Opstelling t.o.v. zoon met 'moeilijke' vriendin

Reacties

Om te beginnen zie ik dat ik in #22 per ongeluk mijn naam heb vervangen door die van Rosie, maar het was natuurlijk een reactie op haar post.

RK: goeie tip, sporten! Ga ik zeker bespreken met haar. Wordt wel lastig denk ik want ze heeft een baan in de horeca, met natuurlijk een zeer flexibel rooster. Maar inderdaad is beweging en ook regelmaat (ook wat betreft slaap) voor allebei heel belangrijk. Ik ga eens kijken of ik ze zover kan krijgen.

Mirreke, dat is een goed punt! Zoon heeft die begeleiding dit jaar laten liggen, hij dacht (hoopte) het op eigen kracht te kunnen. Dat ging ook een tijdlang goed, tot schoondochter op het toneel verscheen. In eerste instantie was het 'gewoon' de heftige verliefdheid die zorgde dat hij zijn hoofd er niet bij kon houden, nu legt zij veel beslag op hem. Als ze niet werkt zijn ze voortdurend aan het bellen of appen. En als we ze erop wijzen dat dat niet handig of verstandig is zijn ze het allebei roerend met ons eens, maar ja, ze houden het gewoon niet vol om een tijdje (en dan heb ik het over uren) geen contact te hebben. Ze belt hem ook als ze niet kan slapen bijvoorbeeld, en dat is regelmatig. Ook dankzij de ADHD, en de stress die ze heeft helpt daar niet bij. Dus ook wat slapen betreft probeer ik haar tips te geven en ze bespreekt dit ook met de psycholoog.
Ik vind het ook een mooi idee dat zij op ons pad is gekomen, of wij op het hare. Het helpt inderdaad dat we emotioneel niet echt betrokken zijn. Omdat ik wel het idee heb dat we met zijn allen vooruit gaan wil ik zeker voortgaan op de ingeslagen weg. Hoe mooi zou het zijn als wij haar net het zetje in de goede richting kunnen geven?

Jo Hanna, dat is een heel helder beeld. Ik zal er met zoonlief weer eens een gesprekje over hebben dat redden niet aan de orde is, en dat hij niet verantwoordelijk is voor haar.
Nu is het met haar niet zo ernstig dat het te vergelijken is met een slagaderlijke bloeding hoor, tenminste, dat idee heb ik niet. Maar inderdaad is haar 'redden' niet aan ons. Zoals ik aan Mirreke schreef vind ik het wel een mooi idee dat wij haar uit de negatieve spiraal kunnen helpen, maar het echte werk moet ze zelf doen. Ik probeer haar er ook van te overtuigen dat het niet raar of erg is om hulp te vragen/accepteren als je 18 bent en zoveel uitdagingen op je pad vindt. Dat niemand op zijn 18e 'af' is, er is tot je dood ruimte voor groei. Ze vindt zelf dat ze het allemaal zelf moet doen, en is erg kwaad op zichzelf als weer eens iets doet wat achteraf stom was. Heel herkenbaar trouwens, voor mezelf en zoon. Dat maakt denk ik ook wel dat ik goed een gesprek met haar kan voeren.

Dank voor alle input, kan ik zeker weer mee verder!

Borderline

Ok nou mijn waarschuwing was goed bedoeld. De vriendin doet me erg denken aan de ex van mijn neef. Zij heeft borderline. Trok mijn neef emotioneel helemaal leeg. Er is ook nog een kind gekomen. Daar houdt mijn neef echt wel heel ceel van. Maar de relatie met zijn ex heeft hem heel erg beschadigd. Ook voor hun kind is het heel zwaar im een dergelijke moeder te hebben. Soms is zij meer de moeder van haar moeder dan andersom. Heel moeilijk.

Nogmaals ik gun jouw zoon alle moois toe en hoop dat het bij hem anders gaat. Maar omdat ik zoveel overeenkomsten zag dacht ik ik waarschuw je toch. Het levenvan mijn neef is echt heel heel erg beschadigd.

