Ik weet het nu echt niet meer...
Mijn oudste dochter is 21, maar is verre van volwassen. Ze is altijd al onzeker geweest, heeft weinig vrienden, zit het liefst de hele dag alleen op haar kamer te internetten. Het enige waar ze enthousiast over wordt zijn series, films en muziek. Maar ze heeft bijna niemand om dat mee te delen, behalve online.
Na de Mavo, een jaar mbo, een tussenjaar en toen toch nog de havo, is ze vorig jaar met een hbo opleiding begonnen. Probleem was dat die opleiding alleen in Maastricht is, en dat ze daarom op kamers moest. Dat vond ze verschrikkelijk. Ze kwam meteen naar huis als dat kon, en van Maastricht heeft ze niet meer gezien dan haar school, haar kamer en de supermarkt. En of ze de studie écht leuk vind; ik weet het niet.
Nu blijkt ook nog dat ze niet voldoende studiepunten heeft gehaald om door te mogen naar het tweede jaar. Komen we nu, twee weken voor het nieuwe jaar begint, achter. Met dank aan corona hoeft ze niet van school af, maar hoe het komende jaar er uit gaat zien weet ze niet. Probleem is dat ze altijd lijkt te denken dat problemen vanzelf verdwijnen als je ze maar negeert. Dus heeft ze niet om hulp gevraagd en het probleem genegeerd. Dus nu moeten we er in de zomervakantie achter zien te komen hoe en wat.
Ik weet niet meer hoe ik haar moet helpen. Keer op keer op keer gebeurt hetzelfde; iets gaat niet zoals het zou moeten, ze vraagt niet om hulp en pas als het eigenlijk te laat is biecht ze op dat ze ‘weer stom is geweest’ (haar eigen woorden), en dan zit ze weer helemaal in de put en moeten wij haar er weer uit zien te trekken. Nooit neemt ze zelf enig initiatief. Volgens mij kan ze zich nog steeds niet voorstellen dat er ooit een tijd komt waarop ze echt op eigen benen moet staan, met een baan en een eigen huis (en hopelijk een partner).
Ik ben bang dat deze studie ook weer een fiasco gaat worden. En het heeft al zo veel moeite en tijd gekost om iets te vinden wat ze dan tenminste een heel klein beetje leuk vindt...
Sorry, lang verhaal, en niemand die dit voor haar/ons op kan lossen. Maar ik moest het even kwijt.
Ook
Wat vervelend voor haar en voor jullie. Het lijkt alsof ze het allemaal niet overziet en dan maar de kop in het zand steekt. Herken het ook van mijn zoon, en ook het geen initiatief nemen, en ook het eenling zijn. Hij wordt nu getest op ass, kan het zijn dat er zo iets speelt bij je dochter?
Misschien dat ze gerichte hulp nodig heeft?
Naar de decaan
Is ze al naar de decaan geweest? Die kan haar misschien helpen met haar studiepad, of adviseren om andere hulp te zoeken.
ik zou
met haar overleggen en haar stimuleren hulp te zoeken. Dit klinkt als een gevalletje wat niet vanzelf goed komt. Toch zul je ook moeten proberen het een beetje los te laten. Ze moet het nu zelf gaan ontdekken.
Jouw taak is nu coachen en niet veel meer dan dat. Dus adviseren maar niet meer eindeloos stimuleren en begeleiden. Sommige jongvolwassenen moeten er door schade en schande achter komen dat ze het echt zelf moeten gaan doen en er anders niets gebeurt.
Jij bent niet meer verantwoordelijk. Zeg dat ook tegen haar.
sterkte
Mwah
“Sommige jongvolwassenen moeten er door schade en schande achter komen dat ze het echt zelf moeten gaan doen en er anders niets gebeurt.”
En anderen kunnen dat gewoon echt nog niet en hebben extra begeleiding nodig. Daar zou ik op inzetten, samen met haar uitzoeken Wat er nu moet gebeuren en haar die acties laten ondernemen. Mails sturen, contact zoeken met de decaan, etc.
Overigens dacht is ook gelijk aan ass, en zeker als ze vaak in de put zit zou ik professionele hulp zoeken om haar te begeleiden.
Wel begeleiden
Ze kan inderdaad van alles leren door zelf languit te gaan. Maar wil je dat? Kan ze niet ook op een wat minder harde manier zich verder ontwikkelen?
Wel lastig hoor. Je zou zo graag zien dat iemand van 21 wat meer zelfstandigheid en initiatief toont. Maar als het mijn dochter was, zou ik denk ik toch weer in actie komen: helpen, doorvragen, ideeën aandragen, de hele mikmak. Niet om haar dingen uit handen te nemen, maar wel om naast haar te staan. (Dat is óók een fijne levensles: dat je moeder er voor je is als je haar nodig hebt. Ze had zelfs beter eerder om hulp kunnen vragen.)
Praktisch: de studie. Ze kan zelf (of met jou samen) uitzoeken bij wie ze terecht kan met vragen over haar studie, in hoeverre ze daar op haar plek zit, wat de mogelijkheden zijn, hoe ze erachter kan komen wat voor haar de beste volgende stap is. Iets van een studieadviseur, mentor, decaan?
