loslaten...

Weet het nog niet

Ik loop een jaar of 10 op je achter, mijn oudste (net 18) gaat straks studeren en wil in de loop van het jaar op kamers. Lijkt me heel leuk voor haar en ook een gezonde ontwikkeling, maar als ik er aan denk dat ze hier niet meer woont lijkt het me zo kaal hier, terwijl er dan nog drie kinderen rondlopen. Hoe het is als je jongste het nest verlaat en/of lange tijd op reis gaat, daar kan ik me nog helemaal niets bij voorstellen.

Ach, troost je maar met de gedachte dat je dochter hier al verkering heeft dus waarschijnlijk niet de liefde van haar leven tegen zal komen aan de andere kant van de wereld. Na elke aflevering van Grenzeloos Verliefd zegt ik tegen dochter dat ze haar partnerkeuze moet beperken tot iemand die op maximaal een dag rijden van hier woont ;0).

Neem zo'n aftel-app op je telefoon, misschien lijkt het sneller te gaan als het aantal dagen tot ze terug is elke dag slinkt. Hoe dan ook, sterkte!

skik

hee ja, een aftel-app

ik wilde al bijna kruisjes op het behang zetten

Tja Skik, het is ook kaal, geen kinderen meer in huis. En het vetrek van onze jongste gaat heeeel geleidelijk en misschien daardoor wel pijnlijker?
Onze tweede ging vijf jaar terug ook op een verre reis, maar die was al een paar jaar fulltime de deur uit - en dat voelde toch anders.

Nee, risico op de liefde van haar leven aan de andere kant van de wereld, daar kan ik me niks bij voorstellen, want met een jaar verkering zijn ze allebei superverliefd. Mooi om mee te beleven!

Poe moeilijk! Maar ook leuk...

Jee, Tonny wat leuk ook voor haar!

Maar ik snap je gevoel heel goed! Bij mij wonen beiden nog thuis en deze zomervakantie ging de oudste voor het eerst 10 dagen alleen naar het buitenland, dat vond ik al heel wat...
Gelukkig mochten wij hem daar weer ophalen en ging hij ook nog met ons mee op vakantie.

Wat wel fijn is: de mogelijkheden om contact te houden via internet/ social media of gewoon een mobieltje!
Ik heb wel eens een half jaar in het buitenland gezeten als jongvolwassene en toen kwam het aan op brieven schrijven of naar de telefooncel met heel veel muntjes (oma vertelt )

Heel veel sterkte, je zult haar zeker missen! Maar geniet ook zeker mee op afstand! Hou je ons een beetje op de hoogte hoe het gaat met haar? En met jou natuurlijk

nou, ze zijn de lucht in

Heb me stoer kunnen houden op het vliegveld, maar heb net een potje lopen janken toen ik haar bed ging afhalen. Niks aan te doen.

Ze kregen in het vliegtuig eerst twee stoelen achter elkaar, maar gelukkig is dat uiteindelijk goed gekomen, nu zitten ze als een blonde enclave naast elkaar in een Chinees vliegtuig.

Haar vriend zal de sms-jes die zij bij gebrek aan wifi stuurt door-appen naar ons, kostentechnisch handig.

Ben benieuwd hoe de twee vriendinnen het samen zullen hebben. Nu maar instellen op radiostilte, Net als de mensen van weleer.

Aftel-app?

Hoe vind ik die ? Hoe heet zoiets?

