Ons kind (geboren als jongen) wil 'ineens' een vrouw worden
Ons kind geboren als jongen wil out of the blue voor ons een vrouw worden. En wij staan erbij en kijken er naar. Ik dacht dat ik altijd heel ruimdenkend was (en dat vind ik nog steeds) totdat mijn jongste kind (geboren als zoon) binnen no time uit de kast kwam als non binair en een paar weken later als transvrouw. Ons kind is volwassen en heeft zichzelf doorverwezen via de huisarts naar de genderpoli en wil nergens over praten want het is diens reis niet die van ons en we hebben er maar naar te schikken en we hebben er verder elke dag ruzie over. Niet omdat wij die ruzie starten integendeel. Maar omdat er een opmerking wordt gemaakt of omdat ie zelf erover begint. De sfeer is niet te harden en hen loopt om elke scheet weg van huis momenteel. Als iets hen niet zint. Of als we vragen hebben. Vrij snel is ons kind in sociale transitie gegaan; sieraden, makeup, lang haar laten groeien, vrouwen kleding en naamswijziging (voor vrienden) en voornaamwoorden veranderen (voor vrienden) Ik was net gewend aan die en hen en nu moet het al zij en haar worden.
Kijk onze middelste is gay en we hebben er nooit 1 dag moeilijk om gedaan of er wat van gevonden. Zowel mijn man en ik zijn bi voor wat het waard is dit te vermelden. Maar deze hebben we niet zien aankomen.
Enige context: kind is ass, adhd en hb en is nogal zwart wit en rigide. Als ik geen man ben dan ben ik vast een vrouw en dat was dat.
Alles uitgezocht online en via reddit en discourt en andere communities. Diens bubbel is helemaal queer. En we hebben een beetje het gevoel (man en ik) dat in diens geval waar je mee omgaat mee besmet raakt.
De illegale weg is al gezocht, de mazen in de wet, de mogelijkheden van de diagnose genderdysforie kopen, de wachtlijsten kunnen skippen. Er is zo veel meer mogelijk onder de zon dan ik ooit weet van had. En het lijkt erop dat ie het gaat doorzetten. En dat we dit jaar ipv een geboren zoon een dochter erbij krijgen en het voelt op zoveel manieren niet goed.
We hebben nooit enig vermoeden gehad. Kind was ' gewoon' jongensachtig en had altijd vriendinnetjes waar die ook vrij jong seksueel actief mee was. Begon pas toen die een opleiding ging doen in de kunsten met experimenteren met het uiterlijk en vrij snel kwam dit al naar voren. Diens hele pubertijd speelt dit niet en nu die volwassen is komt het er in 1x allemaal uit.
Ik zie een mannelijke man met geverfd halflang haar en onhandige vrouwenkleding. Een vrij groot en grof gezicht met gezichtshaar, mascara en enorme handen en voeten. Hen staart zich blind in onze opinie op tiktok en andere sociale media waar die helemaal zit gevangen in een fuik waar de mooiste transgenders worden getoond. Ons kind denkt dat ie dat ook wel allemaal zal gaan krijgen. En een echte vrouw zal worden. Zeggen dat ie moet werken met het canvas dat ie heeft wordt met ruzie weggewoven.
Ik ben bang dat ie in elkaar wordt geslagen en een kut leven tegemoet gaat waar die als een soort manwijf zich zal moeten profileren/of gezien zal blijven worden.
Samen kijken naar programma's als transgenderspijt resulteert in keiharde ruzie maar ook allerlei feitenkennis en statistieken waarbij allang is uitgedokterd hoe die ons kan overtuiging van diens gelijk.
