Help zoon wordt vader...hysterische a.s. moeder
Gisteren vertelde mijn 20+ zoon met veel moeite dat hij vader wordt, direct er achteraan zei hij; "maar ik wil dit niet".
Terwijl ik even in shock was, heb ik hem even laten vertellen.
Hij heeft 1x met dit meisje (20) sex gehad, condoom scheurde maar zij verzekerde hem dat ze aan de prikpil is, verder was ze onvruchtbaar ( hij zelf weet dat hij stom is geweest) Ze is 8 weken zwanger.
Via social media heeft ze hem verteld zwanger te zijn van hem. Hij is daarop direct naar haar toegegaan om met haar te praten hoe verder.
Mijn zoon vroeg of ze het wilde weg laten halen of wilde houden.
Zij was al totaal op de roze wolk, wil het kindje houden.
Mijn zoon heeft argumenten aangegeven waarom hij vindt dat zij beiden hier niet klaar voor zijn.
* ze hebben geen relatie
* ze zijn beide opgegroeid waarbij 1 of beiden ouders niet in beeld waren en dat ze weten hoe dit voelt en wat voor invloed dit op zijn / haar leven heeft gehad.
* ze staan beiden niet stabiel in het leven.
Zij wil het kindje houden, aangezien mijn zoon haar tot niets kan dwingen heeft hij aangegeven dat hij dit allemaal even moet verwerken.
Zij zit echter totaal op de roze wolk, heeft het al aan iedereen verteld, koopt babykleertjes, etc etc. Mijn zoon maakt ze helemaal gek door steeds te appen / bellen, dat hij het kindje moet erkennen voor de geboorte, dat ze bekkeninstabiliteit heeft etc etc. Ze wordt boos als ze mijn zoon vraagt naar haar "buik" te komen kijken en hij aangeeft wel te willen komen praten maar niet om naar haar buik te kijken, aangezien er nog niks te zien valt. Dat hij aangeeft even rust te willen om het allemaal te verwerken en goed te willen bedenken wat dit voor hem en zijn eventuele kindje in de toekomst gaat betekenen.
Hij geeft aan het zelf niet te willen, weet nog niet of hij het kindje wil erkennen, maar vindt het ook een raar idee dat als het kindje geboren wordt hij weet dat deze op de wereld rondloopt en hij niet weet hoe het met hem/ haar vergaat en of de a.s. moeder hem dan toch blijft betrekken.
Ik heb hem het advies gegeven even goed en rustig na te denken, als ze hem steeds lastig blijft vallen met allerlei zaken die niet van belang zijn, hij moet aangeven dat als zij wil dat hij het kindje erkent, zij respect zal moeten hebben om hem even de tijd te geven.
Ik heb hem in elk geval niet veroordeeld want hij weet zelf hoe stom hij is geweest. Maar ook dat zij beiden stom zijn geweest. Ik heb een hekel aan de uitspraak, hij was er toch zelf bij... dus... is altijd de a.s. vader alleen verantwoordelijk voor een ongewenste / ongeplande zwangerschap?
Natuurlijk zit hij vol met vragen; mam hoe kan iemand die aan de prikpil is en onvruchtbaar na 1x toch zwanger zijn? Hoe zit dat met bekkeninstabiliteit, wat heeft dat voor gevolgen voor haar en het ongeboren kindje? Moet ik het kindje erkennen terwijl ik nog niet weet wat ik wil? En hoe moet ik nu ik zo hard aan mijn toekomst en aan mezelf aan het werken ben een kindje gaan opvoeden?
Ik heb hem verteld dat hij de rust moet nemen, ik voor hem geen beslissingen kan en mag nemen en hem steun in welke beslissingen hij ook gaat nemen.
Heb hem voorgesteld dat hij op elk moment mij mag bellen als hij vragen heeft, dat hij ook zeker moet weten dat het kindje van hem is en zo ja we samen een plan zullen moeten maken hoe dit voor hem in de toekomst eruit gaat zien, nog niet wetende of hij het gaat erkennen en betrokken gaat worden bij de opvoeding.
