Machteloos …..
Mijn dochter van 21 is vanaf de pubertijd “moeilijker”dan gemiddeld.
Heeft moeite met autoriteit, moeite afspraken na te komen en vind vooral de wat “foute mensen interessant.
Is in 5 jaar 4 x aan een mbo opleiding begonnen en heeft nog steeds geen startkwalificatie, al bij 6 verschilllende baantjes ontslagen. Omdat het thuis voor beide partijen steeds ongezelliger werd is ze vanuit een soort jeugdpsychiater begeleid kamers gegaan.
Periodes van dat het even wel goed gaat en wat minder wisselen elkaar af, op dit moment 6 maanden bij t zelfde BBL leerbaan aan de slag en dat is een record maar wel al met officiële waarschuwing dat ze te vaak te laat is.
Ze is bij meerdere psychologen onder behandeling geweest maar steeds net als ze vertrouwen kreeg , was er om verschillende redenen weer een ander , de ene heeft haar als borderliner bestempeld , en de ander weer als moeilijke puber met ADD.
nu is ze niet onder behandeling omdat ze dat niet wil, tot verkort deed ik haar financiën en hadden we 1 x per maand een moment dat we de administratieve zaakjes doorspraken. Verder belde we elkaar bijna dagelijks
Maar ineens wilde ze het zelf doen een paar mnd geleden en vanaf dat moment werd t contact ook veel minder en ik kwam er bij toeval pas achter dat er meerder rekeningen en bekeuringen niet zijn betaald en al incasso kosten zijn bij gekomen , ik heb haar aan geboden om hier toch weer samen naar te kijken , wil jaar eventueel ook wel iets voorschieten om een betaalregeling op te starten maar ze negereerd me steeds , als ik vraag hoe t zit , moet ik niet zeuren en komt t wel goed …….. soms bel of app ik haar 3 dagen achter elkaar en belt ze me gewoon niet terug zelf een apje is te veel gevraagd …. ….. als ze dan wel een x opneemt na een week komt er altijd iets tussen waardoor ze weer druk is of verder moet , ik heb haar al 7 weken niet gezien zelfs.
Ook naar haar jongere zus hoort niks van haar.
omdat ze in een leer/werk traject zit betalen wij de woon lasten en bijdrage in boodschappen, ze moet met haar salaris dus makkelijk rond moeten kunnen komen.
Ik voel me een beetje machteloos, ik zie t fout gaan , maar het lijkt wel hoe meer ik wil helpen hoe meer ze me afsluit/uitsluit van haar leven. Wat raden jullie aan …. Pogingen blijven doen om te vragen wat er is en hoe ik kan helpen , of afwachten en haar misschien wel de bodem te laten raken met zeer waarschijnlijk een behoorlijke schuld ?
Ik haal ook allemaal scenario’s in m’n hoofd , heeft ze een foute vriend waar ik niets van weet ? Gebruikt ze ineens drugs ik wordt er gek van 😖.
Jaren zelf zo'n puber geweest. Mijn ouders waren altijd bereikbaar. Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik ondanks wat ik ook deed bij hen weer aan kon kloppen. Na een hele fijne jeugd moest ik met mijn ADHD en alles vooral aan mijzelf bewijzen dat ik het kon. Ik heb een paar jaar in het buitenland gewoond. Lekker ver en niemand kan zich zomaar met je bemoeien. Ik verzoop en ging het ontkennen. Omdat ik thuis alles kon vertellen was het ondanks de stap wel veilig om bij mij ouders aan te kloppen.
Ik denk dat je dochter vooral aan zichzelf en jullie wil bewijzen dat ze het zelf kan. Als dat niet lukt is ontkennen makkelijker dan het toegeven. Voor mij was het heel fijn dat er geen oordeel was. Ik kon altijd mijn verhaal doen. Mijn ouders dachten mee, of luisterde alleen maar. Als ik een berichtje een week later pas beantwoorde, kreeg ik een reactie alsof ik gelijk antwoord had gegeven. Kortom, ik kreeg de ruimte die ik nodig had, mocht te veel afstand nemen en mijn fouten maken. Ik wist dat er een plek was waar ik altijd mijn verhaal kon doen, dat de deur altijd open stond.
Ben mijzelf heel hard tegen gekomen. En nu als volwassene ken ik mijn valkuilen. Met mijn ouders heb ik een goede band en ben ze heel dankbaar voor hun geduld.
