Hoe help ik mijn dochter (19) die slecht voor zichzelf zorgt?
Mijn prachtige dochter (bijna 19) heb ik langzaam zien veranderen in een jonge vrouw die niet goed voor zichzelf zorgt. Ze is te zwaar (vooral ongezond buikvet) en vaak ongedoucht met vet haar.
Ze heeft zware borsten (cup G) waar ze veel last van heeft. Ze zou het liefst een borstverkleining willen en ik snap dat heel goed, maar vind het belangrijk dat ze deze mogelijkheid goed bespreekt met de huisarts. Er staat een 'afspraak gepland met mij bij de huisarts voor een gesprek over een eventuele borstverkleining. Alleen heeft ze steeds een reden om deze afspraak uit te stellen.
Ik vrees dat haar ongezonde levensstijl een combinatie is van een slecht zelfbeeld (op de basisschool hoorde ze er niet echt bij en zocht ze vnl contact met meisjes die net als zij ook niet erbij hoorden, maar waar ze geen stabiele vriendschap mee opbouwde) en niet zoveel wilskracht. Daarnaast herken ik mezelf volledig in haar. Ik ben zelf ook te zwaar. Begon rond dezelfde leeftijd en ik herken de smoezen en smoesjes.
Ik merk dat er een verwijdering ontstaat tussen haar en mij. Dat ligt zeker ook aan mij: Ik maak steeds de fout haar te willen 'helpen' de juiste voedingkeuzes te maken. Als ze hier eet met haar vriend, laat ik merken dat ik een derde tortilla met veel crème fraiche wel wat veel vindt. Ook vind ik het lastig haar nog serieus te nemen als ze voor de zoveelste keer een smoes bedenkt om maar niet te gaan sporten en dat merkt ze aan me. Ze voelt feilloos aan dat ik moeite heb met haar keuzes zowel wat betreft eten als het niet aanpakken van haar overgewicht.
Ik zou zo graag dit alles in mijn hoofd los willen laten. Ik weet dat mijn gedrag voor haar alleen maar als afwijzing voelt. Ook als ik haar een compliment geef, zit daar voor haar een omgekeerde afwijzing in.
Zij reageert op mij door alles wat ik zeg of doe onder een vergrootglas te leggen en vaak erg boos weg te lopen of me uit te dagen door verzoeken van mij bewust te negeren. Een stil verzet. Wat ik snap. Ze voelt dat ik niet blij ben met haar gedrag.
Hoe kan ik het tij keren? Ik weet niet hoe ik haar wel kan laten merken dat ik om haar geef. Ik probeer haar vaak te knuffelen, maar in mijn armen voel ik haar verstijven.
Wie herkent zich hierin en heeft constructieve tips? Heel erg bedankt!
poeh....
Komt allemaal best ff binnen. Maar toch is het goed dat ik het allemaal lees. Het stomme is: ik ben me, op het moment dat ik bel of app, me er niet van bewust dat het zo beklemmend overkomt. Nu ik het zo lees, snap ik het wel.
noemmijmaarsuus schreef op 08-09-2021 om 11:49:
Waarom serveer je tortilla's op de dag dat je dochter met haar vriend komt eten?
Er is genoeg slanke varianten van eten op Internet te vinden, waar je dochter lekker van kan smullen zonder dat op elke hap gelet hoeft te worden.
Als je niet weet wat een goed voedingspatroon is, wordt het nu hoog tijd om je eens in te gaan lezen. Heeft iedereen in je huiselijke omgeving profijt van, ook jij.
Mijn hemel...
TO, stop! Stop met opmerkingen over haar voeding te maken. Stop met opmerkingen over bewegen te maken. Stop!
Je wil haar lichamelijk gezonder maken (wie zegt trouwens dat ze ongezond is), maar mentaal doe je het omgekeerde. Ik vind dit zo erg voor je dochter.
