misschien spijt van vrije opvoeding

Kortom, het zijn gezonde pubers

Hier precies hetzelfde beeld hoor. Ik heb nooit het gevoel gehad dat wij de kinderen nogal 'vrij' hebben opgevoed, maar volgens mij zitten wij niet zo ver van jouw/jullie af wat opvoedvisie betreft. Er gebeurt hier zelden tot nooit iets 'uit hunzelf'. Maar als we erom vragen (en nog eens, en dan lichtelijk geïrriteerd raken en dan ontploffen) gebeurt het wel. Vaak met het nodige gezucht en gesteun ook nog. Daar hebben we het dan wel over, dat we met 4 volwassenen in 1 huis wonen en dat we samen verantwoordelijk zijn voor het reilen en zeilen. Die gedeelde verantwoordelijkheid wordt niet of nauwelijks gevoeld, helaas.
Maar als ik dat met mijn ouders bespreek schijnen ik en mijn broer en zus precies hetzelfde geweest te zijn. Terwijl zij toch echt wel streng waren vroeger. En het is met ons alle 3 best goed gekomen. Dus ik verwacht bij mijn kinderen niet anders.

Het is jammer dat het vaak zoveel moeite kost om dingen gedaan te krijgen, maar het wordt langzaamaan wel beter moet ik zeggen. Bij mij zijn ze 20 en 18, dus net iets ouder. Er is dus nog hoop .

De Coronoacrisis helpt natuurlijk niet. Ze hoeven niet meer te fietsen naar school of opleiding, sporten mag niet meer, vrienden zien ze niet meer. En van dat alleen maar thuis hangen word je ook niet fitter of actiever. Ik merk dat aan mezelf ook. Ik hoop van harte dat dat allemaal wel weer terug komt als het leven weer een beetje normaal wordt. Dat ze geen zin hebben is geen excuus natuurlijk. Ik heb ook eigenlijk nooit zin in de was, de boodschappen en het stofzuigen. Maar het moet gebeuren en dus doen we het. Met zijn allen. Ze vinden zelf, als we er op een neutraal moment over praten, ook niet dat ze heel veel hoeven doen in huis. Maar ja, als je net met je vriendinnen zit je lachen heb je geen zin om te koken. Mijn tip zou daarom zijn om afspraken te maken vooraf. Vanavond kook jij, je bedenkt zelf wat je gaat maken en je doet daarvoor de boodschappen. Zodat ze weten wat er van ze verwacht wordt. Wil je ook nog dat het eten op een bepaalde tijd op tafel staat, dan zul je dat ook van tevoren moeten aankondigen.
En met brengen en halen zou ik heel snel stoppen. Er is niks mis met fietsen, sterker nog, dat is nu alleen maar goed voor ze. Je zou daarover kunnen onderhandelen, dat je ze wel wil brengen en halen, maar dan moeten ze eerst.... Trap er niet in dat ze achteraf wat beloven te doen, want dat gebeurt dan niet.

Maar echt, dit is het resultaat van het puberbrein, niet van jouw opvoeding.

laat, maar toch niet té laat?

Ik zou toch maar eens als gezin om de tafel gaan zitten en bespreken wat je hier vertelt. Dat je ze heel vrij hebt gehouden i.v.m schoolwerk, maar dat je nu toch wel wat veranderingen wilt zien. Dat je graag ziet dat ze ook wat werk thuis oppakken 'het is hier geen hotel ' misschien zijn er wel dingen die ze zelf wel op zich zouden willen nemen en anders een lijst met taken maken en verdelen. Ze zijn bijna volwassen dus het zijn nu meer huisgenoten dan kleine kinderen die verzorgd moeten worden.
Ik zou niet meer halen en brengen, ze kunnen fietsen of de bus nemen, of desnoods niet gaan. En voor thuis zou ik zoveel mogelijk gezonde dingen halen, misschien helpt dat om de slechte eetgewoonten een beetje af te zwakken.
Ik weet dat ik als puber ook nooit iets uit mezelf deed, en dat was trouwens met mijn eigen pubers ook zo. Mijn zoon doet nu altijd de witte was op zondag maar dat is gestart uit eigenbelang, hij greep maandag altijd mis met witte t-shirts (ik startte vaak pas maandag met de was) dus nu is dat standaard zijn taak. En ik kook en hij ruimt alles af en doet het in de vaatwasser en zet die aan zodra ie vol zit.

Resultaat

Ik weet niet of dit echt het resultaat is van een vrije opvoeding. De meeste tieners doen uit zichzelf niks in het huishouden. Dat begrijp ik trouwens ook wel. Ik doe ook liever niks in het huishouden. Uit je zelf iets doen is sowieso veel moeilijker want dan moet je er aan denken en je moet het ook zien en zelf bedenken wat het handigst is om te doen & er zijn natuurlijk altijd leukere/belangrijkere dingen te doen. Dat vind ik zelf ook.

