Psychotische zoon heeft hulp nodig van GGZ…
…maar die krijgt hij niet.
Beste collega-ouders,
Het is heel lang geleden dat ik op dit forum kwam, en nu ik dringend op zoek ben naar hulp van ervaringsdeskundigen ben ik blij om te zien dat het er nog is en volop leeft!
De situatie: met mijn zoon, nu 25, gaat het eigenlijk al bijna 4 jaar bergafwaarts. Hij woont nu bijna 7 jaar zelfstandig. Begin 2017 eindigde zijn relatie (na 4 jaar, was heel moeilijk geweest met depressieve en autistische partner) en was hij heel somber en ook angstig. Achteraf sla ik me voor mijn kop dat ik daar toen niet meer mee gedaan heb. Maar mijn zoon is altijd een vrij extreem iemand geweest en zeer eigenwijs en op zijn autonomie gesteld, dus we waren wel wat gewend en hij stelde ook toen al geen prijs op hulp. Hij was toen drie keer met een studie begonnen en weer gestopt. Werken in loondienst en in opdracht was allemaal mislukt, hij moest het zelf doen en stortte zich in een megalomaan project.
In de zomer raakte hij in de ban van complottheorieën en ontkende zelfs de Holocaust. Daarna leek hij weer wat op te knappen en hadden we bij vlagen ouderwets gezellig contact. We appten, belden en kwamen soms bij elkaar op bezoek. Lange gesprekken. Maar er waren ook perioden van vreemdheid en hij kwam regelmatig met onverstandige plannen (radicale slaapschema’s en keto-dieet) en soms plotseling stekelige reacties.
Eind vorig jaar gedroeg hij zich ronduit bozig tegen zowel zijn vader als mij (we zijn 24 jaar geleden gescheiden) en het viel ook op dat hij zich steeds meer terugtrok. Hij beëindigde al zijn vriendschappen en het werd steeds moeilijker om contact met hem te houden. Hij verwaarloosde zichzelf, stonk, liep in kapotte kleren en was nauwelijks meer in staat tot een normaal gesprek, starre gezichtsuitdrukking. Je vraagt je achteraf af: waarom heb ik niet eerder gezien dat hij psychotisch is? Maar het gaat zo geleidelijk, en het is ook moeilijk om over je eigen gekwetste gevoelens heen te kijken als je weer eens plotseling ‘verbannen’ wordt.
Afgelopen voorjaar ging bij mij het licht aan toen hij na een lang gesprek (vermoeid en hongerig denk ik) in een paranoïde tirade losbarstte over hoe zijn buren hem door het plafond heen spiritueel vermoordden. Vanaf dat moment hebben we van alles geprobeerd om hem te helpen, maar hij weigerde categorisch alle hulp en toen hij in september aankondigde als dakloze te willen gaan leven in Amsterdam was voor ons de maat vol en hebben we een zorgmachtiging aangevraagd volgens de nieuwe WVGGZ. Dwangzorg dus, we zien helaas geen andere oplossing.
Intussen was hij echter weer wat tot rust gekomen, niet dat hij nu zichzelf is of redelijk kan nadenken, maar hij staat niet te schreeuwen en kan zich best een uurtje vrij normaal voordoen. Het resultaat is dat de GGZ hem niet wil opnemen maar in plaats daarvan vrijwillige behandeling aanbood. Die hij heel slim aannam maar tijdens de tweede sessie beëindigde door woedend weg te lopen. En daar zitten we dan, verder gebeurt er niets voor hem. Hij zit lekker psychotisch te wezen op zijn kamer, schulden te maken en te roken, totdat de huisbaas hem eruit zet omdat hij door zijn vijandigheid steeds zijn huisgenoten wegjaagt. En dan zijn we hem kwijt.
Dit is echt geen unieke situatie, als je online het een en ander leest weet je dat dit vaak gebeurt en een soort Catch-22 van de GGZ is. Enerzijds weten we dat iemand in een psychose in een eigen realiteit leeft, maar toch laten we hem belangrijke beslissingen over zijn leven nemen en ‘beschermen’ hem tegen zijn ouders als hij die door paranoïde wanen niet wil zien. Er zijn al heel wat boeken verschenen van wanhopige ouders die hun kind aan de GGZ verloren zijn (soms tot de dood erop volgde) en we kennen ook allemaal gevallen als Thijs H. Ik vind het dus bijzonder moeilijk te accepteren dat ik nu moet wachten tot het te laat is, tot er een crisis komt of iets anders vreselijks gebeurt. Mijn zoon is pas 25, ik wil hem niet verliezen! Zijn hier ouders die zoiets hebben meegemaakt en die tips hebben? Wat kunnen we nu nog doen?
