Ons kind (geboren als jongen) wil 'ineens' een vrouw worden
Ons kind geboren als jongen wil out of the blue voor ons een vrouw worden. En wij staan erbij en kijken er naar. Ik dacht dat ik altijd heel ruimdenkend was (en dat vind ik nog steeds) totdat mijn jongste kind (geboren als zoon) binnen no time uit de kast kwam als non binair en een paar weken later als transvrouw. Ons kind is volwassen en heeft zichzelf doorverwezen via de huisarts naar de genderpoli en wil nergens over praten want het is diens reis niet die van ons en we hebben er maar naar te schikken en we hebben er verder elke dag ruzie over. Niet omdat wij die ruzie starten integendeel. Maar omdat er een opmerking wordt gemaakt of omdat ie zelf erover begint. De sfeer is niet te harden en hen loopt om elke scheet weg van huis momenteel. Als iets hen niet zint. Of als we vragen hebben. Vrij snel is ons kind in sociale transitie gegaan; sieraden, makeup, lang haar laten groeien, vrouwen kleding en naamswijziging (voor vrienden) en voornaamwoorden veranderen (voor vrienden) Ik was net gewend aan die en hen en nu moet het al zij en haar worden.
Kijk onze middelste is gay en we hebben er nooit 1 dag moeilijk om gedaan of er wat van gevonden. Zowel mijn man en ik zijn bi voor wat het waard is dit te vermelden. Maar deze hebben we niet zien aankomen.
Enige context: kind is ass, adhd en hb en is nogal zwart wit en rigide. Als ik geen man ben dan ben ik vast een vrouw en dat was dat.
Alles uitgezocht online en via reddit en discourt en andere communities. Diens bubbel is helemaal queer. En we hebben een beetje het gevoel (man en ik) dat in diens geval waar je mee omgaat mee besmet raakt.
De illegale weg is al gezocht, de mazen in de wet, de mogelijkheden van de diagnose genderdysforie kopen, de wachtlijsten kunnen skippen. Er is zo veel meer mogelijk onder de zon dan ik ooit weet van had. En het lijkt erop dat ie het gaat doorzetten. En dat we dit jaar ipv een geboren zoon een dochter erbij krijgen en het voelt op zoveel manieren niet goed.
We hebben nooit enig vermoeden gehad. Kind was ' gewoon' jongensachtig en had altijd vriendinnetjes waar die ook vrij jong seksueel actief mee was. Begon pas toen die een opleiding ging doen in de kunsten met experimenteren met het uiterlijk en vrij snel kwam dit al naar voren. Diens hele pubertijd speelt dit niet en nu die volwassen is komt het er in 1x allemaal uit.
Ik zie een mannelijke man met geverfd halflang haar en onhandige vrouwenkleding. Een vrij groot en grof gezicht met gezichtshaar, mascara en enorme handen en voeten. Hen staart zich blind in onze opinie op tiktok en andere sociale media waar die helemaal zit gevangen in een fuik waar de mooiste transgenders worden getoond. Ons kind denkt dat ie dat ook wel allemaal zal gaan krijgen. En een echte vrouw zal worden. Zeggen dat ie moet werken met het canvas dat ie heeft wordt met ruzie weggewoven.
Ik ben bang dat ie in elkaar wordt geslagen en een kut leven tegemoet gaat waar die als een soort manwijf zich zal moeten profileren/of gezien zal blijven worden.
Samen kijken naar programma's als transgenderspijt resulteert in keiharde ruzie maar ook allerlei feitenkennis en statistieken waarbij allang is uitgedokterd hoe die ons kan overtuiging van diens gelijk.
Vrij snel zal de hormoontherapie worden gestart en dan diens zaad worden ingevroren en mijn hoofd tolt. Wat hebben we over het hoofd gezien? Mijn ouders zeggen dat we onze kinderen te vrij hebben opgevoed waardoor alles ineens een optie is. Mijn zussen zeggen dat het een nieuwetijdsgril is en dat alles maar maakbaar moet zijn. Jongelui fokken elkaar online op met allerlei diagnoses. Jaren terug was dat ass en was alles autisme, toen adhd, toen hb en nu is het genderdysforie en hoewel die zoektoch ten dele heus wel nuttig was is ons kind helemaal gaan hangen in de diagnoses tot de dag van vandaag en hen heeft zichzelf een nieuw label opgeplakt en klaar is klara.
