietige situatie en ik begrijp de struggles die je hier intern over voert.
Wat ik je mee kan geven: Mijn vrouw komt uit precies eenzelfde situatie. Het was echter pas toen ze bij een therapeut kwam ( voor onze relatieproblemen) dat dit allemaal op tafel kwam. Tuurlijk, ik had wel altijd over bepaalde zaken tegen haar gezegd dat dit niet normaal was. Maar dat kwam nooit echt binnen. Pas toen gingen haar ogen open over wat er precies vanuit haar ouders kwam. Die realisatie heb jij in elk geval al.
Maar dat zou mijn tip zijn: Ga er over praten. Bij de therapeut kwam er uit dat er een groot vermoeden was dat de ouders van mijn vrouw emotioneel onderontwikkeld zijn en narcistische trekken hebben. Het lastige daaraan is dat je nooit onvoorwaardelijke liefde ervaart. De liefde die ze geven, krijg je als je in de pas loopt. Sturen met liefde noemen ze dat.
Veel kinderen breken met ouders of/en siblings. Iedereen zoekt dan de oorzaak bij de ander. Ik vind wel dat de ouders de wijsten hadden moeten zijn maar soms slagen ze daar niet in. Vroeger werd men vaak opgevoed door middel van plicht en schuldgevoel. De kinderen hoorden dan van alles te doen, voornamelijk omdat ze dankbaar horen te zijn voor alles wat deze mensen voor hen hebben gedaan. En ze voelen zich dan zwaar beledigd en gekwetst als de kinderen zich zo niet voelen om welke reden dan ook.
Je kan natuurlijk het contact laten verwateren of in één keer beëindigen. Eventueel kan je een afscheidsbrief schrijven maar vermoedelijk zien ze zich dan juist bevestigd in hun opvatting dat het hier om ondankbare kinderen gaat voor wie ze alles hebben gedaan.
Het meest aan te raden vind ik om een psycholoog te raadplegen die je begeleidt in het (op een laag pitje) voortzetten van het contact met minimale schade voor jezelf. Misschien leer je dan om je verwachtingen uiterst laag te zetten en toch in elkaars leven aanwezig te blijven.
hoi. Ik herken je verhaal heel erg. het zouden mijn ouders kunnen zijn (ik ben ook 40). Mijn ouders vinden ook dat ze het opvoeden heel goed hebben gedaan maar ik zie dat toch anders. Afgelopen zomer uiteindelijk het contact verbroken ik kon niet meer. Wel een mail gestuurd met een korte uitleg, lange heeft geen zin dat accepteren ze niet want ze hebben niks fout gedaan. Ze blijven nu proberen contact te zoeken omdat ze vinden dat ze niks verkeerds hebben gedaan. Ik negeer dit allemaal maar.
Ik heb na jaren therapie wel geleerd dat ik hun niet meer kan veranderen maar wel kan veranderen hoe ik er mee omga en ik heb besloten er niet mee om te willen gaan. En dat geeft veel rust.
Mocht je meer willen weten stuur gerust een dm.
Bedankt voor de reacties. Ik ben inderdaad in gesprek met een therapeut. Dit heb ik vroeger ook wel eens geprobeerd, maar eerlijk gezegd heeft dat het proces alleen maar vertraagd, omdat het probleem alleen bij mij als individu werd gezocht. Doorvragen over mijn jeugd werd niet gedaan en het werd ook niet gezocht in symbiosetrauma of emotionele verwaarlozing. Waar ik dus dacht geholpen te worden, hebben therapeuten me vooral op het verkeerde been gezet eigenlijk. Mijn huidige is ietsje beter, maar ook deze therapeut helpt eigenlijk niet in de verwerking van vroeger of in het her-orienteren van mijn relatie tot mijn ouders. Het zijn vooral mijn vriendschappen die me hebben geleerd wat echt wederzijds open contact is, en vervolgens boeken die mijn verhaal een plaats gaven. Zoals bijvoorbeeld "Running on Empty" en "The Body Keeps the Score".
Ik ben wel op zoek naar een nieuwe therapeut die hier meer gespecialiseerd in zou zijn, maar mogelijke kandidaten hebben een wachtlijst-stop of worden niet vergoedt en dan kan ik het niet veroorloven helaas. Een lotgenoten-groep heb ik ook gevonden, waar mijn verhaal ook met meer begrip wordt ontvangen. Mijn vrienden zijn ook erg sympathiek, maar kunnen zich zelfverklaard gewoon niet inleven in de situatie en staan eigenlijk een beetje met de mond vol tanden. Het is toch wel een erg groot taboe nog, het idee dat sommige mensen gewoon fundamenteel slechte ouders zijn voor iemand.
