Hoe help ik mijn dochter (19) die slecht voor zichzelf zorgt?
Mijn prachtige dochter (bijna 19) heb ik langzaam zien veranderen in een jonge vrouw die niet goed voor zichzelf zorgt. Ze is te zwaar (vooral ongezond buikvet) en vaak ongedoucht met vet haar.
Ze heeft zware borsten (cup G) waar ze veel last van heeft. Ze zou het liefst een borstverkleining willen en ik snap dat heel goed, maar vind het belangrijk dat ze deze mogelijkheid goed bespreekt met de huisarts. Er staat een 'afspraak gepland met mij bij de huisarts voor een gesprek over een eventuele borstverkleining. Alleen heeft ze steeds een reden om deze afspraak uit te stellen.
Ik vrees dat haar ongezonde levensstijl een combinatie is van een slecht zelfbeeld (op de basisschool hoorde ze er niet echt bij en zocht ze vnl contact met meisjes die net als zij ook niet erbij hoorden, maar waar ze geen stabiele vriendschap mee opbouwde) en niet zoveel wilskracht. Daarnaast herken ik mezelf volledig in haar. Ik ben zelf ook te zwaar. Begon rond dezelfde leeftijd en ik herken de smoezen en smoesjes.
Ik merk dat er een verwijdering ontstaat tussen haar en mij. Dat ligt zeker ook aan mij: Ik maak steeds de fout haar te willen 'helpen' de juiste voedingkeuzes te maken. Als ze hier eet met haar vriend, laat ik merken dat ik een derde tortilla met veel crème fraiche wel wat veel vindt. Ook vind ik het lastig haar nog serieus te nemen als ze voor de zoveelste keer een smoes bedenkt om maar niet te gaan sporten en dat merkt ze aan me. Ze voelt feilloos aan dat ik moeite heb met haar keuzes zowel wat betreft eten als het niet aanpakken van haar overgewicht.
Ik zou zo graag dit alles in mijn hoofd los willen laten. Ik weet dat mijn gedrag voor haar alleen maar als afwijzing voelt. Ook als ik haar een compliment geef, zit daar voor haar een omgekeerde afwijzing in.
Zij reageert op mij door alles wat ik zeg of doe onder een vergrootglas te leggen en vaak erg boos weg te lopen of me uit te dagen door verzoeken van mij bewust te negeren. Een stil verzet. Wat ik snap. Ze voelt dat ik niet blij ben met haar gedrag.
Hoe kan ik het tij keren? Ik weet niet hoe ik haar wel kan laten merken dat ik om haar geef. Ik probeer haar vaak te knuffelen, maar in mijn armen voel ik haar verstijven.
Wie herkent zich hierin en heeft constructieve tips? Heel erg bedankt!
Ik heb deze topic geopend om vooral mijn dochter weer gelukkig te krijgen. Ik richt me daarom nu alleen nog op de mensen hier die mij mijn ogen op een meewerkende manier willen openen, me willen helpen, me confronteren en me advies willen geven en dat zijn gelukkig de meesten.
Oke duidelijk.
Maria1611 schreef op 08-09-2021 om 12:53:
(…)
Wat me helaas verdrietig maakt is dat ik bij sommige reacties het gevoel krijg dat ik een stuk wild ben waarop geschoten mag worden.
(…)
Begrijpelijk en goed dat je dit teruggeeft aan het forum. 👍
Er is al veel gezegd. Wat mij opvalt is dat het erg gericht is op haar gewicht. Ook in de reacties. Maar ik lees ook dat ze vaak niet op tijd doucht en rondloopt met vette haren, ook heeft ze te maken gehad met buitensluiten. Ik snap ook best dat je je ongerust maakt hierover. Er komen allerlei dingen in mij op. Heeft ze een baan, of studeert ze, heeft ze vriendinnen, hoe reageert haar vriend op haar etc. Heeft ze een vader hoe reageert hij? Ben je bang voor depressie? Kun je met iemand je zorgen delen, iemand die jullie beiden kent. Een vriendin van jou? een zus van je? Iemand van wie je weet dat hij/zij eerlijk is en dingen kan doorzien.
Klein simpel voorbeeld: als ik vroeg of kleding mij stond zei ik altijd :"dit staat zeker niet leuk" Het was mijn man die zei: " waarom zeg je nu altijd dit staat zeker niet leuk Je kan toch gewoon vragen hoe staat dit" Hij wees mij er op dat mijn moeder dit ook deed. En inderdaad, "als je het weet dan zie je het" er zat bij mijn moeder en mij ook van alles achter die uitspraak . Ik heb het haar nooit kwalijk genomen maar haar onzekerheid heeft mij natuurlijk ook beïnvloed.