Weet niet of het bij jullie ook zo uitpakt, maar vooral dat ik alles kon vertellen. Zonder oordeel, al had ik een tijd niks van mij laten horen, gaf mij de ruimte die ik nodig had.
Waarschijnlijk kan ze wel hulp voor dit soort administratieve dingen vragen vanuit de gemeente. Misschien neemt ze van een buitenstaander dingen wat makkelijker aan dan van haar ouders. Nu nog een manier om informatie over beschikbare hulp bij haar te krijgen zonder dat ze zich aangevallen voelt...
Kan je anders niet even contact opnemen met haar oude begeleider vanuit het begeleid kamerwonen en vragen of die weet wat voor hulp er beschikbaar is? Dat soort organisaties zijn iha goed op de hoogte van de 'sociale kaart'. Als die je gerichte informatie geven kan je die vervolgens weer aan je dochter doorspelen. Want alleen een 'zoek hulp bij de gemeente' gaat niet helpen vermoed ik.
Groeten,
Temet
Je betaalt haar lasten voor haar. Dat geld wil je niet in een bodemloze put gooien. Je wil haar helpen en dat is goed, maar ze moet die hulp dan wel accepteren. Ik zou tegen haar zeggen dat je je zorgen maakt en dat je haar wil helpen maar dat ze dan wel mee moet werken. Gaat ze dat niet voor datum x doen, dan stopt de financiering of wordt gekort. Heel hard, maar soms is dat nodig om mensen tot inzicht te laten komen.
Dat je je op die leeftijd los wil maken van je ouders is normaal, maar elkaar zeven weken niet zien en amper contact hebben is weer een ander uiterste, zeker in de kwetsbare situatie waarin zij zich bevindt.
Je kunt eventueel ook bij de woonbegeleiding aangeven dat je je zorgen maakt over je dochter en haar financiële situatie.
Heel erg lastige situatie. Vledder heeft helemaal gelijk. Ik was ook zo'n puber en mijn ouders waren wisselender in hun reacties en daar had ik het erg moeilijk mee. Zij waren, zeker toen de problemen op mijn veertiende begonnen, meestal boos. Later begonnen ze toch wel de onmacht te zien en hielpen ze ook en bleven ze ook oordelen, naar gelang hun eigen spanning al dan niet door het dak ging. Dat vond ik toen belachelijk. Maar nu ik zelf twee van die (ADD-)pubers heb, snap ik het heel erg goed! De problemen zijn hier niet zo ernstig als bij jullie, kinderen zijn jonger (15-18). Ik ben alleenstaand ouder, al heel lang, en vader is over het algemeen aardig en betrokken bij de kinderen maar hij laat de echte problemen aan mij over en gaat (hun) emoties uit de weg. Misschien maar beter ook want hij wordt zelf ook nogal snel boos. Maar, dat betekent dat veel op mij neerkomt. Ik heb eerder deze week nog tegen dochter gezegd, die totaal overprikkeld is, daardoor worstelt op school, om het minste of geringste een uitbarsting heeft, evengoed veel te laat naar bed gaat en overal in huis haar rotzooi achterlaat: "Een ideale moeder zou overlopen van begrip en geduld maar ik heb niet ergens een potje met een eindeloze voorraad geduld staan. Ik moet ook voor mezelf blijven zorgen." Toen zei ze: "Maar met jou gaat het niet zo slecht als met mij." Ik heb toen geantwoord: "En dat moest ook maar zo blijven want wie moet anders hier de zaak draaiende houden?"
Wat heb jij hier nou aan? Wat ik je vooral wil zeggen: probeer enerzijds toch wat los te laten en voor jezelf te zorgen. Val noch jezelf noch je dochter al te hard. Probeer je angst binnen de perken te houden. Niet alle mensen zijn of worden in staat om helemaal te functioneren zoals 'zou moeten'. Er wordt veel zelfstandigheid, analyse en zelfbeheersing verwacht. Mensen met psychische problemen staan vaak zwaar onder druk. In mijn leeftijdsgroep (50+) ken ik best veel mensen die al vanaf hun jeugd worstelen met hun mentale gezondheid. Verreweg de meeste hebben uiteindelijk linksom of rechtsom wel een modus gevonden, al dan niet met hulp en/of medicatie. Dat kost tijd en het is vaak later en verloopt meestal anders dan het leven van 'gewone' kinderen. Het is ook niet wat je voor je kinderen voor ogen hebt maar als je afstapt van het wat 'normaal' is, kun je uiteindelijk wel hoop hebben op ontwikkeling ten goede en op een leven waar echt wel waarde in zit. Ik besef dat jullie nu in een crisisperiode zitten. Dit klinkt waarschijnlijk leuk en aardig maar wat heb je eraan? Wat moet er nú?
