stiefzoon van 23 met aggressiviteit

Sjaak

Je stiefzoon is dus de zoon van je vrouw. Zij heeft een gemakkelijke analyse: de problemen komen door jou.
Is er ooit wel eens een onderzoek geweest naar mogelijke oorzaken?
Blowen en agressiviteit hoeven niet samen te gaan. Is je zoon ook agressief in andere situaties, naar andere mensen toe? Of alleen naar jou omdat je hem aanspreekt op zijn gedrag? Je gaf aan dat de jongen ook niet meer welkom is bij zijn familie en op school. Kwam dat door agressiviteit of door lusteloosheid?
Blowen en lusteloosheid, vluchtgedrag etc. hebben wel vaak met elkaar te maken.
Waarom kon hij niet terecht bij begeleid wonen?

Ik zie 3 problemen: jouw verschil van mening met moeder; blowen; agressiviteit. welk probleem zou je het eerste willen aanpakken?

Jij zegt dat hij op zichzelf zou moeten wonen, moeder wil hem niet op straat zetten. maar dat is niet hetzelfde. Kun je met moeder bespreken dat 'op zichzelf wonen' in eerste instantie (!) niet hetzelfde is als 'op straat zetten'? Welke mogelijkheden zijn er om hem zelfstandig aan woonruimte te helpen?

Als je realistisch bent, dan zou je ook met moeder kunnen bespreken wat je gaat doen als dat zelfstandig wonen niet lukt (zij gaat daar blijkbaar al van uit).

Kunnen jullie eventueel hulp inschakelen, jongerenloket bij gemeente, maatschappelijk werk, verslavingskliniek, huisarts etc.? Voorwaarde is wel dat moeder inziet dat er hulp nodig is. als ze haar analyse volhoudt (het komt door jou) dan zal ze geen externe hulp gaan zoeken. Dan ben je meer op jezelf aangewezen.

Ik zou haar dan duidelijk maken dat de situatie voor jou onhoudbaar is en ongezond voor je dochter. Dan moet je zelf andere woonruimte gaan zoeken (hopelijk tijdelijk) en daar met je dochter gaan wonen. Je dochter is 12. Gaat zij straks naar een middelbare school? Is het een optie om (tijdelijk) woonruimte te vinden die in de buurt van de nieuwe school is? Je hoeft niet meteen te gaan scheiden. Moeder heeft een andere analyse dan jij hebt en zij krijgt zo de mogelijkheid om zelf haar eigen oplossing uit te proberen: jij bent weg. Dan zouden de problemen met stiefzoon ook over moeten zijn. en anders zal ze zelf haar analyse moeten herzien en zelf ook naar andere oplossingen moeten zoeken. Wellicht kunnen jullie dan weer verder praten met elkaar.

Ondertussen zou ik zoveel mogelijk afstand nemen, in die zin dat je niet meer teleurgesteld, verbaasd of boos bent als blijkt dat zoon nog geen 800 meter wil fietsen. Je hoeft ook de auto niet te pakken (pamperen), maar je kunt volstaan met 'dan maar niet'. Zonder er nog een woord aan vuil te maken. Verwacht geen ander gedrag dan wat hij laat zien, dat bespaart je veel ergernis. Neemt niet weg dat het gedrag problematisch is. Maar als het gedrag niet als problematisch gezien wordt door moeder en zoon en zelfs gefaciliteerd wordt (natje en droogje staan toch klaar) dan is het lastig om als ene roepende in de woestijn daar doorheen te breken of tegenin te gaan. Ze zullen zelf andere inzichten moeten krijgen.

Tsjor

Eens

Mijn eerste gedachte is ook: probeer tijdelijk met dochter daar weg te gaan. Want dat jij en stiefzoon uit elkaar moeten, lijkt me duidelijk. En verder zal er dan toch hulp gezocht moeten worden want deze jongen is duidelijk helemaal vastgelopen. Ik weet natuurlijk niet welke problematiek er precies speelt maar gamen, blowen lijkt me verslavingsproblematiek. Ik ben het met Tsjor eens dat ik hoop voor je dat moeder dit op gaat pakken. Ik denk dat jij je nu maar even afzijdig moet houden.

Vervelend zeg

Wat vervelend dat het zo uit de hand loopt. En dat je dochter er tussen moet zitten. Wel goed dat jij nu even weg bent. Weet je dochter dat ze altijd bij haar oma terecht kan? Want 13 is natuurlijk wel oud genoeg om er vandoor te gaan als de situatie haar teveel wordt. En dan is het goed als ze een vertrouwd adres heeft waar ze heen kan.