En ik wil tegen TO zeggen, val jezelf niet al te hard af, je doet je best en je bent eerlijk.
Zoals al gezegd Is het voor je relatie met je dochter nu belangrijk dat je haar onvoorwaardelijk accepteert. Maar zo te lezen heeft ze echt wel wat hulp nodig en hier en daar een zetje ( maar waarschijnlijk door iemand anders dan familie).
To, je kunt het ook zo zien. Er zijn best veel leden die dit herkennen van hun eigen moeder. Dat betekent dat je niet de enige bent! De meeste ouders zullen dit ook gewoon met de beste bedoelingen doen, maar zoals je leest, valt het over het algemeen niet goed.
Ik vind het zelf ook vreselijk als iemand mijn bekritiseert, enkel om mij wat te 'leren'. Hoe goed bedoelt ook én het werkt gewoon averechts.
Mijn ex vond bijvoorbeeld dat je nooit met lege handen naar de keuken of boven moest lopen. Ik ben meer van, ik loop wel een keer extra, dat is nog gezond ook. Hij vond dat hij mij op dat gebied moest 'opvoeden', want dat was voor mijn bestwil of zo. Enfin, ruzie over gehad, want zijn manier is niet de beste en maakt het uit dat ik 2x loop in plaats van één keer. Dus ook als hij het wel weer zei of als ik alleen maar een kopje meenam en niet nog een bord of zo, dat ik het gewoon weer terug op tafel zette en het helemaal niet meer deed. 
Niet volwassen, maar dat hielp wel.
En ik heb er ook een schurfthekel aan als iemand steeds gaat vragen of ik X al gedaan heb. Omdat ik gezegd heb dit ooit te gaan doen. Ik voel mij dan onder druk gezet, terwijl het vaak in mijn ogen iets is dat niet nu of gisteren gedaan moet worden.
Wat ik bedoel te zeggen, een keer een opmerking kan, maar continue helpt niet (buitengewone situaties daargelaten). Pubers (en ouder) reageren niet voor niets dan vaak met een Jaaahaaaa. 
Heb je het idee dat jouw dochter haar uiterlijk verwaarloost met een reden? Niet lekker in haar vel zitten, iets onder de leden hebben? Doet ze dat ook als ze naar haar vriend gaat of als ze samen iets gaan doen?
Wat misschien helpt, stel jij gaat zelf wandelen, dan kun je vragen of ze mee wil. Wil ze niet, dan niet, wil ze wel dan wel. Of misschien op een gegeven moment dat ze denk, ja, ik ga mee. En dan niet in reactie op dat zij niet gaat sporten, maar gewoon bijvoorbeeld een dagelijks rondje.
Er is al veel gezegd. Wat mij opvalt is dat het erg gericht is op haar gewicht. Ook in de reacties. Maar ik lees ook dat ze vaak niet op tijd doucht en rondloopt met vette haren, ook heeft ze te maken gehad met buitensluiten. Ik snap ook best dat je je ongerust maakt hierover. Er komen allerlei dingen in mij op. Heeft ze een baan, of studeert ze, heeft ze vriendinnen, hoe reageert haar vriend op haar etc.
Mijn dochter doet een opleiding en werkt daarnaast. Ze is aangesloten bij diverse verenigingen en kent zo veel mensen. Daarnaast heeft ze een lieve vriend waar we een fijn contact mee hebben. Wat me wel opvalt is dat ze geen aansluiting zoekt bij de mensen van die verenigingen. Ze heeft vnl contact met de vrienden van haar vriend. Ik heb haar wel eens gevraagd of het haar leuk lijkt met wat meiden uit die verenigingen af te spreken. Wij zouden dan weg gaan, zodat ze het rijk alleen heeft, maar ze geeft aan dit contact niet op te willen zoeken. Toen ik verder vroeg, gaf ze aan dat ze niet goed weet hoe ze zich dan moet opstellen. Ik herken dat van mezelf. Ik had dat ook. Misschien dat ik dit stukje daarom wat makkelijker los kan laten.