Onze vragen, onze onzekerheden, onze onwetendheid, nieuwsgierigheid, alles en alles wordt afgewezen. Het is diens keuze en we gaan niet in discussie. Ons kind probeert ons alleen heel boos te overtuigen van diens gelijk en ruimte voor onze emotie is er niet. Diens vrienden vallen hen bij en schofferen ons gewoon. Ik huil mezelf elke dag in slaap omdat ik me geen einde raad weet. Ik weet bijna zeker dat dit niet de weg is die die moet afleggen maar ik kan hen niet tegenhouden. We worden overal buiten gehouden.
De wachtlijst hier is niet zo lang en ons kind heeft al iets gedaan met een psycholoog om hen op te laten schuiven (ik wil liever niet uitspreken wat) Het kan allemaal maar zo beklonken zijn ook omdat er alternatieve wegen zijn die het allemaal versnellen.
Waar zijn wij in dit verhaal? Mogen wij iets vinden? Onzeker zijn of twijfelen? Het is een onomkeerbaar traject en wij denken dat ons kind zichzelf niet mooi vindt (dik geworden afgelopen jaar en zit volgens ons daardoor niet goed in diens vel) en onzeker is en denkt: als ik dan maar een vrouw word dan is alles beter. Ons kind heeft wel een grote hekel aan de zogenaamde macho-man en is een zachtaardige kunstenaar. Maar ik heb nog nooit 1 sec gedacht dat die een vrouw zou zijn en mijn parner idemdito.
Wat ik met dit topic wil? Ik weet het niet? Van me afschrijven vooral want ik kan er met (bijna) niemand over praten en ik ben zo verdrietig.
ik heb dit proces ook zien gebeuren bij de zoon van een vriendin van mij.
Gelukkig was hij nog minderjarig en hebben ze de officiële kanalen doorlopen. Moeder heeft altijd gedacht dat een opgelopen trauma de achterliggende drijfveer was en dat voor hem de wens om een vrouw te zijn de oplossing voor alle problemen leek.
Ze heeft hem in alle processen gesteund, liefde gegeven, meegegaan in naamswijziging, pronounces etcetera. Ik werd er wel eens ongemakkelijk van (terwijl het niet eens mijn kind was), maar zij heeft hem in alles gesteund, zonder het er volledig mee eens te zijn. Wel steeds gehamerd op het officiële traject.
We zijn nu drie jaar verder, gelukkig geen onomkeerbare dingen gedaan, want hij is langzamerhand weer bezig om zijn man-zijn te omarmen. En tegelijk aan het werk met zijn trauma's. Ook hier sprake ban ASS.
Moederkareltje schreef op 05-02-2025 om 08:56:
ik vind hem erg puberig klinken, dat geprovoceer en uitlokken thuis.
Dit kind heeft ASS, die IS hoogstwaarschijnlijk ook nog een puber. Autisten komen meestal later in de puberteit, zeker (biologische) jongens. Vandaar dat je nu inderdaad beter ruimte geeft aan die zoektocht naar zichzelf, zonder onomkeerbare stappen te zetten. Misschien is het een fase, misschien niet. De tijd zal het leren. Hopelijk raken jullie elkaar ondertussen niet kwijt.
Het leven zal niet meevallen voor hem. Kennelijk herkent hij zich niet in de vrienden die hij nu heeft, afkeurend als hij praat over macho mannen en herkenning zoekend in vrouwelijker types.
Lijkt mij dat je het beste eerst herkenning en aansluiting kan zoeken bij een andere groep en daarna pas, als je zeker bent dat dit het is, ook voor die groep, als kers op de taart, pas je uiterlijk gaat aanpassen. Voor degenen die heel zeker zijn, is dat laatste vaak helemaal niet meer nodig want het innerlijk telt; niet het uiterlijk. Dat is maar een schil waar je snel aan gewend raakt.
Zie je vaak bij kunstenaars: een verlangen naar dat wat niet is maar nog moet komen. Daarom hebben ze vaak wisselende relaties want de ware liefde ligt altijd in hun dromen en daar zijn ze hardnekkig naar op zoek. Op het ene moment zijn ze helemaal lyrisch en het volgende moment is de liefde weer helemaal weg. Vervulling is vaak het einde van de behoefte.
