'soort liefdesverdriet'

ik denk niet

dat je moet constateren dat je te close bent geweest als je liefdesverdriet hebt. Als je er geen verdriet van hebt, als het je niet uitmaakt dan ben je waarschijnlijk niet erg liefdevol geweest. Geen hoge toppen zonder diepe dalen toch?

close

Ik weet nu al dat ik ze zal missen. Dat denk ik weleens als het huis weer bezaaid ligt met gedropte persoonlijke bezittingen en ik weer iemand met de deuren hoor smijten. Wat zal het later hier netjes zijn en rustig en de deuren blijven in hun hengsels.
Maar ik mis ze nu al als ik er aan denk.

eens met Guera

Herkenbaar. Mijn ouders vragen niets. Na al die jaren heb ik zelfs geen idee meer of ze wel wat willen, en wat precies dan? Kijk, als ze bepaalde verwachtingen hebben waar ik niet aan voldoe, dan is dat gewoon zo. Nu heb ik steeds het gevoel eigenlijk tekort te schieten, waarbij ik niet eens weet wáár ik dan precies tekort schiet.
Mijn ouders zijn ook zeker niet slachtofferig, ze willen gewoon oprecht die vrijheid geven. Beetje opofferend. Ik zou er beter mee overweg kunnen als ze minder opofferend zouden zijn. (Als zij zich meer vragend, egoistischer op zouden stellen, zou ik dat zelf ook weer makkelijker kunnen!)

Tonny

Ik heb echt het idee met jou en je kinderen dat jij je te makkelijk aan de zijlijn laat zetten en daar een beetje lijdzaam afwacht tot iemand je roept. En ondertussen vind je het niet leuk aan de zijlijn te moeten staan.
Je hebt een beetje moeite (als ik je zo heb "leren kennen") met afscheid, het feit dat je kinderen je anders nodig hebben (in jouw ogen NIET meer nodig) en ouderdom.
Daar ben je uiteraard de enige niet in, maar soms lijk je er een beetje melancholiek van te worden en je niet erg op je komende jaren te verheugen.
Je kleinkinderen komen misschien (dat weet ik niet) alleen als pa en ma de hort op willen en daar moet dan miscchien meteen slapen bij, iets dat jij niet altijd even prettig vindt. (uit je ritme, drukte enz)
Ik heb ook het gevoel dat je je het allemaal anders had voorgesteld.
En wat doe jij daaraan: je trekt je terug.
Nu hoef je je niet verstikkend over ze heen te werpen, maar ik denk dat jij jezelf best iets meer naar voren mag schuiven.
Dat je ook je stukje moeder/omatijd mag opeisen en ik weet zeker dat dat echt niet overdreven vaak zal zijn en dat je ze daarmee verstikt of afschrikt.
Denk wat minder na over de contacten, over ouderdom en leef je leven nu. Pak je kansen met je kinderen en kleinkinderen en stel uitjes voor naar een dierentuin, park, rondvaart, kinderboerderij, lees voor, knutsel, speel, doe de simpelste dingen met ze. Ik weet nog zoveel van wat mijn opa's en oma's met ons deden! Herinneringen om te koesteren! Ik weet niet hoe ver je kinderen van je vandaan wonen, maar misschien is er bij hen in de buurt wat te vinden?
Maak foto's, maak herinneringen, maar trek je niet zo terug omdat je je teveel voelt. Het zorgt voor onduidelijkheid.
Helemaal niet nodig. Je hebt dat gezin groot gebracht, bent een zachtaardig persoon en het is niet de bedoeling dat ze je vergeten nu ze uit huis zijn.
Zorg dat je niet vergeten wordt

eens met lassie

Dat gevoel krijg ik ook altijd en dat kan natuurlijk fout zijn omdat wij alleen maar lezen wat jij wil schrijven maar het kan ook dat jij je nog inhoudt hier op het forum en dat het eigenlijk erger is.

Ik heb wel begrepen dat het eerste kind met kinderen best ver bij je uit de buurt woont en de andere opa/oma nog weer de andere kant op en dat het dus vaak oppassen met nachtje slapen is en dat je dat niet prettig vindt omdat de kleinkinderen je te weinig zien. Klopt dat?