Maar ik gun jullie alle goeds. Ik hoop echt dat het bij jullie anders zal gaan. Maar t was goed bedoeld.

Zou t kunnen dat dit meisje borderline heeft?

Meer afstand is gepast + eigen kind eerst

Het stel is piepjong, de relatie is nog pril en je spreekt nu al over je schoondochter en werpt je op als toevluchtsoord van haar ouders 'die het helemaal gehad zouden hebben' Heb je überhaupt wel eens contact gehad met hen? Je werpt je nu op als een soort pleegmoeder/hulpverlener van de vriendin van je zoon terwijl vanwege een verstrengeling van belangen - haar vs die van je zoon, en daarmee indirect van jezelf - dat eigenlijk dat je rol niet zou moeten zijn. Eerste relaties zijn zelden bestendig .Het is lief hoor, dat je je bekommert om dat meisje, maar jouw primaire verantwoordelijkheid ligt bij je zoon, en er zijn allerlei dat deze verkering niet goed voor hem is. Was zijn eerste jaar niet in coronatijd geweest dan had hij wellicht ook nog een negatief BSA gehad. Vind ik persoonlijk nogal wat. En wie betaalt die tripjes van 30 km naar haar?

Ik zou de deur niet op slot gooien. Maar mijn insteek zou zijn de relatie minder faciliteren, geen landurige logeerpartijen/ halfinwonend "schoonkind" en hameren op het middelengebruik . En zat zijn doe je maar fijn in je eigen huis.

Mooi

Mooi gezegd Kenfan!

Mijn 2 centen

Hoeveel jongeren van 20 en 18 zijn al helemaal klaar met experimenteren en volledig in balans?

Of zoon en meisje werkelijk voor elkaar gemaakt blijken te zijn, is nog de vraag, maar een fijne relatie kan iemand wel naar een positiever zelfbeeld tillen en alles wat daar uit voortkomt.

Ik ken de situatie vanuit zo'n meisje. Suïcidaal geweest, zeer laag zelfbeeld, "gemeen" gedrag tegenover het eigen gezin, niet weten wat ze wilde worden. Zij heeft een stoornis, dat is vooral lastig voor haar zelf, maar wel fijn om te weten.

In een jaar tijd is er opeens een ommekeer. Ze heeft een, lijkt, aardige man ontmoet, ze is aan een opleiding begonnen en praat weer normaal met haar ouders. Het zou me niets verbazen als juist de relatie met deze man hier grote invloed op heeft.

Als zoon van het meisje houdt, mét haar gebruiksaanwijzing, vind ik hem nu al een fijne vent! De toekomst zal uitwijzen of het stand zal houden, kán houden. We leren allemaal door schade en schande. Dat heet levenservaring.

Dan mijn 5 centen ook nog maar

We praten allemaal vanuit onze eigen ervaring.. Die van mij is iets minder positief als die van Kaaskopje. Ik was ooit dat meisje dat met een jongen met 'problemen' kwam aanzetten. Een jongen die mijn moeder als een soort van praatpaal ging beschouwen, want de relatie met zijn eigen ouders was erg moeilijk. Verkering met zo'n moeilijk mens is erg problematisch en zeker niet zo'n roze wolk als het zou moeten zijn. Het vreet energie en trekt je naar beneden. Maar ik kon het niet uit maken, al wou ik dat misschien wel, want hij was zielig. Zielige mensen laat je niet in de steek. Zo ben ik opgevoed. En mijn ouders zeiden niks. Waarschijnlijk bang mij kwijt te raken als ze dat wel zouden doen.

De relatie werd een huwelijk, dat vele ongelukkige jaren heeft geduurd. Lang verhaal, maar jongen met problemen werd man met nog veel grotere psychische problemen. Ik gun 't niemand, niet om het zelf te hebben maar ook zeker niet als partner. Het heeft me heel veel kracht gekost om me uiteindelijk los te maken en hem uit mijn leven te weren.