Jammer

Het is jammer dat het nu geëscaleerd is. Maar wat er gezegd is is niet verkeerd.
Goed dat je een paar dagen uit huis gaat.
Ik vind dit echt jammer: 'Liefst met dochter. Maar of mij dit gegund wordt betwijfel ik.' Nee,je bent vader, net zo goed als zij moeder is. Het is niet aan moeder of het kind aan jou 'gegund' wordt. De afspraak dat moeder en zoon niet in het bijzijn van dochter gesprekken voeren over de situatie is boterzacht. Naar oma gaan is een goede optie, mits dochter dat wil. Nu zal dochter ook aan moeder denken, maar moeder is hier niet het kind dat beschermd moet worden.
Ik hoop dat je nog een keer met dochter kunt praten en dat dochter begrijpt, dat de problemen thuis opgelost moeten worden of eerst verder zullen escaleren; en dat het goed is als ze daar niet bij is. Mocht ze naar oma gaan, dan kan ze dat gewoon doen. Spullen inpakken (vooral schoolspullen) en gaan. Eventueel de politie op de hoogte brengen, zodat moeder niet kan zeggen dat je dochter 'ontvoerd' is: ze staat nog onder jouw ouderlijke gezag. Je kunt overwegen om de school in te schakelen, mentor of zorgcoördinator. Het is in elk geval goed als meer mensen op de hoogte zijn van de problemen, zodat ze op je dochter kunnen letten.
Mijn voorkeur zou het hebben dat ze echt naar oma gaat.

Moeder maakt het persoonlijk naar jou toe, maar dat is haar eigen onmacht om de problemen onder ogen te zien. Ook omdat ze geen andere oplossing weet. Trek het je niet aan. Wat je beschrijft is dat zoon op meerdere plaatsen vastloopt, dus het is geen relationeel probleem tussen zoon en jou.

Zoek ondertussen andere (tijdelijke) woonruimte, waar je dochter eventueel bij in kan komen wonen. Wees daarin creatief. Het zomerseizoen komt eraan, dus dat maakt het iets gemakkelijker om alternatieve verblijfplekken te vinden.

'Afstand nemen van stiefzoon is de enige optie, maar wat moet ik doen als hij met verbaal of fysiek geweld begint tegen zijn moeder?' Niets. Moeder zal zelf dan moeten handelen.

'En ik heb de politie ook verteld dat hij me fysiek heeft aangevallen gisteren, en een markering op mijn arm laten zien. Maar daar werd verder niet op ingegaan. is dit dan ok? geen reden om iemand uit het huis te zetten?' Je hebt geen aangifte gedaan, dus dan kan de politie niet zoveel met een verhaal achteraf.

Er zijn wel maatregelen voor huiselijk geweld, zoals wat je nu doet: een paar dagen uit huis gaan. Maar er is nog niet zoveel geregeld voor geweld van kinderen tegen ouders. op internet is wel wat te vinden over 'oudermishandeling'. Een zwaar woord, maar niet helemaal ongepast als ik je verhaal zo lees. Hier vind je bijvoorbeeld een artikel van movisie uit 2016: https://www.movisie.nl/artikel/wat-oudermishandeling. Daar is de oplossing: Veilig Thuis. Nu kan ik daar niet zo optimistisch over zijn. Ik zou eerder beginnen met een goed gesprek bij de huisarts.

Fijn dat je familie je kan opvangen. Ik hoop dat je een paar dagen rust krijgt en even tijd hebt om af te koelen. en ondertussen toch met mensen erover praten wat de beste volgende stap kan zijn.

Tsjor

Geweldloos verzet

Beste Sjaak,
Wat mij vooral opvalt in jouw verhaal is een gevoel van machteloosheid. Bij jou, maar ook bij jouw partner en bij haar zoon.

Als het zo mis gaat, is er meestal niet 1 schuldige aan te wijzen maar is er iets mis in de dynamiek. Het kan best zijn dat stiefzoon voor problemen zorgt, maar hoe daar op gereageerd wordt kan heel veel uitmaken in hoe erg het escaleert.

Het klinkt alsof zijn moeder en jij twee verschillende rollen op jullie hebben genomen: de een meer toegeeflijk, de ander streng.

Een manier om met dit soort escalatie om te gaan is de methode van geweldloos verzet waarbij je als ouders grenzen stelt maar op een niet verwijtende (zelfs liefdevolle) manier. Hier is meer te lezen over deze aanpak:
https://www.movisie.nl/interventie/geweldloos-verzet-gezinnen
En
https://www.movisie.nl/sites/movisie.nl/files/2018-03/Methodebeschrijving-geweldloos-verzet-in-gezinnen.pdf

Hier heb je wel hulp van buitenaf bij nodig want het is een pittige situatie.