Dank voor het lezen en een eventuele reactie,
Desperada
Verhalen
Tsjor, verhalen over een falende aanpak door het systeem waren mij wel bekend, uit kranten, van fora en ook van boeken die door wanhopige ouders zijn geschreven. Natuurlijk had ik niet verwacht zelf ooit in die situatie te zullen komen. Het is ook onvoorstelbaar om tegenover je eigen zoon te staan, met wie je altijd een goed contact hebt gehad. Met wie je een moeilijke puberteit hebt doorstaan, maar daarna een fijne volwassen relatie hebt opgebouwd, met diepgaande, open gesprekken. En dat die zoon je dan aankijkt met de vijandige blik van een vreemde. Niets meer met je te maken wil hebben. De hulp afwijst waarvan je zeker weet dat hij die nodig heeft en die ook bestaat en waarschijnlijk snel zou helpen om hem weer zichzelf te laten zijn. Maar hij weigert, en doet woedend de deur dicht. Dat is een nachtmerrie, een horrorfilm die voortaan je leven is.
Het systeem moet veranderen, maar dat moet het al heel lang. Daar gaan wij niet meer van profiteren. We zullen een wiel moeten uitvinden.
Was dat er maar
zo'n wiel. Ondertussen moet je je goed realiseren dat hij niet jou ziet als hij naar je kijkt. Hij ziet wat anders, iets wat niks met jou te maken heeft.
Ik heb ooit een prachtige film gezien over iemand die verder kon leven met schizofrenie. Maar als zij een typemachine zag kronkelden daar allemaal slangen uit. Ze wist alleen, met een heel sterke kracht van haar geest, te bedenken dat die slagen, die ze wel echt zag, dat die niet echt waren, en de typemachine, die ze ook even goed zag, dat die wel echt was.
Of het verhaal van iemand die blij was dat ze zonder medicijnen kon. Maar als ze een vergadering had en er stonden 6 mensen op de lijst die aanwezig waren, maar zij zag er 12, dan wist ze dat er 6 van die 12 niet echt waren, ook al zag ze ze even realistisch als de andere 6. Je moet echt een superkracht hebben om dat vol te houden.
Medicatie helpt echt wel voor een heel belangrijk deel. Het is fundamenteel bij de behandeling. Maar ja, krijg iemand maar zover dat die naar een arts gaat en medicijnen slikt. Ik heb daarvoor nog geen rijdend wiel gevonden.
Tsjor
fut
Als ouder van heb je alleen geen fut om op de barricades te staan. Je hebt je handen al vol aan je eigen kind.
Nummero 1 is weer een huisarts hebben. Hoop dat dit je lukt. Sterkte.
Inderdaad, geen fut
Het voelt toch al alsof je de hele tijd op barricades staat, of de strijd moet aangaan. Dat kost ook zo veel energie. Zorgbelang blijkt helaas onbereikbaar te zijn. Ik word daar een beetje cynisch van, als niemand door corona zijn telefoon kan opnemen.
Tsjor, ik vind het heel aardig van je dat je steeds de moeite neemt om te reageren en mee te denken. Waar ik wel wat moeite mee heb is dat je geen onderscheid maakt tussen psychose en schizofrenie. Of vind je dat dat hetzelfde is? Ik vind (en hoop natuurlijk) dat een eerste psychose niet meteen betekent dat mijn zoon schizofreen is. Er is statistisch gezien een goede kans dat dat niet zo is, en ik heb hoop nodig om door te kunnen gaan. Het is zo al moeilijk genoeg, nu hij geen ziektebesef heeft en geen hulp wil.
Hoeft niet
Er zijn meerdere ziektebeelden met psychoses. Mijn man, inmiddels mijn ex, heeft er diverse opgeplakt gekregen. Van 'persoonlijkheidsstoornis Niet Anders Omschreven' tot bipolair. Het ontbrak hem volledig aan ziekte inzicht, behalve als hij een (zwaar) depressieve periode had. En dan lag het altijd buiten hemzelf; de schuld van andere mensen.
