Kinderen en kosten
Een korte inleiding: weduwe, gekocht huis, overheidsbaan met redelijk salaris en twee kinderen van 21 en 23. Het jongste kind is, vanwege chronische ziekte, pas dit jaar begonnen aan een studie in thuisstad. Werkt daarnaast. De oudste zit vanwege een veel te laat gediagnosticeerde adhd thuis zonder inkomen. Op dit moment is het zover gekomen dat ik het financieel net wel of net niet red. Ik kan de oudste geen kostgeld vragen want er is niks. Vanaf volgende maand ga ik de jongste met zwaar hart vragen het overschot aan ziektekosten te betalen na zijn zorgtoeslag (is nog 84 euro extra). Verder doen ze geen klap in huis, word ik constant overruled.
Graag tips of harten onder de riem vanwege vergelijkbare situatie xxx
Werd je ook 'overrruled' door je kind?
tsjor schreef op 19-06-2025 om 09:58:
Werd je ook 'overrruled' door je kind?
Ik weet niet wat TO daaronder verstaat (heb ik gevraagd, geen antwoord), dus geen idee.
Hij protesteert wel eens, dat wel. Maar daar ben ik niet zo gevoelig voor. Een taak uitstellen, dat kan meestal wel. Als hij het echt niet kan, wil ik een taak wel samen doen of overnemen, maar dat is een grote uitzondering.
Nu hij werkt betaalt hij een bedrag per maand mee aan het huishouden. Dat vond hij ook niet leuk en hij werd er even boos over, maar uiteindelijk begreep hij het wel.
Waarom ik zo reageer op Izza? Omdat ik duidelijk vraag om tips en herkenning. En opmerkingen als "je moet gewoon dit en je moet gewoon dat" zijn geen tips. Daarbij wordt mij aangerekend dat ik niet een heel verhaal vertel (vanwege de herkenbaarheid), maar kennelijk is het wel voldoende om het tot twee maal toe te vegelijken met een verhaal in haar omgeving waarbij ook een paar keer wordt gewaarschuwd daarvoor. Ik vraag om hulp in de vorm van concrete tips, het worst case scenario kan ik er zelf ook wel bij bedenken.
Concrete tips kan ik verder wel uit andere reacties halen. Waarvoor dank.
Ik ben overigens bekend genoeg met dit forum om te verwachten dat men je met meningen confronteert. Ook als je specifiek vraagt om dat niet teveel te doen (genoeg andere draadjes). De hulpvraag verzandt zo toch wel een beetje in discussie. Jammer.
En overrulen is: het gewoon niet accepteren, naar elkaar wijzen, ruzie maken, zich nergens iets van aantrekken. Voordat de opmerking komt dat ik dat niet dien te accepteren en strenger moet optreden een tip van de sluier. Ik heb 6 jaar lang in een relatie gezeten met een dominante agressieve man en heb van iedereen heel veel over mijn kant laten gaan om het niet te laten escaleren. Mijn fout, hoef ik niet op gewezen te worden. Maar ik zou het wel graag willen doorbreken. Op een zo prettig mogelijke manier. We zijn er alledrie nog moe van.
Anienom schreef op 19-06-2025 om 11:01:
En overrulen is: het gewoon niet accepteren, naar elkaar wijzen, ruzie maken, zich nergens iets van aantrekken. Voordat de opmerking komt dat ik dat niet dien te accepteren en strenger moet optreden een tip van de sluier. Ik heb 6 jaar lang in een relatie gezeten met een dominante agressieve man en heb van iedereen heel veel over mijn kant laten gaan om het niet te laten escaleren. Mijn fout, hoef ik niet op gewezen te worden. Maar ik zou het wel graag willen doorbreken. Op een zo prettig mogelijke manier. We zijn er alledrie nog moe van.
OK, dat verklaart het een en ander, want dat is bepaald niet niks. Ik kom ook uit zo'n situatie, maar dat is al bijna 15 jaar geleden, de kinderen waren veel jonger.
Hebben jullie therapie om te herstellen en te leren over gezonde relaties en communicatiepatronen?
Tja, wat voor tips verwacht je? Je kinderen hebben schijt aan je, de ene voert ook nog eens geen klap uit en je wil zelf ook niet meer inkomen genereren. Wat voor oplossing verwacht je dat mensen hier aandragen?
Even praktisch: krijgen jouw kinderen geen wezenpensioen?