Ik zou inderdaad vaker die kant op gaan en de kleinkinderen meenemen ergens naar toe ipv afwachten of ze naar jou komen maar misschien heb je er gewoon geen zin in?

Jeetje

Gaan die analyses niet wat ver? Ik vind het ook juist mooi dat een mens even stilstaat bij de overgaan naar een nieuwe fase en dat daar weemoedigheid bij komt kijken lijkt mij nou volstrekt vanzelfsprekend. Dat zou ik niet willen wegwerken met ongebreidelde activiteiten met kleinkinderen, alsof dat gevoel er niet mag zijn?
En daar zal je weer je weg in vinden, ook door proberen en ondervinden. Vooralsnog vind ik die meet&greet 1x per maand al een geweldige familie innovatie!

Ook zo

Tonny, ik doe het ook zo. Mijn kinderen wonen ook nog ver weg en ik van hen. 1000 km is 'om de hoek'.

Ik doe het zo, maar zeg zo nu en dan dat ik zin heb om ze te zien. Zij doen dat ook bij ons. Het iets van elkaar willen is wederzijds. De laatste keer een meating in Duitsland geregeld omdat zij daar moesten zijn en het voor ons maar 250 km was.

meating

in Duitsland nog wel!
Bratwurst zeker
gr Angela

Geen analyse hoor

Geen echte analyse hoor, maar ik merk dat Tonny gewoon vaak wat teleurgesteld is in bepaalde dingen.
Misschien omdat zij het zich anders had voorgesteld, anders had verwacht of gehoopt.
En het zal best een strijd zijn om met jezelf uit te vechten hoe je daarin moet staan zodat je nog enigzins het plezier aan je kinderen kunt beleven. Terugtrekken helpt daarbij niet, lijdzaam afwachten ook niet.

Wat Miriam zei: ik heb zin om je te zien.
Daar gaat het eigenlijk om. En als je dat zo zegt, dan zouden ze erg ongevoelig zijn in het oppikken in signalen als ze dan niet zouden zeggen: ik ook, waar, hoe wanneer.

Dus niet afwachten en jezelf naast de zijlijn laten zetten maar gewoon vaker contact opnemen en de wens blijven uitspreken dat je ze graag wilt zien. Initiatief nemen.

En AnneJ, natuurlijk hebben (sommige/veel)ouders last van het lege nest syndroom. Dat is een gevoel dat je moet verwerken. Ik weet er alles van, want na mijn scheiding wonen mijn (kinderen jong volwassen ineens niet meer bij mij. Dus geen partner, geen kinderen en mijn thuis is mijn thuis niet meer. Dat kost even tijd, maar ook ik bel de kinderen en zeg: afspreken? Heb je gemist.

ik snap het wel

Je wil alles goed doen, je wil jezelf niet opdringen, je wil de bal bij hun laten omdat je zeker niet die opdringerige (schoon) moeder wil worden (die je misschien zelf ook wel gehad hebt). En ik kan me zeker ook in het gemis van volwassen kinderen verplaatsen: ook al wonen ze bij mij nog in huis, maar met twee op de middelbare school en mogelijke vermoedelijke studiesteden ver weg zie ik die bui al hangen over een paar jaar. Ik voel nu al nu ze aan het puberen zijn dat ze zich losmaken. Ik geniet er in ieder geval nog intens van, zeker omdat ik weet dat het over een paar jaar wel anders zal zijn.

Ik heb zelf mijn ouders wel gemist in mijn volwassen leven, mijn leven als moeder; ze wonen ver weg (niet op een dag heen en weer te bereizen, maar we hebben altijd logeermogelijkheid gehad).