Ik lees meelevend mee. Van een man kun je scheiden (met welk drama dan ook), je kind blijft je kind. Ik kom trouwens nooit 100% van hem los; hij is de vader van mijn (inmiddels volwassen) kinderen. Gelukkig heeft hij een nieuwe partner dus loop ik niet meer het risico dat dat de kinderen verantwoordelijk worden gesteld voor hem. Het gaat trouwens redelijk goed met hem. Hij leeft zonder verantwoordelijkheden (partner zorgt voor hem, ook financieel) en dat samen met nu hopelijk de goede medicijnen houdt hem redelijk stabiel.
In de GGZ staat 'patientvertrouwelijkheid' bovenaan. Als hulpverleners met jou praten zonder zijn toestemming schenden ze die en wil de patiënt mogelijk niet meer met hen praten cq behandelt worden. Dus daar heb je niks aan. Met je zoon mee praten, zodat hij je niet als 'vijand' gaat zien, is het enige dat je kunt doen. En als hij dan kalm is, een goede periode heeft, hopelijk een nood cq interventieplan met hem maken. Waarin hij toestemmng geeft dat je mag ingrijpen (bv Behandelaar waarschuwen) als hij bepaalde symptomen vertoont.
Paasei
Je hoeft helemaal geen onderliggend ziektebeeld/stoornis te hebben om psychotisch te worden.
Iedereen kan psychotisch worden. Jij ook.
Net zoals iedereen depressief kan worden.
Ook al komt dat ook wat meer voor bij bepaalde stoornissen/ ziektebeelden. Het kan iedereen overkomen.
Het is een verhaal van draagkracht/ draaglast, gevoeligheden en kwetsbaarheden.
Een keer psychotisch is zeker nog geen schizofrenie.
Hoewel helaas snelle behandeling erg bepalend kan zijn voor verder verloop.
Desperada, veel sterkte!
Klopt
'Ik vind (en hoop natuurlijk) dat een eerste psychose niet meteen betekent dat mijn zoon schizofreen is. Er is statistisch gezien een goede kans dat dat niet zo is, en ik heb hoop nodig om door te kunnen gaan. '
Dat klopt, dat een keer een psychose niet meteen schizofrenie is. Helaas moet je daarvoor nog een paar keer een psychose doormaken.
Ik snap dat je graag hoop wil putten uit de gedachte dat het een eenmalige gebeuren is en wellicht is dat ook zo. Maar wat eigenlijk maakt het niet zoveel uit voor wat er nu moet gebeuren.
Je kunt ook hoop putten uit de verhalen van mensen die daarna toch nog redelijk zelfstandig kunnen leven, met goede medicatie, goede begeleiding, psycho-educatie en een goed protocol eromheen, waarin de signalerende functie van de familie is gewaarborgd.
Ik vind het erg jammer dat het altijd zoveel tijd kost om dat op te zetten. En ergerlijk dat corona nu als argument gebruikt wordt om het af te laten weten. Inderdaad, zorgbelang kan ook met corona de telefoon wel opnemen.
In mijn visie is de definitie-discussie juist een van de problemen, waardoor de hulp zo gefragmenteerd en beperkt opgezet wordt. Terwijl vrijwel alle benodigde kennis al lang aanwezig is. Mijn vriendin kreeg bijna weer een psychose toen ze te horen kreeg: nee, je hebt geen schizofrenie, maar je bent psychosegevoelig. Dat verwarde haar zeer, riskant erg zelfs.
Maakt niet uit wat voor etiketje erop geplakt wordt, als het nou maar tot goede hulp zou leiden.
Tsjor
Paasei: prioriteiten
Je schrijft dat 'patientvertrouwelijkheid', ook wel 'privacy' genoemd, in de hulpverlening bovenaan staat. Ja, dat ervaar ik ook zo. En ik snap dat ook heus wel, voor veel patiënten is dat ook heel waardevol. Maar dat mijn zoon geen hulp wil is al zonneklaar. Daar valt verder weinig aan te verpesten. En dan zijn ze iets aan het beschermen wat niet relevant is, ten koste van iets wat wel heel erg belangrijk is, namelijk zijn gezondheid. En daar zitten we mooi mee. Verder steekt het me dat ik word behandeld als de vijand van mijn zoons privacy, terwijl ze hem wel rustig mijn berichten aan het wijkteam laten lezen in zijn dossier als hij daar om vraagt. Die heb ik toch niet aan hem gestuuurd? Dat is niet voor niets, dat doet heel veel schade. Ik ben toch ook een burger, heb ik geen recht op privacy?