Verder heb ik een voorstel gedaan om een x met z'n drietjes om de tafel te gaan zitten. Niet om haar een abortus aan te praten, maar wel heel goed te bespreken wat dit betekent voor hun beiden qua gevoel en verstand.
Ik heb er vannacht natuurlijk van wakker gelegen. Ik kan er met niemand over praten want heb mijn zoon beloofd het tegen niemand te vertellen.
Dus mijn vraag aan jullie, heeft iemand van jullie iets soortgelijks meegemaakt? Heb ik juist gehandeld? Wat voor adviezen en tips hebben jullie?
Huiltjes niet herkennen, is natuurlijk een onzinexcuus. De moeder vertrouwt jullie niet. Daarom krijgt hij de baby niet mee. Misschien uit angst dat hij kind niet terug geeft. Degene die wel op haar kind mag zorgen, vertrouwt ze nog wel. Mogelijk omdat ze die al jaren kent.
Ze vertrouwt jullie niet, mogelijk teveel angstverhalen over bv VT gelezen. Die vertrouwensband moet groeien. Een verzoek zoals kind mee willen nemen, gaat haar te snel. Dan rijzen er vragen zoals waarom komt zijn moeder niet hier langs, waarom moet kind per se naar huis van zijn moeder. Vergeet niet dat ze een heel wantrouwende houding bezit.
Ik ken een vrouw die de bezoekregelingen met kind en vader saboteerde. Deels uit rancune, maar ook deels uit angst dat hij kind niet terug zou brengen. Dus zelfs als aangetoond is dat je zoon de biologische vader is, is het nog maar de vraag of zij gemaakte afspraken nakomt. Daarom is wederzijds vertrouwen, wat bij geboorte kind gewoonlijk voor ouders zo vanzelfsprekend is, nu zo kostbaar. Forceer dat niet.
[Huiltjes niet herkennen, is natuurlijk een onzinexcuus. De moeder vertrouwt jullie niet. Daarom krijgt hij de baby niet mee.]ooit aan gedacht dat die moeder ook internet heeft en misschien hier wel meeleest en precies ziet wat de volgende stap van Romy’s zoon is?
Romy, ik vind het heel goed dat jullie het nu via een advocaat gaan proberen te regelen. Wat je hierboven beschreef van het proces van aantrekken en toelaten, werd al snel gevolgd door afstoten, zoals voorspeld door enkele schrijvers hier. Hopelijk komt er snel duidelijkheid, al weet ik niet of een eventuele positieve vaderschapstest de situatie oplost. Het zal niet zo zijn dat de moeder het kind dan ineens zal delen. Als ze haar mond had gehouden over deze zwangerschap aan je zoon, had ze zichzelf en je zoon een hoop stress bespaard. Waarom heeft ze het verteld? Ik maak uit jouw verhalen niet op dat ze om geld vraagt.
Flanagan, ik vind dat je de moeder wel heel erg ontziet, alle begrip hebt voor haar onvermogen etc.. Ik vind het niet passend bij het beeld wat steeds van haar verschijnt, al vanaf de zwangerschap. Nu moet de jongen maar alles doen om haar vertrouwen te winnen? Al staat hij op zijn kop, dat zal ze hem nog niet geven, als het haar niet uitkomt. Het is veel voordeliger voor haar om straks te kunnen klagen dat hij er nooit was, geen cent betaald heeft etc. etc. Oh, zij zielig, hij de kwaaie pier.
Een kind is geen bezit van de moeder, het is niet haar eigendom. Wie een beetje voorlichting heeft gehad weet dat een kind een moeder en een vader heeft. Dus ook als moeder moet je daarmee om kunnen gaan, het hoort namelijk bij het kind.
Tsjor
Flanagan schreef op 17-03-2021 om 08:51:Huiltjes niet herkennen, is natuurlijk een onzinexcuus. De moeder vertrouwt jullie niet. Daarom krijgt hij de baby niet mee. Misschien uit angst dat hij kind niet terug geeft. Degene die wel op haar kind mag zorgen, vertrouwt ze nog wel. Mogelijk omdat ze die al jaren kent.