Zij drongen zich nooit op, willen niet tot last zijn, alles vrijblijvend en wij konden altijd bij hen, in hun huis, terecht. Maar ook: ze gingen nooit eens mee naar de dingen van school van onze kinderen, uitvoeringen, kijken bij sport etc. etc. Kwamen niet op de verjaardagen waar de rest ook kwam, maar altijd een paar weken later of eerder apart, eerst omdat ze zich niet wilden opdringen en het iets voor ons als gezin vonden, later omdat ze het fysiek niet meer aankonden. Ze hebben nooit mijn vrienden leren kennen, ze weten niet hoe mijn leven eruit ziet, behalve uit verhalen van mij, ze kennen geen vriendjes en vriendinnetjes van hun kleinkinderen. Ze kennen de stad niet waar ik wooen, ik heb nooit eens gewinkeld met mijn moeder, een musical bezocht, een saunadagje gedaan, naar de film geweest, in een cafeetje koffie gedronken....
Ik denk dat ze zo bang waren om inbreuk te maken op ons gezinsleven dat ze zichzelf echt aan de zijlijn hebben geplaatst, en daarmee juist afstand hebben gecreërd. Uit zelfbescherming denk ik, om niet teleurgesteld te worden of teveel te zijn. Ik heb geprobeerd ze meer hiernaartoe te krijgen, of bovengenoemde dingen te doen maar kreeg op een gegeven moment alleen maar nul op het request; "doe dat maar met je man/je vriendinnen...etc"

Nu kan het zeker niet meer omdat ze fysiek niet meer in staat zijn die lange reis te maken. Er is een tijd geweest dat ze dat wel konden, maar de boot afhielden. Ik snap hen ook wel dat ze hun eigen leven wilde opbouwen om niet afhankelijk van ons te zijn, maar ik heb hen dus wel gemist.

Ik doe het nu ook bewust anders met mijn kinderen, om niet die afstand te creëren. Ik weet niet of dat goed of fout is, ik probeer goed te luisteren naar waar zij behoefte aan hebben en wat mijn eigen behoefte hierin is. Ik denk wel dat ik een hechter contact heb met mijn kinderen dan met mijn ouders (hoewel ik dol ben op mijn ouders, er is wel een afstand). Misschien gaan mijn kinderen zich later juist daardoor wel heftiger van mij losmaken, dat kan natuurlijk ook. Dat gaat dan misschien wel weer meer pijn doen, maar ja, om dan nu maar meer afstand te creëren om straks minder gekwetst te worden, dat voelt ook niet goed.

Dus Tonny, mijn advies: vraag aan je kinderen wat ze zouden willen en doe dat met enige regelmaat en tussenpozen, want in de ene periode kan die behoefte anders zijn dan in de andere periode. En geef daarbij ook aan wat jij leuk zou vinden en hou daarbij ook rekening met de nieuwe gezinssituaties van jouw kinderen (hun partners). Ik denk dat proberen de balans te bewaken de beste weg is, en dat is heel moeilijk. Wanneer ben je teveel, wanneer vinden ze het te weinig? Wat vinden zij hierin goed, en wat voelt voor jou goed? Iedereen moet toch een beetje aan zijn trekken kunnen komen denk ik dan. En misschien is een en ander juist goed te combineren, kan je hen ontlasten met e.e.a. (huishouden/koken/oppas?)en geniet jij van het in hun buurt zijn.

Ik weet dat toen ik op kamers ging mijn ouders niet verwachtten dat ik ieder weekend "thuis" kwam en ik zeker niet verwachtte dat zij regelmatig bij mij kwamen. Ik ben eigenlijk meteen losgelaten op mijn 18e, en af en toe bekruipt me ook wel eens het gevoel dat ik een beetje het nest uit ben geduwd, terwijl ik daar zelf niet zo een behoefte aan had. Ik neem het ze niet kwalijk, want zij dachten echt dat dat de beste manier was, hup losmaken en zelf de wereld in, ze moet haar eigen leven opbouwen.

Bij mijn huisgenote kwamen haar ouders veel vaker over de vloer en dat leek me eigenlijk best gezellig. Temeer omdat haar ouders echt kwamen voor de gezelligheid en de ondersteuning (beetje huishouden, koken, mee uiteten nemen en haar stad leren kennen) en niet om oordelen te vellen/wijze raad te geven. Mijn ouders deden geen van beiden.

Geen worst

Nee, geen worst. Een hond. Een duitse staander om precies te zijn.
Was gezellig.