Lollypopje schreef op 17-09-2021 om 15:49:
@TO als ik je dochter was en jij mij zo vaak zou appen en bellen, omdat ik niet mijn reageer. Zou ik het spaans benauwd krijgen en waarschijnlijk nog meer in mijzelf keren. Ik snap dat je het goed bedoeld, maar hoe harder je aan haar trekt, hoe harder je haar wegduwt.
Als zij er niet meteen aan toe is om de uitslag te delen, geef haar dan ook de ruimte om het te delen wanneer zij dat wil. Een gevoel van veiligheid creeer je niet met woorden, maar met daden. En in dit geval zijn die daden, haar ruimte geven. Dus na één keer appen gewoon laten rusten. Waarschijnlijk moet ze de uitslag zelf ook nog verwerken. De volgende dag is vroeg genoeg om nogmaals contact op te nemen.
Dit.
En niets onbeleefd aan om de telefoon niet op te nemen. Zij doet wat goed is voor haar op dat moment, ze wil rust en dat mag.
@Maria, misschien kan je man je helpen of kunnen jullie elkaar helpen geduld op te brengen. Je man belde ‘s avonds, hij had je ook kunnen vertellen dat hij wilde wachten tot ze uit zichzelf iets zou berichten.
Ik snap dat ze vanwege haar ADD je ‘zorgenkindje’ is, maar geef haar toch de ruimte zelf vorm te geven aan haar ontwikkeling tot een jonge vrouw die op eigen benen zal komen te staan.
Dit klinkt misschien alsof jullie iets fout doen, zo is het niet bedoeld; meer een spiegel zoals iedereen wel eens leert van relativeren of zelfreflectie. Hou vol met je goede insteek van eerst aankijken.
Flanagan schreef op 17-09-2021 om 19:39:
@Maria, misschien kan je man je helpen of kunnen jullie elkaar helpen geduld op te brengen. Je man belde ‘s avonds, hij had je ook kunnen vertellen dat hij wilde wachten tot ze uit zichzelf iets zou berichten.
Ik snap dat ze vanwege haar ADD je ‘zorgenkindje’ is, maar geef haar toch de ruimte zelf vorm te geven aan haar ontwikkeling tot een jonge vrouw die op eigen benen zal komen te staan.
Dit klinkt misschien alsof jullie iets fout doen, zo is het niet bedoeld; meer een spiegel zoals iedereen wel eens leert van relativeren of zelfreflectie. Hou vol met je goede insteek van eerst aankijken.
Hoi Flanagan,
Bedankt voor je lieve bericht. Ik begrijp steeds meer dat ik mezelf moet gaan 'helpen'. En dat ga ik ook doen.
Waar ik tegen aanloop is dat ik niet goed weet wanneer ik er voor haar moet zijn en wanneer ik afstand moet nemen. Bijvoorbeeld nu: Zal ik wachten tot ze zelf iets laat horen over haar eerste stagedag? Dat was vandaag. Als ik niet informeer denkt ze misschien dat ik niet geinteresseerd ben...
Jee, wat is dit moeilijk...
Maria1611 schreef op 17-09-2021 om 20:08:
[..]
Zal ik wachten tot ze zelf iets laat horen over haar eerste stagedag? Dat was vandaag. Als ik niet informeer denkt ze misschien dat ik niet geinteresseerd ben...
Waarom zou ze dat denken?
maar wat je ook had kunnen doen is de avond ervóór appen: “lieverd, heel veel succes morgen! Het komt vast goed. Ik ben heel benieuwd naar je verhaal, maar kom rustig op adem en ik hoor het heel graag als jij zover bent”.
en het daarbij laten.
To, je zit er als een oordelende micromanager boven op. Ik krijg het er zelfs benauwd van. Ze is gezogenaamd geweldig, maar onder tussen vindt je haar vies, vet chaotisch en niet effectief. Je vindt het nodig om je te uiten over haar eetgewoontes en het contact gaat vooral over prestaties.