Ze vertrouwt jullie niet, mogelijk teveel angstverhalen over bv VT gelezen. Die vertrouwensband moet groeien. Een verzoek zoals kind mee willen nemen, gaat haar te snel. Dan rijzen er vragen zoals waarom komt zijn moeder niet hier langs, waarom moet kind per se naar huis van zijn moeder. Vergeet niet dat ze een heel wantrouwende houding bezit.
Even voor de duidelijkheid, ik heb denk ik al tig x gevraagd langs te komen, ook tijdens de zwangerschap om elkaar beter te leren kennen, zij heeft dat tot nu toe steeds geweigerd. Wel heeft ze me in al die maanden zwangerschap dat we contact hadden van alles toevertrouwd, lijkt mij als je iemand niet vertrouwd je geen dingen gaat vertellen die impact op je leven hadden. Voor nu kan ik niks vragen aan haar want ze heeft me geblokkeerd en aangezien ik geen druk wil leggen, wacht ik nu af tot zij weer contact zoekt.
Verder heeft mijn zoon diverse opties bij haar aangegeven, echter blijft zij stug vasthouden dat hij de kleine niet mee krijgt, pas als het kindje zelf kan aangeven dat het alleen naar papa wil. Dus dat wordt wachten tot we een ons wegen.
Romi-1997, laat niemand je vertellen dat je iets niet goed gedaan hebt. Vanaf de zijlijn hebben we het hele proces kunnen volgen, zonder alle ins en outs te kennen, en regelmatig hebben we alle respect geuit voor de wijze waarop jij en je zoon dit hebben opgepakt. Dat is niet zomaar. Het probleem ligt echt ergens anders.
Tsjor
Romi, dit is beroerd maar ergens is het wel prettig dat al zo snel duidelijk is dat met deze dame echt geen afspraken te maken zijn.
Dan maar naar de rechter, er zit nu even weinig anders op.
Overigens heb ik de huiltjes van mijn kinderen nooit goed leren kennen, maar dat geheel terzijde...
Groeten,
Temet
Lees mijn bijdrage niet als begrip voor de moeder of kritiek op Romy, maar als waarschuwing dat mensen zo kunnen denken.
Flanagan schreef op 17-03-2021 om 17:12:Lees mijn bijdrage niet als begrip voor de moeder of kritiek op Romy, maar als waarschuwing dat mensen zo kunnen denken.
Bepaalde opmerkingen komen best hard binnen, dat mag je best weten. Ook al snap ik dat je wilt waarschuwen hoe bepaalde dingen zouden kunnen lopen. Ook snap ik deze zin niet van je, met name de afkorting VT Ze vertrouwt jullie niet, mogelijk teveel angstverhalen over bv VT gelezen.
Inmiddels weten we aardig hoe moeder in elkaar zit, probeert mijn zoon op rustige manieren te communiceren en zijn gevoelens te uiten, hoewel hij vaak huilt van binnen. Hij weet ook dat als hij bepaalde dingen zegt dat ze dan boos wordt, maar als hij ze niet zegt, hij zoete broodjes moet blijven bakken en dat kun je niet altijd blijven doen.
Laten we hopen dat een spoedprocedure voor zowel de kleine als mijn zoon een verbetering in de omgang oplevert zodat er een goede emotionele band kan ontstaan.
Romi, ik heb niet alle berichten gelezen, maar wat ik zo opmaak lijkt het dat dat meisje trekken heeft van borderline, of wat ze tegenwoordig met een beter woord emotieregulatiestoornis noemen. Beter in de zin van dat iemand niet een borderliner is maar die aandoening heeft. Dan heeft haar gedrag niets met vertrouwen of jullie te maken, maar vertoont ze kenmerken van dat ziektebeeld: wispelturigheid, impulsiviteit, uithalen en manipuleren - ook met haar kind als inzet. Ik heb er in de familie zijdelings mee te maken gehad, en ik weet hoever een patiënt kan gaan de omgeving in de hel te sleuren waarin ze zelf leven. Of je je afzijdig houdt, of je er intensief mee bemoeit, het zal dan waarschijnlijk in haar ogen nooit goed zijn.
