Het treitergedrag van "vrienden"

Poekewiki schreef op 03-07-2025 om 09:46:

Er is een verschil tussen neutraal zeggen: "ik snap dat je dat niet leuk vindt" en er een enorm thema van maken (bijvoorbeeld door te zeggen: waar zijn die idioten dan nu weer mee bezig - dat moet je niet pikken hoor, zijn ze nou gek geworden? laat ze maar weten dat je daar niet van gediend bent en ik zou echt niet meer met ze omgaan als ze zo stom tegen je doen".

Niemand zegt dat je niet mag luisteren of mag meepraten. Maar je kan het wel de emotie daar laten waar die hoort: bij je dochter. Je bevestigt hoogstens dat jij bepaald gedrag ook niet leuk zou vinden.

Omdat jullie het zo lang anders hebben gedaan en je nu heel abrupt gesprekken lijkt af te kappen, zal het voor je dochter ook verwarrend zijn. Ik zou daar ook open over praten: gewoon dat je het haar wil gunnen om zelf een eigen kompas/strategie te ontwikkelen en dat je daarom bewust aan het oefenen bent om eigen meningen of suggesties te beperken. En dan ook eerlijk toegeven dat je daar soms in de ene of andere richting nog wel eens in doorschiet.

TO, dit. Je kunt best zeggen 'ach, vervelend inderdaad' etc. Maar jij gaat zo mee in haar emotie, het wordt ook jouw probleem ipv alleen die van je dochter. Dat is nu jou uitdaging, om niet mee te gaan in haar emotie. Benoem dingen, stel vragen, maar het is en blijft het probleem van je dochter. Haar vrienden, haar leven, niet die van jou.

Wacht even ... 

We hebben het er hier over hoe je iemand kan helpen om haar eigen gevoelens en meningen om te zetten in acties die bij haar passen. 

En nu ga jij, om dat te bereiken, onze meningen omzetten in acties zonder daarbij te bedenken of die acties wel bij jou passen! 

Zie je het gebeuren? 

Wat heb jij nodig om zelf te komen tot een betere aanpak waar jij jezelf ook fijn bij voelt? Welke dingen die hier gezegd zijn, zie je zitten en welke niet? Zou je misschien liever tussenwegen verzinnen die beter bij jou passen? En als je dan weet hoe je je eigen reacties richting je dochter wil aanpassen, op welke manier ga je dat dan doen? Werkt het voor jou beter om in één klap een hele andere houding aan te nemen, of is stapje voor stapje een beter idee? 

Kleinduimpje schreef op 03-07-2025 om 09:52:

[..]

Ze heeft het gezien op snap dat ze bij elkaar waren.

Dochter appte, waar spreken we nu af of we hadden toch afgesproken toen ze zag de 2 samen waren. Waarop vriendin zei, oh ikkreeg geen reactie dus wist niet wat de bedoeling was. Maar dit is niet waar, want dochter had gezegd zullen we met 3 afspreken om bij elkaar te zitten en toen had ze "ja " gezegd. En dan zitten de 2 wel bij elkaar gaan zitten en niks meer zeggen. Daarna was het te laat voor dochter en vroeg ze ook niet, kom maar hierheen, toen had dochter zoiets van dan hoeft het voor mij niet meer.

Ik snap die vriendin wel. De communicatie vanuit je dochter klinkt vaag en onvolledig. 

Dochter: "Zullen we met 3 afspreken om bij elkaar te zitten?" (WAAR?)
Vriendin: "Ja."
Dochter blijft nu stil en na een tijd ziet ze de anderen samen. Hoeveel tijd zat hier allemaal tussen? Hoe lang was ze stil? Hoe lang heeft die vriendin moeten wachten en heeft ze zelf maar wat anders geregeld omdat ze geen reactie kreeg?
En dan gaat je dochter pas appen "waar spreken we nu af?"

Ik schat zo in dat je dochter te lang heeft gewacht met een voorstel sturen. Als het na het zien dat de andere twee samen waren te laat was voor je dochter, was het waarschijnlijk ook te laat voor de vriendin om voor die tijd heel lang op een reactie te gaan wachten en heeft die dus zelf maar wat geregeld zonder je dochter.

Een volgende keer moet ze dus waarschijnlijk sneller doorpakken.

Ken je de manier dat je luistert en dan samenvat wat je gehoord hebt? Dus je vindt dat....

In plaats van op elke situatie een pasklaar antwoord paraat te hebben, kan het ook helpen om deze mantra in jezelf te herhalen: "ik hoef het niet op te lossen'; ik hoef het voor haar niet op te lossen'. En zoals hierboven al gezegd is: 'ik hoef niet voor haar te voelen'. 
Dit zal voor je dochter misschien even wennen zijn, omdat zij door jouw emoties bij haar 'sociale leven, waar ze zich volop aan het ontwikkelen en leren is' de boodschap heeft meegekregen dat ze zaken waarmee ze zit niet 'alleen kan oplossen'. 

Jouw vaak primaire emotie waarbij je boos wordt (op anderen) omdat je vindt dat zij over haar grenzen gaan, daarbij geef je de boodschap af dat zij zwak is en een slachtoffer. Ze is helemaal gewend dat jij bij elk akkefietje je enorm opwindt. Heel goed dat je daarmee gestopt ben. Dat kan voor jou onwennig voelen, vanuit jouw patronen, maar dat is juist de ommekeer die er nodig is. 
Draai het steeds in je hoofd om: 'mijn dochter is niet zielig, (als je vindt dat anderen over haar grenzen gaan)   :mijn dochter laat andere over haar grenzen gaan, dat doet ze zelf en dat mag ze doen. Geef haar die vrijheid. Als dit jou zo erg raakt, voel dit, want die geraaktheid is van jou. Oud gevoel van jou of bedenk 'waar trek ik geen grens'. Werk aan jezelf. Blijf bij jezelf. 

Doordat jij boos wordt op anderen, hoef dochter haar boosheid (lees grenzen) niet te voelen. Dus helemaal prima gedaan, dat je niet zo heftig op haar heb gereageerd. Zij heeft zelf de regie. Dat moet ze voelen. 
Je kan uiteraard antwoord geven op haar vraag, maar niet met die enorme emotie, waarmee je over haar grenzen gaat. Een simpele: 'Nee, dat zou ik ook niet leuk vinden', is genoeg. Besef dat jij nooit geen oordeel kan vellen over situaties waarbij je er niet bij bent, zij zelf moet deze situaties ophelderen en oplossen. 

Het zou best kunnen dat die vriendinnen dachten dat dochter wel wist waar ze zaten en hebben ze lang voor niets zitten wachten totdat dochter eindelijk eens zou komen.