Zij is 18, falen, ontdekken, niet perfect zijn; hoort bij het leven. Zit er niet zo bovenop met je 4 sms op een dagdeel met 'heb je je examen wel gehaald?' Tot het niveau dat zij te bang is om contact met je te hebben. Neem afstand, oordeel niet, vraag niet steeds om prestaties en laat haar het zelf vertellen in haar eigen tijd.
Zoek zelf hulp voor je eigen gedrag. Je maakt de relatie met je kind kapot.
Misschien helpt het als je leest hoe het in andere huishoudens er aan toe gaat...
Hier twee jongvolwassenen die nog thuis wonen. ( Woont je dochter nu samen of nog thuis?) ik zie ze dus elke dag. De jongste heeft al een paar jaar gelden op een wat botte maar ook effectieve manier duidelijk gemaakt dat hij dingen zelf kan. Hij is niet erg mededeelzaam, maar als hij iets deelt is dat omdat hij dat wil, niet omdat hij zich daartoe verplicht voelt. Dat is een belangrijk iets; als ze praten, willen ze graag iets met je delen. Dat vind ik waardevol genoeg om er niet naar te gaan vissen.
Zijn zus is een stuk mededeelzamer; appt wanneer ze niet op tijd thuis is voor het eten en vertelt over ervaringen tijdens stage. Maar zo was ze laatst met wat meiden in een grote combi-bestelbus naar een gebeuren, 11 uur rijden hier vandaan. Twee konden rijden, maar amper ervaring met zo’n joekel. De anderen hadden te kort hun rijbewijs.
Een moeder appte mij of ik al iets gehoord had. Ik dacht, ‘heb vertrouwen, je ging op die leeftijd zelf ook niet onderweg appen hoever je gekomen was’. Later kreeg ik van die moeder een app dat ze gearriveerd waren. Vier dagen later verscheen een app van dochter dat ze op te terugweg waren, maar niet thuis aten. Eenmaal thuis, vertelde ze hoe ze het gehad hadden.
Ik denk dat het in veel gezinnen zo er aan toe gaat; kinderen, met name jongvolwassenen, willen hun ervaringen eerst zelf doorvoelen voor ze daarover uitwijden.
Aan de ouders de taak om te vertrouwen dat de basis die ze hen meegaven, goed geworteld is.
PS Je opmerking over het feit dat ze wel haar bord en die van haar vriend opruimde, verbaasde mij enigszins. Wie let op zulke dingen? Mij boeit het niet wie wat doet, als even later maar de machine draait. Ik vind het wel fijn als iemand iets voor zichzelf inschenkt en dan aan anderen vraagt wat zij willen drinken.
Leg haar wat minder onder een vergrootglas, dat geeft jezelf ook meer lucht.
Flanagan,
Dochter is oudste. Ze was vroeger een echte huismus. Veel op haar kamer. Als ik haar vroeg om thee te komen drinken, wilde ze dat niet. Ik liet dat zo. Herkende dat van mezelf van vroeger. Veel vriendinnen had ze niet en toen ook geen behoefte aan. Later kreeg ze een vriendje. Het viel ons wel op dat ze echt meteen, maar dan ook meteen hele dagen bij hem thuis was. We zagen haar van het een op andere moment niet meer. Mijn gevoel bij deze vriend was niet goed en dat bleek later ook te kloppen. Na een paar maanden zat ze huilend bij ons. Ze was bang van hem. Wij hebben toen samen met haar en met haar toestemming ervoor gezorgd dat deze engerd uit haar leven verdween. Ze gaf toen aan dat ze zo graag wat leuke vriendinnen zou willen. Ze voelt zich vaak eenzaam. Ik schrok daar best van, want ik dacht steeds dat ze het wel prima vond, zo in haar bubbeltje op haar kamer. Ik heb wel eens gevraagd naar leuke meiden in haar klas. Onze deur stond en staat altijd open. (Bij mijn jongste weten ze dat, het is hier dus best vaak zoete inval, maar oudste had daar blijkbaar geen behoefte aan.) Daarom dat ik zo schrok toen ze aangaf zich eenzaam te voelen.