Ik hoop dat je zoon en jij daarin ook begeleiding krijgen. Misschien zou je later eens aan lotgenotengroep voor familieleden kunnen kijken. Het is een heel verdrietige onzekere situatie voor iedereen. Borderline is een aandoening die net zo gerelateerd is aan onderliggend trauma als longkanker aan roken - bij wijze van spreken. Ik kan me ook voorstellen dat ook als je blijkt geen bloedband te hebben, het lot van dit kind je niet zomaar loslaat.
Misschien sla ik (hopelijk) de plank mis - mijn bijdrage is ook maar een lekendiagnose vanachter een scherm - en dus niet de meest betrouwbare. Maar ik wilde toch wat tegenwicht geven aan de postings die uit onwetendheid en het wijdverbreide wantrouwen hier tegen jeugdzorg in het algemeen gezegd worden.
Kenfan, of je analyse klopt maakt mij niet zoveel uit, maar dit vind ik wel herkenbaar in het verhaal '... manipuleren - ook met haar kind als inzet'. En dat vind ik zeer ernstig. Ik gruwel daarvan.
Als zoon zich inzet om zijn kind hiervoor te beschermen, dan hoop ik echt dat hij optimale kans van slagen heeft. Desalniettemin zal hij dan ook altijd met een draadje verbonden blijven met de moeder en heel sterk moeten blijven om zijn eigen gevoel te blijven volgen. Gelukkig lijkt hij wel een stevig persoon, die goed wikt en weegt, adviezen en hulp vraagt als dat nodig is en staat voor de keuzes die hij maakt. En gelukkig heeft hij wel goede ondersteuning van een goede, bedachtzame moeder.
Tsjor
Flanagan, dat is dan wel een heel indirecte manier van communiceren. Tsjor
Tsjor schreef: En dat vind ik zeer ernstig. Ik gruwel daarvan.
Dacht jij ik niet dan? Ik kan je reactie niet zo goed plaatsen. Iets proberen te verklaren houdt niet in dat je het goed praat.
"Als zoon zich inzet om zijn kind hiervoor te beschermen, d"
er is nog steeds niet met DNA aangetoond dat het echt zijn kind is. Zolang dat niet duidelijk is, kan die jongen niet verder.
Op wat afstand van deze situatie kun je het nodig vinden dat je eerst dient te weten of het echt wel het kind van de zoon is?
Echter Romy geeft aan: "Even voor de duidelijkheid, wij zijn er tot op heden van overtuigd dat hij de vader is. Een DNA test gaat het niet worden daar moeder hier toestemming voor moet geven en we nu al weten dat dit niet zal gebeuren. Dus vanuit gaande dat hij de vader is;"
Blijkbaar kunnen moeder en zoon daar wel mee verder. En zoon bespreekt dat ook nog met een hulpverleningsinstantie.
Het is ook een gevoelig onderwerp; opmerkingen worden al snel als kritiek ontvangen. Maar opmerkingen komen vaak uit persoonlijke ervaringen en zijn voornamelijk goed bedoeld, anders zouden ze niet neergezet worden.
Toen zoon de baby mee naar huis wilde nemen, dacht ik: ‘Oei, dat gaat te snel. Daar is die moeder wrs niet toe bereid.’ Hoe zeer de opmerkingen dat moeders als vaders een band met een kind willen, waar is. Het zegt niets over Romy, ze heeft in deze nare situatie een engelengeduld en veel verdriet voor haar zoon en grote zorgen voor een baby van een paar maanden oud. Alleen is de wereld niet zo fraai en eerlijk.
Het maakt even niet uit wat de moeder mankeert. Ze hoeft niet eens bv borderline onder de lede te hebben. Daarom haalde ik de kwestie van een vrouw aan die, ook al ken ik haar al jaren, zo gevoelloos haar kind als eigendom beschouwde. Ze had een eigen ‘ agenda’ en liet zich naar haar familie niet over uit vanwege het ongenoegen wat ze over zich heen zou krijgen. Later bleek ze die hersenkronkel vooral te hebben opgebouwd ahv waarschuwingen uit monde van vriendinnen/ collega’s met vergelijkbare ervaringen. Ze vertelden elkaar wat ze wel en vooral niet moeten doen.
