Het treitergedrag van "vrienden"
mijn dochter is 19 jaar en heeft al heel lang een vriendengroep. 1 van de jongens is al maanden vervelend aan het doen als ze bij elkaar zijn, altijd dat dochter dom is. "Je hebt weinig hersencellen, we laten jou dat niet doen, want ben je te dom voor". Af en toe zijn er zelfs vrienden die mee doen, zelfs haar vriendin heeft weleens meegelachen (ik denk allemaal om maar niet zelf aan de beurt te zijn) maar meestal is het die ene jongen. Ze wilt graag bij de vriendengroep blijven, maar is er ontzettend onzeker van geworden. Ik heb al vanalles met haar besproken wat ze zou kunnen zeggen, maar het houdt niet op. Ik weet niet meer wat ik aan moet raden, het enige is om maar bij de vriendengroep weg te gaan wat ik ook onzin vind om je door zo iemand weg te laten jagen. Ik snap het ook niet, dat je je als 19 jarige zo gedraagd.Maar hij trekt zch nergens wat van aan, dus je kunt zeggen wat je wilt, negeren is ook geen optie. Dochter is juist net altijd heel aardig tegen iedereen.
ze gaat voor heel wat anders naar de psycholoog, maar psycholoog heeft dit wel benoemt dat ze daardoor klachten heeft, alleen wist ze niet meer wat ze ermee moest zei ze iedere keer, dus gestopt wat ik erg jammer vind.
Poekewiki schreef op 03-07-2025 om 09:46:
Er is een verschil tussen neutraal zeggen: "ik snap dat je dat niet leuk vindt" en er een enorm thema van maken (bijvoorbeeld door te zeggen: waar zijn die idioten dan nu weer mee bezig - dat moet je niet pikken hoor, zijn ze nou gek geworden? laat ze maar weten dat je daar niet van gediend bent en ik zou echt niet meer met ze omgaan als ze zo stom tegen je doen".
Niemand zegt dat je niet mag luisteren of mag meepraten. Maar je kan het wel de emotie daar laten waar die hoort: bij je dochter. Je bevestigt hoogstens dat jij bepaald gedrag ook niet leuk zou vinden.
Omdat jullie het zo lang anders hebben gedaan en je nu heel abrupt gesprekken lijkt af te kappen, zal het voor je dochter ook verwarrend zijn. Ik zou daar ook open over praten: gewoon dat je het haar wil gunnen om zelf een eigen kompas/strategie te ontwikkelen en dat je daarom bewust aan het oefenen bent om eigen meningen of suggesties te beperken. En dan ook eerlijk toegeven dat je daar soms in de ene of andere richting nog wel eens in doorschiet.
TO, dit. Je kunt best zeggen 'ach, vervelend inderdaad' etc. Maar jij gaat zo mee in haar emotie, het wordt ook jouw probleem ipv alleen die van je dochter. Dat is nu jou uitdaging, om niet mee te gaan in haar emotie. Benoem dingen, stel vragen, maar het is en blijft het probleem van je dochter. Haar vrienden, haar leven, niet die van jou.
Kleinduimpje schreef op 03-07-2025 om 10:39:
ze gaat voor heel wat anders naar de psycholoog, maar psycholoog heeft dit wel benoemt dat ze daardoor klachten heeft, alleen wist ze niet meer wat ze ermee moest zei ze iedere keer, dus gestopt wat ik erg jammer vind.
Ik zou een nieuwe hulpverlener zoeken of mij laten doorverwijzen naar de ggz.
Wacht even ...
We hebben het er hier over hoe je iemand kan helpen om haar eigen gevoelens en meningen om te zetten in acties die bij haar passen.
En nu ga jij, om dat te bereiken, onze meningen omzetten in acties zonder daarbij te bedenken of die acties wel bij jou passen!
Zie je het gebeuren?
Wat heb jij nodig om zelf te komen tot een betere aanpak waar jij jezelf ook fijn bij voelt? Welke dingen die hier gezegd zijn, zie je zitten en welke niet? Zou je misschien liever tussenwegen verzinnen die beter bij jou passen? En als je dan weet hoe je je eigen reacties richting je dochter wil aanpassen, op welke manier ga je dat dan doen? Werkt het voor jou beter om in één klap een hele andere houding aan te nemen, of is stapje voor stapje een beter idee?
Kleinduimpje schreef op 03-07-2025 om 09:52:
[..]
Ze heeft het gezien op snap dat ze bij elkaar waren.