De volgende keer dat ik dochter zie is misschien oktober, anders februari.
Zoon wordt augustus of anders september.
Je moet het een beetje plannen.
Het uitspreken van gemis is daarbij wel essentieel. Anders hou je het niet vol.

Ik stuur soms berichtjes met vleugjes herinnering. Een anecdote, een verhaaltje.
soms snappen ze er niks van. "wa bedoel u" komt er dan.
"Dat ik je mis" is genoeg.
Dat mogen ze best weten.

wat lief van jullie, hoe jullie meedenken!

Doet me echt goed!!Bijzonder om jullie overwegingen te lezen, dankjewel!

@Guera: 'Pas op met vrijblijvend ' Dank voor deze eyeopener. Ik denk dat ik op mijn hoede ben voor verplichtingen omdat ik jaaaren dagelijks mijn moeder belde en haar nu, op haar hoge leeftijd, niet meer bel maar wel driemaal per week bezoek. Ik wil mijn kinderen niet met zo'n verwachtingspatroon belasten. Maar je hebt helemaal gelijk, er zit een andere kant aan.

@Pubermoeder:' Ik denk dat proberen de balans te bewaken de beste weg is, en dat is heel moeilijk. Wanneer ben je teveel, wanneer vinden ze het te weinig? Wat vinden zij hierin goed, en wat voelt voor jou goed?'
Inderdaad, dat is zoeken. Elk stel is anders, elke situatie is verschillend. De ene 'schoonzoon/dochter' ken ik wat beter dan de andere.

@MLavell: 'Ik stuur soms berichtjes met vleugjes herinnering. Een anecdote, een verhaaltje.'
Jaaa! Dat is leuk. En dan merk je hoe herinneringen verkleurd zijn geraakt. Heel bijzonder. Super, appjes met verhaaltjes, foto's.

@AnneJ: 'Vooralsnog vind ik die meet&greet 1x per maand al een geweldige familie innovatie!'
Vind ik ook Jongste dochter zei in de familie-app: 'Goed bezig mam!' Eigenlijk was het een vervolg op 'derde kerstdag' toen iedereen Kerst bij de schoonfamilie bleek te vieren. Pff dat klinkt slachtofferig, zo bedoel ik het niet.

@Lassie: 'maar ik merk dat Tonny gewoon vaak wat teleurgesteld is in bepaalde dingen.Misschien omdat zij het zich anders had voorgesteld, anders had verwacht of gehoopt.'
Ja. Dat is zo. Ik vind het leuker als ze uit zichzelf langskomen, spontaan, zonder speciale aanleiding of omdat het handig is als de kindertjes bij ons logeren en de ouders een weekendje weg kunnen. Dat ze gewoon komen omdat ze het leuk vinden bij ons te zijn. Ik weet dat ze het niet persé niet leuk vinden, maar ze hebben zoveel te doen en het komt er gewoon niet van.

Soms voelt het lastig als ze wél bellen met moeilijkheden en/of in tranen. Een kind thuis, kan ik beter (?) troosten en een beetje verwennen tijdens nare omstandigheden dan een volwassen kind dat elders woont. Al is het maar door de fysieke nabijheid... In die zin houdt moederzorg nooit op maar vraagt andere vaardigheden. Leren en verder ontwikkelen dus.

@ Lassie: 'Je kleinkinderen komen misschien (dat weet ik niet) alleen als pa en ma de hort op willen en daar moet dan misschien meteen slapen bij, iets dat jij niet altijd even prettig vindt. (uit je ritme, drukte enz)'
Ja, klopt helemaal. Ik vind het heel meutig van mezelf dat ik zo blijk te hechten aan mijn ritme en de gevonden rust, dat ik baal van om half zes wakker moeten worden. Ik zou loyaler willen zijn en dat kost me moeite (mijn man gelukkig niet!). Proberen dus!!