Helaas moeten bepaalde huishoudelijke taken toch gedaan worden en aangezien ik geen zin heb om alles zelf te doen wil ik ook dat de kinderen een deel doen.

Als je echt wil dat je dochters meer gaan doen dan zul je het toch moeten opleggen. Dat is inderdaad het nadeel van de vrije opvoeding want het is natuurlijk lastig om op deze leeftijd nog van alles op te gaan leggen. Aan de andere kant je dochters zijn (bijna) volwassen dus je kan ook een gesprek aangaan over dat jullie nu als volwassen huisgenoten samen gaan leven en dat daarbij ook hoort dat je dochters een meer substantieel deel van het huishouden gaan doen,

Het bewegen aspect is wat lastiger om te bespreken. Ik weet ook niet of dat echt met de opvoeding te maken heeft. Niet iedereen houdt evenveel van sporten en dagelijkse beweging is nu natuurlijk veel beperkter. Dat is nu wel vrij lastig om te sturen. Je kan ze op deze leeftijd niet meer elke dag mee naar het park nemen om te spelen

denk even terug

Stond jij vroeger als puber spontaan klaar om te stofzuigen of boodschappen te doen? Ik niet. Dat moet je toch geleerd krijgen. Als ouder moet je je ook afvragen hoeveel strijd je er over aan wilt gaan. Op enig moment gaan ze uit huis en moeten ze sowieso alles zelf doen (en heb jij minder te doen

Urgentie

Zolang de urgentie er niet is zullen (veel) pubers niet uit zichzelf dingen gaan doen. En die urgentie kun jij een beetje stimuleren: als er geen ander vervoermiddel is dan de fiets gaan ze echt wel. Als er nauwelijks iets te eten in huis is gaan ze boodschappen doen of als die spaghetti van jou niet lekker is kunnen ze zelf iets anders maken. Dat heeft niks met streng opvoeden te maken maar met jouw grenzen.
Wees duidelijk en blijf dicht bij jezelf, dan geef je ze nog meer ruimte om dingen zelf te ontdekken. Dat deel van de opvoeding is juist in de puberteit zo belangrijk. Maak niet de fout door nu ineens met scherm- of bedtijden te komen aanzetten, daar ben je te laat mee en het hoeft ook niet.
En met humor kun je ook dingen aankaarten: doe ze eens na en speel de dramaqueen als je iets moet doen of als je op de fiets ergens heen gaat.

Allemaal hetzelfde?

Ik zie hier tussen mijn pubers wel verschillen - de een haalt fluitend de schone gestreken was van de trap en bedankt mij ervoor, de andere zucht als ik een stapel om de hoek schuif "want dan ligt het hier weer". Tja.

Maar uit zichzelf de stofzuiger pakken is er niet bij (hooguit voor de eigen kamer), en ook verder is het wel eens lastig om er beweging in te krijgen. Terwijl ze alledrie op scouting zitten en daar echt wel geleerd hebben dat je je handen uit de mouwen moet steken als je wat te eten wil hebben en een droog onderdak.

Anderzijds, er wordt ook wel eens spontaan aangeboden om de hond uit te laten, er wordt soms spontaan een kamer opgeruimd en het weekrooster (dat alleen tafel dekken, afruimen en vaatwasser uitruimen behelst...) wordt na enig aandringen wel zonder mopperen uitgevoerd.
Wegbrengen doe ik niet heel vaak, want dan kan ik wel bezig blijven - ze moeten immers ook weer terug. Dus of de bus, of de fiets, of je regelt het zelf (er heeft er eentje een brommer inmiddels, ook wel makkelijk voor haar werk).

Toen ik jong was, lang geleden, vertelde een vriendin (die echt veel deed thuis, zelfs het geld van haar bijbaantje gaf ze aan haar moeder) dat ze evengoed wel mopperde als ze thuis iets moest doen. Als haar moeder er iets van zei dan zei ze "ik doe het toch, ik hoef het toch niet leuk te vinden". En dat is ook wel zo.
Ik ben me wel gaan realiseren dat ik ook lang niet alles doe zonder te mopperen en dat het dus onredelijk is om dat wel van de kinderen te verwachten...

Als je echt iets wil aanpassen, dan samen om tafel, en samen oplossingen verzinnen. En elkaar eraan houden. En het ook leuk maken. Doe ook eens wat spelletjes samen, of ga naar een pretpark of museum als dat weer mag. Als je niet oppast loop je alleen nog maar te zeuren en te mopperen, is mijn ervaring. Geen wonder dat ze dan uit de buurt blijven.