Sterkte,
Kaatjecato

nadenken...

bedankt voor jullie reacties. ik ga zeker een paar dagen rust pakken, heb mn mobiel ook even uitgezet. ga al jullie advies goed laten inzinken en kijk hoe ik me maandag voel. op dit moment niet al te best maar hopelijk trekt dit bij....

Schrijven

Wat mij wel eens heeft geholpen in zo'n complexe situatie is gebeurtenissen opschrijven. Soms worden dan patronen zichtbaar en wordt helderder wat er gebeurt in de dynamiek en/of wat de problemen zijn van stiefzoon. Eventueel ook signalen die je hebt gekregen van familie, begeleid wonen (waarom niet), school etc.

Tsjor

Actie

Dat er iets moet gebeuren is wel duidelijk. Als moeders geen stappen wil ondernemen om er iets aan te doen, gaat er dus ook niets veranderen. En dit gaat voor mij niet werken op termijn.

Dus is het een simpel gesprek eigenlijk, wat ik morgen wil voeren met moeders.

Ben je bereid iets te doen, stappen te ondernemen met zoon of niet?

Zoja concreet op papier wat / wanneer (psycholoog, kliniek, etc..)

Zonee, einde verhaal. Huis te koop zetten en uit elkaar gaan.

Ik heb ook besloten voorlopig niet meer direct met zoonlief te praten, dit doe ik alleen nog via moeders. En ik wil ook niet betrokken worden in het reilen en zeilen van zijn leven zoals zaken regelen, papierwerk, etc. Dit zoek hij zelf maar uit of mag moeders hem mee helpen.

Ik wil niet meer het risico lopen iets verkeerd te zeggen en dan aggressie bij hem op te wekken.

Ik voel me in ieder geval erg rustig nu ik een dagje weg ben en even alleen aan mezelf heb kunnen denken, wat thuis eigenlijk nooit kan.

misschien te snel

Sjaak, misschien is het te snel om morgen al dit gesprek met moeder te voeren. Je dwingt haar dan min of meer een oplossing te kiezen.
Maar het probleem is juist, dat zij nog steeds een andere analyse van het probleem heeft.

Je kunt geen oplossingen afdwingen als iemand het probleem niet ziet. Pas als je het samen eens zou kunnen worden over wat het probleem is, dan pas kun je de opties gaan bespreken die jij nu wil opperen.

Laat het een paar dagen rusten. Er kunnen een paar dingen gebeuren.
Het kan zijn dat zoon rustig wordt, geen agressie meer, gaat rustig met moeder en zusje om, er is mee te praten etc. Dan heeft moeder gelijk (in haar ogen): het probleem komt door jou. Dus dan zal ze kiezen voor de optie: huis verkopen, man weg, probleem weg.
Het kan ook zijn dat zoon, ook al ben je weg, hetzelfde gedrag vertoont. Moeder heeft binnen haar analyse dan nog steeds de mogelijkheid om het te begrijpen: het is een reactie op jouw vertrek en gevolg van het trauma van alles wat hij door jou heeft moeten ondergaan. Ook dan zal de optie 'man weg probleem weg' voor haar het beste zijn.
Het kan ook zijn, en misschien duurt dat wat langer, dat moeder opnieuw tegen problemen met zoon aanloopt. een incident, iets vervelends, zij wordt boos (jij bent er nu niet om dat voor haar te doen), politie aan de deur voor iets etc. etc. Ze komt in kontakt met andere mensen, wellicht professionals, die hun mening geven. En ze hoort van anderen, dat er een probleem is. Wellicht dat ze dan voor een mogelijke oplossing open staat.

Probeer voor jezelf eerst eens het verhaal helder te krijgen. Je kent de jongen vanaf zijn 5de jaar ongeveer. Wat heb je gezien. Wanneer dacht je: dit is een probleem? Welke oplossingen heb je in de loop van de tijd al geprobeerd (vaak heel veel). Wat maakt dat het nu escaleert? Wat zie je,w at hoor je, hoe ben je aan je mening gekomen zoals je die nu hebt. Wellicht helpt dat ook jezelf om helderder te verwoorden waar het probleem in zit, dus het probleem onder de incidenten.

Neem even de tijd. Laat dingen zich ontwikkelen. Maar blijf wel alert voor je dochter.

Mocht je toch het gesprek met moeder aangaan, geef dan aan welke veranderingen jij zelf, in je eigen gedrag, door gaat voeren. Bijvoorbeeld: als hij jou (moeder) verbaal of fysiek bedreigt kom ik daar niet meer tussen. En/of: ik ga geen dingen meer regelen voor hem.
Maar ook hier heb je even tijd voor nodig om te bedenken welke veranderingen in je eigen gedrag je wil gaan doen (stel dat hij niet naar de psycholoog etc. gaat). Over je eigen gedrag heb je zeggenschap, dat kun je veranderen.