Achteraf snap ik mijn ouders, maar ik vind het nog steeds erg jammer dat ze destijds niks hebben gezegd. Als ik me gesteund had gevoeld, bevestigd in mijn vermoeden dat wat er gebeurde, hoe hij met me om ging, niet OK was en ik een andere keuze had, dan had ik de relatie verbroken. Daarom mijn advies; laat als ouders vooral merken dat je achter je zoon staat, ook als hij besluit dat de relatie hem te veel wordt. Praat er (voorzichtig) met hem over. Want hij hoopt duidelijk op Kaaskopjes' scenario, het wordt beter, maar het mijne is ook heel goed mogelijk.

Tijd

Zo ken ik dus ook verhalen paasei. En tijd is niet terug te draaien

Reacties

Kenfan, ja zeker hebben we contact met haar ouders. En het is ook absoluut niet onze bedoeling een toevluchtsoord te zijn waar ze naar toe kan als ze thuis bonje heeft. We laten ons niet tegen haar ouders uitspelen. En ze komt er hier ook niet (zomaar) dronken in.
Maar waar ze met haar ouders geen normaal gesprek kan voeren (voor de goede orde - dat ligt meer aan haar dan aan haar ouders voor zover ik kan beoordelen) kan ze dat met ons wel. Ik denk dat vreemde ogen dwingen. Dus haar ouders zijn blij dat ze met ons wel een beetje normaal gesprek kan voeren en redelijk luistert naar onze argumenten. Wat iets anders is dan naar ons luisteren 🥴. Ik wil zeker niet haar hulpverlener zijn, maar wel zoals Kaaskopje beschrijft haar in ieder geval laten voelen dat ze er mag zijn. Met haar gebruiksaanwijzing. Maar soms is het verstandiger om niet perse je eigen zin door te drijven, of rekening te houden met anderen, of gewoon eerst eens na te denken. En die boodschap komt van ons wel aan en van haar ouders niet.
Met zoon bespreken we ook open dat wij vinden dat deze relatie niet gelijkwaardig is en dat ze hem veel kost, dat wij ons, als zijn ouders, daarover zorgen maken. Dat we hem wat meer onbezorgd plezier en verliefdheid gunnen. Maar meer dan dat kunnen we denk ik niet doen. Ook al omdat wij zelf ook op deze manier gestart zijn.
En ‘schoondochter’ is vooral korter dan ‘vriendin van zoon’, je moet niet al teveel gewicht aan de benaming hangen hoor. Overigens is ze nu alweer een week niet hier geweest omdat ze werkt, en zoon ook, dus even rust in de tent wat dat betreft.

Paasei, als jouw ouders destijds hadden aangegeven dat het niet normaal was, zou je dan naar ze geluisterd hebben? Eerlijk zeggen! Ik denk namelijk van niet. En, wat ik zie is gelukkig niet abnormaal. Ik zie een meisje dat erg met zichzelf in de knoop zit en vooral aan zichzelf denkt. Manipulatief is ze niet. Dus ik denk en hoop dat ze met wat positieve bevestiging en nog wat jaartjes uitrijpen uitgroeit tot een best leuk mens. Maar ik schat in dat afgewezen worden nu wel eens de weegschaal de andere kant op kan laten doorslaan. Als zoon de relatie wil verbreken kan ik daar prima mee leven hoor, maar ik wil ook achter hem blijven staan als hij kiest voor haar, met alles erop en eraan.

We gaan zien hoe het verder loopt. Het hoofdstuk vakantie is nog niet afgesloten begreep ik net, dus vanavond weer een goed gesprek met het jonge stel denk ik.

Paasei en Pollewop

Paasei, je vertelt over ouders die niets zeiden terwijl het niet goed met je ging. Vertelde jij zelf dit wel aan je ouders? Of was jullie communicatie sowieso niet zo denderend?