@Barvaux: 'Ik zou inderdaad vaker die kant op gaan en de kleinkinderen meenemen ergens naar toe ipv afwachten of ze naar jou komen maar misschien heb je er gewoon geen zin in?'
Dat zal ik weer oppakken. En dan dingen doen die ik leuk vind (dus niet naar het zwembad, brrr, dat doen ze maar fijn met hun ouders en andere grootouders

En zoals velen van jullie zeggen: oprecht communiceren dat ik hen graag weer zie. Hun vader mist hen ook, en die zegt dat al helemaal niet. Tjonge.

Weet je, het is best een raar gevoel, tweede helft 50. We zijn nu weer samen, zoals we ooit begonnen, destijds vol plannen en idealen. Hoe de toekomst eruit ziet, dat voelt een beetje mistig, hoewel we samen een prima duo zijn en echt niet zwartgallig in het leven staan.
Dank voor het meedenken!

Go Tonny Go

Ik herken het bij mezelf dat ik altijd bij mijn moeder langsging als ik haar nodig had. Tja, zo werken kinderen, groot en klein.....
Mijn moeder zei daar soms wel eens iets van, op haar eigen zachtaardige lieve wijze. En ze is op een gegeven moment begonnen met mij wekelijks te bellen. Ikzelf heb dat altijd wel erg prettig gevonden.

En naar de kinderen toegaan, en de kleinkinderen meenemen naar iets wat jullie leuk vinden is win-win-win....

Alles is al gezegd

dus spuit 11 hoeft niet veel toe te voegen.

Waar ik vooral ongerust over ben is dat ze een reden voelen om niet meer langs te komen. Mijn jongste dochter lijkt dat al een beetje te doen. Wij hebben er een tweede hond bij. Dat is zeker in de beginperiode drukker en doeniger door het wennen, de onzindelijkheid (nu wel zindelijk, hoera!), maar ja ook doordat twee honden zich aanweziger opstellen dan een hond. Ze vond het niet zo leuk meer om thuis te zijn, zei ze na het tweede weekend met tweede hond. Ik schrik daarvan en voel me meteen een ontaarde moeder. Maar, is mijn redenatie waarmee ik mezelf rechtvaardig, zij woont niet meer volledig thuis, wíj voelden de behoefte aan die tweede hond, dan moet zij zich dus aanpassen aan ónze huishouding.

Ze vindt de hond lief hoor, dus ik denk dat het wel losloopt. Maar ik ben dus wel gevoelig voor het idee dat ze het niet meer leuk bij ons zou vinden, om wat voor reden dan ook. Bij mijn ouders moesten we bijna een verzoek in drievoud indienen of we alsjeblieft langs konden komen. Dat we niet begrepen dat ze het altijd druk hadden vonden ze maar raar. Altijd dus. Nooit een keer dat we hoorden 'oh leuk, we hebben vandaag genoeg tijd.' (Mijn vader werkte thuis en zat constant met een deadline.) Dat gevoel wil ik mijn dochters volledig niet geven.

Ik vind het idee van Tonny, een maandelijkse "Meet & eet", eigenlijk heel leuk. Op initiatief van mijn oudste dochter komen ze zondag hier eten en spelletjes doen. Dat lijkt me een mooie start van een nieuwe traditie. En inderdaad zonder al te veel dwang. Leuk als je kunt, jammer als dat niet zo is.

Plannen en idealen

Idealen is misschien wat veelgevraagd van een 55 jarige, maar hopelijk toch nog wel vol plannen? Ik ben (met een negenjarig kind) maar 6 jaar jonger dan jij, maar wel vol plannen. Nog 18 jaar werkplannen en voor daarna ook.
Zonder dat zou ik me leeg voelen.

Sanne

Dat je geen idealen meer hebt, wil niet zeggen dat je achter de geraniums zit. Alleen dat heilige moeten is er dan vanaf. Het is leuk als ik dit of dat nog kan doen, maar ik ben ook tevreden als dat niet meer lukt. Ik wilde áltijd naar mijn geboorteland. Ik merkte vorige week dat ik mij erbij neer kan leggen als dat niet meer gebeurt. Als ik een flinke som geld op de rekening krijg, dan weet ik heus wel dat ik meteen plannen ga maken, maar ik zal op mijn sterfbed niet denken dat ik iets vreselijks heb moeten missen door niet geweest te zijn.