Wat gezond eten betreft, als ik me daar weer eens druk om maak dan zorg ik voor soep. Heel veel soep (je kunt al soep maken van drie kilo broccoli en wat bouillonblokjes, dus supergezond en heel makkelijk). En daarnaast bv. pastasalade of andere bulkmaaltijden waar ze makkelijk tussendoor een bord vol van uit de koelkast kunnen pakken. Uiteindelijk vinden ze dat lekkerder dan snoep en ik hoef me minder schuldig te voelen als het avondeten patat bevat.
Snoep gaat er hier ook best vlot door, maar dat kopen ze zelf (geeft gelijk wat beweging ) dus daar kan ik weinig over zeggen. Te dik worden gaan ze zelf merken, als de van het kleedgeld gekochte kleding niet goed meer past... dan kun je altijd wat tips geven.

Die overwegingen heb ik ook weleens gehad.
Maar geen enkele opvoedinsstijl is ideaal en aan deze, 'vrije', zitten veel voordelen maar natuurlijk ook nadelen. Ik vind mijn pubers ook verwend en de meeste andere pubers die ik ken ook.

Voordeel van deze stijl is wel ook dat je op een bepaald moment weer in gesprek kunt gaan, al moet je de timing bij pubers wel in acht nemen. Het gaat soms maanden echt bar en boos met mijn puber en opeens staat ze weer open. Hoe meer ik zeg hoe minder het aankomt. Maar op momenten dat ze zelf erg openstaat kan een hint genoeg zijn om bij haar weer vanalles in gang te zetten. En dan wil ze weer vanalles en vraagt daar soms ook nog steun in. (gezonder eten bijv)
Verder geeft dochter bijv heel duidelijk aan dat hoe meer ik zeur over het huishouden hoe minder zin zij heeft het op te pakken. En dat snap ik ook wel weer. Dat gaat ook echt wel beter als ik minder achter haar aan ga.

Uit jezelf, LOL

Ik herken wel wat Wendelmoed zegt; de kinderen hier in huis zijn er allemaal ook anders in. De een doet misschien wat uit zichzelf in het huishouden (heel sporadisch LOL), een ander toont wat meer waardering voor wat je doet etc.

Het enige dat wij wel gedaan hebben, sinds kort, is de oudste "opdracht" gegeven eens in de week voor het hele gezin te koken. En dat komt met name ook uit het idee dat hij nog niet op kamers gaat en ik het wel onderdeel van de opvoeding vind dat je een normale maaltijd kunt bereiden.
Dat had ook eerder gekund , en dat was ook de bedoeling, maar dat was door verschillende oorzaken mislukt.
NB hij heeft wel ontdekt dat dit als voordeel heeft dat hij die dag dan kan bepalen wat we eten

wat fijn!

Wat een hoop reacties al, wat fijn. En ook fijn dat jullie het herkennen.

@Pluis, de coronacrisis helpt inderdaad niet. En omdat we allemaal meer thuis zijn, valt nog meer op wie er altijd kookt en zo . We gaan inderdaad het automatisme van brengen en halen maar wat afbouwen. Mijn man is erg beschermend en wil graag dat ze veilig aankomen. Ik ook natuurlijk, maar als je met 19 nog niet zelf naar een vriendin kunt, wanneer dan?!?!

@Merel, we voelen ons inderdaad wel eens een hotel. De meiden komen nog net hun kamer af voor het avondeten (lunchen doen ze achter hun pc), maar na het eten verdwijnen ze het liefst meteen weer naar hun kamer. Ze hebben wel eens taakjes gehad, maar dat verslofte snel en dan deed ik het maar weer.
Inderdaad, meer gezonde dingen halen. Dan pakken ze maar fruit of maken een boterham. Is voor ons ook beter.

@Mark, dat gaat me toch net te ver. Maar ik kan wel iets lakser worden met het van de grond rapen van hun was en zo.

@Jaina en Alkes, ik deed zelf wel meer in het huishouden vroeger (mijn man niet). Maar dat was natuurlijk niet spontaan, omdat ik het zelf nou zo leuk vond. Dat was omdat het gewoon verwacht werd. Dat ga ik nu niet meer inhalen, dan had ik daar eerder mee moeten beginnen.

@Emma, ik denk dat je gelijk hebt met die grenzen. Het is niet alleen dat zij het niet doen, maar ook dat ik het dan wél moet doen. Zoals dat brengen en halen. Brengen vind ik niet eens erg (meestal), maar halen betekent dat in ieder geval één van ons tot laat op moet blijven. Dat is niet altijd fijn.

@Wendelmoed, we mopperen en zeuren niet tegen de meiden hoor. Dat zou ook geen zin hebben, ze horen ons toch niet
De oudste is een lastige eter. Soep blieft ze niet, en er zijn nog veel meer dingen die ze niet lust. Eigenlijk heeft ze een voorkeur voor vet en zoet. Pasta met veel kaas, veel vlees, dat soort dingen. Ze is hoogsensitief en krijgt veel soorten groenten niet weg. Alles met een schilletje (bonen, erwtjes), alle soorten kool, heel veel valt af.