Indira_ schreef op 05-02-2025 om 08:36:
Ons kind is nu nonbinair en is zo uit de kast gekomen vorig jaar, echter is die erachter gekomen dat dit boxje niet geheel diens gevoel omvat en die toch een stap verder wil. Dat nonbinair een veilige tussenoplossing was. Het gaat allemaal legaal verder maar er zijn toko' s die bijv aan loting doen en er zijn psychologen die na je 1x gezien te hebben je de diagnose gendersyforie geven. Dat is een soort van algemeen bekend in die wereld naar ik heb begrepen. Ze wisselen zelfs namen van psychologen uit waar je moet zijn. Daarbij zijn er genoeg wegen die wat shady zijn maar niet perse illegaal waar je aan je hormonen kan komen. Ik raad het ten strengste af maar zolang wij nog in gesprek zijn en in contact wil ik het zo clean mogelijk houden en zo goed mogelijk monitoren waar die mee bezig is. Ik denk nog steeds dat nonbinair prima past en ik snap ook waar die vandaan komt en ik zie ook een paradijsvogel die graag experimenteert met dienst uiterlijk, maar ik zie in helemaal niks een vrouw. In he-le-maal niks. Als ik vraag waar het vandaan komt zegt ie dat het een leegte is waar die nu pas sinds een tijdje handen en voeten aan kan geven, het al diens depressies verklaart uit het verleden en dat ie nu pas kan berusten nu die dit hardop heeft uitgesproken en dat ie all the way wil en dat ik er binnenkort een dochter bij heb. Hen staat al langer op de wachtlijst van de genderpoli dan wij weten, het zal inmiddels niet lang meer duren voor die wordt opgeroepen.
Als je ons kind ziet zie je een alternatieve emo ' jongen': groot, grof, beetje gothic met nagellak en een ooglijntje maar ook met dikke hoge docs en grove broeken met kettingen. Het is een alto een kunstenaar. Geen vrouw....
Jeetje Indira, ik schrik ervan dat er dus psychologen zijn die aan dit soort praktijken meewerken.
Het illegale circuit zou ik een keiharde grens trekken: je bent ons kind en wij houden zielsveel van jou. En daarom willen we dat je de beste zorgverleners krijgt in dit traject, daarin zullen we je ondersteunen maar al het andere is een keiharde no-go.
Mijn ervaring op de genderpoli is dat ze juist bij ASS heel zorgvuldig zijn, de tijd nemen, de jongere volgen in hens ontwikkeling in het dagelijks leven etc. Ik neem aan dat jullie als ouders ook betrokken worden in dit traject dan of hoe aan ze daarmee om als hij meerderjarig is? ( mijn ervaring bij de genderpoli ligt enkel op gebied van ASS en puberleeftijd)
Hoe oud is hij als ik vragen mag?
als hij geen enkele ondersteuning wenst van jullie in dit traject, maar vervolgens wel discussies blijft aangaan met jullie zou ik hierin dezelfde grens trekken. wij gaan hier niet met jou over in gesprek op deze manier. We houden van jou en willen jouw ondersteunen in jouw traject bij de genderpoli. Dit wil jij niet, dat betekent dus ook dat wij niets voor je kunnen betekenen hierin. Wij houden van jou en als je ergens in het traject ons toch nodig hebt dan zijn we er voor jou.
Op deze manier ben je heel duidelijk zonder dat je hen afwijst als persoon.
Ik lees vooral heel veel angst voor spijt in je berichten , wat ik heel goed kan begrijpen , maar ik lees ook dat je kind al heel lang worsteld met haarzelf. Jij ziet een goth met stoppel baard, wat zou zij zelf graag in de spiegel zien? Juist omdat ze zich in de lhbtiq kringen bevind denk ik dat ze zich goed geinformeerd heeft.
Vrienden en kennissen van mij die worstelden met hun identiteit hebben juist toen ze gelijkstemden vrienden kregen meer lak gekregen aan het hokje man/vrouw en de enkeling die voor transitie koos is echt heel gelukkig met die keuze.
Anoniemvoornu schreef op 05-02-2025 om 10:18:
Vrienden en kennissen van mij die worstelden met hun identiteit hebben juist toen ze gelijkstemden vrienden kregen meer lak gekregen aan het hokje man/vrouw en de enkeling die voor transitie koos is echt heel gelukkig met die keuze.