Dubbel inderdaad

Mijn jongste dochter heeft nu een kamer waar ze al af en toe slaapt. Ze is er nu ook. De bedoeling is dat ze elk weekend naar huis komt en in vakanties waarschijnlijk ook. "Wat heb ik daar te zoeken in het weekend?", zegt ze nu nog. Maar ze heeft er nu nog geen vrienden en die gaan beslist wel komen. Ze maakt makkelijk vrienden dus dat komt wel goed. En dan wil ze neem ik aan met die vrienden stappen, naar de film en dergelijke. Dus ik vraag me af hoe lang die behoefte om thuis te komen voor de weekenden blijft bestaan. Ze heeft daar ook alles, dus de was kan ze daar zelf draaien. Als ze nog regelmatig thuiskomt is het nog niet zo definitief, maar het voelt toch een beetje 'unheimisch'. Ze gaat een eigen leven leiden, waar ik geen deel van uitmaak. Ik vind dat gezond, maar dat botst met mijn behoefte om deel uit te blijven maken van haar belevenissen en haar gewoon even te kunnen zien.

Kortom... ik kan me helemaal voorstellen dat je je een beetje ontdaan voelt over het vertrek van je dochter. Dat ze de jongste en laatste is helpt misschien inderdaad om dat gevoel te versterken. Ik kan me ook voorstellen dat door alle ellende in de wereld je je ook een beetje extra ongemakkelijk voelt bij haar vertrek. Maar in de basis is haar avontuur natuurlijk jaloersmakend leuk.

Kaapskopje - ot

Wat mooi dat je dochter een kamer heeft gevonden Kaaskopje. Ja, het is een bijzondere periode, deze tussenfase met nog een bed bij ouders thuis, en een kamer die het werkelijke woonadres is. Je komt als ouders meer aan de rand van haar leven te staan en dat voelt vreemd en onwennig.

Dat ze echt niet meer bij ons woont benadrukt onze jongste altijd sterk. Ze is wel van hieruit vertrokken voor haar reis, heeft zelfs heel veel kleding 'terugverhuisd' om op haar gemak te kunnen beslissen (en met te sparren) wat er mee moest en wat niet. Man man, wat is die rugzak vaak in- en uitgepakt. Het moest steeds beter
Maar wonen doet ze elders.
Ze is ook wel wat knorrig dat een van haar broers nog nooit tijd heeft gemaakt om op haar kamer te komen kijken, omdat die kennelijk nog steeds het gevoel heeft dat ze bij ons woont. Ach ja, hij is zelf al acht jaar weg, voor hem is zij nog steeds het kleine zusje thuis. Dat zal na deze reis toch anders voelen.

Ze zijn trouwens goed gearriveerd, hebben zonder mankeren per metro het hostel bereikt. Dus de start is goed.

niet per se

moeilijker, ik heb geen last van het lege nestsyndroom Mijn jongste is een half jaar weggeweest. Ik vind het fijn als mijn kinderen zichzelf kunnen vermaken en ik langs de zijlijn toe mag kijken wat ze van hun leven maken. Ik ervaar dat niet als afstand, want ik denk dat ze me weten te vinden als dat nodig is.

Eerste

Ik vond het juist het moeilijkst toen de eerste wegging. Toen had ik heel erg het idee van nu zullen we nooit meer met het hele gezin in een huis wonen. Dat was echt een einde van een tijdperk. Ik vond dat toen echt niet leuk. Maar het went wel. En gelukkig blijf je natuurlijk wel deel uitmaken van elkaars leven.
Een paar van mijn kinderen wonen ver weg dus die zie ik niet zo vaak maar het is mooi dat ze zo hun eigen plaats vinden in de wereld. En via de moderne technologie is het makkelijker contact te houden. Maar natuurlijk blijft het altijd een gemis. Zeker met het kleinkind wat we nu ook niet zo vaak kunnen zien. Twee van mijn zoons wonen vlak in de buurt en die zie ik nog bijna dagelijks dus behalve dat het in was en rotzooi scheelt maakt het niet eens zoveel uit. Best of both worlds zou ik zeggen.
Hoe het zal zijn als de laatste kinderen het huis uit zijn weet ik niet. Dat lijkt me ook wel moeilijk inderdaad. Ik kan me daar nog niet echt een goede voorstelling van maken. Mijn jongste twee zie ik nog niet weggaan voorlopig.