Vrij snel zal de hormoontherapie worden gestart en dan diens zaad worden ingevroren en mijn hoofd tolt. Wat hebben we over het hoofd gezien? Mijn ouders zeggen dat we onze kinderen te vrij hebben opgevoed waardoor alles ineens een optie is. Mijn zussen zeggen dat het een nieuwetijdsgril is en dat alles maar maakbaar moet zijn. Jongelui fokken elkaar online op met allerlei diagnoses. Jaren terug was dat ass en was alles autisme, toen adhd, toen hb en nu is het genderdysforie en hoewel die zoektoch ten dele heus wel nuttig was is ons kind helemaal gaan hangen in de diagnoses tot de dag van vandaag en hen heeft zichzelf een nieuw label opgeplakt en klaar is klara.
Onze vragen, onze onzekerheden, onze onwetendheid, nieuwsgierigheid, alles en alles wordt afgewezen. Het is diens keuze en we gaan niet in discussie. Ons kind probeert ons alleen heel boos te overtuigen van diens gelijk en ruimte voor onze emotie is er niet. Diens vrienden vallen hen bij en schofferen ons gewoon. Ik huil mezelf elke dag in slaap omdat ik me geen einde raad weet. Ik weet bijna zeker dat dit niet de weg is die die moet afleggen maar ik kan hen niet tegenhouden. We worden overal buiten gehouden.
De wachtlijst hier is niet zo lang en ons kind heeft al iets gedaan met een psycholoog om hen op te laten schuiven (ik wil liever niet uitspreken wat) Het kan allemaal maar zo beklonken zijn ook omdat er alternatieve wegen zijn die het allemaal versnellen.
Waar zijn wij in dit verhaal? Mogen wij iets vinden? Onzeker zijn of twijfelen? Het is een onomkeerbaar traject en wij denken dat ons kind zichzelf niet mooi vindt (dik geworden afgelopen jaar en zit volgens ons daardoor niet goed in diens vel) en onzeker is en denkt: als ik dan maar een vrouw word dan is alles beter. Ons kind heeft wel een grote hekel aan de zogenaamde macho-man en is een zachtaardige kunstenaar. Maar ik heb nog nooit 1 sec gedacht dat die een vrouw zou zijn en mijn parner idemdito.
Wat ik met dit topic wil? Ik weet het niet? Van me afschrijven vooral want ik kan er met (bijna) niemand over praten en ik ben zo verdrietig.
Miraval schreef op 06-02-2025 om 18:22:
Over hormonen via het illegale circuit, dat gaat dus helaas heel erg makkelijk wanneer je de juiste mensen kent. Dan is alles te koop, en zonder toezicht te gebruiken. En wanneer iemand dan om gaat met andere transpersonen die ook hormonen gebruiken en denken te weten hoeveel je moet spuiten/slikken, dan is het helemaal simpel.
Ik heb een vriendin die transvrouw is, waarbij vanaf haar 14e al duidelijk was dat ze vrouw was. In alle opzichten in transitie, sociaal, ook hormonen, stemtherapie en binnenkort een borstoperatie. De geslachtsveranderende operatie wil ze niet vanwege de vele en grote risico's. En dat begrijp ik ook heel erg goed, want die risico's zijn enorm.
Daarnaast heb ik iemand zoals zoon van TO in mijn omgeving. (Sorry ik zeg nog even zoon uit gemakzucht). Out of the blue kwam die met de mededeling dat die vrouw wilde worden. Helaas ook iemand bekend met depressies en een wat moeilijke jeugd, allerlei onderliggende problematiek in ieder geval waardoor diens leven gewoon op alle vlakken vastloopt. Goed, die is in contact gekomen met transmensen, en helemaal gek gemaakt door hen over waar je hormonen kunt kopen en welke psycholoog het beste meewerkt en wat je precies moet zeggen en hoe je precies moet gedragen. Dus die is het traject ingegaan. Uiteindelijk niet doorgezet en heeft het "in de koelkast" gezet.