Romy gaf aan wel degelijk met moeder een goede band te hebben omdat de moeder met haar ook vertrouwelijke dingen had gedeeld. De grootste valkuil is dat je iemand eigenlijk niet eens echt goed kent. Ik kende die vrouw ook al jaren, maar ze keek wel uit mij in haar agenda te laten kijken.
Trieste van alles is, dat degene die een kind als eigendom ziet, op den duur toch te maken krijgt met externe instanties, daar ze nu al best hoog scoort op de VT- risicolijst maar dit onderschat. Wanneer ze op consultatiebezoek komt, komt de vraag over contact met vader onherroepelijk aan bod. De opmerking over VT, moet Romy niet opvangen als een actie van haar kant. Als de moeder de zorg niet aan kan, zijn het eerder de buren die aan de bel trekken. Dat was bij de vrouw in kwestie ook het geval.
Uiteindelijk werd een rechter ingeschakeld.
Flanagan, hoe kom je erbij dat er bij het consultatiebureau naar contact met de vader wordt gevraagd? Ik deed de meeste cb- bezoeken, volgens mij is me nooit iets gevraagd over de gezinssituatie.
En al zou het aan bod komen, als moeder zegt dat er geen contact met de vader is, wordt dat voor kennisgeving aangenomen, dan gaan ze echt VT niet bellen.
Waarschijnlijker is dat in de rechtszaak (niet in de spoedprocedure vermoedelijk) een vertegenwoordiger van de Raad vd Kinderbescherming aanwezig is, die gaat dan een preek houden over gezamenlijke verantwoordelijkheid en dat het kind een band met de vader moet kunnen opbouwen. Als moeder te lang en te halsstarrig blijft weigeren roept ze een onderzoek van de Raad over zich af, en mogelijk uiteindelijk een ots.
Groeten,
Temet
Nog een verduidelijking: in zaken over gezag en omgang wordt de Raad vd Kb nog wel eens gevraagd om een onderzoek te doen over de beste regeling van gezag en omgang. Dat wordt soms, als de Raad daar aanleiding toe ziet, ambtshalve uitgebreid met onderzoek naar de wenselijkheid van een ots.
Groeten,
Temet
Temet,
Ik kreeg ook geen vragen bij bezoek omdat de consultatiebureau wist dat er geen problemen waren. We kwamen samen voor de echo, waren getrouwd, werk etc. Hier is een totaal andere situatie; vader niet bekend, moeder met problematische achtergrond, van begin af aan al geen stabiele situatie voor de moeder want niet duidelijk waar ze ging wonen. Als moeder tijdens bezoek consultatie of bezoek aan huisarts, aangeeft het allemaal te zwaar te vinden, kunnen bellen gaan rinkelen.
Ze maakt geen veilige start, in vergelijking met ‘normale’ mensen die een kind krijgen. Dat is moeilijk te ontkennen. Het is ook een patroon dat steeds duidelijker wordt.
Hier stapte de vader naar de rechter omdat hij zijn kind wilde zien. Dat bezitterige houdt geen stand wanneer een vader in actie komt. Ik begrijp dat de zoon van Romy het er ook niet bij laat zitten.
Gewoon even een knuffel voor jou Romi. Ik bewonder hoe je omgaat met deze issue. En ook een grote pluim voor je zoon. Wat een moeilijke en ingewikkelde situatie.
'Als moeder tijdens bezoek consultatie of bezoek aan huisarts, aangeeft het allemaal te zwaar te vinden, kunnen bellen gaan rinkelen.' en dan is het de vraag welke kant ze op rinkelen. Want moeder kan er zomaar aan toevoegen dat vader vanaf het begin niet naar het kind heeft omgekeken, het kind nog nooit alleen thuis heeft gehad, geen alimentatie betaalt etc. etc. Daarom is het goed dat zoon via de rechter laat weten dat hij wel in beeld is en wil zijn.
Tsjor
Flanagan, het cb weet niet dat jullie samen naar de echo gingen, want het cb doet geen echo's. Het cb weet ook niet of een vader onbekend is, het cb ziet de geboorteakte niet. Kan wel zien dat het kind moeders achternaam heeft, maar dat zegt niks over vaderschap.
