Na jaren van problemen heeft onze zoon ieder contact met ons verbroken.

ach...

wat akelig! Woonde je zoon nog thuis en is hij vandaaruit ineens vertrokken? Het kan nodig zijn dat er een periode van rust en bezinning komt. Het wil natuurlijk niet direct zeggen dat hij nooit meer contact wil. Waarmee ik niet bedoel dat het niet zo erg is voor dit momnt.
Hoe oud zijn je kinderen?
Maar wat vindt je dochter ervan, begrijpt zij haar broer wel?

Oef!

Lijkt me afschuwelijk. Een kind moeten missen, ook al leeft hij nog. Ja natuurlijk, er is de praktijk dat je nu de rust hebt die je miste toen hij er nog gewoon was. En die rust kun je maar al te hard nodig hebben. Maar dat die rust er nu is doordat hij zich uit je leven verwijderd heeft lijkt me erg akelig. Ik hoop dat de afstand van nu jullie uiteindelijk weer nader tot elkaar brengt.

Sterkte!

Aagje

soof

Misschien moet je een link geven naar je eerdere draad zodat ons geheugen opgefrist wordt?

Soof

Ik weet op dit moment niet wat de achterliggende oorzaak van zijn vertrek is, maar ook zonder die kennis, raad ik je aan om áltijd aan je zoon te laten weten dat het niet júllie keus was om het contact te verbreken en dat hij áltijd welkom zal blijven. Ik weet ook niet hoe het zit met verwijten over en weer, maar als jullie ook verwijten hebben gemaakt, hoop ik dat je de ruimte vindt om die ondergeschikt te maken aan een eventueel herstel van jullie contact. Hou vroeger bij vroeger. Iedereen verdient een tweede, derde, vierde en zoveelste kans. Ik hoop dat je zoon dat inzicht ook krijgt. Hij zal nu moeten kalmeren. Hopelijk kan hij over een bepaalde tijd de situatie wat objectiever beoordelen en wat milder doen denken.

Ik zit in dezelfde situatie, alleen aan de andere kant. Ik ben een kind wat geen contact meer met haar ouders heeft. Ook voor mij gold dat er een enorme rust was nadat de knoop doorgehakt was. De knoop werd overigens door mijn vader gelegd en we hebben hem met 'wederzijds goedvinden' doorgehakt. Het was beter zo. Maar het blijven mijn ouders, net zoals je zoon jouw kind blijft. Een ouder-kind-relatie verbreek je niet, die zet je hooguit op non-actief.

Draadje

Goedemorgen allemaal, hierbij een draadje (op aanraden van Barvaux) met de voorgeschiedenis.

http://www.ouders.nl/forum/7-jongvolwassenen/onze-zoon-van-20-is-helemaal-de-weg-kwijt

Kaaskopje

Dank je wel voor je heerlijke reactie. En om eerlijk te zijn... Ik weet eigenlijk niet zeker of hij nog welkom is. Althans, wel welkom in de zin van gezellig mee eten of koffie drinken of iets anders. Maar niet meer om hier daadwerkelijk te wonen. Want weet je, ons gezin bestaat wel uit vier personen en niet uit 1. De laatste jaren is de meeste aandacht naar onze zoon gegaan waardoor de andere drie er bijna letterlijk aan onderdoor zijn gegaan. Mijn man heeft een ernstige vorm van tinnitus (mijn man heeft een zware baan waarbij hij veel moet nadenken), ik ben er maanden van overspannen geweest (heb ook een drukke baan) en onze dochter heeft zich lange tijd niet veilig gevoeld.

Wat je ook zegt over het objectiever bekijken door onze zoon, dat gaat niet gebeuren. Hij heeft een (door hem niet erkende) beperking en is er heilig van overtuigd dat al het nare wat hem overkomt onze schuld is. We hebben al zo vaak en zoveel hulp geboden, ook door inschakeling van derden maar niets, niets heeft geholpen. Dus als hij terug in huis komt weet ik dat het 1 of 2 weken goed gaat en dat het dan weer helemaal misgaat.

Aagje

Dat is het dus. Dat dubbele. Als het nu 'normaal' was gegaan dat miste ik hem nog maar dit gevoel is niet onder woorden te brengen.

niet duidelijk

Uit je vorige draadje wordt me absoluut niet duidelijk wat de problemen zijn, ik vind het erg vaag.
Het enige beeld dat ik ervan krijg is dat jullie heel erg naar elkaar wijzen allemaal, jullie leggen schuld bij hem en hij bij jullie.

en nog...

