Ik vind mijn kinderen niet leuk.
Dit klinkt misschien heel erg. Maar het is wat het is...
Twee zonen, allebei jongvolwassen. De een van jongs af aan al zwaar problematisch ( ook 2 diagnoses), andere kind vanaf puberteit de verkeerde kant op gegaan. Steeds switchen van studie, drugs gebruiken, heeeeeel brutaal,schulden enz enz.
Een van de twee woont met begeleiding, de andere woont nog thuis.
De aanleiding dat ik dit durf te schrijven, want 'dat mag je toch niet zeggen?!?!' .... Uitwonende kind dit jaar mss 3 keer gezien, reageert noit op telefoontjes, neemt niet op als ik bel... kan ineens appen wanneer hij zijn Sinterklaargeld kan komen halen.
Zo had ik het me niet voorgesteld, het moederschap. Ik kan heel goed met kinderen/ jongeren overweg! Alle vriendinnen van zonen liepen met me weg, zo ook de vrienden die ik ken. Van jongs af aan zorgen gehad, toestanden gehad met uitwonende zoon. De hele dag ellende in huis, hij sarde mij en andere kind continu. Eigenlijk weet ik niet wat het is om normaal moeder te zijn...trots met je kinderen tevoorschijn kunnen komen. Mijn oudste had zulke gedragsproblemen, dat ik bijna nergens op bezoek durfde, niet naar een speeltuin durfde, omdat hij lukraak kinderen ging slaan enz. En vanaf het moment dat oudste uit huis ging, is mijn andere kind de verkeerde kant op gegaan.
Ik voel me compleet burn out en alleen..... Mensen om mij heen hebben allemaal kinderen die wel leuk en aardig zijn, geen noemenswaardige problemen...
Ik vraag me af of er moeders zijn die dit herkennen, en het durven delen hier, geheel anoniem. Extra handicap... Ben gescheiden en vader draagt 0,0 bij aan de opvoeding.
Wat lijkt me dit zwaar! Het is een groot taboe en wellicht reageren er mensen die zich herkennen in je verhaal. Zelf heb ik geen kinderen, dus kan je niet helpen.
Krijg je hulp voor jezelf?
Allereerst een knuffel voor jou! Het klinkt zwaar en ik snap dat je je het moederschap anders had voorgesteld. Alleen al hier je hart kunnen luchten helpt misschien een beetje.
Met een beetje geluk is het alleen een fase, ze zitten ook in de leeftijd om zich los te maken. Toen ik net op mezelf woonde hoorde mijn moeder ook niet veel van mij. Kwam paar jaar later weer helemaal goed.
Misschien ook juist een mooi moment om een avond te plannen met je jongens met Sinterklaas: samen eten, bijkletsen, cadeautje.
Heb je professionele hulp, begripvolle mensen om je heen?
Om wat voor drugs gaat? En hoeveel?
Wat moeilijk, Sarada!
Gelukkig herken ik het niet. Ik vind het moederschap weliswaar best zwaar, maar daar staat genoeg leuks tegenover.
Je vindt het gedrag van je kind niet leuk, dat is wat anders dan dat je je kind niet leuk vindt. Ik zou dat gedrag ook niet leuk vinden. Wat een ellende komt er van.
Ik herken het niet bij mijn kinderen maar wel bij mijn broer. Geen contact geeft lucht. Maar het heeft bij mijn ouders ook even geduurd voordat ze dat durfden.
Het klinkt zwaar en heftig. Geloof me dat er meer zijn die dit ervaren. Misschien een groep zoeken met lotgenoten?
Ouders van kinderen met mentale problemen worden vaak jarenlang zwaar overbelast. Het is niet raar dat je je zo voelt.
Ik herken het in mijn omgeving. Het is heel zwaar voor je. Ik hoop ook dat er hier iemand reageert die zich in jouw situatie herkent.
Ik kan je alleen maar adviseren om jezelf te beschermen. Schakel professionele hulp voor jezelf in, als je die nog niet hebt. Hoe moeilijk dit ook is.
Ik vind het heel knap dat je dit deelt; ik wilde onlangs een zelfde soort topic starten, niet omdat ik mijn kinderen niet leuk vind( dat vind ik wèl) maar over “taboes rond het moeder/ ouderschap”. En daar bedoel ik onder andere jouw opmerking / vraag mee.
Want ik ben namelijk van mening dat het NL niet altijd vanzelf hoeft te gaan, het houden van je kind. Een bloedband betekent mijn inziens niet automatisch een (goede) band. Ik kan me namelijk voor mezelf ook extreme weersomstandigheden situaties voorstellen waardoor ik niets meer te maken wil hebben met mijn kind(eren). Ik geloof zelf ook niet in onvoorwaardelijke liefde, maar dan spreek ik-vormen mezelf.