Dus.... toen die foute jongen exit was, stelde ik haar voor wat leuke meiden uit te nodigen. Dat wilde ze niet. Sterker nog, ze viel bijna in de armen van een gast die ik kende als fouter dan de vorige. En nee, dat was niet een gevoel. Ik kende hem via mijn werk (ik ben jeugdverpleegkundige en had hem al eerder onder de loep.)
En weer was ze veel weg van huis, ze nam een enkele keer die jongen met zijn 'huisvriendin' mee naar ons. Ik dacht: houd je deur open. Dan houd ik iig contact. Na een incident waarbij deze jongen en zijn 'huisvriendin' op straat werden gezet, vroeg mijn dochter of hij bij ons mocht blijven slapen. Ik heb dat geweigerd. Ik zal nu wel weer afgefakkeld worden, maar die jongen was een stevige blower, 'huisvriendin' belde mij huilend dat ze er achter was gekomen dat haar vriend (dus die bewuste jongen) vreemd ging met mijn dochter. (Ik vertrouwde het hele gedoe al niet). En mijn dochter? Ze gaf aan dat ze dat echt niet wist dat die twee nog iets hadden. Dus bij ons tijdelijk komen wonen? No way! In het begin was ze woedend en was het een no go area. Later begreep ze ons ook.
Ik gaf aan dat het me opviel dat ze zich meteen in het diepe gooit als ze een vriendje heeft. Alleen bij hem thuis, niet meer bij ons. Ik heb het nooit een probleem gevonden dat ze samen slapen en alles wat daarbij komt. Alleen.... ze sliep nooit meer thuis. Alleen nog bij hem. Ik zag haar soms weken niet. Ze gaf later aan dat die eerste vriend dat van haar eiste, maar nu zie ik dat ze met deze, overigens lieve aardige knul, weer hetzelfde gebeurt. Ze is hier plichtmatig 1x om te eten. Ze woont officieel nog thuis, maar ze is hier nauwelijks. En wij zeggen hier niks over, omdat we bang zijn dat ze dan helemaal niet meer komt.
Een lang verhaal.
Mijn moeder is/was een beetje zoals jij, en ik peerde hem dan dus ook. Heel beklemmend.
Ik herken wel wat in je verhaal, ook bij mezelf: de ‘dwingende energie’. Ik zie dat je echt en al langere tijd redenen hebt om je serieus zorgen te maken over je dochter en dat het je zwaar valt de werkelijkheid te accepteren. Je bent erg veranderingsgericht, wat best te snappen is als je een ADD-kind hebt, maar niet realistisch. Ik denk dat je te graag wil helpen, dat je teveel op ‘het normale’ zit en dat dat je dochter doorlopend confronteert met haar onvermogen en beperkingen. Natuurlijk gaat ze dat uit de weg. Zelfs al zou je 100% gelijk hebben. Het is niet te doen om steeds te horen wat je niet goed doet. Waarschijnlijk denkt ze daar zelf ook al heel veel aan en lukt het haar evengoed niet om er iets aan te doen. Ze moet ook leren te leven zoals ze echt is, niet volgens het boekje. Ik snap jouw zorgen heel goed hoor. Ik heb ook zo’n ADD-er die enorm worstelt met allerlei aspecten van het opgroeien en volwassen worden, wel nog jonger. Daarbij moet ik ook heel voorzichtig zijn met advies en zelfs met complimenten! Vertrouwen geven, het gezellig maken en een omhelzing, dat mag gelukkig wel. Ik heb het geluk dat kind een goede hulpverlener heeft en dat ik dus wat afstand kan nemen van de problemen, al vind ik dat soms ook heel moeilijk, als er dingen echt mis dreigen te lopen of als kind zich heel slecht voelt en dat in huis duidelijk voelbaar is. Ik voel me dan ook gestrest, heb het gevoel ‘ik moet toch iets doen!’. Maar ik probeer dat tegenwoordig toch maar zoveel mogelijk bij mezelf te houden. Ik wil niet nog iets bijdragen aan zijn rotgevoel over zichzelf! Ik probeer de positieve dingen te benadrukken, te zien dat kind zich echt wel inzet. Ik probeer zoveel mogelijk liefde en vertrouwen uit te stralen. Dat lukt echt niet altijd als ik veel zorgen heb of als kind veel frustratie en boosheid ventileert maar vaak genoeg om onze band te behouden. En dan maar hopen dat het op den duur op zijn pootjes terecht komt, op een haalbare manier, zal ik maar zeggen. Het is vooral een oefening in ideaalplaatjes loslaten en eigen angsten en spanningen hanteren. Dat valt echt niet mee maar het levert wel heel veel op in het contact met je kind! Sterkte! Het valt echt niet mee!