Als het kind het redelijk doet en moeder geen verwarde of verwaarloosde indruk maakt, en niet de indruk wekt zorg te mijden, zeurt het cb nergens over.
En gelukkig maar.
Groeten,
Temet
Herstel, het cb zeurt misschien wel (die bij mij in de buurt niet, maar dat schijnt nogal te variëren), maar gaat niet VT bellen omdat een alleenstaande moeder geen goede band heeft met de vader van haar kind. Zelfs niet als ze dat zouden weten (wat waarschijnlijk niet zo is).
Groeten,
Temet
Begrip hebben en gedrag begrijpen om er strategisch naar te handelen zijn niet hetzelfde. Ik zou in ieder geval ook aan zoon aanraden om geen emotionele pleidooien te houden of boosheid te laten zien. Discussiëren heeft ook weinig nut. Als zij wat 'borderlinerig' is, waar het op lijkt door hoe je haar beschrijft, triggert haar dat allemaal sterk. Ik heb ook de indruk dat jullie dat al goed in de gaten hebben.
Moeder communiceert vanuit 'gevoelens zijn feiten'. Dat is natuurlijk niet zo. Juist een strikt juridische benadering en terminologie kunnen dan misschien helpen. Je kunt dan een neutrale, zakelijke en wat afstandelijke toonzetting voeren: Een juridische procedure vertegenwoordigt of bevoordeelt niemands mening of wens, ook niet die van je zoon. De juridische procedure is objectief en onpersoonlijk. Hij gaat niet naar de rechter omdat hij haar tegenstander is en haar wil bestrijden maar omdat er een besluit moet worden genomen en dat lukt ze samen nou eenmaal niet. In zo'n geval is het gewoon de logische volgende stap dat je het aan een juridische deskundige voorlegt, die de kwestie, de beide standpunten, beoordeelt op basis van de wet. Niet zoon bepaalt. Niet de moeder bepaalt. De rechter bepaalt, op basis van de wet. Dan komt er niet per se uit 'wat je wil' maar 'hoe het moet': zo ís het nou eenmaal. Er is dan een objectief besluit genomen over hoe er in een dergelijke situatie moet worden gehandeld in onze samenleving.
Het is natuurlijk niet altijd helemaal zo simpel omdat niet alles wat rechtvaardig is ook voor de wet juist is, of andersom. En natuurlijk begin je aan zo'n procedure omdat de één iets anders wil dan de ander. Maar daar gaat het mij hier nu niet om. Waar het om gaat, is dat zoon deze zakelijke insteek en toonzetting en taal kan gebruiken om de interactie en de dynamiek met de moeder strikt te begrenzen. Als ze niet onderling, in een volwassen gesprek met hem tot afspraken kan komen, is iets anders nodig. En in dat geval houdt het gesprek en de uitwisseling van argumenten op en nemen de juristen het over. Niet omdat hij tégen haar is maar omdat dat is wat mensen dóen in zo'n situatie. Je ontdoet de situatie en de conversatie zoveel mogelijk van subjectiviteit. Omdat hij zijn emoties niet meer met haar aangaat, kan hij het contact rustiger houden. Dat is hoe dan ook van belang, wat hij ook van haar vindt: ze is nou eenmaal de moeder van zijn kind en in het beste geval zal hij nog langdurig met haar te maken hebben.
Natuurlijk is het een juiste stap om de rechter een omgangsregeling te laten bepalen. Echter je mag hopen dat moeder zich daar dan ook aan houdt.
En ze zal het uiteraard wel zien als een aanslag op haar autonomie en beslissingsruimte.
AnneJ schreef op 19-03-2021 om 14:10:Natuurlijk is het een juiste stap om de rechter een omgangsregeling te laten bepalen. Echter je mag hopen dat moeder zich daar dan ook aan houdt.
En ze zal het uiteraard wel zien als een aanslag op haar autonomie en beslissingsruimte.
