Het forum van Ouders.nl is een online community waar iedereen respectvol met elkaar omgaat. Het forum is er voor ouders met vragen over opvoeding, ouderschap, ontwikkeling, gezondheid, school en alle andere dingen die je als ouder tegenkomt in het leven.
16-07-2023 om 13:10
Wij (man en ik) zitten met een dilemma. Wij hebben een zoon van inmiddels 25 (ADHD en lichte beperking); hij woont samen met zijn vriend en heeft ambulante begeleiding.
Het contact tussen ons en zoon is al jaren slecht. Hij is ooit van huis weggelopen terwijl hij nog op school zat en is bij zijn oudere vriend in getrokken. Als reden van het weglopen heeft hij nooit iets anders benoemd dan hij ons 'te streng' vond. En dat klopt; we waren streng omdat we daar in begeleidt werden door opvoedingscoaching. We werkten met beloningssystemen en veel vaste structuur. Dat was iets waar we vanaf zijn derde al mee bezig waren omdat hij lastig te begeleiden was.
Het contact is enkele jaren heel slecht geweest en is nu al jaren eigenlijk zo dat wij elkaar enkele keren per jaar zien (2, 3x) en daarnaast app contact onderhouden. Telefoneren wil hij niet.
Regelmatig (in het begin paar x per jaar, momenteel hooguit 1x per jaar) gebeurt het dat wij ineens wel gebeld worden door de begeleider of door zijn vriend en dan is eigenlijk altijd de vraag of we geld kunnen geven want ze zijn op een of andere manier weer in problemen gekomen en dan kan de zorgverzekering niet betaald worden. En dan loopt het snel op. We hebben dit altijd gedaan, uiteraard wel met gesprekjes over hoe ze zaken dan beter moeten regelen om dit te voorkomen. Nu is het eigenlijk al een tijd geleden dat dit gebeurd is. Enkele maanden geleden vertelden ze ons dat ze uit elkaar gaan. Voor mijn zoon betekent dat, dat hij naar beschermd wonen zal moeten. De woonruimte (die op naam van mijn zoon is gehuurd) kan voor de vriend blijven en de poezen moeten dan bij hem blijven want kunnen waarschijnlijk niet met zoon mee. (hij kan er ook niet alleen de zorg voor dragen) Onlangs vernamen wij van de ambulant begeleider dat zij nu toch weer overwogen om toch niet uit elkaar te gaan.
Nu is de volgende situatie aan de hand: zij hebben een poes die geopereerd moet worden. Dit kost heel veel geld en dat hebben zij niet. Dus ineens is er weer contact want wij worden nu gevraagd te helpen met het geld. (Dit keer laat hij dat door zijn vriend aan ons vragen; hij heeft dat altijd door anderen laten doen. Zelf vindt hij dat moeilijk; naar mijn idee maakt hij op zo'n moment eigenlijk een beetje misbruik van zijn handicap; een ander moet de hete kolen uit het vuur halen. Hij vindt het dan moeilijk te verwoorden.)
Wij vinden dit door diverse zaken erg moeilijk:
1 Wij voelen ons nogal misbruikt: alleen als er geld nodig is kunnen ze ons vinden;
2 Als we het niet doen, zijn we bezorgd dat het contact nog slechter wordt;
3 Als zij toch uit elkaar gaan dan zijn de katten van de vriend dus zijn kosten/probleem;
Hoe zouden jullie er mee om gaan?
15-08-2023 om 16:32
Ook dit is heel vergelijkbaar. Ook bij mij ging er heel veel zorg en aandacht naar dochters opvoeding en begeleiding. Vooral vanaf de middelbare school, toen ze eenmaal een diagnose had. Ik verwachtte wel een pittige puberteit bij haar, maar dat het zo uit de hand is gelopen vind ik nogsteeds verbijsterend.
Ook ik worstel heel sterk met het gevoel gefaald te hebben als moeder. Ik dacht zo'n leuk gezin te hebben en zo'n fijne band met mijn dochter. Nou, daar dacht zij dus anders over.
Dat het met mijn andere kinderen wel goed gaat, helpt wel het in perspectief te zien. Maar ook over hen ben ik onzeker geworden. Als ze weinig bellen of langskomen voel ik me sneller (onterecht) afgewezen.
Net als jij ben ik ook van alles gaan doen voor de afleiding. Andere, bevredigender, baan ; sociale contacten aangehaald; ook op muziekles gegaan (muziek helpt!). Ook hulp gehad van een praktijkondersteunder ggz, naar een ouder-bijeenkomst over verslaving.
Het helpt allemaal wel, vooral mijn leuke baan. Maar ik ben toch nog te vaak somber, en dochter +de hele situatie is eigenlijk zelden uit mijn gedachten.
Het duurt nu al 4 jaar en bij jou nog veel langer.
Ik besef dat dit nief vanzelf meer goedkomt en dat ik zelf wat van mijn leven moet maken.
15-08-2023 om 17:29
Ja, je moet het los gaan laten want je kunt er toch niets mee. Wat rappig ik heb de andere dingen die jij gedaan hebt ook allemaal gedaan: praktijkondersteuner ggz, ouderbijeenkomst verslaving en een nieuwe andere baan...
Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.