Verder: veel sterkte! Ik herken als weduwe wel de worsteling met jong-volwassen kinderen. In mijn geval had ik erg met mijn kinderen te doen en was de gunfactor (in financieel en zorgend opzicht) denk ik toch groter dan wanneer ze hun vader niet verloren hadden. Bij mij is het gelukkig niet gebeurd, maar ik kan me goed voorstellen dat zoiets escaleert en je uiteindelijk (ver) over je grenzen gaat.
"je wil zelf niet meer inkomen genereren" herleid jij uit wat precies?
rutiel schreef op 19-06-2025 om 12:39:
Even praktisch: krijgen jouw kinderen geen wezenpensioen?
Dat is toch alleen vanuit het pensioen van de overleden ouder?
Vanuit de overheid krijgen ze niets.
De kinderen krijgen wezenpensioen maar dat stopt zodra ze 18 worden.
Anienom schreef op 19-06-2025 om 11:01:
En overrulen is: het gewoon niet accepteren, naar elkaar wijzen, ruzie maken, zich nergens iets van aantrekken. Voordat de opmerking komt dat ik dat niet dien te accepteren en strenger moet optreden een tip van de sluier. Ik heb 6 jaar lang in een relatie gezeten met een dominante agressieve man en heb van iedereen heel veel over mijn kant laten gaan om het niet te laten escaleren. Mijn fout, hoef ik niet op gewezen te worden. Maar ik zou het wel graag willen doorbreken. Op een zo prettig mogelijke manier. We zijn er alledrie nog moe van.
Dan moet je daar concreet mee aan de slag. Je ziet zelf waar de fout zit. Je laat het teveel gaan en accepteerd teveel. Heel begrijpelijk door het verleden maar niet helpend. Bewustwording is de eerste stap. Met zo'n verleden is het niet gek dat je geen strijd meer wilt. Maar in gesprek blijven en blijven praten is uiteindelijk de sleutel. Wellicht kan jij daarbij hulp krijgen. Vanuit je omgeving of professioneel. En ook consequenties verbinden aan het gebrek aan respect. Want dat is wat dit is. Dus inderdaad niet meer wassen en dagelijks koken. Mededelen dat je bepaalde kosten niet meer betaald. Bij vriendje aangeven wanneer hij mag komen en wat jouw grenzen zijn. Vriendje heeft een eigen dagbesteding en ouders (hoop ik). De oplossing zit in jou en dat weten die kinderen ook. De manier van praten, non verbale communicatie en (gebrek aan) consequenties.
Kan er Wellicht schuldgevoel meespelen omdat jij de kinderen hebt betrokken in een geweldadige relatie met jouw vriend (ik neem aan niet hun vader)?
Mijn kinderen wijzen ook wel eens naar elkaar. Daarin ben ik vanaf het begin duidelijk geweest. Ik behandel jullie niet gelijk want dat zijn jullie niet. Ieder kind heeft een eigen aanpak nodig. Dat begrijpen ze echt wel. Zeker als ze ouder zijn. En wat ook duidelijk is. Het is mijn huis en we bespreken veel samen. Maar uiteindelijk geef ik de doorslag. Ik luister naar ieders mening. Maar samenwonen is elkaar helpen en meehelpen in het huishouden. Ook ter voorbereiding op hun eigen toekomst. Uiteindelijk is het een kwestie van communicatie, respect en zeer consequent zijn. En blijven herhalen.
Ik zou ook geen gesprek over gedrag en huishoudelijke klussen met beide kinderen tegelijk houden. Ze gaan dan samen ruziën en stellen zich samen tegen jouw op.
Kort en duidelijk zeggen welke klus het kind moet doen en ook wat de consequentie is als het niet gebeurt en er vooral niet over gaan discussiëren.
Anienom schreef op 19-06-2025 om 11:01:
En overrulen is: het gewoon niet accepteren, naar elkaar wijzen, ruzie maken, zich nergens iets van aantrekken. Voordat de opmerking komt dat ik dat niet dien te accepteren en strenger moet optreden een tip van de sluier. Ik heb 6 jaar lang in een relatie gezeten met een dominante agressieve man en heb van iedereen heel veel over mijn kant laten gaan om het niet te laten escaleren. Mijn fout, hoef ik niet op gewezen te worden. Maar ik zou het wel graag willen doorbreken. Op een zo prettig mogelijke manier. We zijn er alledrie nog moe van.
Hebben jullie ook alle 3 nog professionele hulp?
Anienom schreef op 19-06-2025 om 12:39:
"je wil zelf niet meer inkomen genereren" herleid jij uit wat precies?
"Overigens werk ik 35 uur en dat vind ik voorlopig meer dan voldoende want ik wil nog tijd over hebben voor vrijwilligerswerk, sociaal leven en het huishouden waar nooit een einde aan komt".
Hieruit.