Van die persoon vermoeden wij ook dat het "probleem" niet is genderdysforie maar achterliggende psychische problemen en een soort vlucht om zichzelf een nieuwe start te geven en het verleden achter zich te laten door een nieuwe identiteit aan te nemen. Maar het verleden gaat overal mee naartoe, wie of wat je ook bent. Daar moet je eerst aan werken voordat je levensveranderende maatregelen gaat nemen zoals hormonen en operaties.
Nu is die persoon weer man, praat niet meer over zijn wens om vrouw te worden, maar is nog altijd depressief. Die wil echt niet met zichzelf aan de slag uiteindelijk. En een beetje psycholoog prikt daar natuurlijk direct doorheen.
Sterkte TO. Het is een moeilijk proces en het enige wat je kunt doen is luisteren, van je zoon houden en jezelf niet uit laten lokken tot verhitte discussies. Als je meer over dit onderwerp wil weten of met iemand wil praten kun je beter lotgenoten zoeken op bijvoorbeeld Facebook. Want je zoon ga je op deze manier kwijtraken, die is zoals ik kan lezen uit je berichten, niet bereid om jullie zorgen aan te willen horen en deze weg te nemen op een normale manier.
Dankjewel. Dit lijkt 1 op 1 op het verhaal van ons kind. Nou ja het einde niet dan. Ik hoop dat ons kind ook diens wens in de koelkast zet maar niet dat het depressief is/blijft.
Indira_ schreef op 06-02-2025 om 21:08:
[..]
Dit! Het is een opsomming van realistische gedragskenmerken van mijn kind. Ik ben niet doofblind voor diens beperkingen/gedragsproblemen. We zien dit echt heel duidelijk en weten dit ook al jaren van hen. We proberen eromheen te laveren, bij te schaven en met hulp op te voeden maar op een gegeven moment zit die taak er wel op. We zijn nog steeds heel duidelijk maar ook heel zorgzaam en ons kind weet daar gebruik maar ook zeker misbruik van te maken. Ons kind heeft het heel goed hier, bovengemiddeld goed zelfs. Maar ik merk ook nog steeds dat ik bepaald gedrag vergoelijk of goedpraat bij vrienden en familie. Er speelt ook wel enige vorm van schaamte mee. We hebben enorm veel kritiek moeten incasseren als ouders gedurende ons kinds opgroeien. Het blijft een open wond. En net toen we dachten: wellicht begeven we ons langzaamaan in wat rustiger vaarwater kwam dit naar boven. Alsof er elke keer wel iets nieuws komt. En we ons onbewust schrap zetten voor de volgende 'gril' (ik noem het een gril omdat we werkelijk elke ' fase' wel hebben doorlopen denk aan drugs, van school af, homoseksuele gevoelens, emo, punk, extinction rebellion, het carnivoren/oerdieet/ fit'boy'/sportschooljongen incl account en eiwitshakes, skater, automutilatie, comazuipen, kakker, feminist, antikind, prokind, anarchist, klimaatacticast, havermelk elite, noedelspecialist, programmeur, kunstenaar, alfa, beta, gamma, gymnasium, vwo, havo, en weer terug en de lijst is eindeloos aan te vullen).
Maar dat is ook de puberteit toch? jezelf ontdekken? Waarom noem je vwo en havo als fases dat is toch gewoon je opleiding en ja de meeste pubers gaan naar school .. Hetzelfde als kakker en comazuipen in dezelfde rij ... ik bedoel dat kun je niet vergelijken met elkaar? Loop je zelf niet over want als je tegen je kind ook met dit soort argumenten komt dan snap ik wel dat er boosheid ontstaat.
Karmijn schreef op 06-02-2025 om 21:24:
Als ervaringsdeskundige: (nou ja, deskundig?!)
Mijn non binaire kind van 19 wacht nu al drie jaar op de medische behandeling. Toen die uit de kast kwam, had ik werkelijk geen idee. Juist door het non binaire, kan mijn kind zich (soms) juist ook vrouwelijk voelen.
