Kamer/woningnood: kind komt weer thuis wonen
Dat dus. Mijn kind genoot van een zelfstandig leven.Ik genoot van mijn herwonnen vrijheid.
Mijn jongvolwassen kind moet de huidige woonruimte verlaten en vindt helemaal niets anders. En komt dus noodgedwongen met hele hebben en houden weer naar huis.
We hebben een ruim huis en een goede verstandhouding. Maar het voelt wel als terug naar wat geweest is. We schieten zó weer in de ouder-kind rol en in oude patronen.
Nog los van het feit dat ik mijn huis nu weer deel, sta ik ook, direct weer, in elk geval een beetje, 'aan'.
Ik moet even resetten, me hiervoor openstellen, afspraken maken over koken en opruimen en zo.
Wie herkent dit, wie heeft tips, wie zou hier heel blij van worden, wie juist niet?
Peiling
Als mijn jongvolwassen kind weer thuis zou komen wonen
Moederkareltje schreef op 21-11-2023 om 15:58:
[..]
Je legt me wel veel woorden in de mond EmmaT. Is een niet zo een sympathieke eigenschap zoveel steeds invullen voor een ander. Mijn zoon mag voor hij daadwerkelijk de daklozenopvang inloopt eerst bij mij aankloppen. Maar daarvoor alles geprobeerd hebben om een kamer zonder eisen te bemachtigen. Ieder zijn eigen manier van zijn kinderen het beste meegeven.
Waarom heb jij dan überhaupt een kind gekregen? Hij mag 0 eisen stellen, is verplicht om z’n ma kleinkinderen te geven, beroep maakte niet uit, criminele activiteiten als beroep toegestaan en hij mag dus vooral geen eisen stellen?
Geen kinderen.
Op mijn 22 à 25 had ik best mogen aankloppen en hadden ze me met veel liefde instant terug binnengenomen.
Op mijn 30 à 35 hadden ze het iets minder leuk gevonden. Maar me niet dakloos op straat of zwervend van vriendin naar vriend naar onder een brug laten leven. Wel had ik dan in de ideale wereld geen 5 jaar moeten blijven.
Ik maak het nu dus voor de tweede keer mee en het heeft ook hele leuke kanten. Mijn kinderen gingen met 18 op kamers in hun studie stad ze waren toen eigenlijk nog kinderen en ze zijn terug gekomen als volwassenen. We hebben nu een andere volwassen manier van omgaan met elkaar we voeren goede gesprekken en ik word regelmatig door ze geïnspireerd. Ik vind het een mooie periode fijn om mee te maken voordat ze definitief uit vliegen.
Doordat ze weer even thuis wonen kan er goed gespaard worden om met een buffer de volgende stap in hun leven te maken.
Zijn onze kinderen verwend, ja eigenlijk wel maar is dat erg? Naast verwend zijn het gezellige lieve kinderen die gewoon zelfstandig zijn en hard werken.
Ik moet er echt niet aan denken om één van mijn kinderen in de kou te laten staan ze zijn altijd onvoorwaardelijk welkom.
Ik was destijds heel blij dat ik destijds ooit lang geleden per direct bij mijn ouders terecht kon met mijn drie kinderen. Mijn kinderen zijn ook altijd welkom thuis. Al zal dat wel van beide kanten aanpassen zijn. Ik vind het verschrikkelijk dat de woningmarkt zo is dat voor de kinderen van nu vaste woonruimte bijna een utopie is. Ik ben heel blij dat de eerste kamer vorige week ingestemd heeft met de wet die het vaste huurcontract weer standaard moet maken (ook al zijn studenten daar nog van uitgezonderd).
Envelop schreef op 21-11-2023 om 09:09:
[..]
Dat ik thuis niet welkom was, ook al was het maar voor een paar weken vond ik echt heel k*t.
Same here.
Ik zat er eens een paar maanden al helemaal doorheen op mijn studentenflat en wilde daar weg (maar iets anders kon ik niet betalen), maar mijn moeder zei dat ze geen ruimte had. Ze had 2 onbewoonde slaapkamers... Nou kun je zeggen, ja maar je bent er uiteindelijk toch door gekomen op eigen kracht en niet uit het raam gesprongen, dus het was toch niet nodig? Misschien, maar het totale gebrek aan empathie en meteen een botte afwijzing doen wat met je.
Valeria schreef op 21-11-2023 om 17:57:
[..]
Same here.