Zuster Clivia,
Ik snap wat je bedoelt hoor en ik herken wel het een en ander in wat je schrijft: oa die controle of ze nou hetgeen al heeft gedaan wat ze had toegezegd (vaak vergeet ze dat en ik maak daar wss een te groot punt van. En soms vind ik het echt heel vervelend dat iets niet is gebeurd. Zeker wanneer andere mensen daarbij zijn betrokken.) Ik vind het ook niet meer dan normaal dat je als ouder je (volwassen) kind mag wijzen op niet nagekomen beloftes. Dat gebeurt in de volwassen wereld ook. Dus waarom zou thuis daar een uitzondering op moeten zijn?
Ik merk dat ze, wanneer ik haar aanspreek (en dat doe ik zonder te schreeuwen hoor) op niet beantwoorde appjes of niet nagekomen afspraken, ze daar als door een wesp gestoken op reageert. Soms denk ik: Ze heeft nooit gepuberd. Echt nooit. Had ze het maar gedaan. Nu, bijna 19, lijkt ze me pubergedrag te vertonen en ik weet daarom niet goed hoe ik daarop moet reageren.
Joe Maria, je dochter is volwassen he? Mama hoeft het handje niet vast te houden bij het oversteken. Ik snap je zorgen in zekere zin wel hoor.
En dat niet puberen; ai dat is herkenbaar. Bij mij kwam dat ook rond mijn 19e, 20e pas.
Zelfde slechte zelfbeeld, pest verleden, moeder die controle probeerde te houden over alles.
Mijn relatie met eten is sinds mijn puberteit (ben nu midden 30) ook compleet verziekt. Van maat 34 (dik onder gewicht bij mijn lengte) naar maat 44 (weer net te zwaar) en alles daartussen.
Maria1611 schreef op 08-09-2021 om 15:32:
Zuster Clivia,
Ik snap wat je bedoelt hoor en ik herken wel het een en ander in wat je schrijft: oa die controle of ze nou hetgeen al heeft gedaan wat ze had toegezegd (vaak vergeet ze dat en ik maak daar wss een te groot punt van. En soms vind ik het echt heel vervelend dat iets niet is gebeurd. Zeker wanneer andere mensen daarbij zijn betrokken.) Ik vind het ook niet meer dan normaal dat je als ouder je (volwassen) kind mag wijzen op niet nagekomen beloftes. Dat gebeurt in de volwassen wereld ook. Dus waarom zou thuis daar een uitzondering op moeten zijn?
Ik merk dat ze, wanneer ik haar aanspreek (en dat doe ik zonder te schreeuwen hoor) op niet beantwoorde appjes of niet nagekomen afspraken, ze daar als door een wesp gestoken op reageert. Soms denk ik: Ze heeft nooit gepuberd. Echt nooit. Had ze het maar gedaan. Nu, bijna 19, lijkt ze me pubergedrag te vertonen en ik weet daarom niet goed hoe ik daarop moet reageren.
Ai, ik lees in deze post wel een hoop geklaag. Ik vraag mij dan ook af hoe je haar wel aanspreekt op het niet beantwoorden van appjes etc.
Kijk, als ik mijn jongvolwassenen attendeer op een afspraak bij de kapper, en ze is het toch vergeten, mag ze het zelf oplossen. Gelijktijdig weet ik dat ik haar ook niet hoefde te attenderen; zo is er voor haar ruimte om te leren van dingen die goed gaan en zaken die nog wat aandacht nodig hebben. Ze vindt het fijn dat ik vertrouwen in haar heb.
Of de opmerking over puberen; moet elke puber dan een opstandige puberteit ten toon spreiden? En bij afwezigheid, twijfelen aan haar ontwikkeling? Ze was ‘rustig, bedeesd’. Maar ze heeft die tijd m.i. wel gebruikt om te ontdekken op welke mensen ze kan bouwen en ze heeft daardoor een leuke jongen ontmoet; een nuttige besteding van de puberteit!
Of de meiden uit de vereniging; zijn ze wel zo vriendelijk dat je dochter met hen thuis wilt afspreken? Ken je die meiden persoonlijk?
——
Je komt best controlerend over. Zo zeer, dat je voorbij gaat aan het feit dat je dochter fouten mag maken. Geef haar wat lucht. En nog belangrijker; ze is jou niet. Ze lijkt mij een lieve dochter met een leuke vriend waar ze zich veilig en begrepen voelt. Tel je zegeningen; focus op wat wel goed gaat.