Dochter appte, waar spreken we nu af of we hadden toch afgesproken toen ze zag de 2 samen waren. Waarop vriendin zei, oh ikkreeg geen reactie dus wist niet wat de bedoeling was. Maar dit is niet waar, want dochter had gezegd zullen we met 3 afspreken om bij elkaar te zitten en toen had ze "ja " gezegd. En dan zitten de 2 wel bij elkaar gaan zitten en niks meer zeggen. Daarna was het te laat voor dochter en vroeg ze ook niet, kom maar hierheen, toen had dochter zoiets van dan hoeft het voor mij niet meer.
Ik snap die vriendin wel. De communicatie vanuit je dochter klinkt vaag en onvolledig.
Dochter: "Zullen we met 3 afspreken om bij elkaar te zitten?" (WAAR?)
Vriendin: "Ja."
Dochter blijft nu stil en na een tijd ziet ze de anderen samen. Hoeveel tijd zat hier allemaal tussen? Hoe lang was ze stil? Hoe lang heeft die vriendin moeten wachten en heeft ze zelf maar wat anders geregeld omdat ze geen reactie kreeg?
En dan gaat je dochter pas appen "waar spreken we nu af?"
Ik schat zo in dat je dochter te lang heeft gewacht met een voorstel sturen. Als het na het zien dat de andere twee samen waren te laat was voor je dochter, was het waarschijnlijk ook te laat voor de vriendin om voor die tijd heel lang op een reactie te gaan wachten en heeft die dus zelf maar wat geregeld zonder je dochter.
Een volgende keer moet ze dus waarschijnlijk sneller doorpakken.
Ken je de manier dat je luistert en dan samenvat wat je gehoord hebt? Dus je vindt dat....
In plaats van op elke situatie een pasklaar antwoord paraat te hebben, kan het ook helpen om deze mantra in jezelf te herhalen: "ik hoef het niet op te lossen'; ik hoef het voor haar niet op te lossen'. En zoals hierboven al gezegd is: 'ik hoef niet voor haar te voelen'.
Dit zal voor je dochter misschien even wennen zijn, omdat zij door jouw emoties bij haar 'sociale leven, waar ze zich volop aan het ontwikkelen en leren is' de boodschap heeft meegekregen dat ze zaken waarmee ze zit niet 'alleen kan oplossen'.
Jouw vaak primaire emotie waarbij je boos wordt (op anderen) omdat je vindt dat zij over haar grenzen gaan, daarbij geef je de boodschap af dat zij zwak is en een slachtoffer. Ze is helemaal gewend dat jij bij elk akkefietje je enorm opwindt. Heel goed dat je daarmee gestopt ben. Dat kan voor jou onwennig voelen, vanuit jouw patronen, maar dat is juist de ommekeer die er nodig is.
Draai het steeds in je hoofd om: 'mijn dochter is niet zielig, (als je vindt dat anderen over haar grenzen gaan) :mijn dochter laat andere over haar grenzen gaan, dat doet ze zelf en dat mag ze doen. Geef haar die vrijheid. Als dit jou zo erg raakt, voel dit, want die geraaktheid is van jou. Oud gevoel van jou of bedenk 'waar trek ik geen grens'. Werk aan jezelf. Blijf bij jezelf.
Doordat jij boos wordt op anderen, hoef dochter haar boosheid (lees grenzen) niet te voelen. Dus helemaal prima gedaan, dat je niet zo heftig op haar heb gereageerd. Zij heeft zelf de regie. Dat moet ze voelen.
Je kan uiteraard antwoord geven op haar vraag, maar niet met die enorme emotie, waarmee je over haar grenzen gaat. Een simpele: 'Nee, dat zou ik ook niet leuk vinden', is genoeg. Besef dat jij nooit geen oordeel kan vellen over situaties waarbij je er niet bij bent, zij zelf moet deze situaties ophelderen en oplossen.
Het zou best kunnen dat die vriendinnen dachten dat dochter wel wist waar ze zaten en hebben ze lang voor niets zitten wachten totdat dochter eindelijk eens zou komen.
ik heb de laatste tijd vrij weinig gereageerd op dochter. Het was eigenlijk soms ook wat rustiger. Maar nu is ze toch een enkele keer gekomen met wat minder leuke dingen waarin ik haar ook snap, dat ze zich erbuiten gesloten voelt, 1 op 1 is het heel leuk, maar gaan ze met een groep dan wordt er tegen haar niks meer gezegd. Of vriendin spreekt met haar af voor over 4 dagen en gaat dan gewoon met een ander op pad. Ze is verdrietig en snapt het niet omdat ze die dingen zelf nooit zou doen, is dan ook zeer teleurgesteld in heel veel mensen dat merk ik. En vriendin slaapt wel hier (heeft ze aan mij gevraagd, ik wist niet dat ze dochter niet zou vragen)en dat snapt ze dus ook niet. Maar het probleem is dat ze er vervolgens niks van zegt. Ze heeft als argumenten; ja, maar die vriendin is zo of ja misschien overdrijf ik. Ik wil haar helpen, maar ben het nu weer even kwijt.
