Steeds clashes met dochter (19)
De laatste tijd heb ik steeds clashes met mijn dochter. Ze geeft aan uit huis te willen en niet meer thuis te willen zijn. Ik ben alleenstaande moeder en werk.
Dit jaar ben ik vrij veel weg geweest waardoor ze het gevoel heeft dat het huis van haar is. Het is enorm lastig om nu weer de rolverdeling te vinden. Zij gedraagt zich als de ‘ moeder’ en dat accepteer ik niet.
Ik weet gewoon niet meer wat te doen om te voorkomen dat onze relatie verslechtert en ze met ruzie het huis uit gaat
AnnaZ schreef op 13-12-2023 om 08:23:
[..]
Herkenbaar dit. Iedereen groeit uit zijn rol en dat geeft frictie. Ik heb me altijd voorgenomen niet te roepen onder mijn dak gelden mijn regels maar ik moet op mijn tong bijten.
Laatst verloor ik mijn zelfbeheersing en was het even niet leuk-understatement. Ik zie het maar als een proces dat vast wel goed komt.
Maar wat is er zo erg aan de opmerking dat onder jouw dak jouw regels gelden? Ik kan me niet herinneren dat ik ooit heb gezegd dat het MIJN huis is. Maar kan me wel herinneren dat ik (misschien in totaal 3 of 4 keer) de opmerking heb gemaakt dat onder mijn dak mijn regels gelden en als ze het anders willen, dat later in hun eigen huis precies zo mogen doen zoals ze zelf willen (vooral tijdens corona was dat een ding, met veel op elkaars lip zitten, hoge energieprijzen en wel in tshirts willen rondlopen en de verwarming stelselmatig op 22 graden draaien, want koud). Maar ook een aanrecht dat ik graag werkbaar wilde houden en ondanks aansporen niet opgeruimd werd. Toen heb ik ook aangegeven dat in dit huis het aanrecht voor iedereen werkbaar moet zijn en willen ze dat niet, ze welkom waren om een kamer te zoeken. Echt hoor, ik ben niet hun mattie. En ik vind het helemaal begrijpelijk dat dat je geen bal interesseert als je 19 of 20 bent (kijk naar een doorsnee studentenhuis), maar niet onder mijn dak. Ik ben geen 20 meer en blijf (bleef) niet bezig.
En dat was dan niet aan de voorkant, als dreigerij. Maar wel als er na herhaaldelijk ergens een gesprek over voeren en geen afstemming bereiken, ik absolute veto had. Het IS nl. mijn huis. Ik betaal de rekeningen en doe er alle moeite voor. Volwassen kinderen respecteren dat of zullen moeten wachten totdat ze iets voor zichzelf hebben. Je kunt je dan ook wel voorstellen dat er geen ambities waren om tot hun dertigste thuis te wonen. Maar dat lijkt me alleen maar gezond.
Diyer schreef op 13-12-2023 om 12:20:
[..]
Maar wat is er zo erg aan de opmerking dat onder jouw dak jouw regels gelden? Ik kan me niet herinneren dat ik ooit heb gezegd dat het MIJN huis is. Maar kan me wel herinneren dat ik (misschien in totaal 3 of 4 keer) de opmerking heb gemaakt dat onder mijn dak mijn regels gelden en als ze het anders willen, dat later in hun eigen huis precies zo mogen doen zoals ze zelf willen (vooral tijdens corona was dat een ding, met veel op elkaars lip zitten, hoge energieprijzen en wel in tshirts willen rondlopen en de verwarming stelselmatig op 22 graden draaien, want koud). Maar ook een aanrecht dat ik graag werkbaar wilde houden en ondanks aansporen niet opgeruimd werd. Toen heb ik ook aangegeven dat in dit huis het aanrecht voor iedereen werkbaar moet zijn en willen ze dat niet, ze welkom waren om een kamer te zoeken. Echt hoor, ik ben niet hun mattie. En ik vind het helemaal begrijpelijk dat dat je geen bal interesseert als je 19 of 20 bent (kijk naar een doorsnee studentenhuis), maar niet onder mijn dak. Ik ben geen 20 meer en blijf (bleef) niet bezig.
En dat was dan niet aan de voorkant, als dreigerij. Maar wel als er na herhaaldelijk ergens een gesprek over voeren en geen afstemming bereiken, ik absolute veto had. Het IS nl. mijn huis. Ik betaal de rekeningen en doe er alle moeite voor. Volwassen kinderen respecteren dat of zullen moeten wachten totdat ze iets voor zichzelf hebben. Je kunt je dan ook wel voorstellen dat er geen ambities waren om tot hun dertigste thuis te wonen. Maar dat lijkt me alleen maar gezond.
Nou ja, dat is jouw manier van de dingen doen, en een ander kan daar toch anders tegenaan kijken? Prima als jij tevreden bent met hoe jij de zaken regelt lijkt me.
In een huis leef je samen met elkaar en heb je rekening te houden met elkaar. Dat betekent dat je wederzijds wel verwachtingen mag hebben, maar die moet je dan wel uitspreken naar de ander, inclusief de gevolgen als een ander dat niet doet.