Fijn om te lezen. Die paar die ik ken worstelen nog steeds heel veel met hokjes, zelfbeeld en depressies. Transitiespijt met wens tot ongedaan maken is er niet, maar de transitie is in 2 gevallen wel deels afgebroken (deels geopereerd, maar geen volledige geslachtsverandering ondergaan).
Indira_ schreef op 05-02-2025 om 08:36:
Als je ons kind ziet zie je een alternatieve emo ' jongen': groot, grof, beetje gothic met nagellak en een ooglijntje maar ook met dikke hoge docs en grove broeken met kettingen. Het is een alto een kunstenaar. Geen vrouw.
Deze beschrijving typeert ook helemaal niet een man, non-binaire of vrouw. Deze kenmerken die je noemt zijn toch volledig m/v/x neutraal? Ergo, m/v/x kan er zo uitzien, toch?
Peertjuh schreef op 05-02-2025 om 09:27:
[..]
Jeetje Indira, ik schrik ervan dat er dus psychologen zijn die aan dit soort praktijken meewerken.
Het illegale circuit zou ik een keiharde grens trekken: je bent ons kind en wij houden zielsveel van jou. En daarom willen we dat je de beste zorgverleners krijgt in dit traject, daarin zullen we je ondersteunen maar al het andere is een keiharde no-go.
Mijn ervaring op de genderpoli is dat ze juist bij ASS heel zorgvuldig zijn, de tijd nemen, de jongere volgen in hens ontwikkeling in het dagelijks leven etc. Ik neem aan dat jullie als ouders ook betrokken worden in dit traject dan of hoe aan ze daarmee om als hij meerderjarig is? ( mijn ervaring bij de genderpoli ligt enkel op gebied van ASS en puberleeftijd)
Ja maar ook al is zhij/die bij een psycholoog op de genderpoli wordt toch alsong een traject gevolgd met psychologen en zelfs een psychiater. Wij hebben daar jaren rondgelopen, ging heel zorgvuldig maar is wel een tijdje terug. Bij mijn zoon zijn er minstens 20-30 sessies aan besteed
Indira: ik zou zelf bij de genderpoli informeren hoe de route is.
Als er illegale trajecten zijn of zelfs maar psychologen die na een sessie iemand tot trans verklaren, zou ik dat ook afkeuren hoor.
(Maar genderdysforie is een breed begrip, ik als volkomen cis vrouw ben ook genderdysfoor maar dat is een heel ander soort dysforie, extern geïnduceerd, dat is nog helemaal niet trans nou ja off topic)
Lexus schreef op 05-02-2025 om 11:45:
[..]
(Maar genderdysforie is een breed begrip, ik als volkomen cis vrouw ben ook genderdysfoor maar dat is een heel ander soort dysforie, extern geïnduceerd, dat is nog helemaal niet trans nou ja off topic)
Wil je daar niet een nieuw draadje over starten? Die discussie mag/moet ook gevoerd worden. (Ik heb me ook nooit thuis gevoeld in vrouwelijke rolpatronen.)
Ik heb het bij het kind van mijn beste vriendin ook zien gebeuren en het is erg verdrietig voor alle betrokkenen. Ook daar ook een ouderstel dat ruimdenkend is maar zich wel zorgen maakt/maakte. En een ASS/HB kind dat niet snel genoeg allerlei short-cuts kon volgen. Daar was de oplossing: afstand/loslaten in combinatie met liefdevol blijven praten over andere topics. Kind ging op kamers - thema werd met thuis veel minder besproken.
Beide partijen zagen in dat ze op dit specifieke onderwerp elk apart werk te doen hadden om tot acceptatie te kunnen komen. Dit kan je niet afdwingen binnen een verkort tijdsframe gewoon omdat één partij dat wel graag zou willen. Dus boodschap blijft: we houden van je, we hopen dat je gelukkig wordt, we hebben alleen ook onze eigen angsten en twijfels en moeten hiermee aan de slag. Dat is geen afwijzing van jouw proces, maar een omschrijving van ons eigen stuk. Doe ajb in het kader van je eigen gezondheid geen illegale domme dingen en zorg goed voor je zelf (laat je goed omringen door artsen en specialisten).