@Jesse_1, dat van dat koken hebben we hier ook een tijdje geprobeerd. Dat versloft heel snel, waarschijnlijk toch omdat wij er niet streng genoeg mee zijn. Als ze geen zin hebben, doen we wat anders. En voor we het weten is dat hele koken op zaterdag vergeten.

Ik heb in ieder geval flink wat goede ideeën om uit te proberen. Bedankt.

Terugvallen in oud gedrag

ja, dat herken ik! Je schiet toch snel weer in de vertrouwde verzorgende rol. Ik zeg dat ook vaak tegen de kinderen hoor, hun volwassen worden is óók een groeiproces voor ons. We moeten er eigenlijk wat vaker bij stil staan en kritisch naar kijken, naar hoe de zaken geregeld zijn.
Wat was betreft: ik was wat in de wasmand ligt. Ik wil nog wel een keer roeptoeteren dat het weer tijd is om de was in te leveren, maar daar blijft het bij. Ik was alleen in het weekend vanwege dubbel stroomtarief (of 's nachts, maar dan is het 's ochtends stressen om het aan de lijn te krijgen voor we aan het werk gaan). Dat helpt wel hoor, niks meer om aan te trekken is niet fijn, dan leren ze het heel snel .

Ik heb ook een lastige eter. Soms hou ik er rekening mee, maar soms ook niet. Gisteren had ik enorme zin in zoetzure kip. Met champignons. Dat is heel erg bah, volgens jongste, dus die heeft zelf maar een boterham gemaakt en een soepje uit een pakje. Nee, niet gezond nee, maar dat is dan voor die ene keer jammer.

Nou, succes met je ideeën, hopelijk levert het wat op. En het effect is altijd maar tijdelijk, als je daar nu al van uitgaat is de frustratie straks hopelijk wat minder .

Doorzetten

Als je nu niet iets anders gaat doen dan blijft het dus gewoon op dezelfde manier doorgaan. Daar is niks mis mee maar enige verandering zal niet spontaan optreden dus als je nu je aan bepaalde zaken ergert zal dat door blijven gaan.

Met 17 en 19 kan je ze best verantwoordelijk maken voor bepaalde zaken zoals bijvoorbeeld hun eigen was, zelf kamer opruimen/schoonmaken, zelf vervoer regelen, eigen lunch maken en weer opruimen... dan nemen ze in elk geval verantwoordelijkheid voor hun eigen dagelijkse gang van zaken.

Alleen het is wel zaak om dan ook echt door te zetten en het niet alsnog voor ze te gaan doen, anders zal er niks veranderen.

Bring out your...

We zijn hier allemaal Monty Python fans, dus als ik roep "bring out your dead" dan weten ze dat ik de was wil hebben en dat ze de vaat naar beneden moeten nemen.

Was die niet bij de wasmachine klaar ligt, wordt niet gewassen. Verzoeknummers alleen na goed gedrag. Ze hebben elk een wasmand in hun kamer, de een gebruikt die, de ander heeft hem als bijzettafeltje en gooit alles op de vloer.
Maar als het niet bij mij gebracht wordt, jammer. Alleen bij de jongste haal ik de wasmand wel eens weg, want die is vaak weg en zijn kamer is vlakbij mijn washok.

Af en toe bleren we om vuile vaat (ik stuur ook vaak gewoon een signalberichtje) en dan kan de vaatwasser afgevuld en aan.
Bij slecht gedrag, een week geen eten of drinken naar je kamer mee.

Voordeel hier is dat het er meer zijn, dus ze helpen mij er wel aan herinneren dat ik de regels moet handhaven "he, ik moest dat ook!".

Het corveerooster hebben we al heel lang, daar zou best wat meer en zwaarder werk op mogen maar het is al lekker als iemand dekt, iemand de vaatwasser uitruimt en iemand af- en inruimt, dus vooruit.

Wij gaan trouwens ook wel eens een weekendje weg, mijn man en ik, en dan regelen ze het hier thuis wel prima. Als we dan terug komen is het goed te doen (nee, niet schoner dan voor we weg gingen...).

Iemand laten koken lukt maar zelden, twee zijn best druk met school en nummer drie (de oudste) is geen geweldige kok dus die loopt het dun door de broek bij het idee dat hij voor ons de maaltijd moet verzorgen.
Eten koken voor vijf man voor twee dagen is ook best veel werk, ik denk dat ze het zelf wel gaan leren als ze op kamers gaan of als wij een keertje weg zijn. Ik kon zelf niet goed koken toen ik uit huis ging, maar dat leer je vanzelf, het is geen rocket science tenslotte.