Eerst dacht ik, in mijn gebrek aan kennis: non binair betekent dat het niet uitmaakt, dus transitie is dan niet aan de orde. (Lekker makkelijk, geen enge operaties, geen wachtijst, we noemen je anders, kopen andere kleding en dat is het)
Ik heb geleerd dat dit niet klopt. De uitingen van hun biologische sekse zitten mijn kind vaak enorm dwars.
Het is hun leven, hun lijf, ik wens hun toe dat die, net als ik en mijn man, zich prettig kan voelen met hun biologische lichaam. Dus ben ik een voorstander van de gender bevestigende medische behandeling die zal gaan plaatsvinden, ooit in de pruimentijd.
Trans personen hebben bovengemiddeld risico op suïcidaliteit. Ondersteuning en acceptatie laten de suicidaliteit in grote mate afnemen.
Ik vergeet nooit meer de blik in de ogen van mijn kind toen ik hun voor het eerst bij de nieuwe naam noemde.
Daar ging een lichtje aan, dat ik (acheraf gezien) al een hele tijd niet had gezien.
Als ik het moeilijk zou vinden (wat de eerste periode op de wachtlijst het geval was) zou ik dat niet met hun bespreken. Hun leven is al moeilijk genoeg. Daarom ben ik lid geweest van een ouder praatgroep. Dat hielp mij goed.
Er zijn veel cis gender personen die gender bevestigende operaties laten uitvoeren, omdat ze zich ongelukkig voelen met hun lichaam. Schaamlipcorrecties, borstvergrotingen, borstweefsel verwijderen bij cis mannen, kaaklijn correcties, haar verwijdering.
Ook soms risicovolle operaties met een onomkeerbaarheid. Ik heb daar ook geen oordeel over.
Dankewel Karmijn voor je verhaal. Ik kom hier heel graag bij je op terug maar ik ben kapotmoe van vandaag dus mijn lichtje gaat uit. Wordt zeker vervolgd. Welterusten.
Anoniemvoornu schreef op 06-02-2025 om 21:32:
[..]
Maar dat is ook de puberteit toch? jezelf ontdekken? Waarom noem je vwo en havo als fases dat is toch gewoon je opleiding en ja de meeste pubers gaan naar school .. Hetzelfde als kakker en comazuipen in dezelfde rij ... ik bedoel dat kun je niet vergelijken met elkaar? Loop je zelf niet over want als je tegen je kind ook met dit soort argumenten komt dan snap ik wel dat er boosheid ontstaat.
nog even dit: nee ik benoem dit nooit en absoluut niet, het is meer een ongelukkige opsommigen van alle (tot in het vrij extreme en snel afgewisseld achter elkaar) fases waar die doorheen is gegaan.
Anoniemvoornu schreef op 06-02-2025 om 09:35:
[..]
Hoezo fout? zoekende zijn naar je "seksuele" identiteit is niet fout, een vrouw of meerdere vrouwen daten en daarna met een man trouwen is niks mis mee...
Ik heb nergens gezegd dat zoeken naar je identiteit fout is. In het voorbeeld dat ik aanhaalde, zat er alleen een heel ander probleem achter. Waar haar eigen therapeut een diagnose bij gesteld heeft.
Ik ken ook een jongetje waarvan we nu al een zeer duidelijk idee hebben, dat hij liever vrouw is, en die ouders weten dat echt wel. Hij draagt met 10 jaar al lang haar en jurken, speelt niet met auto's maar met rainbow poppen. Ik heb daar niks op tegen. Als dat zo is, dan is het zo.
Zeespiegel schreef op 06-02-2025 om 22:46:
[..]
Ik heb nergens gezegd dat zoeken naar je identiteit fout is. In het voorbeeld dat ik aanhaalde, zat er alleen een heel ander probleem achter. Waar haar eigen therapeut een diagnose bij gesteld heeft.