Ik weet dat het erg moeilijk is om het los te laten. Daar bleek het juist goed te werken om weer over andere dingen te gaan praten. De urgentie ging er daardoor deels wat af.
Heb je geen volwassen vrienden / kennissen die trans zijn waarmee je kan sparren, of die met je kind in gesprek kunnen?
Ik signaleer ook dat jongeren tegenwoordig soms in een extreme oppositionele queer bubbel terechtkomen, vaak vooral online, terwijl ze (nog) niet de sociaal-emotionele en cognitieve capaciteiten hebben om te relativeren en vragen te stellen. Van jou, als cisgender ouder, wil die niets aannemen of horen. Alles is een aanval. Maar misschien staat die wel open voor een volwassen persoon met lived experience.
Ik zou sowieso ophouden met commentaar op je kinds uiterlijk, en niet meer insinueren dat je kind niet fijn gebouwd / mooi genoeg is om vrouw te zijn. Ik ben zelf ook grof gebouwd, en door PCOS ben ik ook lekker behaard, en ik zou het als enorm kwetsend ervaren als ik daarom minder vrouw zou zijn in de ogen van mijn ouders, of als ze daar op zouden wijzen.
Mevrouw75 schreef op 05-02-2025 om 10:26:
[..]
Deze beschrijving typeert ook helemaal niet een man, non-binaire of vrouw. Deze kenmerken die je noemt zijn toch volledig m/v/x neutraal? Ergo, m/v/x kan er zo uitzien, toch?
Ja dit vind ik ook bevreemdend. Je omschrijft steeds allerlei uiterlijke kenmerken waardoor je in jouw ogen geen (mooie) vrouw ziet, maar die uiterlijke kenmerken doen toch helemaal niet ter zake?
Ik denk ook dat je er rekening mee moet houden dat dit soort gedachten die je misschien niet uitspreekt wel worden aangevoeld door je kind en dat een deel van de conflicten/het pushgedrag hier ook vandaan komt. Het is bijna onmogelijk om als ouder voor je kind te verbergen hoe je je voelt. Ik zou dus in de eerste plaats met jezelf en je eigen gevoel aan de slag gaan. Dat is sowieso ook waar je op dit moment de meeste invloed op hebt.
Peertjuh schreef op 05-02-2025 om 09:49:
Hoe oud is hij als ik vragen mag?
als hij geen enkele ondersteuning wenst van jullie in dit traject, maar vervolgens wel discussies blijft aangaan met jullie zou ik hierin dezelfde grens trekken. wij gaan hier niet met jou over in gesprek op deze manier. We houden van jou en willen jouw ondersteunen in jouw traject bij de genderpoli. Dit wil jij niet, dat betekent dus ook dat wij niets voor je kunnen betekenen hierin. Wij houden van jou en als je ergens in het traject ons toch nodig hebt dan zijn we er voor jou.
Op deze manier ben je heel duidelijk zonder dat je hen afwijst als persoon.
Sterker nog, het lotingssysteem bij psytrans (en het hele traject) kost ons nog klauwen met geld ook, het wordt niet vergoed door de verzekering. Ik heb mijn kind al gezegd dat ik daar gewoon geen geld voor heb. Kind zegt dat ik onderhoudsplichting ben tot diens 23ste.
Kind is nu 19 btw.
Even wat nuancering: kind gedraagt zich ook niet als een vrouw. Hoe gedraag je je uberhaupt als een vrouw? Kind heeft een vriendin. Gaat uit, houdt van klimmen en van dungeons and dungeons en magic. Houdt van gamen. Is opvliegend, kan intimiderend en verbaal agressief zijn. En heeft geen vrouwelijke eigenschappen. Is niet extra verzorgend, lief, attent of wat we ook maar als vrouwelijk willen aanmerken. Ons kind is nog steeds exact hetzelfde als vorig jaar. Alleen het kleden wordt opvallende en het uiterlijk meer niet. Dus ik weet niet wat mijn kind weet wat een sociale transitie is maar ik merk er niks van. Kind haar de boze witte man en wil daar niet mee geidentificeerd worden. Waarom die een vrouw wil zijn zit zo diep zegt ie daar kan ie niet eens woorden aan geven naar ons toe. Tja.