Zolang je dochter er helemaal niks over zegt, zal dit gedrag doorgaan.
Ze hoeft geen ruzie te maken. Heb je haar al geleerd over de kracht ik-boodschappen?
Ze zegt alleen maar: als jij x doet, voel ik me y. Dus bv: Als jij een afspraak op het laatste moment afspraak afzegt, voel ik me in de steek gelaten en dat maakt me verdrietig. Of: Als jij in een groep niet met me praat, voel ik me genegeerd.
Daarna mag ze gewoon een stilte laten vallen.
Een echte vriendin zal sorry zeggen en haar gedrag aanpassen. Doet die vriendin dat niet, dan is ze geen echte vriendin.
ik zeg ook dat je dat als vriendinnen tegen elkaar kunt zeggen. Dat van die ik boodschap zal ik haar zeggen. Maar ze gaat het niet doen. Ze is heel erg teleurgesteld in iedereen, zal zelf nooit zo doen, maar vervolgens zegt is ze bang ze overdrijft en ze ruzie krijgt en bang ze het verkeerd ziet. Maar ze ziet het niet verkeerd, ik denk dat ze heel makkelijk met haar omgaan. Oh, dochter kleinduimpje zegt toch niks..maar dat maakt haar verdrietig, want we hebben natuurlijk ook gewoon waarde en normen waar je je aan moet houden. Als je afspreekt ga je niet zomaar met een ander en dit is al heel vaak voorgekomen..Heel af en toe heeft ze iets gezegd tegen iemand, maar nu dus weer niet en komt ze huilend thuis en dat vind ik dan heel zielig, want ik snap haar, maar we komen er toch niet uit, want ze zegt dat ze het niet gaat zeggen.
Kleinduimpje schreef op 14-09-2025 om 09:43:
ik heb de laatste tijd vrij weinig gereageerd op dochter. Het was eigenlijk soms ook wat rustiger. Maar nu is ze toch een enkele keer gekomen met wat minder leuke dingen waarin ik haar ook snap, dat ze zich erbuiten gesloten voelt, 1 op 1 is het heel leuk, maar gaan ze met een groep dan wordt er tegen haar niks meer gezegd. Of vriendin spreekt met haar af voor over 4 dagen en gaat dan gewoon met een ander op pad. Ze is verdrietig en snapt het niet omdat ze die dingen zelf nooit zou doen, is dan ook zeer teleurgesteld in heel veel mensen dat merk ik. En vriendin slaapt wel hier (heeft ze aan mij gevraagd, ik wist niet dat ze dochter niet zou vragen)en dat snapt ze dus ook niet. Maar het probleem is dat ze er vervolgens niks van zegt. Ze heeft als argumenten; ja, maar die vriendin is zo of ja misschien overdrijf ik. Ik wil haar helpen, maar ben het nu weer even kwijt.
Hoe bedoel je dit? Hebben vriendin en jij afgesproken dat vriendin bij jullie slaapt? Zonder dit met dochter te bespreken? Jij dacht dat vriendin dat wel zou bespreken en/of dat dochter 'er iets van zegt" nadat het door jou al besloten is. Maar je ziet geen rol voor jezelf dit soort dingen eerst even te bespreken?
Meesje schreef op 14-09-2025 om 10:11:
[..]
Hoe bedoel je dit? Hebben vriendin en jij afgesproken dat vriendin bij jullie slaapt? Zonder dit met dochter te bespreken? Jij dacht dat vriendin dat wel zou bespreken en/of dat dochter 'er iets van zegt" nadat het door jou al besloten is. Maar je ziet geen rol voor jezelf dit soort dingen eerst even te bespreken?
Nou dit
Waarom vraagt vriendin dit aan jou .
ze heeft maanden bij ons in huis gezeten, dus vraagt dat dan soms aan mij ipv dochter, niet wetende dat dochter dit niet weet en ze gewoon met een andere vriendin uitgaat zonder dochter te vragen terwijl ze wel met dochter had afgesproken. Dat hoor ik dus later van dochter toen ik haar vertelde dat ze bleef slapen.
Roos57 schreef op 03-07-2025 om 10:56:
[..]
Ik zou een nieuwe hulpverlener zoeken of mij laten doorverwijzen naar de ggz.
En heeft ze nog hulp