Ik ken ook een jongetje waarvan we nu al een zeer duidelijk idee hebben, dat hij liever vrouw is, en die ouders weten dat echt wel. Hij draagt met 10 jaar al lang haar en jurken, speelt niet met auto's maar met rainbow poppen. Ik heb daar niks op tegen. Als dat zo is, dan is het zo.
Dit binaire beeld: je bent pas trans als je als toegewezen jongen met poppen speelt, if als toegewezen meisje met autootjes, heb ik nooit begrepen. Volgens is dat niet zo helpend.
Mijn non binaire kind vertelde tien jaar later dat die in groep 3 al in verwarring was. Want die wist niet of die nu bij de meisjes of bij de jongens wilde horen. Het onderwijs was toen ontzettend binair. Eerst gaan de jongens hun jas aan doen, dan de meisjes. De jongens gaan voetballen, de meisjes met de poppenwagen.enz.
Achteraf was het fijn geweest als wij als ouder benoemd hadden dat je ook geen van beide kunt en mag zijn. Het was fijn geweest als wij ons als ouders dat hadden gerealiseerd.
Die spreuk van Maya Angelou is op mijn leven van toepassing : 'Do the best you can, until you know better. Then when you know better, do better.'
Zeespiegel schreef op 06-02-2025 om 22:46:
[..]
Ik heb nergens gezegd dat zoeken naar je identiteit fout is. In het voorbeeld dat ik aanhaalde, zat er alleen een heel ander probleem achter. Waar haar eigen therapeut een diagnose bij gesteld heeft.
Ik ken ook een jongetje waarvan we nu al een zeer duidelijk idee hebben, dat hij liever vrouw is, en die ouders weten dat echt wel. Hij draagt met 10 jaar al lang haar en jurken, speelt niet met auto's maar met rainbow poppen. Ik heb daar niks op tegen. Als dat zo is, dan is het zo.
Een probleem/diagnose veroorzaakt lesbische gevoelens? Echt en als je van kleins af aan met het "goede" speelgoed speelt en de juiste kleding draagt dan heb jij er niks op tegen?
Anoniemvoornu schreef op 07-02-2025 om 06:49:
[..]
Een probleem/diagnose veroorzaakt lesbische gevoelens? Echt en als je van kleins af aan met het "goede" speelgoed speelt en de juiste kleding draagt dan heb jij er niks op tegen?
Ik heb de diagnose borderline niet gesteld, dat was een professionele therapeut. En vermoedelijk is ze gewoon bi (gebaseerd op het feit dat ze alleen relaties met mannen heeft gehad en later met een man getrouwd is). Genoeg vrouwen vallen ook weleens op een vrouw, zonder dat ze volkomen lesbisch zijn. Maar zij zette het in om te rebelleren. En dat laatste, het inzetten om te rebelleren, was dus geen symptoom van lesbisch zijn, maar van een ander probleem.
En als als ik het relaas van TO lees, doet me dat daar aan denken.
Zeespiegel schreef op 07-02-2025 om 08:23:
[..]
Ik heb de diagnose borderline niet gesteld, dat was een professionele therapeut. En vermoedelijk is ze gewoon bi (gebaseerd op het feit dat ze alleen relaties met mannen heeft gehad en later met een man getrouwd is). Genoeg vrouwen vallen ook weleens op een vrouw, zonder dat ze volkomen lesbisch zijn. Maar zij zette het in om te rebelleren. En dat laatste, het inzetten om te rebelleren, was dus geen symptoom van lesbisch zijn, maar van een ander probleem.
En als als ik het relaas van TO lees, doet me dat daar aan denken.
Rebelleren dmv lesbisch zijn... hoe zet je lesbisch zijn in dan? Hoe is dat rebels?
Anoniemvoornu schreef op 07-02-2025 om 09:38:
[..]
Rebelleren dmv lesbisch zijn... hoe zet je lesbisch zijn in dan? Hoe is dat rebels?
Hoelang ga je nog door?
Ze zegt toch heel duidelijk dat het hie ringezwt werd als afzetten tegen de omgeving.