Ik zou ook zeggen: neem contact op met de begeleiding en deel je zorgen met hen. Leg daar ook de situatie voor dat jullie financieel nog helemaal verwikkeld zijn met jullie dochter en kijk of zij daar iets in kunnen adviseren. Ik weet niet hoeveel ze kunnen. Ze zitten natuurlijk met privacy. Misschien hebben ze anders een idee waar jullie terecht zouden kunnen. Je zou ook eens contact op kunnen nemen met het Wmo-loket in je woonplaats, voor een adviesgesprek. Welke en hoeveel risico's loopt je dochter? Wanneer keert de wal het schip? Waar kijk je dán (financieel) tegenaan? Wie pakt wat op als jullie het niet doen? Wat zijn de mogelijkheden voor hulp bij de verschillende uitkomsten? Wat is de beste koers? Nu pappen en nathouden of zien waar het schip strandt? Het is in ieder geval voor jullie goed om iets van perspectief te zien, vooruit te kijken naar welke mogelijkheden er in verschillende scenario's zijn. Misschien kun je dan nu gemakkelijker een besluit nemen?
" Ik weet niet hoeveel ze kunnen. Ze zitten natuurlijk met privacy. Misschien hebben ze anders een idee waar jullie terecht zouden kunnen."
Vraag niet om advies over je dochter, of over wat er met haar aan de hand is, want inderdaad, privacy. Maar als je vraagt "als wij hulp willen voor x, waar moeten we dan heen?" of "als dochter hulp zou willen voor z, bij wie moet ze dan zijn?", dan hoeven ze geen informatie uit het actuele dossier te verstrekken en dan zijn er in principe geen privacyproblemen, zou je denken.
Maar dus duidelijk dat je niet hengelt naar een uitspraak over dochters problematiek of functioneren, in de hoop dat de hulpverlening niet meteen in de "kanniet"-stand schiet.
Groeten,
Temet
Temet schreef op 10-06-2021 om 12:53:
" Ik weet niet hoeveel ze kunnen. Ze zitten natuurlijk met privacy. Misschien hebben ze anders een idee waar jullie terecht zouden kunnen."
Vraag niet om advies over je dochter, of over wat er met haar aan de hand is, want inderdaad, privacy. Maar als je vraagt "als wij hulp willen voor x, waar moeten we dan heen?" of "als dochter hulp zou willen voor z, bij wie moet ze dan zijn?", dan hoeven ze geen informatie uit het actuele dossier te verstrekken en dan zijn er in principe geen privacyproblemen, zou je denken.
Maar dus duidelijk dat je niet hengelt naar een uitspraak over dochters problematiek of functioneren, in de hoop dat de hulpverlening niet meteen in de "kanniet"-stand schiet.
Groeten,
Temet
Mag je als ouder wel informatie geven over dochter? Of is daar ook een juridisch probleem mee?
Hier komt wel vaker de tip van Labyrint in Perspectief voorbij. Dit is een stichting voor naasten met psychische problematiek. Met onder meer lotgenotencontact, ook telefonisch:
https://labyrint-in-perspectief.nl/
Die privacyvoorschriften met alle handhaving eromheen gaat over beroepsuitoefening. Ouders en kinderen die informatie over elkaar geven, of roddelende buren, hebben van die regels niets te vrezen.
Groeten,
Temet
Bedankt voor jullie reacties, er geld idd dat de begeleiding geen zaken met mij bespreken over mijn dochter , mijn angsten is niet hun zaak , zij acteren puur op wat zij zien en of mee maken , qua financiën mogen ze zich er niet mee bemoeien.
het beste wat ik toch nu kan doen is een stapje terug doen , ik heb haar aangeboden samen naar een oplossing te kijken, gewezen op de hulp die ze kan krijgen , maar daar raakt ze alleen maar geïrriteerd van. Belangrijke kosten lopen nu via ons, en verder maar duimen dat ze niet al te gekke sprongen neemt.
mijn goed bedoelde adviezen drijven haar op dit moment alleen maar verder weg ….. hoe moeilijk ook …. Ik zal t moeten leren loslaten !