Tip
Ik woon in Maastricht en een van mijn kinderen is bij In2YourPlace terecht gekomen toen bij hem de zaken niet bepaald goed liepen. Hij heeft er veel aan gehad en misschien is het ook iets voor je dochter.
Hij heeft er vrienden gemaakt, gezellige avonden gehad, veel geleerd. Was echt de moeite waard. Het is gratis en laagdrempelig.
https://m.facebook.com/in2yourplace/
ASS
Ik dacht ook meteen aan ASS. Heb zelf ook een zoon die dit heeft. Dan is “met schade en schande wijs worden” niet de manier, want ze kunnen het gewoon nog niet zelf.
Ik zou haar voorstellen om naar de huisarts te gaan en dit te overleggen. Ze kan wel wat hulp gebruiken, van jullie maar ook van een professional denk ik.
Je bent niet alleen
Ik heb ook een oudere puber thuis met vergelijkbaar gedrag. We hebben recentelijk ook externe hulp ingeroepen. Dat start volgende maand ( wachtlijsten)
Het is lastig om als ouder de balans te vinden tussen helpen en loslaten. Bij helpen valt puber snel weer terug in erg afhankelijk gedrag, bij loslaten gaat er snel veel mis. Bij onze puber is ook sprake van een enorme naïviteit, waardoor puber regelmatig in situaties terecht komt die echt niet fijn zijn. Relaties die niet in balans zijn. Niet in de gaten hebben dat je wordt gemanipuleerd. Dat soort dingen. Ik vind het ingewikkeld.
herkenbaar
Hier ook zo'n soort gevalletje, w.b. studie dan. De rest red ze aardig.
Hier al vanaf het begin van het eerste jaar op in gezet: trek bijtijds aan de bel als er iets scheef loopt. Door diverse lichamelijke dingen was ze inderdaad genoodzaakt vroegtijdig aan de bel te trekken. Dit heeft ze, met een klein beetje ondersteuning, ook zelf gedaan.
Hier ook studiepunten eerste jaar niet volledig gehaald (gek genoeg ging online onderwijs beter dan collegezalen)…. Hier was gelukkig al contact met de decaan, en in overleg hebben ze besloten om in te schrijven voor het 2de jaar, maar dan de vakken van het eerste jaar te volgen waar de punten nog voor missen.
Inzet nu is dus P én focus op eigen lichamelijk/geestelijk welbevinden. I.v.m AD(H)D is er een verzoek tot extra SLB gedaan bij de examencommissie.
Voor nu kan je je dochter aangeven dat ze z.s.m. contact moet opnemen met de decaan, die kan vast verder helpen op studie- maar ook op sociaal gebied. Kan de decaan dat zelf niet, dan weet hij/zij vaak wel de juiste wegen.
Succes.
Bedankt
Bedankt voor al jullie reacties. Altijd fijn te zien dat mensen zich herkennen in je verhaal; gedeelde smart is toch een beetje halve smart.
Ik heb al jaren het gevoel dat dochter misschien enigszins autistisch is. Ze is al eens een tijdje bij een psycholoog in behandeling geweest, maar die kon niet zoveel met haar omdat ze zo moeilijk kan vertellen wat haar probleem is. Als je haar een vraag stelt is haar standaard reactie eigenlijk altijd; ik heb echt géén idee! Ik had gehoopt dat dat feit alleen al richting een diagnose zou sturen, maar helaas.
Nu misschien dan toch het moment om het echt uit te laten zoeken. Twijfel nog tussen eigen huisarts of de schoolpsycholoog?
Inmiddels heeft ze wel zelf een mail gestuurd naar haar mentor van het afgelopen jaar met de vraag wat er nu eigenlijk gaat gebeuren het komende jaar. Nog geen reactie, maar het is ook nog vakantie. Hopelijk leest hij toch zijn mail en wordt er snel meer duidelijk.
Ik probeer haar te coachen en het haar zelf te laten doen. Maar ze vindt dat erg moeilijk, en dan is het voor mij weer moeilijk om het dan niet van haar over te nemen. Ik doe het niet, want ik weet dat ze moet leren het zelf te doen. Maar het is wel moeilijk!
Samen doen
Het is niet 'overnemen' of haar zelf laten doen. Handig is samen doen. Het kan even zoeken zijn om een goede modus te vinden maar je kunt er bedreven in worden om in te schatten tot waar ze het zelf kan en waar ze ondersteuning, een opmerking, een tip, een voorbeeld, voordoen, casusbespreking en dan zelf proberen en jij controleert achteraf of het gelukt is. Waar ze wat nodig heeft. Dat kun je samen uitpuzzelen.
Het kan gaan om dagelijkse begeleiding of 1 keer per week. Je begint met breed aan te bieden en stemt af tot het minder nodig is.
Dat kan natuurlijk ook met een autismebegeleider/huiswerkbegeleider, alleen is dan de vraag of het wel dagelijks kan.