Ik heb het idee dat Pollewop juist een prima communicatie heeft met haar zoon en zijn vriendin. Zij kan best eerlijk zijn over haar zorgen én hem steunen, als hij bij haar wil blijven en ook als hij daarover twijfelt. Althans, dat idee krijg ik wel.

Ik denk dat je (Pollewop) in die open communicatie al heel veel mogelijke problemen aan het voorkomen bent. Probeer dat vooral zo te houden!

Mijn dochter was een paar jaar geleden ook het meisje dat een jongen met problemen mee naar huis nam. Hij was zelf moeilijk maar vooral had hij het thuis moeilijk, en daarom was hij heel vaak hier. Het was zwaar, dat zeker. En het uitmaken, wat dochter uiteindelijk heeft gedaan, was nog zwaarder. Maar deze jongen heeft bij ons toch even iets van een thuisgevoel gevonden, op een moment dat hij dat hard nodig had. Eigenlijk ben ik wel blij dat ik dat voor iemand heb kunnen betekenen. Maar dat zeg ik wel NU, nu het voorbij is en ik ook vooral blij ben dát het voorbij is. Achteraf is altijd makkelijk praten. Maar toch. Het is ook weer niet verkeerd om je grenzen eens wat op te rekken om iemand te helpen die op je pad komt. Zo kijk ik er nu op terug.

Succes.

Eens

Hier een betrokken dochter die haar beste vriendin zo graag wilde helpen om uit een diep dal te komen. Het meisje had al jaren te maken met anorexia en de dreiging van scheidende ouders. Ten tijde van diepe dal speelde die problematiek weer.
Ik legde uit dat haar steun die scheiding niet kon tegen houden; de problematiek ging boven haar pet. Alleen zijn dat maar woorden; de bezorgdheid blijft.

Toen nam ik haar mee in de auto. Normaal rij ik heel beschaafd en sociaal en anticiperend, tegen tenenkrommend aan volgens sommige mede-inzittenden.
Dit keer reed ik snel en met de indruk voor niemand te stoppen zodat anderen wel uitkeken voor mij nog even in te voegen. Het wel binnen de verkeersregels.
Dochter voelde hoe alles zo soepel ging, vrij van betrokkenheid voor anderen. Zo voelde hoe dat juk van bezorgdheid best zwaar op haar rustte.

De dag erop legde ze dat aan haar vriendin uit. Het meisje had zelf nooit gemerkt hoe dit dochter raakte. Ze heeft toen zelf de actie genomen om met haar ouders te praten.
Als dochter die ‘andere zijde van de munt’ niet had ervaren, was ze door gegaan met voor haar vriendin klaar staan en slecht slapen etc. Nu kon ze beter grenzen trekken.

Igv zoon Pollewop; weet het meisje hoe die telefoontjes ‘s avonds laat hem vermoeien? Of denkt ze, omdat hij toch altijd voor haar staat, dat hij dat wel kan trekken. Een adhd’er vertelde mij eens dat ze zoveel energie in haar had dat haar tempo voor haar normaal was; ze kon het moeilijk voorstellen dat dit voor een ander zwaar was. Ze was het al haar hele leven gewend. Maar ze wilde wel dat een ander haar vertelde wanneer ze doordraafde, dat een ander zijn grens bij tijds aangaf zodat ze daar rekening mee wilde houden. Eigenlijk net als de vriendin van mijn dochter;
Doorgaan omdat het licht op groen blijft.

Inhibitie

Ik herken veel in je verhaal. Mijn 17e jarige dochter met ADHD zonder medicatie gedraagt zich exact hetzelfde.

Ik ben regelmatig de wanhoop nabij geweest en nog wel eens. Zo grenzeloos, zoveel energie.. een hulpverlener wees mij onlangs op de term inhibitie. Hij zei dat het dubbele chaos in het puberhoofd van mijn dochter is. Enerzijds vanwege de puberteit, anderzijds vanwege ADHD.