Als je puber het aanrecht niet opruimt, dan kun jij niet fatsoenlijk koken als je uit je werk komt. Terwijl de puber in kwestie ook belang heeft bij dat er een maaltijd op tafel komt.
De verwarming op 22 graden omdat je weigert een trui aan te trekken, dat zou hier ook niet gebeuren. Dan neem je volstrekt geen verantwoordelijkheid voor de portemonnee van je ouders en niet voor het klimaat. Ik zou in staat zijn alle financiering voor dingen voor mijn kind stop te zetten. Ik kan elke euro immers ook maar één keer uitgeven dus als ik kapitalen moet verstoken, dan zitten zakgeld, kleedgeld, sportclub, iets leuks doen er ook niet meer aan.
De badkamer drie uur bezet houden is dan ook iets wat op veel momenten niet kan, maar soms misschien ook wel. En dat geldt voor ouders net zo goed als voor kinderen.
Urenlang pianospelen als je kind leert voor proefwerken of tentamens is ook niet erg sociaal.
Het kan wel dat, juist omdat de ouder veel weg is geweest, dat de dochter gewend is geraakt aan een grote mate van vrijheid en dat ze er nu weer aan moet wennen dat ze zich ook af en toe aan moet passen. De verhoudingen zijn veranderd en dat is altijd even zoeken.
AnnaPollewop schreef op 13-12-2023 om 12:48:
[..]
Nou ja, dat is jouw manier van de dingen doen, en een ander kan daar toch anders tegenaan kijken? Prima als jij tevreden bent met hoe jij de zaken regelt lijkt me.
Tuurlijk, als dat zo werkt voor jou, moet je dat zeker doen? Ik begrijp zelf alleen de schuldgevoelens en excuses hier op dit forum niet zo goed als je eens een keer geirriteerd raakt van je kinderen. Kinderen zijn net mensen en die kunnen ook ernstig in je irritatiezone zitten. Niks menselijks is me vreemd. Zolang ik me maar als de volwassene opstel en reflecteer op die irritatie (ligt het aan mij, heb ik gewoon een rothumeur of zijn mijn kinderen over de grenzen van fatsoen aan het gaan en heb ik dat al duidelijk aangegeven), dan lijkt het me echt niet raar als je een keer boos wordt. En als dat nodig is de teugels aantrekt en de regels duidelijk neerzet.
Pubers leer je rekening te houden en daar blijf je mee in gesprek en heb je de opvoedrol. Naarmate pubers uitgroeien tot volwassenen, mag je toch echt wel een stijgende lijn verwachten in dat rekening houden met.
Een ouder die zo graag wil/moet benadrukken dat het MIJN huis is omdat IK het betaal, zou mij als 19-jarige (ben geen 19, maar toen ik 19 was) veel weerstand oproepen.
Fiorah schreef op 13-12-2023 om 11:51:
[..]
En toch snap ik het ook wel van kind, dat het een teleurstelling is. Je denkt het huis voor jezelf te hebben en dat is dan niet zo, dat mag best even balen zijn toch? En dat je dan niet helemaal lekker reageert is ook wel te begrijpen.
Vind het dan ook niet gek dat ik dan als moeder baalde dat er zo op mij werd gereageerd. Ik vond het wel fijn toen mijn zoon uitlegde, dat het niet aan mij persoonlijk lag, maar meer aan het feit dat hij niet het hele huis voor zichzelf had. Maar toen zulk een reactie heel vaak plaatsvond, zat ik op mijn werk, ik zou naar huis kunnen, maar zoon is ook thuis, dus ik bleef ik nog maar even op mijn werk. Tja, echt welkom thuiskomen is dat niet.
Index224 schreef op 13-12-2023 om 14:36:
Een ouder die zo graag wil/moet benadrukken dat het MIJN huis is omdat IK het betaal, zou mij als 19-jarige (ben geen 19, maar toen ik 19 was) veel weerstand oproepen.
Maar zou je dan toch (bijvoorbeeld) weer de cv op 22 zetten in plaats van een trui aan te doen, omdat je weerstand voelt omdat je ouders je wijzen op de kosten die dat met zich meebrengt?
Auwereel schreef op 13-12-2023 om 15:15:
[..]
Vind het dan ook niet gek dat ik dan als moeder baalde dat er zo op mij werd gereageerd. Ik vond het wel fijn toen mijn zoon uitlegde, dat het niet aan mij persoonlijk lag, maar meer aan het feit dat hij niet het hele huis voor zichzelf had. Maar toen zulk een reactie heel vaak plaatsvond, zat ik op mijn werk, ik zou naar huis kunnen, maar zoon is ook thuis, dus ik bleef ik nog maar even op mijn werk. Tja, echt welkom thuiskomen is dat niet.
Ooh ja andersom snap ik dat natuurlijk ook heel goed, je woonkamer binnenkomen en er min of meer weggekeken worden is ook helemaal geen ontspannen manier van thuis komen/zijn.