Ik ben gevraagd als vrijwilliger bij 'mijn' politieke partij. Ik twijfel nog vanwege de aard van de werkzaamheden, maar een van mijn motieven om ja te zeggen is dat ik op deze manier wel 'binnen' ben en wie weet wat daaruit voortvloeit. Ook vanaf midden 50 kan je leven nog een hele andere wending krijgen. Toch vind ik het wel rustig dat ik ook zonder dat soort wendingen wel een goed gevoel heb over mijn leven in het algemeen. Binnen dat 'goede gevoel' hoeft het ook niet perfect te zijn. Ik denk dat je bij het ouder worden ook moet leren loslaten.

Het meest storende van geen werk hebben (een van de niet perfecte punten in mijn leven) vind ik de financiële kant van het verhaal. Daaropvolgend komt dat ik het contact met collega's mis en ook het in mijn element voelen bij wat ik tijdens het werk heb (meestal dan). Maar dat laatste kun je ook met vrijwilligerswerk ondervangen.

@Sanne - en nog wat

Levensgevoel (beetje vage term, maar vooruit) hangt misschien meer af van de situatie dan van leeftijden. Je vertelt zes jaar jonger te zijn dan ik en een kind van negen te hebben. Ik ben 56, ons jongste kind (van de vier) is 24. Da's toch anders.

Een vriendin in dezelfde situatie als ik verwoordde het als 'onze kinderen leven nu het leven wat wij ooit hadden'; - waarmee ze bedoelde dat zij nu volwassen zijn geworden en allerlei ervaringen opdoen. Alles is nieuw en wij moeten ons inhouden en niet becommentariëren 'zou je nou wel dit of dat doen, of...'

Een mens moet, ouder wordend, oppassen niet 'zuur' te doen omdat het stiller wordt in het leven. Klinkt suf, maar echt, je mist de aanloop en de gezelligheid als je kinderen de deur uit zijn.

Tuurlijk, ik geniet ervan dat het huishouden zo klaar is, dat er geen andere rommel ligt dan die van onszelf, dat er nooit meer iemand zeurt over de maaltijd. Maar de vanzelfsprekende levendigheid en het gezelschap, dat is weg en dat voelt als een gemis.

Uiteraard zijn er plannen en zit ik niet achter de spreekwoordelijke geraniums, zoals je schrijft, zonder plannen zou het leven leeg zijn. Al ben ik meer van de 'plannetjes'. De droom van groots en meeslepend leven is lang geleden vervaagd. Toen ik na mijn beroepsopleiding aan de slag wilde, heb ik vele, vele vergeefse sollicitatiebrieven geschreven. Toen ik - na een andere leuke baan - alsnog in dat beroep parttime terecht kon, bleek dat ik er niet zo goed in was als ik hoopte. Ook was ik er niet zo gelukkig in als ik had verwacht. Mijn gezin vond ik boeiender en daaromheen heb ik mijn bezigheden gepland.

Een echte carrière is er nooit van gekomen en rijk worden wij niet, qua geld. Maar de 'plannetjes' maken me bijna elke dag blij, ik heb al heel wat bijgeleerd. Levenservaring is kostbaar.

Ik herken wat Kaaskopje zegt, het 'heilig moeten' is eraf. Dat laat ik over aan de nieuwe generatie, en ik moedig hen aan en help hen als ik kan. Ze gaan hun eigen weg, hebben hun eigen leven. Bijzonder daarvan deelgenoot te zijn vanaf de plaats waar ik nu sta, de zijlijn.

Dat het leven zo snel voorbij gaat, tja...
Die weemoed is er, en ook dat zal wennen. Denk ik. Hoop ik.

Ik denk wel eens dat mensen met kinderen

Even oud zijn als mensen met kinderen van deZelfde leeftijd. Mijn generatie heeft kinderen van 13 en 10 bovenbouw basisschool onderbouw middelbare school. Generatie genoten zijn tussen de 34 en de 64 zelf word ik volgende week 40dus met 56 ben ik wel in een andere fase.....