Ik zat er eens een paar maanden al helemaal doorheen op mijn studentenflat en wilde daar weg (maar iets anders kon ik niet betalen), maar mijn moeder zei dat ze geen ruimte had. Ze had 2 onbewoonde slaapkamers... Nou kun je zeggen, ja maar je bent er uiteindelijk toch door gekomen op eigen kracht en niet uit het raam gesprongen, dus het was toch niet nodig? Misschien, maar het totale gebrek aan empathie en meteen een botte afwijzing doen wat met je.
Ik denk dat ik gelijk klaar zou zijn met het woord "familie-band" of dingen zoals "gezellig samen Kerst vieren".
Als ik dan toch alles alleen mag oplossen moeten ze van mijn kant ook niet te veel interesse, bezoekjes of telefoontjes meer verwachten. Zeker als er dus wel mogelijkheden zijn en ruimte is.
Nick90 schreef op 21-11-2023 om 17:15:
[..]
Waarom heb jij dan überhaupt een kind gekregen? Hij mag 0 eisen stellen, is verplicht om z’n ma kleinkinderen te geven, beroep maakte niet uit, criminele activiteiten als beroep toegestaan en hij mag dus vooral geen eisen stellen?
Omdat ik bevallen zo leuk vind Nick. Ieder zijn ding.
(Nul eisen stellen in de context "dakloos" of toch een kamer ergens. )
yette schreef op 21-11-2023 om 09:36:
Verder blijven ze ook zelf om aandacht vragen bij hun taken. Een eerlijke taakverdeling houdt niet meteen in dat ze ook het denkwerk overnemen. Om te beginnen komt het initiatief om die taken op te stellen, al niet van hun kant. Daar moet ik zelf achteraan. En àls er dan afspraken zijn en ze bijvoorbeeld op vaste dagen koken, betekent dat niet meteen dat ze me er niet bij blijven betrekken: 'Zijn er nog uien?' (ze weten best waar die liggen) 'Kan ik het gehakt gebruiken?' (ik koop in voor wat er gekookt gaat worden, als zijzelf geen gehakt op het lijstje hebben gezet, heeft dat gehakt dus al een andere bestemming). Hierdoor blijf ik er toch mee bezig, heb ik mijn hoofd nog steeds niet voor mezelf.
Als er eentje terugkomt (er zijn er dus al een paar de deur uit), vrees ik dat ik daar van voren af aan weer mee aan de slag moet. Met het zelf loslaten èn met implementeren dat diegene hier op zo'n manier meedraait dat er niet steeds een beroep wordt gedaan op mijn 'moedertaken'.
Dus tsja ... maak er wat van samen!
Herkenbaar hoor. Het zijn niet alleen ouders die in hun ouderrol schieten, maar kinderen schieten ook in een kindrol. Worden ineens weer hulpeloze niks wetende wezens die de meest voor de hand liggende dingen niet zelf kunnen bedenken. Merk ik ook als mijn oudste langer dan een paar dagen bij mij is. Dan wordt alles steeds meer een rommel en lijkt wel mist in zijn hoofd te hebben. Terwijl hij het al jaren zelf doet, prima weet waar alles ligt en ook goed voor zichzelf kan zorgen. Dus waar die terugval door veroorzaakt wordt? Dat zou mij ook erg tegenstaan: kinderen die terug in huis komen betekent voor mij niet dat ik weer wil moederen. Het betekent dat ik mijn kind een dak boven het hoofd wil geven, maar geen huissloof wil zijn. Dat zou dan bij mij wel een van de eerste gesprekken zijn, mocht zich dat aandienen: thuiswonen is je volwassen rol pakken.
Mijn jongste zou helaas echt niet (lang) goed gaan. Het is juist het niet meer samenwonen dat maakt dat een relatie mogelijk is. Mijn jongste trekt zich van niks of niemand wat aan. Wat helemaal prima is als ze alleen voor zichzelf hoeft te leven. Maar weer thuis wonen zou betekenen dat er binnen no time weer dikke ruzie is.
yette schreef op 21-11-2023 om 09:36:
Hier zouden ze welkom zijn, omdat ik ze fantastisch gezelschap vind en omdat ik het zie als mijn verantwoordelijkheid. Maar buiten dat, heb ik ook een ernstige behoefte om minder te moederen! Drie weken samen op vakantie is heerlijk, maar ook genoeg, zeg maar
Dus ik zou vanaf dag 1 met nieuwe regels komen, precies om wat jij zegt: je staat ineens weer aan. Zelf heb ik (nog?) geen terugkerende kinderen, maar probeer ik onze 2 nog thuiswonende kinderen (18 en 22) op zo'n manier mee te laten draaien dat ik bepaalde dingen los kan laten. Dat gaat niet vanzelf. Deels komt dat door mij, maar ook deels door hun.
