Radeloze mama
Mijn dochter is 20 jaar woont samen en is gestopt met school. Ze is zeer negatief durft haar telefoon niet opnemen als ze bellen voor een job. Ze voelt zich heel moe en depressief. Ik als mama weet gewoon niet hoe ik haar kan helpen 
heeft iemand tips, of is er iemand die ook in zo'n situatie zit of gezeten heeft ? Alle hulp is welkom. Ik ben ten einde rade.
Hoe weet jouw dochter dat - als de telefoon gaat - het iemand is met een jobaanbieding?
Gestopt met school en bang voor jobaanbiedingen, dat wordt moeilijk.
Ik denk dat je een paar dingen kunt proberen.
Moedig haar aan naar de huisarts te gaan om hulp te vragen bij haar depressie en angst. Niet drammen maar wel stimuleren. Je kunt haar vragen of het haar zou helpen als je met haar meegaat.
Verder zou je wat activiteit voor kunnen stellen. Ik weet niet hoe ver ze weg woont maar mocht dat haalbaar zijn, stel een dagelijkse ochtendwandeling voor. Dat is waarschijnlijk teveel en dan peil je of het in een andere frequentie of op een ander moment op de dag wel haalbaar is. Al ga je bijvoorbeeld maar twee keer in de week na het avondeten een wandeling maken of misschien nog een paar keer iets anders doen. Ik zou proberen haar daarbij het huis uit te krijgen. Al is het maar naar de bibliotheek!
En verder kun je haar natuurlijk vragen of je wat voor haar kunt doen. Heb je dat al eens gedaan? Wat zegt ze dan?
letterkoekje schreef op 14-09-2022 om 13:03:
Hoe weet jouw dochter dat - als de telefoon gaat - het iemand is met een jobaanbieding?
Gestopt met school en bang voor jobaanbiedingen, dat wordt moeilijk.
Dat weet ze natuurlijk niet maar als je de telefoon niet durft op te nemen, heeft het ook geen zin om te solliciteren want dan kunnen ze je toch niet bereiken. En dan solliciteer je natuurlijk gewoon maar niet. Heeft toch geen zin. Vermijdingsgedrag.
Heel herkenbaar, vroeger heel veel last van gehad. Praten tegen mensen vond ik heel moeilijk. Moest al bijna huilen als ik een vraag wilde stellen aan een juf of meester op de basisschool.
Was zo onzeker. En nog wel.
Bij mij kwam het door een hele vervelende reeks gebeurtenissen in mijn jeugd.
Heeft je dochter misschien ook iets naars te verwerken gehad?
1) ze woont samen schrijf je. Hoe goed is je contact met haar vriend en kun jij iets met hem afspreken qua steun aan je dochter? Bij voorbeeld dat hij haar stimuleert om naar de HA te gaan en dat jij haar meeneemt voor een wandeling buiten (depressieve mensen bewegen te weinig, alle kleine beetjes buiten helpen).
2) Vraag haar wat zou helpen. Benoem wat je ziet: “Lieverd ik zie dat je dit en dat doet/niet doet. Hoe kan ik je helpen? Waar heb je behoefte aan?” Als je zegt “jij moet dit en dat doen” gaat het niet werken.
Onthou dat depressie een ziekte is. Zij ligt niet dwars maar is ziek.
Sterkte!
Sini
hoe gaan jullie gesprekken nu ?
Wat lijkt me dat lastig zeg.. Het belangrijkste lijkt mij dat je goed contact houdt/maakt met je kind. Verplaats je in haar, probeer haar in eerste instantie te begrijpen. Wat gaat er in haar om? Zonder oordeel te hebben of haar het gevoel te geven dat je haar onder druk zet ofzo.. Vanuit daar kun je haar misschien helpen door mee te denken over het inschakelen van hulp of de huisarts te benaderen.
Depressie is erg lastig. Maar thuis blijven zitten en niets doen is niet de oplossing.
Ze zal uiteindelijk toch iets moeten doen van een opleiding of werk. De rekeningen betalen zichzelf immers niet.
Voor mij was gaan werken het keerpunt in mijn depressieve periode. Het bracht ritme en structuur, ik voelde me nuttig en werd gewaardeerd om wat ik deed en om wie ik was als persoon. Het was zeker niet meteen koek en ei, maar het was echt een hele grote stap vooruit waar ik veel aan te danken heb.
Een eerste baan hoeft niet meteen je droombaan te zijn. Maar je moet wel ergens beginnen.
Wat betreft wat jij kunt doen: toon interesse (maar ook niet teveel, ga niet dagelijks vragen hoe het gaat, want dan leg je er te veel de nadruk op). Nodig haar uit om iets te gaan doen (wandelen, ergens wat eten, een concert of zo), toon interesse en geef aan dat je haar wil helpen bij het zoeken naar hulp en ook bereid bent mee te gaan naar de huisarts als ze dat zelf te spannend vindt.
Heb je een idee, TO, hoe lang ongeveer jouw dochter zich al slecht voelt?
Hoe lang woont ze al samen?
Is ze misschien nog te jong om samenwonen te combineren met studies of werk?
Woon je dicht in haar buurt of is ze ver van het ouderlijk huis gaan wonen?
Zijn er - behalve jouw moederlijke bezorgdheid - al stappen naar hulp toe gezet?
MamaE schreef op 14-09-2022 om 15:19:
Depressie is erg lastig.
Depressieve gevoelens hebben wil niet zeggen dat ze depressief is.
Mija schreef op 14-09-2022 om 13:11:
Ik denk dat je een paar dingen kunt proberen.
Moedig haar aan naar de huisarts te gaan om hulp te vragen bij haar depressie en angst. Niet drammen maar wel stimuleren. Je kunt haar vragen of het haar zou helpen als je met haar meegaat.
Verder zou je wat activiteit voor kunnen stellen. Ik weet niet hoe ver ze weg woont maar mocht dat haalbaar zijn, stel een dagelijkse ochtendwandeling voor. Dat is waarschijnlijk teveel en dan peil je of het in een andere frequentie of op een ander moment op de dag wel haalbaar is. Al ga je bijvoorbeeld maar twee keer in de week na het avondeten een wandeling maken of misschien nog een paar keer iets anders doen. Ik zou proberen haar daarbij het huis uit te krijgen. Al is het maar naar de bibliotheek!
En verder kun je haar natuurlijk vragen of je wat voor haar kunt doen. Heb je dat al eens gedaan? Wat zegt ze dan?
Goede tips en wat aardig dat TO zich zo betrokken voelt als moeder.
@TO:
Zelf heb ik al redelijk wat watertjes doorzwommen als het depressie betreft. Mijn advies zou zijn: probeer ervoor te zorgen dat ze zich niet compleet afsluit op een manier waarbij je laat blijken dat haar depressieve gevoelens er mogen zijn. Misschien is dit lastig om te begrijpen als je er zelf nooit hebt ingezeten maar de grootste valkuil in mijn ogen is om haar te betrekken zonder de depressieve gevoelens te minimaliseren. Verwacht dus niet dat ze een toneeltje speelt als ze aanwezig is, maar wees gewoon blij met haar aanwezigheid.
Als je goed met haar kunt spreken, kun je haar altijd vertellen dat dit een fase is en dat er betere tijden zullen komen.
Maar misschien nog het belangrijkste: maak geen taboe van medicatie.
ik heb dat ook soms mijn telefoon niet durf opnemen niet voor een job maar voor steeds mensnen met steeds dezelfde problemen