Je hebt het volste recht ze te laten vallen als een hete aardappel. Contact mag je verdienen door wederzijdse energie in de relatie te steken. Niemand heeft het recht op de tijd van een ander, en afdwingbaar is dat al helemaal niet. Sommige eenzame ouderen hebben hun hele leven lang hard gewerkt om op dat punt te komen. En zo mag dat gewoon zijn ook.
Zeg tegen ze dat je eindelijk zover bent dat je onder ogen kunt zien dat contact met hen jouw niets brengt en je geen behoefte meer voelt te doen alsof.
Dag pa, dag ma. Go F yourself
En ga lekker je tijd steken in mensen die je een fijn gevoel geven.
Toch even een beetje een tegengeluid. Ik herken je verhaal in grote trekken. Maar ik heb altijd wel kunnen zien dat mijn moeder (in mijn geval) op haar manier heus van me houdt en het beste voor me wil. Ze beschikt alleen niet over zelfinzicht of reflecterend vermogen. Alles ligt altijd aan de ander en alles moet op haar manier want anders deugt het niet. Ik heb het dus uiteindelijk maar opgegeven om te proberen het voor haar goed te doen. Gesprekken gaan alleen over koetjes en kalfjes en bezoekjes probeer ik kort te houden. Ik verwacht van haar gewoon niet zoveel meer en dat scheelt.
Maar… ze is wel een fijne oma geweest voor mijn kinderen. Zeker toen ze jong waren. Intussen zijn ze volwassen en zien ze haar tekortkomingen voor wat ze zijn, tekortkomingen. Had ze die niet, dan was het leven voor haarzelf ook een stuk gemakkelijker geweest. Ze kan blijkbaar niet anders.
Je dat realiseren en accepteren scheelt een hoop. Nu krijg ik uit jouw verhaal wel de indruk dat jouw ouders allebei dezelfde manco’s hebben, mijn vader was altijd mijn grote vriend en voorbeeld, dus dat is wel anders. Contact willen met mijn vader houdt vrijwel automatisch contact met mijn moeder in. Dus haar ontlopen kon en kan ook bijna niet. Maar onze manier werkt voor mij prima. Ik weet dat mijn moeder vindt dat ik te weinig van me laat horen, maar dat is dan jammer voor haar. Ik bepaal wanneer ik ga of bel. En waarover we het dan hebben. Het heeft me wel wat jaren gekost om uit de rol te groeien van het kind dat waardering wil van zijn/haar ouders. En warempel, sinds ik dat voor elkaar heb krijg ik wel ineens complimenten van haar!
Ik hoop dat je een goede therapeut vindt die je kan helpen met het emotioneel afstand nemen. Ik heb veel gehad aan een coach. Ze was NLP practitioner, deed aan familieopstellingen en coachte teams in organisaties. Al haar skills zette ze in bij mijn begeleiding en dat werkte heel erg goed voor mij. Beperk je dus niet tot (psycho)therapeuten, ook anderen kunnen je de juiste inzichten en handvaten geven.
Ik heb geen advies voor je helaas. Maar wil je wel vertellen wat me opvalt. Je benoemt dat je eerlijke waardevolle vriendschappen hebt met mensen die je als je gekozen familie beschouwd. Ik vind het ontzettend mooi en knap dat je deze liefdevolle verbindingen aan kunt gaan met mensen ondanks dat dit nooit je voorbeeld is geweest. Dit maakt je een krachtig mens, ondanks dat je veel te dragen hebt!
Het is herkenbaar. Een vriend van me heeft al jaren geen contact meer en zegt er vrede mee te hebben. Een andere vriendin blijft plichtsgetrouw nog contact houden onde rhet mom, het blijft toch je moeder.
Ik heb jaren geleden een keer al het contact verbroken. Alleen maar verwijten mijn richting op die volgden. Tja, je kan nu eenmaal maar zo vaak roepen dat je op moet rotten en niet meer terug hoeft te komen totdat iemand het ook echt niet meer doet.
Stonden ze ineens na een jaar of anderhalf voor de deur hier. We lullen er niet meer over. Toen heel summier contact gehad en het ging eigenlijk wel een tijd goed zolang het maar nergens over ging en het sporadisch was.
