loslaten...
jongste gaat twee maanden reizen. Met haar huisgenootje/goede vriendin. Goede invulling van een periode van wachten in de studietijd; straks nog een tijdje werken en dan weer aan de slag met de opleiding.
Super dat ze deze kans pakt en haar plan uitvoert, duizenden leeftijdgenoten gingen haar voor. Waar maak ik me druk om!!
Maar ach, mijn moederhart draait om.
Ik scrollde langs alle data op de telefoon, wat lijkt-ie ver weg, de dag waarop ze denkt terug te komen. Straks naar het vliegveld, afscheid nemen, zwaaien, en terug naar huis - samen met haar vader en met haar vriend die haar deze reis zeer gunt maar haar ook erg zal missen.
Vind je zoiets bij een jongste kind nou lastiger? Komt het omdat ze hier nog veel over de vloer was, ook al woont ze op kamers en verblijft ze geregeld weekends elders?
De jongste
Mijn kinderen hebben tot nu toe niet alleen gereisd, maar is het zo dat je meer moeite hebt omdat zij de jongste is?
Ik zie vaak bij (grote) gezinnen dat de jongste vaak meer verwend worden en dat men ook eerder bang is dat wat met hen overkomt.
Correctie
Zoon heeft wel alleen gereisd, maar niet buiten Europa. Dat was naar Spanje.
de jongste
Is zo hoor Monique - de jongste, dat voelt anders. Mijn man plaagt me er vaak mee, want kennelijk heeft hij dat zelf niet zo.
Voor mij was het hele verhaal extra speciaal omdat de start van haar leven zeer moeizaam was en zij jarenlang onzeker was - en ik ook, vervelende wisselwerking was dat destijds. De reis is een enorm succes geworden, beide vriendinnen hebben geweldig genoten en zijn nu alweer een tijd aan het werk om de studiepauze zinnig en lucratief in te vullen. In maart begint de laatste studiefase van twee jaar.