Ergens hoop ik dat ze gauw kunnen samenwonen; kan ze haar eigen leven leven zonder gecheck of die verantwoording moeten afleggen. Gunst, wat zit jij toch in haar nek te hijgen. (Dat is echt heel vermoeiend voor anderen.) Lang leven de tijd toen er nog geen whatsapp bestond; hoefde je ook niet overal direct op te reageren..😔
Maria1611 schreef op 08-09-2021 om 15:32:
Zuster Clivia,
Ik snap wat je bedoelt hoor en ik herken wel het een en ander in wat je schrijft: oa die controle of ze nou hetgeen al heeft gedaan wat ze had toegezegd (vaak vergeet ze dat en ik maak daar wss een te groot punt van. En soms vind ik het echt heel vervelend dat iets niet is gebeurd. Zeker wanneer andere mensen daarbij zijn betrokken.) Ik vind het ook niet meer dan normaal dat je als ouder je (volwassen) kind mag wijzen op niet nagekomen beloftes. Dat gebeurt in de volwassen wereld ook. Dus waarom zou thuis daar een uitzondering op moeten zijn?
Ik merk dat ze, wanneer ik haar aanspreek (en dat doe ik zonder te schreeuwen hoor) op niet beantwoorde appjes of niet nagekomen afspraken, ze daar als door een wesp gestoken op reageert. Soms denk ik: Ze heeft nooit gepuberd. Echt nooit. Had ze het maar gedaan. Nu, bijna 19, lijkt ze me pubergedrag te vertonen en ik weet daarom niet goed hoe ik daarop moet reageren.
Omdat het ook in de volwassenwereld gewoon vreselijk irritant kan zijn. Nee, ik begrijp jouw punt echt wel, en dat is ook best wel normaal gedrag, maar als ontvanger kan het vreselijk irritant zijn. Voor mij was het heel irritant omdat het vaak over van alles en nog wat ging, dus niet alleen om zaken waar een ander ook echt last van had, maar ook zaken waarvan het niet uitmaakte of ik het nu deed of volgende week/maand/jaar. Dus voor mijn gevoel maakte de ander ALLES even belangrijk en acuut, terwijl dat niet zo is.
Ik ben van nature vrij verstrooid, dus ik vergeet nog wel eens iets. Voor mijn werk heb ik daar een systeem voor en privé een iets ander systeem. Wat ik op een gegeven moment deed, was aangeven waaraan mijn partner mij mocht helpen herinneren. Dus wel bellen naar de gemeente, niet het opruimen van mijn bureau. Dat eerste raakt ons allebei, dat laatste alleen mij, hoewel hij zich kon ergeren aan het feit dat het niet opgeruimt was én dat ik wel zei het op te gaan ruimen, maar dit niet deed. Maar mijn bureau, in mijn kamer, dus mijn probleem.
Ook gebruik ik gewoon briefjes waar ik op zet wat ik moet doen. Ik liet mijn moeder vroeger ook briefjes maken voor dingen die ik in het huishouden moest doen tijdens mijn vakanties als zij moest werken. Sommige mensen onthouden al die taakjes gewoon, ik niet. Wat voor mij frusterend was, dat men ze niet wilde opschrijven, want ik moest het gewoon onthouden. Natuurlijk schrijf ik het zelf op, maar niet als ik nog in bed lig.
Als zij veel vergeet, dan werkt haar/jullie huidige systeem gewoon niet. Daar zul je een oplossing voor moeten vinden.
Ze is 19, ga met haar aan tafel zitten en overleg hoe je dit kunt doen. Misschien wil ze dat je haar alleen helpt herinneren als het echt anderen ook aan gaat en afspreken wanneer je haar helpt herinneren. Misschien is het handig om een vaste weekindeling te maken met taken voor beiden, ze is 19, ze kan ook best wat doen. Misschien heeft zijn liever dat jullie een fysieke lijst ophangen met dingen die jullie moeten doen. Of een gezamelijke agenda met de belangrijkste afspraken.
De laatste twee reacties hebben me aan het denken gezet. ik krijg thuis en ook bij anderen ook te horen dat ik nogal een controlfreak kan zijn. Daar moet ik dus iets mee, als ook hier dit wordt opgepakt.
Ik vind het alleen zo lastig om iets los te laten. Een vriendin zegt wel eens: "Wat kan er in het ergste geval gebeuren als iets niet gebeurt?" En dat ergste geval (een boze collega/moeder/... ) vind ik ook heel erg. Maar dat is natuurlijk onzin. Mijn verstand weet dat, maar mijn gevoel hobbelt nog niet mee.
Misschien toch eens een afspraak maken met de praktijkondersteuner.
En ik wil heel graag in een gesprek met mijn dochter aangeven dat ik open sta voor haar wensen tav mijn gedrag. Alleen... hoe begin ik? Wat is het juiste moment? Ze is al zo schichtig als ze hier komt... en dat ligt dus aan mijn gedrag.