Tsjor

Jongere die ontspoort

https://www.volkskrant.nl/nieuws-achtergrond/als-kind-werd-abdellah-mehraz-door-zijn-vader-achtergelaten-in-marokko-nu-helpt-hij-migrantenouders-met-opvoedproblemen~b1d958db/

Ik werd getriggerd door je opmerking over een jaar in het buitenland. Een methode die vaker, met soms traumatische gevolgen, door ouders wordt gehanteerd die het anders ook niet meer weten hoe ze hun kind wel op het rechte spoor kunnen krijgen. Want daar gaat het uiteindelijk om. Dat een kind die interne motivatie opbouwt om wel te kiezen voor de samenleving en zich erbij te betrekken en gebruik te maken van de mogelijkheden die er zijn om zichzelf te voorzien van een goede toekomst.

Ik weet ook niet wat het antwoord is, maar een jongere afwijzen gaat niet helpen. En dat is wat jij hier laat zien. Zijn moeder heeft misschien juist wel heel erg goed haar zoon in beeld maar de oplossing van de problemen van de jongere ziet ze anders voor zover het al geen worsteling voor haar is om opties te blijven zien. En dan kom jij er ook nog even aanhangen door je zoon op een kritiek moment te bekritiseren.

Hoe begrijpelijk ook, een lesje leren klinkt flink maar is het niet. Je laat je teleurstelling zien alsof die jongen daarop zit te wachten om in de benen te komen. Zo werkt het helaas niet. Hoe wel is echt wel een moeilijke opgave van modderen, erbij blijven, grenzen stellen en opties zien en de juiste begeleiding en mogelijkheden weten te vinden.

Ik zou beginnen met een gesprek met de huisarts en dan overwegen wat de juiste manier is om goede begeleiding te vinden. En bovendien het gesprek met de jongen aangaan wat hier nu de bedoeling is en of hij zelf geen opties ziet waar je hem bij kunt steunen. De meeste mensen, ook jongeren, willen het wel goed doen als ze het kunnen, soms zijn de barrieres taai, maar soms ook eenvoudig als je het maar wil zien.

Tsjor

Misschien heb je gelijk en is het allemaal te snel. Maar ik heb thuis ook dingen te doen, voorbereiden voor werk maandag, dus dat zal ik wel moeten doen. Maar misschien kan ik beter nog niet teveel met haar praten erover.

Over veranderingen in eigen gedrag, voor mijn gevoel ben ik al een stuk rustiger en geduldiger, maar bepaalde dingen kun je niet omheen. Ja, ik wil graag dat niets me meer raakt of boos maakt. Dan gaat er ook niets kapot in huis en kan me niets verweten worden.

Maar is dat realistisch? En hoe bereik je zo'n hoge gemoedstoestand dat je dit kunt? En is dit wel mogelijk voor iedereen?

Moet ik een training portier volgen zodat mensen geen grip meer op me hebben en mij niet meer kunnen uitlokken om boos te worden? Ook een portier heeft een limiet, maar die ligt vaak wel wat hoger lijkt me.

Of, moeten mensen in ons huishouden dit soort dingen gewoon niet doen, en als ze zich niet aan de regels houden dat ze weg moeten?

Ik bedoel, er zijn veel dingen die ik al lang niet meer doe, geïrriteerd raken over kleine dingen, te veel dingen aan hem vragen of eisen, niet rustig tegen hem praten. Maar toch wordt hij nog getriggerd door mij. Is het gezag of het feit dat ik niet z'n echte vader bent? Of het feit dat ik vragen stel die hij niet leuk vind, zoals "waarom wil je niet met de fiets naar de winkel".

Het gaat nu idd over hoe moeders alles analyseert en waar zij denk waar het probleem zit.

Laat ik haar daar maar even wat meer tijd voor geven dan.

Bedankt voor het advies weer. Ik ben blij dat ercmensen zijn die bereid zijn dit met mij te discussiëren...

AnneJ

Ja dat verhaal in dat artikel is wel heel drastisch. Een jaar terug heeft hij samen met zijn moeder, wel op mijn advies, besloten een jaar naar het buitenland te gaan. Hij kon bij tante wonen en met neef mee gaan werken. Bij ons deed hij weinig, geen werk elke dag blowen en zijn auto kreeg allerlei beschadigingen waar hij zich niet meer over kin herinneren, dus zijn moeder maakte zich ook zorgen over zijn veiligheid.