Wij pureren voor lastige eters. Mensen die bepaalde dingen niet lustten, bleken dat wel te lusten als het gepureerd was (chili con carne, spaghetti saus of soep) omdat het hem vooral in de structuur zat. En voor zoetekauwen is pompoensoep of rode linzensoep met zoete aardappel misschien een idee?

Onze kinderen zijn ook enorm verwend. Maar dat vinden ze zelf ook, dus dat scheelt. En ze zien wel dat het bij andere gezinnen van vrienden soms een stuk minder gezellig is (tot fors dysfunctioneel) en ze zijn dus dik tevreden. Dat maakt ook dat ze best wel eens wat willen doen. Maar ik moet het wel vragen, uit zichzelf gebeurt het niet.

Of een vrije opvoeding uitmaakt, weet ik niet zo. Ik heb wel de indruk dat je oogst wat je zaait. Als je respectvol bent (en dat is niet hetzelfde als over je laten lopen) dan worden je kinderen dat ook. Ze kijken toch naar hoe jij het voorleeft, en naar wat zij prettig vinden en jij dus ook.
Mopperen helpt zeker niet, gewoon om hulp vragen "jongens, ik trek dit zo niet alleen, help alsjeblieft eens met het huishoudelijk werk" kan wel mooie kanten naar boven halen.
Waarbij ze natuurlijk wel altijd allemaal bang zijn dat ze meer moeten doen dan die anderen...

Ik denk net, misschien is zo'n pokerspel net als bij Scrum wel iets, dat je met klussen pokert wie dat komende week moet doen?

Nog dit

Moet er wel even bijvertellen dat wij vroeger behoorlijk strikt waren, dat scheelt misschien ook. Toen waren ze trots op hun strenge ouders, nu vinden ze ons erg makkelijk.

We maken niet zo vaak meer ergens een punt van maar ze weten wel dat als er een grens ligt, ze die ook niet moeten overschrijden op straffe van heel vervelende dingen. Bv. een vader die je in pyjama op zijn sloffen van een feest komt halen als je niet op tijd thuis bent, dreigen is altijd genoeg, of dat je na twaalf uur in een pompoen verandert net als Assepoester).
En als iemand iets doms doet, zoals niet op tijd leren voor school; of te laat gaan slapen en dan niet fit zijn, dan vertellen we dat luid en duidelijk.

Straffen doen we vrijwel nooit, onze kinderen zijn daar niet geschikt voor.
Als ik iets zeg moet het gewoon gebeuren, niet dat ze gaan denken "och, die straf neem ik wel voor lief". Want dan heb ik er dubbel werk aan.

De sfeer hier in huis is toch meer ¨we doen het met elkaar". Ze mogen gerust kind zijn, maar hun ouders zijn ook maar gewoon mensen, die wel eens moe zijn of bang of gestressed of chagreinig en daar houden ze rekening mee.

Meestal loopt het best wel, soms heb ik er even de balen van maar dan doet er eentje aardig en dan fleur ik weer op.

Hahaha

Heerlijk om julie voorbeelden te lezen.

Jaina, het gaat inderdaad om de dagelijkse dingetjes, niet om de grote voorjaarsschoonmaak of zo. Gewoon een handje helpen zodat je voelt dat je er samen voor staat. Borden na het avondeten even naar de keuken brengen en zo.

Wendelmoed, jouw idee geef ik maar niet door aan mijn man. Hij is er gek genoeg voor om met konijnensloffen bij vrienden voor de deur te gaan staan, dat wil ik onze dochters niet aan doen.

Pureren van groente is een goed idee, zeker bij pasta kan dat prima.

Dit verhaal komt me bekend voor

Ik vat dat samen met " ik zou het nu wel anders doen". Maar dat is achteraf geklets. Met de kennis van nu had ik "taakjes" en "helpen" al vanaf het begin tot een normale gewoonte moeten invoeren. De praktijk was "wij doen het sneller dus...".

De stand van zaken nu, dochter 2 over anderhalve maand 28 en dochter 1 is voorlopig nog 29. Dochter 2 is manager van een filiaal, werkt 40 uur per week, dochter 1 heeft op medisch gebied wat pech, maar is als ze werkt een harde werker. Thuis was zij een enorme rommelkont. Haar kamer was een varkensstal. Nu is het appartementje van haar en schoonzoon keurig. Toen mijn man 60 was geworden stonden de dochters en een vriendin die mij gekscherend soms ook mamma noemt, het hele keukenwerk te regelen. Zo kan ik nog wat voorbeelden noemen.

Je bent nu te laat om nog te gaan opvoeden. Maar ongemerkt heb je wel het goede voorbeeld gegeven. En je kinderen worden op den duur hopelijk minder egocentrisch. Een eigenschap die niet raar is voor hun levensfase. Nog even doorbijten dus.