Mijk

Andere fase

Sommige van mijn kinderen zijn het huis al uit, anderen wonen nog hier. Ik zit dus nog niet in de empty nest fase. Dat is natuurlijk wel heel anders. Ik mis de kinderen die hier niet meer wonen wel. Met name mijn oudste zoon. Waarschijnlijk omdat ik die het minst vaak zie. Of misschien heeft het ook wel te maken met zijn persoonlijkheid. Dat ik gewoon hem mis.

Nu we geen kleine kinderen meer thuis hebben (behalve kleinkinderen die langskomen) is er wel een andere fase aangebroken natuurlijk. Ik heb nu juist weer veel meer tijd voor mijn werk en carriere. Dus dat heeft wel weer een nieuwe impuls gekregen. Ik kan daar nu weer meer tijd aan besteden. Dus dat is weer een pluspunt. Maar natuurlijk mis ik soms wel het in huis hebben van jonge kinderen en die dynamiek.

Pfoe

Onze kinderen leiden nu het leven dat wij ooit hadden, dat vind ik echt pittig voor midden 50.

Misschien het leven met kleine kinderen, maar verder? Ik hoop zolang ik gezond ben toch echt veel leven in de brouwerij te hebben. Nu zit ik vol in het betaalde werk, voor zo'n 40 uur per week. Hopelijk nog tot mijn 67e. Maar ook als dat er niet was... Mijn schoonmoeder van 77 heeft ook een volle week, met veel mensen om zich heen en veel reuring. Man is dood, maar ze gaat op vakantie, zit op clubjes, doet vrijwilligerswerk, is actief in de kerk, helpt mensen in de straat... vol plannen, of zo je wilt plannetjes. Als we langs willen komen kan dat nooit op korte termijn. Of 'op zaterdag, maar om 1 uur moet ik weer weg'. Ze zit vol verhalen en dat vind ik heel fijn.

Je klinkt echt een beetje (in mijn oren) van 'mijn levenstaak zit erop'. Met zo nog 30 jaar te gaan, vind ik dat droef. Maar dat zegt misschien meer over mij dan over jou. Als jij er blij mee bent, daar gaat het om, toch?

sanne

dat is vlg. mij inderdaad nogal snel geoordeeld. Er zit misschien wel een levenstaak op, maar dat wil niet zeggen dat het leven nu op is of zo. Er moet wel een neiuwe levenstaak komen, en dat is waarschijnlijk ook wel zo. Maar het grootbrengen van de kinderen is natuurlijk wel een groot iets voor de meeste mensen en het kan een soort verdriet geven dat die tijd voorbij is. En daar heb je tijd voor nodig. Ik denk dat het een soort tussenfase is.

tussenfase

dat denk ik ook.

Ik snap wel dat het Sanne droef in de oren klinkt. Het voelt ook weleens droef.

Ik denk dat mijn leven sterk omzwaait als mijn moeder van bijna 95 er niet meer is en deze mantelzorgtaak erop zit. Ik probeer daarop alvast wat voor te sorteren. Heb dit deel van mijn leven niet betrokken bij het 'bijna iets als liefdesverdriet-gevoel' maar het gegeven legt wel gewicht in de schaal.
Een mens kan niet alles tegelijk.

En tijd is gemeen. Hoorde ik gisteren, boeiend citaat.

Maar

Je hebt het er niet bij betrokken, maar het rust wel heel zwaar op je schouders.
Vaak liet je al doorschemeren hoe erg je het zou vinden zo oud te moeten worden onder de gegeven omstandigheden. En de zorg valt je ook niet mee.
Je zit eigenlijk in een soort tussenleven lijkt het wel.
Je ziet de jongere kant afscheid van je nemen aan de ene kant en aan de andere kant kun je soms bijna verlangen naar het afscheid aan de oudere rechterkant. Alsof je daarmee een beetje stuurloos bent geworden.
Toch misschien een ietwat sombere inslag/instelling of hoe je het leven ervaart de laatste jaren.