Annie: bedankt!
Verder weinig aan toe te voegen. Ja, ik weet dat snelle behandeling nu essentieel is. Dat maakt het extra zwaar om te moeten toekijken terwijl de GGZ zinloze dansjes uitvoert. Wat een geld en tijd heeft dit al gekost, en de opbrengst is negatief.
Tsjor: eens
'Maakt niet uit wat voor etiketje erop geplakt wordt, als het nou maar tot goede hulp zou leiden.'
Absoluut, zo is het.
Ook met een aantal of veel psychoses niet
Je bent niet zomaar schizofreen door een paar psychoses. Mijn moeder is manisch depressief en had met regelmaat psychoses. Maar idd..het stempel is het minst belangrijk, het herstel wel.
Psychoses en schizofrenie
Hoe langer ik erover nadenk hoe meer ik denk dat het zo ligt: er is een aantal psychische aandoeningen waarbij psychoses een symptoom zijn. Er zijn ook nog andere (somatische of andere, zoals vitaminegebrek of stress) condities die bij gevoelige mensen tot psychoses kunnen leiden.
En dan heb je wat we schizofrenie noemen. Een degeneratieve breinziekte, die je ook kunt zien op breinscans. Tot nu toe net als Alzheimer niet door ons te genezen. Psychoses zijn weer een symptoom, net als een bepaalde cognitieve stagnatie (voor zover ik heb kunnen waarnemen).
Maar de aanwezigheid van psychose(s) vertelt je dus niet meteen wat er aan de hand is, behalve dat er een psychose gaande is. Bij mijn zoon maak ik me zeker zorgen over zijn eet- en slaapgedrag. Hij krijgt op dit moment geen volwaardige voeding binnen, met alle gevolgen van dien. Dat is al best lang zo. En hij is vaak tot diep in de nacht online bezig. Slaapt dan de halve dag, of is in elk geval niet aanspreekbaar. Helemaal niet gezond voor iemand die gevoelig is voor psychoses 
Geen weg naar een goede diagnose
Desperada, ik denk dat dit een van de problemen is: er is nog geen weg naar een goede diagnose.
Het is helaas niet zo, dat met hersenscans kan worden vastgesteld of er een onderliggend gezondheidsprobleem is, dan wel een fase van gevoeligheid, dan wel iets wat je schizofrenie mag noemen. Wat de hersenscans laten zien is dat de hersengedeeltes van bepaalde zintuiglijke waarnemingen (zoals horen) bij mensen met een psychose even fel oplichten zonder dat er voor andere mensen waarneembaar geluid is als bij andere mensen, wanneer er wel echt iets te horen is. Het laat alleen maar het verschijnsel zien: mensen horen of zien of proeven dan echt iets. In hun hersenen is het reëel.
Maar dat zegt nog niets over wat dan de juiste diagnose is. Alleen leidt de verwarring omtrent de benaming tot een pad, waarin er gene uitzicht komt op de vraag: wat moeten we hieraan doen?
Medicatie helpt echt.Stabiliteit in de medicatie voorkomt terugval. Met het voorkomen van terugval voorkom je ook dat andere functies afnemen en kan er weer een redelijk leefbaar evenwicht worden gevonden. Dit gegeven is al zo lang bekend, maar juist omdat er geen simpele weg naar een diagnose is en omdat er zoveel verwarring is rond de zware term 'schizofrenie' wordt de meest belangrijke vraag geblokkeerd: hoe krijg je medicatie toegediend bij mensen die zelf geen ziekte-inzicht hebben, doordat hun hersenfunctie is verstoord als gevolg van diezelfde ziekte? De weg daar naartoe bestaat wel, maar dat is een hele lange en zware weg naar een gedwongen opname, waar iedereen dan weer huiverig voor is.
Tsjor
Angst voor dwang
Ik begrijp enerzijds die angst voor dwang wel, het is een zware ingreep in iemands autonomie. Anderzijds: wat is nou autonomie als je in de greep bent van een psychose?