Meevallen

In een ander draadje over huishouden in Coronatijd had ik het idee dat het bij mij thuis wel heel erg was, maar nu ik hier lees valt het eigenlijk best mee.
Hier 2 kinderen van 16 en 19. Zoon van 16 is vaak wel te porren voor klusjes zoals tafel dekken, vuilniszak wegbrengen naar container en tafel dekken. De ene keer makkelijker dan de andere.
Dochter werkt veel maar ruimt nu redelijk haar spullen achter zich op, brengt haar vaat naar beneden (of zet het op de trap, wat ik minder waardeer).
Beide leggen hun was op de trap naar zolder, zodat ik het mee kan nemen naar de wasmachine.
Dochter is aardig door de puberteit heen en maakt soms spontaan de lunch klaar als we samen thuis zijn of kookt een keer 's avonds.
En ik hoef haar niet meer op te halen of weg te brengen want ze heeft gelukkig nu een rijbewijs en kan meestal wel een auto pakken of haar eigen scooter.
Vaders op sloffen zijn hier overigens geen dreigement. Een paar weken terug heeft man haar nog een keer ergens naar toe gebracht (naar station volgens mij) in zijn badjas. Ze vond het geen probleem, hij zelf eerder toen hij bij het terugkomen uit de auto stapte en een verbaasde buurman trof

Normaal

We waren niet streng, maar ook zeker geen hotelpersoneel. Er zijn soms harde woorden gevallen als het mij of hun vader te veel werd.

Vooral dochter (nu 23) was een giga rommelkont. Overal waar ze was geweest in huis, liet ze een spoor van kleren en spullen achter. Zoon (nu 20) verzamelde op zijn kamer bijna het gehele bestek- en serviesbestand.

Als ik er helemaal genoeg van had, vooral in de pubertijd, had ik een paar rigoreuze maatregelen. Zoals rondslingerende kleren in de tuin leggen, kocht levensmiddelen die alleen ik lustte, of legde alle vuile vaat en lege verpakkingen op hun bed. Vooral bij dat laatste was het een kwestie van wie de langste adem had.

Dochter woont sinds 2 jaar samen met haar vriend en nu begint het haar te dagen dat huishouden niet vanzelf gaat. We waren laatst uit eten en haar vriend vertelde dat hij graag een koe in de tuin wilde hebben. Dochters reactie :" Een koe!!?! Zorg eerst maar dat je je eigen rommel achter je opruimt!"
Wat hebben vader en ik gelachen. Elk commentaar van ons was overbodig

Zoon heeft een vriendin die erg netjes is en een eigen woning heeft. Zijn kamer is sindsdien zeer opgeruimd.

nu niet maar later

zullen ze waarschijnlijk wel veranderen. Onze zoon pakt nu zelf vaak dingen op, diverse klusjes, draait er zijn hand niet voor om iets te koken (ruimt dan ook weer netjes alles op). Als hij hier een aantal dagen geweest is (is de deur uit vanwege studie) dan ziet zijn kamer er weer netjes uit, dat was een aantal jaar geleden toch anders. Dus ik denk dat het ook grotendeels aan de leeftijd ligt hoor en uiteraard kan karakter ook een rol spelen.

eens met Kaaskopje

Als ik opnieuw aan het begin van ons gezin zou staan, zijn er ook verscheidene zaken die ik anders zou aanpakken. Denk dat alle ouders dat hebben! En weet je: heel veel komt op gegeven moment op z'n pootjes terecht. Gelukkig...

Alsnog gaan 'opvoeden' is te laat, het is nu meer een zaak om het huishouden van een viertal (bijna) volwassenen naar tevredenheid te runnen. Om de tafel, vragen wat ieders inbreng kan zijn. Pubers die 'vanzelf' allerlei huishoudelijks gaan doen zijn er niet zoveel.

Volhouden

Onze jongens hoefden nooit veel in het huishouden te doen maar altijd wel iets. Het lukte mij wel om dat ook vol te houden. De vaatwasser werd dus wel echt leeggeruimd en allebei de jongens kunnen koken. Eerst samen met ons geoefend op de zaterdag en daarna zelf een maaltijd verzorgen om de week. De boodschappen nam ik voor ze mee. Verder hadden wij als regel dat er geen eten mee naar boven ging. Ook dat is dus niet gebeurd eigenlijk. Het gaat er maar om hoe serieus je je eigen opvoedingsregels neemt. Mijn jongste zei ooit: " met mijn moeder valt gewoon niet te sollen." Dat klopt. Desondanks is het contact tussen ons en de kinderen zeer goed hoor. Het was meestal ook gewoon gezellig met de pubers en we voerden vaak hele discusdies aan tafel. Ik mis het nog wel eens.
Wat ik topicstarter aanraad is om het echt los te gaan laten als de meiden op zichzelf gaan wonen. Blijf dan niet steeds helpen. Er zijn ouders die de zorg gewoon voortzetten als hun kind uit huis gaat: blijven poetsen, auto uitlenen, constant beschikbaar zijn voor allerhande dingen ect. Doe je dat niet dan komt het met de dames vast helemaal goed.