Ik bekritiseerd zijn tekortkomingen niet. Maar als iemand aanbied met je naar de winkel te gaan om spullen voor je hobby te kopen voor je, maar je dan vervolgens geen zin hebt om op de fiets te stappen voor 800m, dat bekritiseer ik wel. Want dat is gewoon pure luiheid en heeft niets met intelligentie of tekortkomingen te maken.

Dat is puur instelling en bereidheid dingen te doen die een misschien een klein beetje moeite kosten.

Maar goed, dat is mijn mening.

Luiheid...

Sjaak, je intentie om met stiefzoon naar de viswinkel te gaan was goed, maar waar het denk ik mis ging was dat het op jouw voorwaarden moest.
Kun je verwachten dat iemand op de fiets gaat? Ja, vast wel, maar hier ging het erom om hem te steunen in zijn nieuwe voornemen en uit de negatieve spiraal te komen. Het had een mooie gelegenheid kunnen zijn om de relatie te verbeteren. Maar nu kreeg hij kritiek en escaleerde de boel.

Het klinkt alsof doordat hij niet wilde fietsen alle negatieve patronen weer bovenop kwamen te liggen. Wat ik wil zeggen is dat je soms boven jezelf uit moet stijgen, echt de volwassene zijn die boven de situatie gaat staan en kijkt wat we nodig is om weer in een positieve interactie te komen. Dus niet steeds oordelen, niet verwijten en soms meebuigen om het grotere doel te bereiken....

Het gaat niet om jouw waarden opleggen aan stiefzoon (bijvoorbeeld over dat je moeite voor iets moet doen) maar over hem de omstandigheden bieden waarin hij weer kan groeien en zich geaccepteerd voelt.... dan komen die waarden uiteindelijk vast ook vanzelf. Je kunt ze niet opleggen.

Groet, Kaatjecato

Andere optie

ik houd de mogelijkheid open, dat zoon al blowend en met verkeerde vrienden een visie op zijn toekomst ontwikkelt, die niet echt realistisch is. Zeg maar de bling-bling-jongere.
En als ouder mag je wel je best doen om dat te voorkomen. Dat betekent dat je als ouder ook grenzen moet stellen en problemen moet benoemen als probleem.
Als de problematiek van zoon zich alleen maar voor had gedaan in het gezin, dan was de interactie vader-zoon mogelijk het probleem. ik lees het verhaal over het fietsen als een incident, maar dan wel een incident waardoor de emmer bij sjaak overliep.
die emmer zat nogal vol.

Dit is zijn beschrijving van de problematiek in zijn eerste bericht:
'Deze jongen heeft al behoorlijk wat op zijn kerfstok, op 18 jaar vmbo niet afgemaakt en van school verwijderd, op 20 jaar na 2 jaar mbo gedaan te hebben niet afgemaakt. Daarna alleen maar achteruit gegaan, met drugs en criminelen omgaan. Een half jaar in jeugd detentie gezeten wegens medeplichtigheid criminele zaak.'

Er staat ook nog een beschrijving onder van de hulpverlening die is gezocht.

De vraag is dus niet: wat kun je doen voor een 23-jarige luie jongen die zijn leven nog niet op orde heeft; maar: wat kun je doen voor een 23-jarige jongen die echt de verkeerde kant op gaat.

Ik vind de inbreng van AnneJ en KaatjeCato dus en beetje (veel te) soft en voorbijgaand aan de problematiek. Ik vind dat ook van de inbreng van moeder, zoals Sjaak die beschrijft. en van haar vind ik het erg dat ze een supergemakkelijke analyse maakt (het komt door jou), waardoor ze haar hersenen helemaal stil kan leggen als het gaat om het nadenken over de problemen.

Natuurlijk neem je je zoon weer op in huis als hij uit detentie komt. Maar het lijkt miij toch gezond ouderschap als je hoopt dat hij daarna een andere koers gaat varen en als je er alles aan wil doen om dat te bewerkstelligen.

Tot nu toe lukt niets Ook de inbreng van moeder levert geen verbetering op. De inbreng van Sjaak ook niet en werkt zelfs escalerend.

Ik bewaar een mooie spreuk, aangereikt door het I-lab van de Clemenspoort in Gent:
'ik heb niet gefaald. ik heb alleen 10.000 manieren gevonden die niet werken.'(Thomas Edison).

Sjaak is nu op zoek naar de 10.001ste manier. Maar stuit daarbij op moeder, die denkt dat de 10.001ste manier is dat hij vertrekt.

Mijn suggestie zou dus nog steeds zijn: vertrek tijdelijk (met je dochter). Neem afstand. In het beste geval ontdekt moeder de 10.001ste manier die wel werkt. In het slechtste geval gaat het bergafwaarts met de jongen. als de hulpverlening dan ook niets meer kan doen, dan houd je dat niet tegen.