Fijn!

Eerste bericht is ontvangen en goed!

En geniet ze een beetje?

Heb je alweer bericht?

gaat goed

De twee blonde meisjes hebben het warme, drukke en immens grote Peking verlaten; vriend van dochter heeft de hele dag via een site de diverse vluchten in de gaten gehouden en mij ge-appt over de vorderingen, en nu zijn de meiden - zonder gratis wifi, dus kalm aan met contact- in Cairns, Australië. Paar dagen bijkomen in een hostel en dan begint de campertocht naar Melbourne.

Fijn!

Fijn dat de berichten goed zijn Tonny. Ik kan me je gevoel geloof ik wel voorstellen (hoewel er hier "nog maar" eentje het huis uit is). Het is toch het afsluiten van een belangrijke periode in je leven die nooit meer terugkomt.

Heel dubbel lijkt me: fijn enerzijds dat ze zich goed kan redden, maar ook vreemd dat je als ouder nu echt een heel andere rol gaat innemen in het leven van je kind.

Alweer in Australie

en wij genieten mee.. via OOL

Oudste

Was deze zomer 12 week op stage in een hotel. 600 km hiervandaan in Duitsland. 17 jaar is ze. Jee wat spannend vond ik het. Nou zij niet, ze vond het heerlijk. Hard werken en veel feest met andere stagiaires. Dit weekend komt ze terug, we zien haar voor het eerst weer. Ik kijk er naar uit, maar zij wil nog wel ff blijven!
Het engst vond ik dat ze helemaal alleen ging, maar er blijken ook daar genoeg leuke mensen te wonen.

Je krijgt straks gewoon heel veel mooie verhalen!

Dat is het voordeel van kinderen die uitvliegen. Mooie verhalen over mooie mensen op andere plekken.

Onze dochter zit nu net 3 weken in Brazilië en via haar blog kunnen we een beetje bijhouden hoe het met haar gaat en wat ze meemaakt.
Het is niet hetzelfde als thuis op de bank kletsen maar wel heel mooi om te lezen hoe ze het doet.
En het zal mooi zijn om haar over een jaar van het vliegveld te halen en haar dan uit te kunnen horen over alle belevenissen.

Dat het af en toe wat stil is in huis nemen we op de koop toe. (en het helpt om druk te zijn - dan vliegt de tijd om)

Wifiloos, en niet passende wereldstekker

Hm, het gaat nu effe niet lekker. Sinds maandag is de gehuurde camper het onderdak van de vriendinnen. Het links voelde eng aan, schakelen met de andere hand. De wereldstekker bleek niet te passen in de camper - opladen telefoon en andere dingetjes is daar dus niet te doen. Verder geen wifi natuurlijk, zoals in de hostels. Ze voelen nu ineens verder weg dan eerst. Vind er niks aan
En dan het tijdsverschil, dat voelt ook onwezenlijk als ik in de nacht de sterren zie en weet dat zij waarschijnlijk al zitten te ontbijten.

Natuurlijk was deze gang van zaken vijftien jaar terug heel gewoon, qua minimaal contact. Maar we zijn verwend geraakt met de communicatiemigelijkheden van nu.

Wifiloos

Dat zijn we inderdaad niet meer gewend, lang geen contact.

Het klinkt wel als een geweldige reis die je dochter maakt, China, Australië, wow! Wat zal ze veel verhalen en foto's hebben als ze terug komt, dat wordt genieten. Nog even volhouden Tonny!

skik

middenin de nacht

... was ik wakker (yeah. Opvliegers ) en toen was ze juist online, was op een plek met wifi. Even gechat. was leuk.

Ik kan er nu goed tegen hoor, sinds ik weet dat het links rijden goed lukt. Inderdaad is het een schitterende reis. Dochter zei dat ze lang niet alles kan zien wat er te zien is maar ze krijgt een mooie indruk. En samen met vriendin gaat het ook heel goed. Super!