Butterflywhy schreef op 07-02-2025 om 09:45:
[..]
Hoelang ga je nog door?
Ze zegt toch heel duidelijk dat het hie ringezwt werd als afzetten tegen de omgeving.
Dan moet je dus een omgeving hebben die een andere seksuele geaardheid als afzetten van de omgeving ziet .... snap je mijn punt ?
Anoniemvoornu schreef op 07-02-2025 om 09:49:
[..]
Dan moet je dus een omgeving hebben die een andere seksuele geaardheid als afzetten van de omgeving ziet .... snap je mijn punt ?
Dat snap ik. Maar die zijn er ook. Iedereen krijgt een andere opvoeding mee. In geval van topicstarter wordt het ook als afzetten tegen de ouders/omgeving gezien terwijl de ouders volgens mij volledig openstaan voor andere geaardheid etc. Snap je mijn punt?
Butterflywhy schreef op 07-02-2025 om 09:53:
[..]
Dat snap ik. Maar die zijn er ook. Iedereen krijgt een andere opvoeding mee. In geval van topicstarter wordt het ook als afzetten tegen de ouders/omgeving gezien terwijl de ouders volgens mij volledig openstaan voor andere geaardheid etc. Snap je mijn punt?
Je zegt het zelf to heeft geen moeite met seksuele geaardheid van kinderen. Dus die situatie is niet van toepassing, Terug bij mijn reactie dat de diagnose borderline niets te maken heeft met wel of geen lesbische gevoelens hebben.
Lesbisch zijn als rebelleren zien is indirect zeggen dat het geen ok gedrag is. Er wordt letterlijk gezegd dat het geen symptoom is van lesbisch zijn ... alsof lesbisch zijn onder een psychische aandoening valt of is
Over die fases die TS beschrijft...ik kan me voorstellen dat als die dingen zich heel snel afwisselen en soms zelfs bijna haaks op elkaar staan (van extinction rebellion klimaatactivist naar carnivoor dieet bijvoorbeeld), dat het dan allemaal een bevlieging/fase lijkt waarvan je als ouders al snel denkt 'het waait wel weer over' en al helemaal niet overal in mee gaat. En dan wil je niet dat iemand in die korte tijd al onomkeerbare en mogelijk schadelijke beslissingen heeft gemaakt. Een jurk of make-up en sierraden dragen, dat is allemaal makkelijk weer in te wisselen. Maar hormonen en ingrepen niet.
Een goede psychiater zou met kennis van dit verleden juist voorzichtig zijn lijkt me. Kijk eerst maar eens hoe lang deze gevoelens duren.
En verder denk ik dat we genderhokjes niet te veel moeten versmallen, maar dat je ook gewoon een meisje kan zijn dat van 'jongensdingen' houdt of andersom. Daar hoeft niet per se een geslachtsverandering bij te komen kijken. Genoeg mensen die zich niet per se thuis voelen in het genderhokje man of vrouw, maar geenszins het gevoel hebben dat hun lichaam niet passend is of dat dat veranderd moet worden.
Anoniemvoornu schreef op 07-02-2025 om 10:08:
[..]
Je zegt het zelf to heeft geen moeite met seksuele geaardheid van kinderen. Dus die situatie is niet van toepassing, Terug bij mijn reactie dat de diagnose borderline niets te maken heeft met wel of geen lesbische gevoelens hebben.
Lesbisch zijn als rebelleren zien is indirect zeggen dat het geen ok gedrag is. Er wordt letterlijk gezegd dat het geen symptoom is van lesbisch zijn ... alsof lesbisch zijn onder een psychische aandoening valt of is
Misschien dat anderen dat zo zien als iemand uit de kast komt en er vol in op gaat. Ik zou dat ook geen rebelleren noemen maar gewoon onderzoekende en/of experimentele fase waarbij persoon in kwestie er later achter kwam dat ze niet lesbisch was maar bi oid.