Is er ooit wel eens een intelligentietest of een persoonlijkheidstest bij hem gedaan?

Tsjor

Leeftijd

Maar is (misschien) het probleem ook dat de stiefzoon 18+ is en als hij niet wil er ook niets gebeurt.

Soft?

Tsjor, De methode die ik in een eerdere post aandroeg is specifiek gericht op jongeren die agressief gedrag laten zien en destructief zijn.

Juist omdat sjaak vertelt dat er al een hele geschiedenis is laat volgens mij zien dat er een dynamiek met een negatieve spiraal te zien is. Die negatieve spiraal zorgt voor dit soort escalatie en de enige manier om hem om te draaien is door grenzen niet meer op een verwijtende manier te geven maar op een liefdevolle manier. Investeren in de relatie is dus cruciaal, daar is niets soft aan....
Ik denk dat het de enige manier is waarop je stiefzoon nog kunt helpen om grenzen te accepteren.

Het kan inderdaad heel goed zijn dat sjaak nu even afstand houdt om de rust te laten terugkeren maar als je weer met de situatie wil gaan dealen dan is liefdevol grenzen geven (i.t.t. Afwijzend grenzen geven) de enige aanpak die wat kan bieden.

Groet, Kaatjecato

Methode

KaatjeCato, ik reageerde met name op wat je hier schreef:
'Dus niet steeds oordelen, niet verwijten en soms meebuigen om het grotere doel te bereiken....
Het gaat niet om jouw waarden opleggen aan stiefzoon (bijvoorbeeld over dat je moeite voor iets moet doen) maar over hem de omstandigheden bieden waarin hij weer kan groeien en zich geaccepteerd voelt.... dan komen die waarden uiteindelijk vast ook vanzelf. Je kunt ze niet opleggen.'

De methode die je aangaf in het artikel is van een andere orde.
Daar wordt het probleem juist wel heel duidelijk benoemd. En ook de verwachtingen ten aanzien van het gewenste gedrag.
Daar wordt gevolgd en juist niet meegebogen.
En er is een samenwerking tussen hulpverleners, school en anderen.

Dat is echt van een andere orde dan wat je zelf in je tweede bericht schreef.

Ik denk dat de systeemtherapie die je noemde wel degelijk zou kunnen werken, maar dat is niet iets wat je in je eentje kunt doen als ouder, zeker niet als de andere ouder een andere insteek heeft.

Tsjor

Meebuigen en oordelen

De duidelijke verwachtingen in de methode worden heel specifiek gekozen, en de grenzen die daaraan vervolgens gegeven worden, worden niet veroordelend gegeven. Het klinkt alsof de grenzen die Sjaak geeft wel op een veroordelende manier gegeven worden.

Daarnaast gaat het om kiezen waar je grenzen aanbrengt. In de methode gaat dan om agressief en schadelijk gedrag, niet perse over ‘lui’ gedrag. Je kiest dus op welke slakken je zou legt in deze methode. In andere gevallen kun je dus prima meebuigen; het is niet ‘my way, or the highway’...
Niet willen fietsen lijkt mij niet iets wat prioriteit heeft?

De manier waarop Sjaak het gedrag van stiefzoon hier als luiheid benoemt, daar zit een waardeoordeel in en ik denk dat stiefzoon door het patroon waar zij inzitten dit haarfijn aangevoeld heeft, zelfs als Sjaak deze woorden niet gebruikt heeft tegen stiefzoon.

Door de machteloosheid en het willen dat stiefzoon verandert, ligt nu volgens mij de nadruk te veel op al het negatieve en wordt verwacht dat stiefzoon de gewenste gedragsverandering laat zien volgens strikte verwachtingen. Die jongen voelt vast feilloos aan dat hij op alle fronten niet voldoet en dat gaat hem niet helpen om het tij te keren. Je zal ook lichtpuntjes moeten vinden om het positieve aandacht te geven: dus dat hij meeging naar de viswinkel om een oude hobby op te pakken zou in de geschetste situatie boven de keuze van een vervoermiddel moeten staan.

Gr, kaatjecato

Eens

met kaatjecato.

En er speelt wel meer, niet alleen spelen er oordelen en verwijten van je mee, je reageert ook agressief. Ik snap wel dat je partner daar moeite mee heeft.