Doet me denken

Mijn neef is een jaar of 20 geleden op reis geweest door o.a. Australië en Indonesië. Er was ongeveer wekelijks contact via de telefoon, soms een kaartje, en toen een maand niets. Via de Wereldomroep hebben ze een paar keer een oproep gedaan, maar nog twee maanden verstreken en de paniek groeide. Uiteindelijk belde neef, zich totaal niet bewust van de commotie die hij veroorzaakt had want hij had toch verteld dat ze een paar weken door het oerwoud zouden wandelen

Al over de helft

Je kan gaan aftellen! Nog bericht gehad, hebben ze het naar hun zin?

skik

super!

De meiden genieten enorm. Om de paar dagen krijgen we een berichtje.

Vannacht was ik vergeten het geluid van mijn telefoon uit te zetten dus ik zat om 3.00 recht overeind van een whatsapp signaal Dat krijg je met de tijdsverschillen.

Nog ruim drie weken. Ben benieuwd!

Leuk!

Wat leuk Tonny, dat het goed gaat met die meiden. Ze hebben een prachtige tijd uitgezocht om door Australie te karren. Hoever naar beneden gaan ze rijden? Rijden ze door tot Zuid Australie of vliegen ze vanaf Melbourne terug? Leuke reis hoor!

Fijn!

Wat fijn dat de meiden het leuk hebben in Australië! Hoe bevalt het jou thuis? Heb je nu meer het idee dat je jongste uithuizig is?

Hier gaat de oudste (19) over een paar dagen naar het buitenland voor zijn studie. Ik hoop oprecht niet dat ik het bij de jongste erger zal vinden, want ik vind het nu al knap lastig. Het is niet eens zo zeer dat hij een jaar weggaat, maar het is ook de onzekerheid van wat daarna komt. Terug naar Nederland? Daar blijven, of naar een ander land? Het zal voor ons allemaal wennen zijn. Ook voor jongste die met ons achterblijft.

En...

..zijn ze al bijna weer in zicht?

skik

Ze zijn weer thuis

Heel voldaan en blij na een terugreis van 31 uur inclusief tussenstop. Veel gezien, veel trips gemaakt, samen ruim 6000 km gereden met het gehuurde campertje, vriendschap voor het leven Allebei gezond gebleven, praktische moeilijkheidjes samen opgelost, niets verloren of gestolen, niet verdwaald. En binnen het budget gebleven. Wat wil een mens nog meer!

Eerst Peking, toen Australië,, samen goed voor een massa foto's, film, en een handgeschreven reisdagboek, dagelijks bijgehouden als zelf opgelegde taak om niets te gaan vergeten. Nu uitrusten en dan weer aan de arbeid.

Groetjes van een gelukkige moeder,

Oh ja, uiteraard zijn haar vader en haar vriend ook heel blij en opgelucht

Mooi!

Dat klinkt geweldig allemaal. Leuk, dat handgeschreven dagboek!

skik

Skik o.t.

Leuk dat je aan de thuiskomstdatum dacht!! Attent van je.

En hoe maakt je oudste het bij de studie? Hoe bevalt het? Al op zoek naar een kamer?

Tonny

Lief dat je daar naar vraagt. Ze heeft inmiddels haar draai wel gevonden. Komende week heeft ze haar eerste tentamens, daar is ze wel gespannen voor want ze heeft zichzelf ten doel gesteld gemiddeld een 8 te staan om in aanmerking te komen voor een uitwisselingsprogramma. Ze heeft nog geen plannen om op kamers te gaan, ze beseft dat ze het wel heel goed heeft hier en met de trein is het prima te doen. Ze heeft wel sinds gisteren een baantje, dus ze kan starten met autorijlessen.

Ik besef ineens dat ik hier nu ook echt in deze rubriek thuis hoor!

skik