Eerlijk gezegd doet je tekst me wel wat. Het doet me wat denken aan de tijd dat ik rond die leeftijd, iets jonger, ook problemen had met mijn ouders. Mijn ouders hebben het nooit zo uitgesproken, toch voelde ik ook heel erg het verwijt dat zíj het zo lastig hadden door mij. Dat is heel akelig, en heeft me vele lastige jaren opgeleverd.

Soof

Ik kan me heel goed voorstellen dat je nu met een knoop in je maag zit. Ik zou een enorme knoop in mijn maag hebben. Ik ben bang dat je de keus van je zoon moet respecteren. Dat is heel verdrietig. Hopelijk komt hij tot bedaren en kan er over een poosje wel een kort bezoek vanaf.

Ik vermoed dat mijn vader ook een aandoening heeft, waar hij nooit van zal vinden dat hij die heeft. Het is lastig als mensen door hun afwijkende gedrag anderen van zich afstoten en dat altijd bij die ander leggen. Het weinige wat jij kunt doen is zijn moeder blijven en er voor hem zijn als hij toch weer langs wil komen. Als mijn vader nu zou bellen of ze op de koffie mogen komen, zou ik eerst naar zuurstof happen en dan uiteraard zeggen dat ze welkom zijn. Het blijven mijn ouders.

afwijkend

Zo grappig altijd. Wat maakt de afwijkende een afwijkende? Als het minder lijkt op gemiddeld? Maakt daarom dat *dus* de afwijkende schuldig is. Mooier nog; afwijkende moet erkennen dat hij afwijkend is en proberen de gemiddelde tegemoet te komen. Het ligt immers aan het afwijkende gedrag.
Dit is toch geen houdbare insteek? Daar schiet je toch niets mee op? (Behalve dan dat de gemiddelde zich beter voelt)

Peertje

En wat ik dan weer grappig vind, maar dat kan aan een ochtendhumeur liggen), is dat jij dus blijkbaar vindt dat je afwijkend gedrag niet mag benoemen. Soms is afwijkend gedrag gewoon echt afwijkend gedrag. En met dat afwijkende gedrag mag je je net zo volwaardig voelen als iemand met minder afwijkend gedrag en normaal gedrag (wat is normaal?). Maar het kan soms wel handig zijn als iemand onderkent dat hij of zij afwijkend kan denken of doen en kunnen de mensen die dit weten er misschien net even beter mee omgaan als het benoemd mag worden.

Mijn man heeft bijvoorbeeld een herseninfarct gehad en er kómen gesprekken tussen ons voor waarin ik vraag waar bepaald gedrag volgens hem vandaan komt. Heeft dat met het infarct te maken of dacht je vroeger ook al zo, of deed je dat voorheen ook zo?

Het begint erop te lijken dat driekwart van ons gezin add heeft. Mijn dochter bijvoorbeeld heeft bepaald gedrag wat mij best kan irriteren. Ik weet dat het met de add te maken kan hebben, dus ik heb meer geduld met dat gedrag (teveel vrees ik).

Ik denk dat als mijn moeder tegen mijn vader gezegd zou hebben 'Hé man, misschien is het een goed idee als je jezelf eens laat testen.', dat mijn vader woest was geworden. Wij waren de mensen die zich niet normaal gedroegen. Wij, de dochters, hebben lang aan onszelf getwijfeld, tot we van de familie hoorden wat er nog meer loos was behalve wat wij vertelden. Mijn vader was van jongsafaan al 'apart', wij verbeelden ons dat dus niet. Het had gescheeld als wij dat al jong hadden geweten. Dan hadden ik minder getwijfeld over mijn rol als 'goede dochter' en hadden we in het licht van zijn 'afwijking' wat eerder gedacht 'oh het ligt daaraan, hij kan daar niet zoveel aan doen'.

Afwijkend gedrag

Ik ben het in deze helemaal met kaaskopje eens. Afwijkend gedrag betekent geen waardeoordeel, maar een beschrijving. Het lijkt erop, peertje, dat jij het wel impliciet als een veroordeling beschouwt, als iets wat minder is. Dat is niet zo, ik denk dat de meesten die met 'afwijkend gedrag' te maken hebben dat net zo zien als ik. Het is geen waardeoordeel, wel een beschrijving en vooral inzicht in hoe een ander functioneert, zodat je bepaald gedrag beter kunt plaatsen.