Vorige week ging mijn moeder weer eens tegen me schreeuwen met verwijten en toen heb ik d'r een schijtwijf genoemd en aangegeven dat ik nu echt niet meer terug kom en ik meen het. De stadia van rouw nu in een rap tempo doorstaan en vidn het wel best zo. Ben nu 39 jaar, ik vind het welletjes. Ze veranderd niet dus ze zoekt het maar uit. Dat mijn vader als verbale boksbal wil dienen moet hij zelf weten.
Iedereen heeft zijn of haar grenzen en iedereen lost het anders op. Er is geen 1 antwoord, maar kies voor jezelf. Ze veranderen niet.
oef net als mijn verhaal behalve de verbale agressie.
Ik dacht als kind ook dat we een goed gezin haddden omdat ik niet beter wist.
Mond houden luisteren commanderen.
Angst aanjagen wat ik allemaal wel en niet moest doen.
Dreigen met God etc.
Zwaar onderontwikkeld getrouwd met een foute man etc.
Ik ben nu over de 50 jr en nu 11 jr geleden gesprek aangegaan.
Niets was waar en hoe kwam ik erbij etc etc.
Het was voor mij het op of er onder gesprek.
Helaas een muur om tegen op te klimmen.
Het werd er voor mij onder.
Ik ben weggegaan en het contact verbroken.
Jaren word ik al gestalkt door hen dmv kaarten, nep accounts,ineens bij mijn huis staan etc.
Mijn vader overleed en kreeg bericht ineens.
Ik ben er heen gegaan omdat ik niet iemand wil laten overlijden als zijn wens is om me nog te zien.
Ik wilde alleen zijn met mijn vader en dat ging na wat tegengesputter.
Het waren mooie 10 min die ik al heel mijn leven wilde.
Ineens werd dat verstoord door moeder die ineens toch binnenkwam.
Alles was weer hoe het was ,de sfeer,de controle en mijn afkeer.
Het was weer zoals het was en wist dit was echt de laatste keer.
Ik kreeg ook de overlijdenskaart na de begrafenis op gestuurd en was dus niet welkom.
Niet doen wat zij willen word je gestraft.
Ik hoop dat ik nu de rust zonder verstoring om iets te horen etc mijn leven verder kan.
Voor mij is het goed zo.
Alle opties zijn denk ik lastig.
Gezien ook hoe je ouders doen aan je druk opleggen tot contact denk ik uit mijn ervaring is dat het beter was om af en toe een keer te bellen of langsgaan.
Ik voel me bv altijd bespied en opgejaagd, belaagd met post met steken onder water.
Voor mij voelt dat erg zwaar.
Dit is hoe het bij mij ging misschien heb je er wat aan.
Oh ja, flink ontkennen en het niet snappen als je iets aan geeft. Zijn dat soort types ook heel goed in altijd. Je hebt het vast allemaal gedroomd. Natuurlijk.... 
Jullie verhalen van herkenning doen me goed, ook al zijn er natuurlijk geen ideale oplossingen voor zo'n situatie. Ik kies gelukkig sinds een paar jaar voor mezelf op de eerste plaats en verder kunnen mensen deel uitmaken van mijn leven als dat respectvol gebeurt en met een zekere openheid en wederkerigheid. Mijn jeugd en familie zitten echter diep in me, dus het zal nog wel even duren voor ik me echt niet meer schuldig voel of bedreigd. Elk verhaal dat in grove lijnen overeenkomt met de mijne verstevigt het gevoel dat het niet aan mij ligt en het een redelijke optie is om contact met ouders op te geven, ook al staat onze cultuur nog steeds bol van het taboo daarover. Sterkte aan de andere hier met soortgelijke verhalen en bedankt voor het niet verder guilt-trippen ook zoals ik dat op veel plekken wel merk. Het is een onzichtbare wond met immense impact op mijn levensgeluk geweest waar geen verhalen of manier van coping voor bestaan in onze maatschappij, dus dat is nog eens extra vereenzaamend, maar langzaam beginnen er wel boeken over geschreven te worden en wordt het taboo ietsje lichter.
misscien is het prettig om ze een brief te schrijven, niet eens zozeer voor je ouders, maar voor jezelf. Je hoeft m ook niet op te sturen, of wel, dat zie je later wel.
Ik zou wel kijken of je voor je verwerking met iemand kan praten.