Heel veel sterkte TO.
Wat erg . Wat hierboven ook gezegd wordt , zoek hulp . Er zijn vast veel lotgenoten . Veel sterkte
Mlah! schreef op 03-12-2021 om 07:48:
Allereerst een knuffel voor jou! Het klinkt zwaar en ik snap dat je je het moederschap anders had voorgesteld. Alleen al hier je hart kunnen luchten helpt misschien een beetje.
Met een beetje geluk is het alleen een fase, ze zitten ook in de leeftijd om zich los te maken. Toen ik net op mezelf woonde hoorde mijn moeder ook niet veel van mij. Kwam paar jaar later weer helemaal goed.
Misschien ook juist een mooi moment om een avond te plannen met je jongens met Sinterklaas: samen eten, bijkletsen, cadeautje.
Heb je professionele hulp, begripvolle mensen om je heen?
Om wat voor drugs gaat? En hoeveel?
Helaas is het in veel gevallen juist geen fase als er ernstige gedragsproblemen en diagnoses in het spel zijn. Dat maakt het extra zwaar, te weten dat dit altijd al speelt en dat er hoogstwaarschijnlijk altijd wel dingen zullen spelen. Het rottige is, dat een diagnose echt invloed heeft op de omgeving.
Siobhan schreef op 03-12-2021 om 08:11:
Je vindt het gedrag van je kind niet leuk, dat is wat anders dan dat je je kind niet leuk vindt. Ik zou dat gedrag ook niet leuk vinden. Wat een ellende komt er van.
Ik herken het niet bij mijn kinderen maar wel bij mijn broer. Geen contact geeft lucht. Maar het heeft bij mijn ouders ook even geduurd voordat ze dat durfden.
Het klinkt zwaar en heftig. Geloof me dat er meer zijn die dit ervaren. Misschien een groep zoeken met lotgenoten?
Dit inderdaad. Het lijkt me heel zwaar. Je houdt van je kind, maar niet van zijn gedrag. Zou ik ook niet doen als er drugs, schulden, agressie en brutaliteit in het spel zijn.
Weten jouw kinderen dat ze jou pijn doen met hun houding en gedrag? Heb je dat ooit aan ze verteld?
Ik vind diagnoses trouwens geen vrijbrief om dan maar alles te mogen of goed te vinden.
Het lijkt me vreselijk als ik mijn kind nergens mee naar toe kan nemen omdat het de tent afbreekt en uit het niets mensen aanvalt.
Zelf geloof ik ook niet in onvoorwaardelijke liefde. Ook niet voor mijn kind. Bij bepaalde dingen of gedrag zou dat echt wel over gaan. Ik geloof niet dat iemand zonder enige voorwaarde van een ander kan houden. Dat zou betekenen dat je van iemand houdt ongeacht wat diegene doet. Ik ken mezelf goed genoeg om te weten dat dat niet zo is.
Ik zou hulp of een luisterend oor zoeken bij een lotgenotengroep van ouders die soortgelijke shit meemaken met hun kinderen.
Venusss schreef op 03-12-2021 om 10:02:
[..]
Helaas is het in veel gevallen juist geen fase als er ernstige gedragsproblemen en diagnoses in het spel zijn. Dat maakt het extra zwaar, te weten dat dit altijd al speelt en dat er hoogstwaarschijnlijk altijd wel dingen zullen spelen. Het rottige is, dat een diagnose echt invloed heeft op de omgeving.
Volgens mij wordt dit laatste vaak onderschat door mensen die er niet mee te maken krijgen. Het is niet louter de diagnose en de aanpassingen die je daardoor maakt in je opvoeding, maar het zijn ook alle extra afspraken met hulpverlening en opvolging, het ontbreken van zaken die voor andere gezinnen vanzelfsprekend zijn, etc.
En dan gaat het niet over even doorbijten, het is een constante doorheen alle jaren en niet zolang ze thuis wonen maar meestal ook daarna.
Kan wel begrijpen dat sommige ouders dan een gemis voelen en het op sommige momenten niet langer leuk vinden.
Hallo Sarada,
Een van mijn kinderen heeft ook een diagnose en woont sinds een tijdje begeleid.
Als ik hem niet zou bellen, dan zou ik hem ook nooit zien of horen.
Het helpt om te beseffen dat dit vanuit zijn ASS komt en niet omdat hij mij niet wil zien.
Probeer in samenspraak met hem en de begeleiding bv vaste contactmomenten in te bouwen. Bv elke woensdag even bellen, elke zaterdag samen eten etc
Wat betreft je andere zoon: het valt me op dat je schrijft dat hij het verkeerde pad opging zodra de oudste uit huis ging en dat de oudste een flink negatieve stempel op het gezin drukte.