Sinds ik meer over inhibitie heb gelezen, begrijp ik haar beter. Niet dat alles nu mag en kan maar weet wel dat zij voorlopig wat meer begeleiding nodig heeft dan mijn oudste op die leeftijd.

Ze heeft nu een hele goede vriendin die heel rustig is en haar ook aanspreekt op haar gedrag als het te ver gaat en dat accepteert dochter wel. Van mij eigenlijk niets. Ze begrijpt ook echt niet wat het probleem is.

Het is lastig, zeker als het niet je eigen kind is maar ik vind dat jullie heel veel geduld hebben.

Moekej/Flanagan

Moekej, ik zie wat jij beschrijft. Chaos in haar hoofd en (daardoor?) onrust in haar lijf. Dankzij jarenlang hier meelezen herken ik de verschijnselen en weet ik dat tegengas geven meestal niet werkt. Hier kan en mag ook niet alles. Het scheelt heel erg dat het niet ons eigen kind is denk ik. Geen emotionele verbondenheid zorgt ervoor dat ik makkelijk mijn eigen rust kan bewaren.

Flanagan, ik snap je analogie niet helemaal, maar we spreken met zoon over de (on)mogelijkheid om anderen te redden. We houden in ieder geval de vinger aan de pols. Gelukkig is hij een open boek. Niet dat hij alles spontaan met ons deelt, juist niet, maar ik zie altijd direct aan hem of er iets scheelt. En meestal krijgen we dan bij navraag wel te horen wat er is.
Het meisje heeft inderdaad meer energie dan de gemiddelde mens, maar waar het probleem vooral in zit (met dat bellen midden in de nacht en zo) is volgens mij impulsbeheersing. Dat ze wéét dat zoon slaapt of zou moeten slapen weerhoudt haar er niet van om toch te bellen. Want zíj voelt zich ellendig en heeft behoefte aan contact. Ik ken haar intussen goed genoeg om te zien dat dat niet puur egoïsme of egocentrisme is. We kaarten het regelmatig aan, dat het beslag dat ze op hem legt te groot is. En ik zie ook wel beweging aan haar kant. Zoon begint ook langzaamaan tegengas te geven. Maar dat moet groeien. Misschien is dat ook een kwestie van vertrouwen. Dat hij er morgenochtend echt nog wel is om haar alsnog aan te horen. Of vertrouwen in haarzelf dat ze iets zelf kan dragen.

Laatste nieuws is dat de vakantie zoals die bedacht was is geannuleerd. Ze is er erg verdrietig over en heeft letterlijk buikpijn, maar ze is dus wel zo verstandig en volwassen geweest om in te zien dat haar plan teveel risico's kende. Ik ben trots op haar en op zoon, die heel veel moeite heeft gehad om zijn rug recht te houden tegenover haar.

Analogie

De analogie staat voor het anders benaderen; ipv de standaard klaar staan -modus (omdat je vriendin je nodig hebt), ervaren hoe je er ook een keer anders in mag staan. Hoe dat laatste je doet beseffen hoe het eerste soms best wel eens veel van je vraagt.
Maar zoals je schrijft, geeft je zoon ook al wat meer tegengas. Hij is zelf gaan inzien dat hij grenzen heeft aan te geven. Mijn dochter was een stuk jonger. Het autoritje hielp haar met zichzelf niet wegcijferen.

Echt bijzonder

Ik geloof niet dat ik het snap: gaan scheuren met de auto om te laten zien dat je letterlijk ruimte kunt pakken?

Gevaarlijk!!!

Lekker gevaarlijk voor andere wegmisbruikers.

Erg dat je kind anorexia heeft. Maar laat het verkeer hierbuiten. Jij wilt toch ook dat je kind blijft leven en niet overlijdt...

Breng dan ook t leven van andere weggebruikers niet in gevaar!!!

Niet overdrijven aub

Ik schreef snel, dat betekent niet dat ik anderen in gevaar bracht.
Maar ik snap het; graag info uit verband halen en nog slecht lezen ook.
Terug naar topic?

