Lege nest, zorgen en leren loslaten

Hallo allemaal,

Sinds mijn zoon (24) een paar maanden geleden uit huis is gegaan, merk ik dat ik daar best moeite mee heb. Hij woont nu zelfstandig in een koopappartement, werkt fulltime en sport meerdere keren per week. Hij komt regelmatig bij me eten en we hebben een fijne band.

Toch blijven de zorgen knagen, vooral over zijn sociale leven. Hij is vrij op zichzelf en vertelt weinig over wat hij in zijn vrije tijd doet of met wie hij omgaat. Als ik ernaar vraag, blijft het vaak bij korte of vage antwoorden. Hij heeft wel vrienden, maar ziet die gemiddeld maar één keer per maand. In de weekenden lijkt hij vaak alleen te zijn, en dat laat me niet los.

Hij zegt dat als hij behoefte heeft aan ergens heen gaan hij zich dat wel regelt.

Ik blijf me afvragen: voelt hij zich echt oké? Heeft hij genoeg mensen om zich heen? Of is er toch een vorm van eenzaamheid waar hij niet over praat? Misschien maak ik me te veel zorgen, maar ik kan het moeilijk loslaten. Ik heb nm heel andere behoeftes dan hij heeft op sociaal vlak.

Tegelijkertijd wil ik hem zijn eigen leven gunnen, hem niet overspoelen met mijn bezorgdheid. Maar het blijkt lastiger dan ik dacht om echt afstand te nemen, zeker als ik het gevoel heb dat ik niet alles weet.

Zijn er hier ouders die dit herkennen? Hoe vinden jullie de balans tussen loslaten en toch betrokken blijven, vooral als je je zorgen maakt over het sociale of emotionele welzijn van je kind.

Op andere vlakken geen zorgen, hij kookt, poetst, wast enz. Hij kan goed met zijn geld omgaan.