Hoi Omnik,
'Vertrouwen geven, het gezellig maken en een omhelzing, dat mag gelukkig wel. Ik heb het geluk dat kind een goede hulpverlener heeft'
Bedankt voor je begripvolle en eerlijke reactie. Die liefde en knuffel geef ik ook, maar door mijn bemoeizucht kan ze dat niet ontvangen. Dat 'ik moet iets doen' wat je beschrijft moet ik gaan loslaten. Helaas wil mijn dochter geen externe hulp voor haar ADD, dat heeft ze me diverse keren aangegeven, dus ik kan inderdaad niet anders dan vertrouwen dat ze leert van wat ze in haar leven meemaakt. Dat vind ik lastig, omdat ik zoveel van haar houd. Ik zie haar eenzaamheid en haar kwetsbaarheid en dat doet zeer. Ik gun haar zo graag wat gelijkgestemde vriendinnen.
Het is ook een manier van denken, merk ik zelf. Ik denk wel eens aan de (inmiddels overleden) moeder van een vriend met schizofrenie die, voor zover ik dat kon waarnemen en ook uit de verhalen van die vriend vooral opgewekt en ‘gewoon’ met hem omging. Ik vond dat altijd ongelooflijk, snapte gewoon niet goed hoe ze dat deed. Ik vond soms ook dat het iets had van ontkenning. Maar hoe ouder ik word, hoe meer ik me realiseer wat ze deed: gewoon van hem houden als haar zoon. Ze accepteerde hem zoals hij was. Ik neem aan dat zij ook enorm zorgen heeft gemaakt in sommige periodes maar die heeft ze in ieder geval niet op een belastende manier met hem gedeeld. Ik heb zelf een ander karakter, vind ook niet dat het mijn schuld is of dat ik helemaal anders zou moeten zijn. Dat kan ook niet. Maar ik probeer wel mijzelf wat anders te richten. Ouderbegeleiding heeft mij daarbij wel geholpen. Misschien kun jij juist ook hulp zoeken voor jezelf?
Maria1611 schreef op 18-09-2021 om 10:27:
Ze gaf toen aan dat ze zo graag wat leuke vriendinnen zou willen. Ze voelt zich vaak eenzaam. Ik schrok daar best van, want ik dacht steeds dat ze het wel prima vond, zo in haar bubbeltje op haar kamer. Ik heb wel eens gevraagd naar leuke meiden in haar klas. Onze deur stond en staat altijd open. (Bij mijn jongste weten ze dat, het is hier dus best vaak zoete inval, maar oudste had daar blijkbaar geen behoefte aan.) Daarom dat ik zo schrok toen ze aangaf zich eenzaam te voelen.
Ik vermoed dat haar vriend (en de vorige ook) de plek inneemt van vriendinnen waarmee ze anders ook graag tijd mee zou willen spenderen. Waarom ze dat vooral bij hen thuis doet en veel minder vaak bij jullie, dat weet ik uiteraard ook niet.
Mogelijk dat de vriendinnen van haar zusje vrolijker zijn dan de meiden waar zij vriendschap mee kan maken. Soort van stille jaloezie, die ze mogelijk compenseert met een jongen.
Hoe het ook zij, als dat speelt dan kan Maria daar niets aan doen; meiden worden beiden ouder en gaan hun eigen weg.