Ik vind het echt moeilijk om mezelf dat 'aanstaan' af te leren. Misschien is het voor mij wel onmogelijk. Zodra ik samen met anderen ben, hou ik daar rekening mee. Lang niet altijd omdat ze dat van me vragen, maar omdat ik mijzelf steeds afvraag wat voor iedereen het fijnste is en daar dan ook naar handel. Ik wil dat na 26 jaar 'gemoeder' een beetje leren loslaten, omdat dat beter is voor mezelf.
Verder blijven ze ook zelf om aandacht vragen bij hun taken. Een eerlijke taakverdeling houdt niet meteen in dat ze ook het denkwerk overnemen. Om te beginnen komt het initiatief om die taken op te stellen, al niet van hun kant. Daar moet ik zelf achteraan. En àls er dan afspraken zijn en ze bijvoorbeeld op vaste dagen koken, betekent dat niet meteen dat ze me er niet bij blijven betrekken: 'Zijn er nog uien?' (ze weten best waar die liggen) 'Kan ik het gehakt gebruiken?' (ik koop in voor wat er gekookt gaat worden, als zijzelf geen gehakt op het lijstje hebben gezet, heeft dat gehakt dus al een andere bestemming). Hierdoor blijf ik er toch mee bezig, heb ik mijn hoofd nog steeds niet voor mezelf.
Als er eentje terugkomt (er zijn er dus al een paar de deur uit), vrees ik dat ik daar van voren af aan weer mee aan de slag moet. Met het zelf loslaten èn met implementeren dat diegene hier op zo'n manier meedraait dat er niet steeds een beroep wordt gedaan op mijn 'moedertaken'.
Dus tsja ... maak er wat van samen!
Wat jij schrijft, zo is het voor mij precies... over dat aan staan en die uien 
Leuk om al de ervaringen te lezen. Verdrietig voor degene die geen warm (t)huis vonden toen ze dat nodig hadden.
Als mijn ouders er niet voor me zouden zijn als het écht nodig was (in de zin van dakloos raken, niks te eten hebben), dan zou ik ook geen behoefte meer hebben aan 'gezellig samenzijn' op andere momenten. Als ouder voeg je waarde toe als je er bent op de momenten dat je kind je écht nodig heeft. Leuke dingen doen, dat kan iedereen.
Wat ga je dan doen? Gezellig naar een restaurant en daarna je kind weer terugsturen naar zijn/haar doos onder de brug?
MamaE schreef op 21-11-2023 om 21:32:
Als mijn ouders er niet voor me zouden zijn als het écht nodig was (in de zin van dakloos raken, niks te eten hebben), dan zou ik ook geen behoefte meer hebben aan 'gezellig samenzijn' op andere momenten. Als ouder voeg je waarde toe als je er bent op de momenten dat je kind je écht nodig heeft. Leuke dingen doen, dat kan iedereen.
Wat ga je dan doen? Gezellig naar een restaurant en daarna je kind weer terugsturen naar zijn/haar doos onder de brug?
Nee, natuurlijk niet. Als ouder is dat onderdeel van het hele ouderschap naar mijn weten. Je laat je kind toch niet op straat leven? Erge uitzonderingen daargelaten als je bijv. een kind hebt dat een forse verslaving of problematiek heeft. Maar in andere gevallen kan ik me er weinig bij voorstellen dat je niet dat vangnet wil zijn. Je hoeft het ook niet per se leuk te vinden. Je moet er met elkaar een draai aan geven. Ik ga dan wel uit van enigzins normale omstandigheden.
2 keer meegemaakt dat een volwassen kind een paar maanden tot een klein jaar weer bij ons kwam wonen. Zeker de eerste keer was het best wel even inschikken, de andere drie woonden toen ook nog thuis, maar met elkaar gewoon het beste van gemaakt. Uiteindelijk was het ook erg gezellig.Kinderen blijven altijd welkom bij ons. Tweede kind dat terug kwam is ook nog een keer tijdens ernstige ziekte bij ons terug geweest, dat was pas echt zwaar.