Het lijkt me heel lastig om weer een eigen leven op te bouwen. Ik heb dat momenteel. Ik ben gescheiden en moet feitelijk weer leren lopen bij wijze van spreken. Alles weer opnieuw opbouwen en tegelijk afscheid nemen van de kinderen vanuit de opvoedsituatie.
Ik moet mijzelf weer vinden en herontdekken en verder ontdekken. Lassie. Niet de moeder, de dochter, de vrouw, maar gewoon de persoon Lassie.
Ik hoop dat jij Tonny snel vinden zal, ze is namelijk best leuk!

Tussenleven

Je beschrijft het heel treffend Lassie. Helemaal!
Ik zal deze fase door moeten, er komen andere tijden, maar ik kan de tijd niet dwingen. Ondertussen ben ik met nieuw (vrijwilligers-op termijn betaald)werk begonnen wat nieuwe indrukken geeft, dat is fijn!

Boeiend hoe het leven je steeds nieuwe ervaringen laat opdoen. Misschien kom ik soms wat somber over, die somberheid beheerst me niet, maar ik ben me wel meer bewust geworden van de vergankelijkheid van het leven. Logisch, gezien mijn leeftijd. En begrijpelijk gezien het feit dat nog geen jaar geleden zomaar onverwacht mijn liefste vriendin het leven moest loslaten, ernstig ziek. Ik mis haar zo.

Tijd is gemeen.
Maar aan de andere kant heelt de tijd ook.

Tijd

Tijd heelt zeker en in ernstiger gevallen heelt tijd niets, maar leert je om te gaan met de pijn.

Ik hoop op betaald werk voor je, dan heb je naast de voldoening en afleiding ook nog een gevulder bankrekening. Altijd handig.

gulden middenweg

Mijn ouders hebben me nooit losgelaten en dat is een aantal jaren geleden goed misgegaan. Als ze zich thuis verveelden kwamen ze bij mij op de bank zitten. Of ik er nu fijntjes wat van zei, ze negeerde, ze kwamen toch. Ze hadden/hebben een sleutel zodat ze indien nodig in ons huis kunnen komen, maar ze kwamen daarmee altijd binnen vallen. Zelfs eens op de kalender gekeken hebben waar we toch konden zijn.... ( en stonden toen bij de activiteit van een kind waar geen ouders bij gewenst waren, laat staan opa en oma.) Het was op een gegeven moment zo ver dat we standaard zondags na het eten met de kinderen gingen rijden of in een eenzame speeltuin gingen zitten om ze te ontlopen, zodat we de rest van de dag dan in ieder geval voor onszelf hadden. Het is geëscaleerd toen ik eens een "goed" gesprek met mijn kind had en ze gewoon niet te woord gestaan heb toen ze weer eens binnen stapten. :" dat ik een probleem had met mijn kind hoefde ik niet op hen af te wentelen...". Toen ben ik behoorlijk uit mijn slof geschoten en ze duidelijk gemaakt dat ik geen probleem met mijn kind, maar met hen heb. Ze familie, mijn ouders zijn, maar geen onderdeel van mijn gezin en ze hun plek moeten weten. De situatie is inmiddels genormaliseerd, maar ik ben nog heel voorzichtig in iedere toenaderingspoging.
De situatie bij mijn man is totaal anders en die heeft een veel betere band. Het zal niet lang meer duren voor de eerste zich nog meer los gaat maken ( op kamers) en dat zal me zeker heel verdrietig maken, maar ik hoop toch werkelijk dat ik nooit zo verstikkend word en in de relatie met mijn kinderen een middenweg kan vinden. (Mijn jongste is er nog van overtuigd dat hij heel lang bij ons blijft en we hem er nooit uitschoppen haha).

Dat is anders

Mantelzorg kan je eigen leven echt 'on hold' zetten. Sterkte.

Maar Tonny

waarom was er met kerst niemand bij jullie langsgekomen? Met vier kinderen zou je dan toch kunnen verdelen?

derde kerstdag

zijn drie van de vier bij ons geweest.

Eerste Kerstdag: Eentje had net een babietje, duidelijke reden om thuis te zijn natuurlijk! Een ander moest werken, en de andere twee werden bij schoonouders verwacht.

Tweede Kerst hebben we altijd een verjaardag in de familie(niet eigen gezin) en een van de schoonfamilies ook.