Kaaskopje

Alles is een kwestie van perceptie. Vanuit je vader gezien waren jullie misschien afwijkend (anders, lastig te snappen) en voor jullie hij. Het feit dat meer mensen het met jullie eens zijn geeft jullie mi niet méér recht op de titel niet-afwijkend. Natuurlijk in een bepaalde context weer wel, maar het helpt doorgaans absoluut niet elkaar beter te begrijpen.
Als ik het doortrek naar verhaal van ts. Als ik het goed begrijp is de jongen in kwestie minder begaafd en zit daar het afwijkende in? Dus? Moet de jongen dan maar gaan beseffen dat hij afwijkt qua intelligentie en dat dat de oorzaak van problemen is? Ik ben het hier echt niet mee eens.
(Wel als je de jongen wil helpen zijn weg te vinden in het leven! Dan kan uitleg over mogelijkheden etc prima bruikbaar zijn. In systemische problematiek vind ik het veel minder in te passen.

Perceptie

Natuurlijk in een bepaalde context weer wel, maar het helpt doorgaans absoluut niet elkaar beter te begrijpen.===

Ook hier kun je spreken over 'perceptie'. Ik begrijp namelijk meer van het afwijkende gedrag van mijn dochter doordat ik weet waarin het afwijkend is. Gemiddeld genomen vind ik haar erg normaal, maar die paar dingetjes zijn goed om te weten. Het is mijn kijk op een bepaalde situatie.

Maar goed, ik heb de indruk dat jij niet tegen de term 'afwijkend' kunt. Dat is je goed recht.

Nog wel contact met zijn zus

Soms kan een jongvolwassene negatieve gevoelens moeilijk relativeren als ze dagelijks binnen komen. Eigenlijk heeft hij ook veel behoefte en baat aan rust.
Een afstand is misschien in dit geval even het beste, ook voor jullie. Omdat hij contact heeft met zijn zus, is de weg naar zijn ouders niet helemaal zoek.
Sterkte.

Alles is perceptie

Peertje: 'Alles is een kwestie van perceptie.' Dus ook jouw omschrijving van de problematiek: 'In systemische problematiek vind ik het veel minder in te passen.'.
De problematiek is wat ingewikkelder dan alleen maar een lager IQ. Wat TS daarover schreef is, dat de jongen een beeld heeft opgehangen van zichzelf dat volstrekt niet klopt met de realiteit; een vriendin heeft die blijkbaar veel geld van hem los krijgt; werk kwijtraakt doordat hij niet komt opdagen; en blijkbaar zijn chagrijn afreageert op zijn huisgenoten.
Ik denk dat het belangrijkste nu is, dat de andere gezinsleden, inclusief TS, nu zelf even rust krijgen en zich kunnen oriënteren op de nieuwe situatie. Dat de jongen niet meer thuis kan komen wonen is een beslissing die zij en haar man samen kunnen nemen. Ook zonder gesprek met de jongen. Ze kunnen zich samen ook erover buigen hoe het dan verder moet met zoon (stel dat hij het ooit zou vragen) en hoe et verder moet met henzelf. De eerste zorg zou nu moeten zijn de zorg voor elkaar. Dus vooruit kijken, nadenken over de volgende stappen die je zelf in de hand hebt (dus niet over wat zoon zou moeten doen). Niet in het verleden blijven hangen, ook niet blijven hangen in het gevoel dat het eigenlijk allemaal anders had moeten lopen, maar de situatie accepteren zoals die nu is en kijken welke stappen je zelf kunt zetten om weer vooruit te komen.

Tsjor

De andere kant van de medaille

Hallo Soof,
Ik ben per ongeluk op dit forum terechtgekomen door een zoekopdracht in Google die zijdelings met dit onderwerp te maken heeft, maar na het lezen van jouw bericht zat mijn reactie me zo hoog dat ik me heb geregistreerd om te kunnen reageren.
Na jaren en jaren ellende ben ik inmiddels zo ver dat ik opgelucht zou zijn als mijn zoon het contact ook zou verbreken. Net zoals jij doe ik zoiets niet uit mijzelf, want hij is net als jouw zoon 'anders' en heeft eigenlijk alleen ons als steunpunt. Ik herken veel van jouw situatie en het gedrag van jouw zoon. Maar het is eigenlijk niet vol te houden en ik voel me vaak zonder meer wanhopig. Vast wel herkenbaar.
Dit is voor jouw kind in ieder geval een kans om op eigen benen te staan en voor jullie allemaal om wat gezonde afstand van elkaar te nemen. De kans is er zeker dat hij uiteindelijk weer contact opneemt en misschien is hij dan innerlijk wat gegroeid.
Ik begrijp zeker je verdriet, maar aan de andere kant van de medaillle zijn zeker positieve dingen te vinden. Probeer wat bij te komen van alle spanningen.
Sterkte,
Kwaja