Doel

Het hangt natuurlijk ook van de reden waarom de kinderen huishoudelijke taken moeten doen. Wat is je doel? Is dat zodat als ze volwassen zijn ze dat zelf kunnen? In dat geval hoef je er inderdaad niet veel aandacht aan te besteden. Huishoudelijke taken zijn niet heel moeilijk en leer je in de praktijk wel. De meeste volwassenen willen toch een redelijke nette leefomgeving en de echte sloddervossen zal je het nooit leren.
Of is het doel dat jij zelf nu minder in het huishouden hoeft te doen. Dat laatste was voor mij de reden. Ik had gewoon geen zin om de hele tijd achter iedereen aan te lopen. Ik hou ook niet zo van huishoudelijke taken. Vandaar dat ik de kinderen altijd mee heb laten helpen. Dat had geen principiële reden en ook niet eens vanwege opvoedkundige redenen maar gewoon omdat we hier met elkaar samen wonen en dus iedereen een deel mag bijdragen.
Als volwassene kunnen ze hun eigen huishouden regelen zoals ze willen maar zolang ze thuis wonen wil ik dat ze mee helpen.

Wat dat betreft kan je ook nu nog best om de tafel gaan zitten en uitleggen dat je niet alles meer zelf wil doen en kijken of je er met elkaar uitkomt hoe iedereen kan bijdragen.

Jutta en Jaina

'Wat ik topicstarter aanraad is om het echt los te gaan laten als de meiden op zichzelf gaan wonen. Blijf dan niet steeds helpen. Er zijn ouders die de zorg gewoon voortzetten als hun kind uit huis gaat: blijven poetsen, auto uitlenen, constant beschikbaar zijn voor allerhande dingen ect.'

Dat is een goed voornemen. Ik denk dat ik mijn dochters daar al voorzichtig op ga voorbereiden. Af en toe roepen dat ze het 'straks' ook zelf moeten doen. Al denk ik dat mijn man dat anders ziet. Die hoopt juist dat hij later gewoon wordt gevraagd om lampen op te hangen en meubels te verhuizen. Maar dat wil niet zeggen dat ik ondertussen hun wc ga schoonmaken

'dat zodat als ze volwassen zijn ze dat zelf kunnen? Of is het doel dat jij zelf nu minder in het huishouden hoeft te doen'

Alletwee wel. Het gaat deels om het gemak waarmee de dames ons inzetten voor hun afspraken en wensen (brengen en halen bijvoorbeeld, of dat pap wel even uitzoekt waar je computeronderdeel huppeldepup kunt kopen). En deels om de verwachting dat er altijd een gevulde koelkast, gewassen kleding, schone vaat en een schone wc is. Als bij toverslag.

Als ze nu al zo weinig bewegen en zo laat naar bed gaan, hoe moet dat dan als ze op zichzelf wonen?

Menorquina

"Als ze nu al zo weinig bewegen en zo laat naar bed gaan, hoe moet dat dan als ze op zichzelf wonen?"

Dan kan dat zo maar ineens héél snel de goede kant op gaan

Op kamers

Wij wonen vrij ver van de studiestad van de kinderen en ze gingen daarom op kamers op hun 18e. Wat ze thuis allemaal niet deden deden ze in hun eigen paleisje van 20m2 ineens wel! Ze konden het prima en ontpopten zich in de weekenden thuis tot de meest behulpzame jonge mensen die je je voor kon stellen. En hielden zich aan onze regels, omdat ze door de week hun eigen regels hadden

Toekomst

Kans is groot dat als ze op zichzelf wonen en de kleding niet meer vanzelf schoon wordt en de koelkast gevuld wordt dat ze dat echt wel gaan doen. Je hebt natuurlijk altijd mensen die het nooit zullen leren maar ik vermoed dat dit eigenlijk heel weinig met opvoeding te maken heeft en meer met karakter.

Daarentegen kan je nu natuurlijk gewoon best stoppen met allerlei extra dingen voor ze te doen. Als het minder vanzelfsprekend is kan het ook goed zijn dat ze het extra waarderen als jullie een keer wat extra's doen. Bijvoorbeeld ik verwacht dat mijn kinderen zelf hun vervoer regelen (bus, trein, fiets, scooter, lopen...) en in principe haal en breng ik niet. Echter natuurlijk komt het heus wel eens voor dat ik wel haal/breng. Als ze er echt zelf niet uitkomen dan vragen ze het en juist omdat het niet vanzelfsprekend is waarderen ze het ook meer. Ik zeg dan ook gerust wel eens nee omdat het mij echt niet uitkomt. Daar doen ze over het algemeen ook niet heel moeilijk over juist omdat het geen vanzelfsprekendheid is dat ik het wel doe.

