Lege nest, zorgen en leren loslaten
Hallo allemaal,
Sinds mijn zoon (24) een paar maanden geleden uit huis is gegaan, merk ik dat ik daar best moeite mee heb. Hij woont nu zelfstandig in een koopappartement, werkt fulltime en sport meerdere keren per week. Hij komt regelmatig bij me eten en we hebben een fijne band.
Toch blijven de zorgen knagen, vooral over zijn sociale leven. Hij is vrij op zichzelf en vertelt weinig over wat hij in zijn vrije tijd doet of met wie hij omgaat. Als ik ernaar vraag, blijft het vaak bij korte of vage antwoorden. Hij heeft wel vrienden, maar ziet die gemiddeld maar één keer per maand. In de weekenden lijkt hij vaak alleen te zijn, en dat laat me niet los.
Hij zegt dat als hij behoefte heeft aan ergens heen gaan hij zich dat wel regelt.
Ik blijf me afvragen: voelt hij zich echt oké? Heeft hij genoeg mensen om zich heen? Of is er toch een vorm van eenzaamheid waar hij niet over praat? Misschien maak ik me te veel zorgen, maar ik kan het moeilijk loslaten. Ik heb nm heel andere behoeftes dan hij heeft op sociaal vlak.
Tegelijkertijd wil ik hem zijn eigen leven gunnen, hem niet overspoelen met mijn bezorgdheid. Maar het blijkt lastiger dan ik dacht om echt afstand te nemen, zeker als ik het gevoel heb dat ik niet alles weet.
Zijn er hier ouders die dit herkennen? Hoe vinden jullie de balans tussen loslaten en toch betrokken blijven, vooral als je je zorgen maakt over het sociale of emotionele welzijn van je kind.
Op andere vlakken geen zorgen, hij kookt, poetst, wast enz. Hij kan goed met zijn geld omgaan.
Is dat nieuw of was hij altijd op zichzelf?
Ik heb zo’n familielid. Iedereen zou hem altijd als sociaal en gezellig beschrijven. En tegenwoordig met een gezin komt hij er niet onderuit veel sociaal contact te hebben. Maar vroeger vond hij het ook prima om maar eens per maand/kwartaal af te spreken met iemand.
Je zoon werkt fulltime geef je aan en hij gaat ook regelmatig sporten. Het klinkt niet alsof hij thuis zit te verpieteren. Hij zal vast ook contact met collega’s hebben. Ik zou hem wat meer loslaten. Je hoeft toch ook niet altijd te weten als hij afspreekt met iemand? Misschien doet hij dat wel vaker dan je denkt. Of misschien wel niet en dat is ook prima.
Roos57 schreef op 20-07-2025 om 18:20:
Is dat nieuw of was hij altijd op zichzelf?
Hij is nooit een jongen geweest die veel weg was of ging stappen. Geen grote vriendengroep maar liever een op een contact.
Toen hij nog thuiswoonde voelde t denk ik anders, omdat wij er dan vaak gewoon waren. Nu is hij alleen in zijn appartement.
Als jij dit blijft aankaarten bij hem krijgt hij vanzelf het idee dat hij zijn leven verkeerd invult. Nergens voor nodig
Floor74 schreef op 20-07-2025 om 18:38:
[..]
Hij is nooit een jongen geweest die veel weg was of ging stappen. Geen grote vriendengroep maar liever een op een contact.
Toen hij nog thuiswoonde voelde t denk ik anders, omdat wij er dan vaak gewoon waren. Nu is hij alleen in zijn appartement.
Hij werkt . Hij sport . Hij is gezellig.
Lijkt goed !
Floor74 schreef op 20-07-2025 om 18:38:
[..]
Hij is nooit een jongen geweest die veel weg was of ging stappen. Geen grote vriendengroep maar liever een op een contact.
Toen hij nog thuiswoonde voelde t denk ik anders, omdat wij er dan vaak gewoon waren. Nu is hij alleen in zijn appartement.
Loslaten, het klinkt zo simpel en het is zo cliche maar dit is echt loslaten. Alleen zijn hoeft niet hetzelfde te zijn als eenzaam he.