Hoe het nu gaat

We zijn nu als gezin op vakantie. Vriendin van zoon is niet mee. Ze bellen en appen regelmatig. Het gaat niet goed met haar. En dat maakt dat zoon terneergeslagen is en niet van de vakantie kan genieten. Enerzijds baal ik ervan dat hij niet gezellig meedoet met ons gezin, aan de andere kant snap ik dat hij zich zorgen maakt, zich soort van schuldig voelt. Het liefst zou ik zijn telefoon afpakken zodat hij even rust heeft. Maar snap ook wel dat dat niet kan.
En ik heb ook medelijden met haar. Haar beste vriendin heeft sinds kort een vriendje en is dus veel minder beschikbaar, andere vriendin is op vakantie. Ze heeft net haar zoveelste baantje opgezegd omdat haar manager haar uitschold. Geen idee wat daarvan waar is, als ze echt slecht functioneerde had hij haar wel ontslagen lijkt me. Maar ze heeft dus geen werk meer en nu zit ze de komende 1,5 week (zo lang zijn wij nog weg) dus alleen en depressief te wezen. Ik zie al een fikse ruzie met haar ouders aankomen...
Any thoughts?

Vind het knap hoor hoe jullie ermee omgaan.
Wat ik me afvraag; is dit wel echt een leuke gezellige relatie op je 20e? Hij is nog zo jong en dan nu al zoveel problemen met vriendin. Ik snap dat jullie hem niks kunnen verbieden, maar ik denk dat het deze relatie niet gaat worden, je zoon wordt het dadelijk teveel, al die ellende.....

Kiki

Nee, het is geen leuke gezellige relatie, dat is net het hele punt. Maar we kunnen er niets mee/aan doen. Behalve zoon steunen en hopen dat hij wijs en standvastig genoeg is om niet meegezogen te worden.

Hij heeft heimwee en wil naar huis. Wat niet kan want we zitten in het buitenland. Ik baal dat we nu met zijn allen last hebben van háár stemming. Nu was vandaag ook wel een daldagje, veel regen en dus weinig afleiding. Dat helpt natuurlijk niet...

Dat snap ik, het is gewoon balen vandaag. Dus morgen zal dat vast wel goed komen op de vakantie. Hoe lang blijven jullie nog? Ik hoop dat zoon ook kan genieten en jullie ook...want wilt hij naar huis door vriendin?

Maar waarom

heb je medelijden met haar?
Ik vraag me af of je niet zelf ook meegezogen wordt in haar problematiek? Ze claimt je zoon, even alleen zijn en zelf dealen met haar emoties is natuurlijk niet zielig.
Let wel, dit meisje manipuleert (vast) niet bewust, het is haar problematiek die speelt, maar je zoon (of jij) kan hierin niet oplossen.
En daar kun je zoon wel in helpen.
Hij moet zich, júist als hij bij haar wil blijven, leren afgrenzen. Anders houdt hij het niet vol of gaat het ten koste van hem of hun relatie.
Daar kun je hem, nu, bij helpen en steunen.
En daar heeft hij hoe dan ook baat bij, of ze nu samen blijven of niet.

Hoe ging het vandaag? Wel een leuke dag gehad?

Hoe

Gaat het nu pollewop?

Tijd terugdraaien

Het idee dat je op die leeftijd zorgeloos door het leven zou moeten gaan, begrijp ik niet. De tijd kun je inderdaad niet terugdraaien, M40+, maar waarom zou je dat willen? Dit is hoe levens verlopen.
Ik heb van mijn 16de t/m zo'n beetje mijn 23ste bepaald niet zorgeloos doorgemaakt. Hoewel ik (op het oog) een een stabiele relatie had, was er ook van alles aan de hand in mijn directe omgeving, veel mensen worstelen op die leeftijd met het leven en met ingewikkelde keuzes. Op mijn 21ste eindigde mijn relatie op een voor mij plotselinge en pijnlijke manier, daarmee verwaterde ook een deel van mijn vriendschappen. Ook overleed dat jaar mijn moeder en kreeg mijn vader een nieuwe, nogal moeilijke vriendin. Nee, ik had dat allemaal niet zo willen meemaken, maar het heeft me wel gevormd. En als ik dit allemaal niet had meegemaakt, had ik wel weer andere dingen meegemaakt. En was ik waarschijnlijk mijn huidige man misgelopen... Ofzo.