Afspraken maken

Ik sluit me bij de meeste aan, ga inderdaad samen om te tafel en maak afspraken. Begrijp ik uit je verhaal dat ze nooit iets hoeven te doen, ook hun eigen kamer niet of een keer koken ? Werken ze ook of sporten ze ?

Hier hoeven ze ( 16 en 18 jaar ) ook niet veel te doen in huis. We hebben wel de verantwoordelijkheden langzaam opgevoerd. Vanaf de brugklas moesten ze om het weekend koken, eerst met onze hulp en later zelfstandig. Natuurlijk moeten we ze er wel even aan herinneren en lukt het niet altijd vanwege sport, werk of andere afspraken. Maar nu zitten ze zelfs vaak op internet te zoeken naar lekkere recepten en koken ze soms ook door de week . Hun kamer is hun verantwoordelijkheid, in het begin moest ik mijn zoon wel eens een tip geven dat hij zijn bed moest verschonen als het in zijn kamer erg stonk ! Maar dat gaan nu prima ! Verder kleine klusjes als tafel dekken , afruimen , eigen schone kleding opvouwen en in de kast leggen. Wij doen het niet meer.

Wat we nog aan moeten werken is ze te leren klussen. Dat kunnen ze niet. Als er iets in elkaar gezet moet worden ( bv een bed ) moeten ze wel helpen. Dochter wilde haar kamer opnieuw geverfd, prima maar dan help je ook met schuren en verven.
Ik roep altijd dat als ze op kamers gaan ze van ons een stofzuiger en een gereedschapskist krijgen
En ach , toen ik zelfstandig ging wonen moest ik ook nog heel veel leren dat is ook goed gekomen.

Als...

Als ze nu al zo weinig bewegen en zo laat naar bed gaan, hoe moet dat dan als ze op zichzelf wonen?===

Toen ik op kamers ging wonen maakte ik het nog bonter dan "thuis". En weet je? Dat is jouw pakkkie an als ouder dan gewoon niet meer😊. Jammer dan als het daardoor een keer fout gaat. Zolang het maar niet totaal ontspoort.

Mijn ervaring is dat kinderen nog weleens juist het tegenovergestelde van de opvattingen van hun ouders gaan uitproberen. Eindelijk eigen baas! Niemand die "doe doet, je moet dat" meer zegt! Tot ze merken dat hun opvoeding toch dieper in hun haarvaten is genesteld dan ze dachten en dat niet altijd erg is.

Kaaskopje

'Mijn ervaring is dat kinderen nog weleens juist het tegenovergestelde van de opvattingen van hun ouders gaan uitproberen. Eindelijk eigen baas! Niemand die "doe doet, je moet dat" meer zegt! Tot ze merken dat hun opvoeding toch dieper in hun haarvaten is genesteld dan ze dachten en dat niet altijd erg is.'

Zoals je kunt lezen, zijn wij juist níet van het 'doe dit, je moet dat'. Daar ging het juist om.

Menorquina

Mijn nogal slordige dochter (vaak lag ál haar kleding op haar slaapkamer vloer) en zelfstandig iets opruimen of koken was er niet bij. Tot ze op kamers ging met een zeer slordig meisje (die woonde daar al en had voor de kijk-dag alles opgeruimd, maar dat bleek dus eenmalig) en zich ontpopte tot een schoonmaak freak. Alles was spic en span. Ze was haar hele vrije tijd bezig met het netjes en gezellig maken van het huisje. Dat was ze dus na een half jaar zat en is vervolgens ingetrokken bij haar vriend. En het is leuk om te zien dat ze uiteindelijk bijna alles zo aanpakt als ze bij ons thuis had gezien door mij. Ze zegt nu wel eens lachend 'ja, als je thuis woont ga je toch niet van alles doen uit jezelf? Dat deed jij (mama) wel"
Dus ach, het komt gewoon goed, doe voor je meiden waar je je goed bij voelt en de rest doe je niet. Ze komen pas in beweging als ze ergens last van hebben.

Hier net de vuilnisbak geleegd, ik deed een poging om te wachten tot zoon het uit zichzelf deed, maar hij heeft een nóg langere adem dan ik heb, en bleef maar proppen, het paste nog steeds nét. Maar ik ben regelmatig een weekend weg, en dan gebeuren er toch wel dingen, omdat hij weet dat ik er niet ben om het te fixen. (en ik had zoon natuurlijk naar beneden kunnen halen om de vuilnisbak te legen, maar ja, ik sta bij die bak, zou dat andersom ook stom vinden ;-0)