Vorig jaar met kerst begon zijn rare gedrag voor het eerst in de gaten te lopen, hij zou komen eten en logeren en kwam niet opdagen, zette zijn telefoon uit. Dat riep eerst nog vooral ergernis op, het zou nog maanden duren voordat het beeld duidelijk werd. Hij was eerder ook niet altijd even attent en betrouwbaar, maar dit ging wel over een paar grenzen heen en zou hij in gezonde toestand ook zeker niet zo gedaan hebben. Ik vind het nu erg om me te herinneren hoe geïrriteerd ik was, terwijl het voor hem hels geweest moet zijn. En nog steeds is, een jaar later
De eerste signalen
zijn altijd wat vreemd en onduidelijk, maar dat ga je dan interpreteren in een voor jezelf bekend kader. Dat er een heel ander kader nodig is dringt later pas tot je door.
'Ik begrijp enerzijds die angst voor dwang wel, het is een zware ingreep in iemands autonomie'.
Zeker. Ik herinner me nog als de dag van gisteren dat mijn zus, moeder en ik bij de GGZ zaten, om een verzoek tot gedwongen opname te tekenen. 'Verzoek tot vrijheidsberoving' stond er in koeienletters boven. Dan wil je wel de kamer uitrennen en je broer gaan waarschuwen. Dit kan niet waar zijn, nee, dit doen we niet. Maar tegelijkertijd weet je dat er geen andere weg is. Er is geen vrijheid waarvan hij beroofd wordt. Er is een ziekte die hem in de greep houdt en waaraan hij zichzelf niet kan onttrekken. Inderdaad: ' Anderzijds: wat is nou autonomie als je in de greep bent van een psychose? '
Je hebt een zwaar jaar achter de rug. Een jaar waarin wel iets helderder is geworden wat de problemen zijn, waarom je niet meer geïrriteerd of boos hoeft te zijn. Maar daarvoor in de plaats komen verdriet en zorgen. En, helaas, onmacht, een allesopvretende onmacht. Neem even rust. In deze tijd, met deze lockdown, en de vakantiedagen kun je weinig anders doen, dan even goed voor jezelf en je naasten zorgen. Even bijkomen. Je hebt alle energie weer nodig, straks, als er weer iets moet of kan gebeuren. Ik hoop dat je de tijd hebt om even bij te praten met de mensen die om je heen staan: wat is er gebeurd, hoe zijn we hier terecht gekomen, wat doet het met iedereen. Even een pas op de plaats. Veel sterkte,
Tsjor
Dank je, Tsjor
Voor het hart onder de riem. Het is waar dat we nu even niet zoveel kunnen doen en ik probeer tot rust te komen. Maar zulke stress ijlt lang na en het slaapt slecht met een hoofd vol nare gedachten, zoals aan je zoon die de feestdagen alleen doorbrengt in zijn waanwereld. Maar we proberen het gezellig te maken hier en te gaan wandelen, een boek te lezen (en dan eens niet een over psychiatrie). Inderdaad even bijkomen en kracht opdoen voor de strijd die nog komen gaat.
Het was voor mij ook een lange weg naar het geloof in dwang dat ik nu heb. Bij gezonde mensen geloof ik er helemaal niet in, en mijn zoons eigenzinnigheid vond ik altijd een prima eigenschap. Het beeld van die lieve maar oerkoppige jongen, die met geweld zou worden opgenomen, het leek me zo'n trauma, dat moesten we zien te vermijden (wat ik nog steeds wel denk, alleen is het domweg mislukt).
Ik moest eerst tot me laten doordringen hoe ziek hij was, hoe ver van zichzelf vervreemd, en hoe niet in staat om zijn wil te vormen, zijn eigen bestwil te zien. Dat heeft echt wel even geduurd. Zoals je zegt, er is geen vrijheid in psychose. En dat je dan weet dat de juiste medicatie hem daar binnen een week uit kan krijgen, dat hij dan kan gaan landen. Maar dat hij die niet krijgt. Nog niet, hoop ik.
Anoiksis
Dag Desperada, ik hoop dat je toch een paar rustige weken achter de rug hebt en er weer even tegen kan. Vandaag viel bij mij in de bus een uitgave van Anoikses, een vereniging door een voor mensen met een psychosegevoeligheid, zoals ze zelf zeggen.