Natuurlijk wil je 'het beste' voor je kind. Maar dat beste kan ook zijn, dat je betrokken bent bij zijn leven en hem vertrouwen geeft in zijn keuzes. Het is moeilijk, maar we moeten toch accepteren dat er soms grote moeilijkheden op het pad van jonge mensen komen en dat ze daar op hun eigen manier mee omgaan. Of zoals Boudewijn de Groot al zong (met de woorden van Lennart Nijgh): "ze kunnen mij tenslotte ook niet dwingen, groot te worden zonder diep berouw en spijt."
Ik denk dat Pollewop het prima doet, door deze relatie gewoon te zien voor wat het is en niet steeds af te meten aan een meer ideale situatie.

Nog iets anders: Ik weet niet hoe het nu is met de heimwee, maar een kind van 18 of ouder, kan zelfstandig met de trein naar huis, als hij dat echt graag wil. Of hij dat moet doen, is aan hem (en aan de beschikbare middelen) maar het kan en ik weet dat mensen met een auto die optie vaak vergeten.

Het gaat nu weer goed hoor

We ondernemen elke dag wat, en die afleiding helpt. Vriendin en zoon bellen elke dag, soms zelfs een paar keer per dag. Ze bespreekt werkelijk alles met hem. Door de afstand (letterlijk) merk ik dat hij nu iets rustiger wordt. En zij ook heb ik het idee.
We zoeken nu met zijn allen naar het ideale souveniertje voor haar 😉.
Het is als gezin heel gezellig, man en ik genieten er enorm van.

Trix, dank voor jouw bijdrage. Inderdaad gaat het leven niet over rozen. Ieder van ons krijgt in de loop van de tijd het nodige op zijn of haar bordje. Zoon dus ook. Maar zijn vriendin heeft wel heel veel toebedeeld gekregen. Vooral interne factoren, dat maakt het niet gemakkelijk voor haar. Dingen die je overkomen zijn zeker ook bepalend voor de rest van je leven, maar zaken als ADHD en extreme allergieën, daar hou je altijd last van en daar moet je altijd rekening mee houden. In zoon heeft ze een zeer stabiel vriendje gevonden, ik denk dat zij dat hard nodig heeft. Ik ben blij voor haar dat hij haar die steun vanaf hier ook kan geven.

Het half inwonend schoonkind - update

Ach, ze hebben elkaar zo gemist! Ze stond ons op Schiphol op te wachten. Na een nachtje bij haar ouders bivakkeren ze nu alweer een week bij ons op zolder. Thuis ging het echt niet meer, ze is (als ik het zo hoor) weer behoorlijk uit de bocht gevlogen, zonder zoon om zich aan vast te houden. Nu hij weer terug is stabiliseert ze gelukkig alweer snel. We hebben uitgebreid contact gehad met haar ouders. Die zitten echt met de handen in het haar. Ze zijn naar de huisarts geweest, ze krijgen systeemtherapie. Hun dochter weet dat nog niet, ze zijn nu eerst op vakantie (zonder haar, leek me ook heel verstandig en ik gun ze de rust. Dat is ook waarom zoon en zijn vriendin hier zijn. Haar ouders vertrouwen haar niet, alleen thuis. Ook niet met zoon erbij.