Al geprobeerd

ik denk dat partner juist altijd heel meegaand en positief etc. is geweest naar zoon toe. zonder effect. en ik denk dat Sjaak ook zulke pogingen heeft gedaan, maar ze werken niet.
Agressief reageren is nooit goed, Daarom denk ik dat Sjaak ook ten einde raad is: dit wil hij niet.
De methode is veel meer dan even de knop omzetten. het gaat er dan vooral omdat er een sociale omgeving gecreëerd wordt, waarin dezelfde doelen (en dat kan ook: 800 meter fietsen zijn) worden gehanteerd en er een fijnmazig netwerk wordt opgebouwd om dat ook te controleren en te corrigeren.
In je eentje lukt je dat niet, zeker niet als je tegenwerking hebt.
het zou mooi zijn als vader, moeder, zoon en dochter deze kant op zouden willen, maar dan wel met behulp van iemand die de systeemtherapie leidt en van de sociale omgeving rondom de jongen.
ik denk wel dat er een andere problematiek onder zit, maar dat daar door de analyses (vader is het probleem versus luiheid) onvoldoende naar gezocht is.

tsjor

Probleem

Vader is het probleem niet, maar heeft zich wel onderdeel gemaakt van het probleem, net als stiefzoon en moeder. De dynamiek in het gezin is onderdeel van het problemen geworden, want heeft gezorgd voor escalatie i.p.v. de-escalatie.

Pas als je ziet als ouders dat de manier waarop je reageert op gedrag (te toegeeflijk of juist te dwingend) invloed heeft op het voortduren of verergeren van gedrag kun je pas iets gaan veranderen. Je kunt van een 23-jarige die in deze dynamiek is opgegroeid en waarbij vast allerlei onderliggende problemen spelen niet verwachten dat hij er boven gaat staan. Hij zit waarschijnlijk vast in de patronen en het is aan de volwassenen om hem heen om die dynamiek beginnen te veranderen en dat is zeker niet makkelijk.

800 meter fietsen zou een doel kunnen zijn maar dat was hier het doel niet: het doel was zijn hobby weer oppakken. Het is denk ik niet realistisch om te verwachten dat hij dat doet op een manier die voldoet aan allerlei verwachtingen: fietsend ....misschien zelfs gezellig, dankbaar?

Je kunt als volwassenen allerlei eisen stellen over hoe stiefzoon zich in die situatie zich zou moeten gedragen (gekoppeld aan allerlei waarden: moeite doen, dankbaarheid, etc) maar deze jongeman zit niet voor niets in deze situatie en dan moet je je verwachtingen soms even (tijdelijk) bijstellen....kleine stapjes...

er midden in

Het is moeilijk om naar een situatie te kijken als je er middenin zit, zoals ik.

er zijn dingen waar jullie gelijk in hebben. Wellicht had ik gewoon m'n mond dicht moeten houden en niet zeggen wat ik van hem vond op dat moment. Maar ik heb dit wel op de meest normale manier gedaan. En ik had zelfs ook de fietsen al klaargezet. Dus de drempel was niet heel hoog dacht ik. Maar de gewoonte en frequentie om maar niks te doen en achter de computer te gaan zitten was voor hem blijkbaar een betere optie.

De frustratie om hem altijd maar te helpen en dat hij niet wil meewerken vaak zit me erg hoog. Alleen naar de winkel willen in de auto, voor een jonge vent van 23 jaar notabene, wiens droom het was om in het leger te gaan en marinier te worden (wat nu niet meer gaat vanwege strafblad) is toch absurd?

En de brieven die binnenomen van zn advocaat en rechtbank (om in beroep te gaan tegen de uitspraak) maakt hij niet eens open. Er is geen interesse aanwezig voor de belangrijke dingen in het leven, alleen gamen en lol met vrienden.

Daarnaast z'n moeder die het altijd beter weet dan ik. Begeleid wonen vond ze niks, hadden ze echt werk van kunnen maken maar ik was even niet betrokken (moest even afstand nemen). "Yes we can" clinic was ook niets, 10 weken programma op locatie om van verslavingen en negatieve gedachtenspiraal af te komen) wilde ze ook niet aan hem opleggen.

Frusrtratie niveau van mij is al lang boven de 100% uitgestegen, en dan nog agressiviteit erbij van hem naar mij, ik ben geen machine hoe kan ik in godsnaam kalm blijven, dit is toch een onmogelijke opgave voor een mens?

er moet gewoon hulp komen, wil ze dit niet dan moet het maar ophouden denk ik.