Zou dit voor je jongste een manier kunnen zijn om af te reageren van die moeilijke tijd?
Bellejolie schreef op 03-12-2021 om 10:18:
Hallo Sarada,
Een van mijn kinderen heeft ook een diagnose en woont sinds een tijdje begeleid.
Als ik hem niet zou bellen, dan zou ik hem ook nooit zien of horen.
Het helpt om te beseffen dat dit vanuit zijn ASS komt en niet omdat hij mij niet wil zien.
Probeer in samenspraak met hem en de begeleiding bv vaste contactmomenten in te bouwen. Bv elke woensdag even bellen, elke zaterdag samen eten etc
Wat betreft je andere zoon: het valt me op dat je schrijft dat hij het verkeerde pad opging zodra de oudste uit huis ging en dat de oudste een flink negatieve stempel op het gezin drukte.
Zou dit voor je jongste een manier kunnen zijn om af te reageren van die moeilijke tijd?
Hier dacht ik ook aan. Als je altijd in de schaduw van je broer hebt geleefd en je wellicht wat weinig gezien en gehoord hebt gevoeld kan dergelijk gedrag een schreeuw om aandacht zijn. Of het idee van 'ik kan dit maken want niemand ziet mij'. Ik gebruikte vroeger op school in de onderbouw geregeld spiekbriefjes omdat leraren mij zagen als een lieve, brave, hardwerkende leerling. Omdat ik wist dat ze mij er niet van verdachten, kon ik dat maken. Nu was dat vrij onschuldig, maar als je het idee hebt dat niemand jou ziet en met jou bezig is, durf je vaak meer foute dingen te doen.
Venusss schreef op 03-12-2021 om 10:02:
[..]
Helaas is het in veel gevallen juist geen fase als er ernstige gedragsproblemen en diagnoses in het spel zijn. Dat maakt het extra zwaar, te weten dat dit altijd al speelt en dat er hoogstwaarschijnlijk altijd wel dingen zullen spelen. Het rottige is, dat een diagnose echt invloed heeft op de omgeving.
Ze heeft twee kinderen, waarvan 1 met diagnose. De 2e is nu flink aan het puberen. Wellicht ook verlaat aan het puberen, omdat er eerder niet genoeg ruimte voor hem was om zichzelf te laten zien.
Ikzelf heb amper gepuberd omdat mijn alleenstaande moeder haar handen vol had aan mijn broer met zijn foute vrienden, blowen, voetbalkantines openbreken en iets later nachtenlange gabber party's waar die strak van de drugs thuis kwam. Die deed gewoon waar hij zelf zin in had.
Is uiteindelijk helemaal goedgekomen. Dit is dus wat ik voor haar jongste zoon ook hoop. Dat het een fase is.
Voor haar oudste is dat anders. Wel fijn dat hij begeleid woont, zodat er tenminste ergens nog iemand zicht op hem heeft.
Ja ik herken het. Oudste is een Kind met stempels, aangeboren en psychiatrisch, woont beschermd, gebruikt drugs en is psychotisch. En ik houd van mijn kind, maar ik kan niets met de karikatuur van zichzelf die het nu geworden is.
Levende rouw, heb ik het ooit genoemd. Ik heb rouw omdat mijn kind, zoals ik ooit een lief kind had, er niet meer is. Ik rouw omdat alle beloftes die het in zich had, verdwenen zijn en nooit vervuld zullen worden. En ik rouw omdat kind een ontzettend verdrietig en naar leven heeft en waarschijnlijk zal hebben.
Voor buitenstaanders klinkt dat raar, want je kind leeft toch nog? Ja. Maar ik zie het nooit, en als ik het zie, is het niet mijn kind maar iets wat erop lijkt, aangetast door drugsgebruik en ander zelf vernietigend gedrag. Vandaar dat ik rouw.
Dus ja, ik houd van kind, maar onderdeel van rouwen is volgens mij ook gewoon boos zijn. Boos op de omstandigheden, op zijn ziektes, op mezelf vanwege alles wat ik misschien ooit anders had kunnen doen.
Het is gewoon zwaar, om ouder te zijn van een kind met zo’n stapel stempels en zo’n te dikke handleiding. Heb je zelf iemand om tegenaan te praten? En daarnaast iemand die je helpt om de zorg rondom kind te organiseren? Want dat is wat ik wel doe, ik kan niets met hem doen dus probeer ik de zorg om hem zo goed mogelijk te mobiliseren en organiseren. Wat veel energie kost en weinig vreugde oplevert.
Weet dat je niet alleen bent. En dat het niet raar is om zo over (de ziektes en handicaps van) je kind te denken. Ook al is het niet gebruikelijk om het uit te spreken, het mag er heus zijn.