Hij zal nu zelf moeten ervaren hoe het volwassen leven op jezelf is. Probeer je meer op je eigen leven te gaan richten om wat meer afstand te creeren in je gedachten van bezorgdheid.
Waarom los laten als je van elkaar houd. Die zoon van mij is 32 en woont al jaren op zichzelf maar we houden altijd contact zowel hij op vakantie en ik. Hij is u bij Oasis en heeft mij een een bericht gestuurd hoe druk het al was voor opening. .
watertoren schreef op 20-07-2025 om 22:49:
Waarom los laten als je van elkaar houd. Die zoon van mij is 32 en woont al jaren op zichzelf maar we houden altijd contact zowel hij op vakantie en ik. Hij is u bij Oasis en heeft mij een een bericht gestuurd hoe druk het al was voor opening. .
Loslaten is wat anders als geen contact hebben.
Zo te horen gaat het uitstekend met je zoon.
De enige die hier eventueel een probleem heeft, ben jij, concludeer ik uit het zoveelste draadje dat je over hem opent. Wat zeggen je vriendinnen en collega's hierover? Of denk je dat zij niet genoeg relativering kunnen brengen, en heb je eigenlijk een psycholoog nodig?
Tuurlijk is dat heel lastig, je moet proberen nu een nieuwe balans te vinden met het omgaan met je zoon. Je bent het zo gewend veel van hem te weten, wat hij doet of juist niet doet.
Heb vertrouwen in hem, je hebt hem zelf opgevoed. Zijn basis is goed. Ook voor hem is het zoeken naar een nieuwe balans. Hij zal zelf een invulling aan zijn leven moeten geven en zo te lezen is hij heel goed op weg! Dus zorgen maken is niet nodig.
Voor mij persoonlijk was het ook heel moeilijk mijn kinderen los te laten....vooral toen het laatste kind uit huis ging en ik echt in een zwart gat viel. Het heeft me zeker 3 jaar gekost er een positieve draai aan te geven. Ook al had en heb ik een heel goed en fijn contact met mijn kinderen, het feit dat ik nu aan de zijlijn sta in hun levens vind ik soms nog steeds lastig. Maar zo gaat het leven nu eenmaal.
Hou van hem, wees er voor hem als hij erom vraagt en probeer vorm aan je eigen leven te geven, een leven zonder je zoon.
watertoren schreef op 20-07-2025 om 22:49:
Waarom los laten als je van elkaar houd. Die zoon van mij is 32 en woont al jaren op zichzelf maar we houden altijd contact zowel hij op vakantie en ik. Hij is u bij Oasis en heeft mij een een bericht gestuurd hoe druk het al was voor opening. .
Dit heeft precies niets met de situatie van TO te maken en heeft ook niets met loslaten te maken.
TO, heb je ooit overwogen hulp in te schakelen? Dit is inmiddels al het derde topic over dit onderwerp en er lijkt weinig progressie te zijn. Het geprojecteer op jouw zoon kan echt schadelijk zijn en ook voor jou zelf moet dit heel vervelend zijn.
Tuurlijk, het is niet het belangrijkste, maar toch... een 24-jarige in 2025 met zijn eigen koopappartement? Klinkt als een jongen die zijn zaakjes bijzonder goed voor elkaar heeft.
Hij klinkt als een introvert type. Die zijn graag op zichzelf en hebben minder behoefte aan veel sociale contacten. Dat mag ook natuurlijk. Hij heeft zijn leven heel goed op orde. Daar mag je trots op zijn! Genoeg jongvolwassenen die niet thuis weg willen, niets kunnen kopen en maar afhankelijk blijven van hun ouders.
Ga meer tijd besteden aan je eigen sociale leven, werk en relaties.
Leef je eigen leven.
Hij kan prima dat van hem leven.
Als jij maar bezig blijft om zijn leven te leiden, wie leidt dan het leven van Floor74?
Natuurlijk, andermans leven leiden is veel makkelijker. Maar je doet jezelf er ook echt mee tekort.