Zoon en vriendin zijn naar de jeugd-GGZ geweest. Zij gaat weer aan de slag met zichzelf. Er staat een afspraak voor een intake met een nieuwe therapeut. Ben even kwijt wat voor therapie precies - ze moet een uur per dag besteden aan het nadenken over wat de 'fout heeft gedaan en hoe ze het anders aan had moeten pakken. Dat klinkt mij niet heel erg prettig in de oren, maar goed. Alle beetjes helpen, hoop ik!
Ze is voor haar school (eindelijk) aan de slag gegaan. Inschrijving afgerond en ze moet (gezondheidszorg) allerlei inentingen hebben en dat heeft ze nu allemaal geregeld. Als het moet en als ze wil is ze echt heel erg doortastend! Ze weet alleen niet hoe het straks moet als school begonnen is. Thuis zien zij en haar ouders niet zitten, op kamers is te duur. En hier wil ik ook echt niet. Nou ja, eerst maar eens opstarten allebei.
Ik wil voor de komende periode wel meer concrete afspraken maken met hen over hun gedrag hier in huis. Ze doen nog steeds niet echt actief mee en op zolder en de kamer van zoon is een bom ontploft. Al moet ik zeggen dat ze steeds meer uit zichzelf doet en bespreekt, dus er zit wel vooruitgang in. En ze zei gisteren spontaan dat ze blij is dat ze bij ons mag zijn, dat was fijn om te horen.

Begeleid wonen?

Best goede ontwikkelingen zo te lezen! Zou begeleid wonen iets voor haar zijn?

Die therapie klinkt wel heel raar, met die focus van een uur per dag (!) op haar negatieve gedrag. Daar krijg je iemand wel depressief mee Is dat een therapeut die gespecialiseerd is in ADHD?

Dat ze niet echt meedoen in het huishouden is misschien op te lossen met een schema of takenlijst die ze dagelijks kunnen afvinken. Het begrip huishouden is zo veelomvattend dat ze het denk ik te moeilijk vinden om daar überhaupt aan te beginnen.

Zonnehoed

Eens en eens. Therapie klinkt raar, was ook mijn reactie. Een kind met zo'n negatief zelfbeeld zou ik eerst eens een beetje positiviteit willen geven. Maar, ik was niet bij het gesprek en heb zoon ook niet gesproken, dus misschien heeft zij het verkeerd begrepen of was het maar 1 onderdeel van. Ik weet ook niet of deze persoon veel kaas gegeten heeft van ADHD of niet. En ik ben zelf geen therapeut natuurlijk (wil dat ook niet zijn voor haar). Maar ik benoem wel heel bewust wat ik bij haar zie wat ik als positief betitel. Dat is wennen voor haar en meestal zwakt ze af of zoekt argumenten waarom iets toch eigenlijk echt wel negatief is. Maar ik hou stug vol en ik merk dat dat echt wel effect heeft.
En ja, ik had ook al bedacht dat vaste taken beter werken. Maar ze leiden nu nog zo'n ongeregeld leven dat dat ook niet echt werkt, en dan ben ik bang dat het ook weer negatief werkt als ze zich niet aan de afspraken houdt/houden. Maar rust, ritme, regelmaat, houvast zijn inderdaad wel heel belangrijk, ook voor hem, dus ik ga het daar morgen toch maar over hebben met ze (eerder lukt niet vanwege werk en afspraken). Dan maar accepteren dat iets soms niet gaat. Dank voor je reactie!

Maar die info

over de therapie heb je vast van haar.
Ze zal er zelf wel een negatievere draai aan geven.
De insteek lijkt me helemaal niet slecht, stil staan bij wat mis ging en wat kan ze zelf anders doen.
Uiteindelijk heeft ze daar zelf echt het meeste aan, als ze leert de kracht/regie uit zichzelf te gaan halen en zelf haar problemen leert overwinnen.

Wat dat betreft zou ik zelf minder blij zijn met het 'leunen' op je zoon. Geeft hem vast een heel goed gevoel, zo'n belangrijke rol te spelen in iemands leven, maar uiteindelijk is natuurlijk niemand gebaat bij afhankelijkheid.