Poeh. Die komt best binnen, maar dat moet dan maar.
misschien een brief schrijven als het echt niet lukt om te praten
Maria1611 schreef op 09-09-2021 om 10:14:
En ik wil heel graag in een gesprek met mijn dochter aangeven dat ik open sta voor haar wensen tav mijn gedrag. Alleen... hoe begin ik? Wat is het juiste moment? Ze is al zo schichtig als ze hier komt... en dat ligt dus aan mijn gedrag.
Het beste lijkt mij de simpelste oplossing, maar die is tegelijkertijd heel lastig voor jou: hou het puur bij wat is. Bij het echte, ware gevoel dat jij hebt. Zonder oordeel, zonder oplossing, zonder strategieen eromheen.
Dat kan dus zijn "het wordt me steeds meer duidelijk dat ik jou teveel op je nek zit en teveel probeer te controleren. Ik vind het heel moeilijk om dat anders te doen, maar ik wil het wel". En dan te kijken wat er gebeurt. Misschien kan je haar zelfs vragen om jou daarbij te helpen, in plaats van dat jij altijd degene bent die 'helpt", controleert en adviseert.
Ginevra,
Wat een fijn advies. Ik heb m zojuist opgeschreven. Dank je wel.♥️
Maria1611 schreef op 09-09-2021 om 10:14:
En dat ergste geval (een boze collega/moeder/... ) vind ik ook heel erg. Maar dat is natuurlijk onzin.
Reëel gezien is het misschien onzin, maar het gevoel is er wel. Waarom is dat er? Heb jij er direct last van als zij een boze collega heeft? Komen de klachten bij jou binnen? Of heeft zij een pesthumeur als ze op haar donder krijgt van haar collega? Of ben je bang dat het op jou afstraalt als moeder als zij iets niet goed doet? Denk je dat ze niet zal kunnen functioneren in de maatschappij? Heb je het idee dat ze nu "af" zou moeten zijn en dat het niet meer goedkomt als ze nu nog fouten maakt?
Er kan van alles achter zitten dat jij je druk maakt als zij op haar donder krijgt wegens gemiste afspraken. Het is handiger voor iedereen als je leert dat jij je daar niet druk over moet maken, maar het is ook handig als je wel onderzoekt waarom dat gevoel er is. Soms moet het gewoon slijten en loslaten en dat jij nog wat meer moet leren om haar op eigen benen te laten staan, maar er kan ook bij jou nog iets achter zitten.
Wat een mooi inzicht. Het lijkt me een heel goede stap om daarmee aan de slag te gaan met de poh. Zeker omdat je het inzicht inderdaad vanuit meerdere invalshoeken blijkbaar krijgt aangedragen. Behoefte aan controle en perfectie hebben ook iets moois, je wil het heel graag goed doen. Probeer jezelf met mildheid en liefde te bekijken.
Dit wetende zou ik nu adviseren om even te wachten met dat gesprek op metaniveau hoe het tussen jullie loopt. Ga eerst een paar gesprekken met die poh in. Ik zou nu vooral focussen op een ontspannen sfeer. Ik zou adviseren om dus geen checkvragen stellen aan haar of ze wel aan a, b of c heeft gedacht en ook geen feedback op wat dan ook te geven (hoe klein en onschuldig het ook lijkt). Mocht ze zich op voorhand al ergens over verontschuldigen. Hoor het liefdevol aan en besef waar de verontschuldiging vandaag komt (ze wil je pleasen en het goed doen voor jou).
Ik zie overigens wel een opening in je stap naar de poh richting haar en haar vriend. Je kan open vertellen dat je naar de poh wil omdat je ontdekt hebt dat je op een aantal vlakken toch wel last hebt van perfectionisme en de situatie onder controle te willen hebben en dat je daarmee de situatie, jezelf en anderen niet altijd recht doet.
Je zou daarbij kunnen zeggen dat het bijv werkgerelateerd is, maar dat je ziet dat je aan het leren inzien bent dat dat je nog wel wat te leren hebt in het loslaten van je dochter en het haar als de volwassene te zien en te behandelen die ze is. Alleen zou ik dat specifieke deel nu nog niet doen. Geef jezelf ook even te tijd met zo’n poh en dergelijke.
En als zij meerdere keren tijdens contact met jou merkt dat je geen check/controle vragen meer stelt en ook geen ongevraagde feedback meer geeft zal dat ook al echt het nodige met haar kunnen doen.