Zeker! Het is niet gezegd dat daarna alles probleemloos zal verlopen. Ik wilde alleen aangeven dat je een juridische procedure communicatief op twee behoorlijk verschillende manieren kunt 'inkleden' en dat dat effect kan hebben op de 'temperatuur' van de verhouding tussen de 'partijen':
1) "Ik heb gelijk en dat zal ik bewijzen ook, want ik klaag jou juridisch aan. Dan zegt de rechter dat ik gelijk heb en heb ik bewezen dat jij het helemaal verkeerd ziet. En dan heb ik van jou gewonnen!"
2) "Ik heb een bepaald idee hierover en jij hebt een bepaald idee hierover en wij komen hier samen overduidelijk niet uit. We moeten dit aan een deskundige overlaten en dan komen we erachter hoe het zit en wat onze verantwoordelijkheden zijn in deze situatie."
Natuurlijk is het gechargeerd en is 2) wat gekunsteld in deze situatie, waarin het duidelijk is dat moeder er volkomen naast zit. Maar het geeft een andere dynamiek tussen de 'partijen'. De zoon kan zich daarmee namelijk inhoudelijk verschuilen achter de rechtbank: díe bepaalt hoe hij zijn verantwoordelijkheid als vader moet nemen. Dat verzint hij niet zelf. Hij kan alle persoonlijke en emotionele argumenten achterwege laten. Ook haar emotionaliteit doet dan niet terzake. Het koelt het conflict misschien wat af. Als moeder het niet eens is met het besluit van de rechter, moet ze maar boos zijn op de rechter. Als zoon naar haar toe geen waardeoordeel laat zien over het besluit, het alleen inkleedt als duidelijkheid over de verantwoordelijkheid die hij nou eenmaal te nemen heeft tav zijn kind, kan ze bij hem niet terecht met haar frustratie. Niet alleen zij moet doen wat de rechter zegt maar hij óók. En als zij zich er niet aan houdt, moet hij daar wat mee, niet omdat hij haar slecht vindt of iets wil, weet ik veel wat voor argumenten allemaal, maar 'omdat de rechter hem nou eenmaal heeft opgedragen bepaalde dingen te doen, om de verantwoordelijkheid voor zijn kind te dragen'. Daar kan hij niet zomaar mee stoppen omdat zíj dat niet ziet zitten. Hij moet zich nou eenmaal óók aan de uitspraak van de rechter houden.
Door het op die manier in te kleden, oefent niet híj macht uit over haar. Dat doet de rechter. Niet alleen haar autonomie en beslissingsruimte worden 'ingeperkt' door de rechter die haar vertelt wat ze in het kader van de wet geacht wordt te doen maar die van hem net zo goed. Hij 'kan hij er ook niks aan doen'.
OT
Temet, vindt er dan geen overdracht plaats van verloskundige naar cb?
Misschien vraagt cb er niet naar, maar het lijkt mij dat die secundaire info wel aan overdracht wordt toegevoegd. Men wilt bv weten wat de afkomst van beide ouders is om zo de juiste groeicurve erbij te kunnen halen. De groeicurve van een Afrikaanse kind is beduidend lager dan de curve van een kind van Nederlandse komaf.
Bij verloskundige hebben we hele vragenlijst ingevuld; zelfs vraag over genoten opleiding. In die tijd werd ook gevraagd of de babykamer op orde was of dat het bed op klossen stond. Check; ouders zijn goed voorbereid. Tegenwoordig gaat veel digitaal; zelfs al vragen ze het niet, dat betekent niet dat ze niet op de hoogte zijn.
@flanagan Ik zou echt spontaan de autoriteit persoonsgegevens erop afsturen! Ik weet dat er veel fouts plaatsvindt en -vond, maar dit zou echt niet meer normaal gevonden moeten worden ....
gr Angela
Ik mag toch hopen dat verloskundigenpraktijken geen dossiers naar de GGD sturen zonder dat eerst aan betrokkenen te vragen.
Volgens mij is er geen standaard overdracht van verloskundige naar cb.
Groeten,
Temet
Nee, eerder kraamzorg naar CB en/of VT.
https://tinyurl.com/kraamzorgoverdracht
"Na de kraamtijd draagt je kraamverzorgende de begeleiding van de zorg voor je kind over aan het consultatiebureau bij jou in de buurt."
Met dossier? Tsjor