Ik vind het een mooie uitgave, met heldere verhalen. Iris Sommer wordt genoemd (mijn favoriet). Jim van Os geeft een overzicht van de stand van zaken op het gebied van onderzoek. Hij noemt o.a. Enik (waar ik geen fan van ben, op basis van mijn ervaringen met ervaringsdeskundigen en hun inzet voor 'herstel'). Waar ik wel blij mee ben is dat Anoiksis niet wil praten over 'herstel' maar over 'verstel' en dat ook duidelijk maakt met ervaringsverhalen.
Helaas ontbreekt er wel één grote verhaallijn in alle artikelen, namelijk de vraag waar jij voor staat: hoe krijg ik hulp georganiseerd bij een volwassene die (waarschijnlijk) midden in een psychose zit en ontkent dat er een probleem is (wat kenmerkend is voor een psychose).
Toch een mooie uitgave. Ik moest aan je denken. Ik zie niet of en hoe je de uitgave bij Anoiksis kunt bestellen. Wellicht via Ypsilon? Mocht je de uitgave willen ontvangen, dan wil ik hem wel voor je bewaren en naar je opsturen.
Tsjor
Hoi Tsjor
Wat aardig van je, ik ben best benieuwd naar dat blad. Kan ik je mijn adres per privébericht sturen? Ik betaal je natuurlijk de verzendkosten terug.
De feestdagen waren gezellig maar er sijpelden zo nu en dan wel verontrustende berichten over mijn zoon binnen. Ik durf hier niet zo goed te benoemen wat er aan de hand is omdat ik bang ben dat dat te herkenbaar wordt. Intussen zijn we alweer volop aan het bellen om toch te proberen hulp op gang te krijgen. Het is urgenter dan ooit. Maar zoals je zegt: zijn gebrek aan ziektebesef is tot nu toe het grote obstakel.
Wat is er gebeurd dat jij zo gekant bent tegen ervaringsdeskundigen? Ik heb wel eens gedacht dat een jonge man die op mijn zoon lijkt en heeft doorgemaakt wat hij nu doormaakt misschien wel tot hem zou kunnen doordringen. Die kan misschien duidelijk maken dat deze akelige manier van leven niet normaal en niet nodig is, en hem naar zorg leiden. Denk jij niet dat zoiets een kans op succes zou hebben?
Het woord herstel vind ik positief, maar er zit wel een soort belofte in dat alles dan weer bij het oude zal zijn, en dat is veel om te verwachten. Is dat wat jij bedoelt met je bezwaar? Verstel klinkt meer naar aanpassing, en dat lijkt me wel realistisch.
En nog de beste wensen voor die nieuwe jaar!
Te groot verhaal
'Wat is er gebeurd dat jij zo gekant bent tegen ervaringsdeskundigen?'Ik heb ze ontmoet in het kader van de zogenaamde 'herstelbeweging' op een avond over stemmen horen. Het is een te groot verhaal om hier te vertellen, maar na afloop dacht (en zei) ik: het lijkt wel of de anti-psychiatrie terug is, jullie gaan terug naar de jaren '60.
Wij zijn nu nog waakzaam op de inbreng van zo'n 'ervaringsdeskundige', bijvoorbeeld omdat die bepaalde signalen duidde als 'herstel', terwijl het op dat moment ook 'corona' had kunnen zijn.
'Het woord herstel vind ik positief, maar er zit wel een soort belofte in dat alles dan weer bij het oude zal zijn, en dat is veel om te verwachten. Is dat wat jij bedoelt met je bezwaar? Verstel klinkt meer naar aanpassing, en dat lijkt me wel realistisch.'
Precies.
Ik stuur de forumredactie bericht dat ze jou mijn contactgegevens mogen geven.
Veel sterkte voor dit jaar.
Tsjor
goedemiddag ik ben nieuw hier en zoek graag hulp in mijn situatie betreft mijn zoon van 19 wat tijdelijk het huis is uitgewees 6 maanden en nu terug is maar volgens mij heeft hij een psygose door het gebruik van wiet
wil graag mijn hele verhaal doen wie weet maakt iemand ongeveer hetzelfde mee en kan me helpen groetjes
Misschien kun je hier iets schrijven, en anders kun je bellen naar Ypsilon:
https://www.ypsilon.org/
Telefoonnummer Mind: 088-000 2120 of mailen naar [email protected].
Sterkte.
Tsjor
monasien schreef op 30-01-2022 om 13:44:
goedemiddag ik ben nieuw hier en zoek graag hulp in mijn situatie betreft mijn zoon van 19 wat tijdelijk het huis is uitgewees 6 maanden en nu terug is maar volgens mij heeft hij een psygose door het gebruik van wiet
wil graag mijn hele verhaal doen wie weet maakt iemand ongeveer hetzelfde mee en kan me helpen groetjes
Graag een eigen nieuwe discussie openen in plaats van onder een andere discussie je vraag stellen.
offtopic: erg zakelijk geformuleerd naar iemand die in de problemen zit.
Ik vermoed dat Nederlands niet haar eerste taal is. Heeft niets met zakelijkheid te maken. Tsjor
Tsjor ik bedoel de reactie van forumbeheer.
goedemiddag, wij leven al 7 jaar in een soortgelijke situatie, echter mijn zoon woont in een instelling en zelfs de deskundigen zeggen er niets mee te kunnen.
Afgelopen maand is hij te ver gegaan ( inbraak bij exschoonpa voor een gesprek 😶)en is hij gearresteerd.
Afgelopen week vrijgekomen na op een psychiatrische afdeling gezeten te hebben.
Niks gebeurd, gisteren stond hij weer in huis met zijn waanideeën.
Ik ga eraan kapot hem zo te zien en mee te maken.
Wat is er aan de hand met de zorginstellingen en wetgeving 😭😭😭 huis
Annieisdehoopkwijtaantraken schreef op 12-09-2022 om 13:20:
goedemiddag, wij leven al 7 jaar in een soortgelijke situatie, echter mijn zoon woont in een instelling en zelfs de deskundigen zeggen er niets mee te kunnen.
Afgelopen maand is hij te ver gegaan ( inbraak bij exschoonpa voor een gesprek 😶)en is hij gearresteerd.
Afgelopen week vrijgekomen na op een psychiatrische afdeling gezeten te hebben.
Niks gebeurd, gisteren stond hij weer in huis met zijn waanideeën.
Ik ga eraan kapot hem zo te zien en mee te maken.
Wat is er aan de hand met de zorginstellingen en wetgeving 😭😭😭 huis
Klinkt stom maar hij kan maar beter nog wat delicten plegen. Dan krijgt hij TBS en eindelijk een fatsoenlijke behandeling. In mijn directe omgeving gezien dat ouders opgelucht en blij waren met TBS omdat hun psychotische kind éindelijk ergens veilig was en geholpen werd. Absurd ja.
Sterkte Annie. Het is afschuwelijk en hartverscheurend om mee te maken voor jou als ouder. Kan hij wel in de instelling blijven wonen nu? Toch maar liever daar laten dan. Als hij uit de instelling wordt gegooid, is er de daklozenopvang, misschien. Het is keihard maar als ouders kun je er helemaal niks mee.
Annieisdehoopaanhetkwijtraken, heb je wel contact met mensen van de instelling waar hij woont? Wat vinden zij ervan dat hij toch weer in jouw huis staat en dat hij ingebroken heeft? Heb je contact met een behandelende psychiater? Is er een zorgovereenkomst gesloten waarin ook jouw rol staat beschreven? Afschuwelijk, als gezegd wordt dat er niets aan te doen is. Is dan alles al geprobeerd? Medicatie, psycho-educatie?
Tsjor
Annieisdehoopkwijtaantraken schreef op 12-09-2022 om 13:20:
goedemiddag, wij leven al 7 jaar in een soortgelijke situatie, echter mijn zoon woont in een instelling en zelfs de deskundigen zeggen er niets mee te kunnen.
Afgelopen maand is hij te ver gegaan ( inbraak bij exschoonpa voor een gesprek 😶)en is hij gearresteerd.
Afgelopen week vrijgekomen na op een psychiatrische afdeling gezeten te hebben.
Niks gebeurd, gisteren stond hij weer in huis met zijn waanideeën.
Ik ga eraan kapot hem zo te zien en mee te maken.
Wat is er aan de hand met de zorginstellingen en wetgeving 😭😭😭 huis
Je kreeg de melding dat je op een oud draadje reageert. Het is echt veel beter om een nieuwe discussie te openen zodat er niet (nu al drie) verhalen door elkaar gaan lopen.