eisen

Ik weet niet of je de problemen kunt oplossen door aan het einde te beginnen.
Nogmaals: agressief gedrag is nooit goed en dat weet Sjaak ook. Daarom zet hij dit bericht ook hier neer.
Ik heb ook al aangegeven dat hij in zo'n situatie ook niet kan reageren, gewoon de weigering negeren. Ook niet de auto pakken. Gewoon niets, dan maar niet vissen. Maar daarin zit het probleem niet.
Het probleem zit in: niet naar school gaan, geen diploma, geen werk, blowen, criminele vriendjes en zelf ook crimineel gedrag.
Mag je op dit vlak ook al geen eisen stellen? En dan begin je met vriendelijke, kleine stapjes: 'wat wil je? Vissen. Goed dan gaan we spullen kopen'. En dan lukt zelfs dat niet. Natuurlijk moet je dan rustig blijven en het negeren, maar het probleem dat eronder zit is veel groter dan 800 meter wel of niet moeten fietsen. En dat probleem los je volgens mij niet op met hem op de bank te laten liggen of buiten rond te laten rijden in een auto met verkeerde vriendjes.
Ook niet, denk ik, als vader weg gaat. Misschien wordt de sfeer dan wel wat ontspannener, zoon blijft lekker liggen, blowt door en gaat uit met zijn vriendjes, eten en drinken staan toch klaar en moeder zorgt wel voor de was. En als iets hem niet bevalt dan uit hij dat op zijn manier (verbaal of fysiek agressief). Moeder leert om hem niet voor de voeten te lopen. Dochter idem dito. Allemaal zeer harmonieus en begripvol. Maar wordt het daardoor beter?

Tsjor

Tussenstappen

Voordat je definitief de handdoek in de ring gooit een paar mogelijke tussenstappen.

Toch: dat je even weg blijft, totdat moeder zich meldt en het gesprek aan wil gaan met je. Het moet dan haar keuze worden.

Dan: als moeder zich zou melden een stappenplan: zijn er ooit onderzoeken geweest? intelligentie, persoonlijkheid, beroepskeuze en wat er zoal niet op de markt is.

Dan: via de huisarts (of de reclassering (is die betrokken?) systeemtherapie voor het gezin. De link van KaatjeCato is echt wel een goed verhaal. Maar de vraag zal zijn wie dat gaat vergoeden. Wellicht moet je langs het WMO-loket van de gemeente.

Ondertussen: organiseer het zodanig, dat je, als je de handdoek in de ring gooit niet zomaar de deur dichtgooit. zorg dat je onderdak hebt en dat je dochter bij je kan komen, als het kan 50/50 co-ouderschap.

Misschien ook nog iets voor jezelf met de huisarts of een psycholoog om het vaatje wat leeg te laten lopen.

En misschien ook nog iets voor je dochter via school.

Je kunt best uit de situatie willen stappen, maar je kunt niet zomaar je verantwoordelijkheden neergooien.

Tsjor

Het is wel duidelijk

dat deze jongeman goed vast zit.
Hem onder druk zetten en hulp opdringen werkt overduidelijk averechts.
Grenzen aangeven kan natuurlijk wel, lijkt me ook voor de jongeman erg goed.
Maar het lijkt me evident dat dit alleen maar werkt als het rustig en respectvol gebeurt.
Gezien de dynamieken denk ik dat je de regie en bemoeienis bij moeder moet laten. En alleen je grenzen naar haar toe aangeven.

Machteloos

Sjaak, je machteloosheid spat van het scherm en ik kan het mij heel goed voorstellen. Je bent ook maar een mens! En dat je misschien niet altijd de beste aanpak kiest, moet je jezelf ook niet kwalijk nemen. Iedereen laat zich wel eens door emoties of machteloosheid meeslepen.

Wat er wel nodig is, is een verandering in de aanpak: niet alleen van jou maar ook van moeder, namelijk een duidelijk afgestemde aanpak waarin jullie samen op de liefdevolle manier grenzen kunnen stellen. Vaak is het zo dat mensen 1 aanpak kiezen: harde grenzen stellen OF vooral op de relatie insteken. In een gezin is het ook vaak zo dat als de 1 de ene aanpak kiest en de ander de andere aanpak, ze elkaar gaan versterken. Het idee van geweldloos verzet is juist dat je beide aanpakken kunt combineren, namelijk door grenzen te stellen maar op een liefdevolle manier.

@Tsjor, ik stel niet voor om stiefzoon even lekker te laten blowen op de bank. Maar even een paar dagen rust om te de-escaleren lijkt mij niet perse verkeerd, als daarna maar een gesprek komt over de aanpak. En die aanpak moet zich dus vooral richten op het aanpakken van de agressie en zelfdestructieve acties van stiefzoon. Een belangrijk onderdeel daarvan is werken an de relatie...

Mij punt is dus: grenzen kun je ook stellen zonder straf of verwijten. En: pick your batlles als je deze jongen in beweging wil krijgen.
Voor moeder zal er misschien een uitdaging liggen in het stellen van grenzen, waarbij zij zich moet realiseren dat deze de relatie niet hoeven te schaden.

Verdiep je even wat verder in de links die ik stuurde, die leggen goed uit waarom dit zo belangrijk is

werk voor professionals

'Maar even een paar dagen rust om te de-escaleren lijkt mij niet perse verkeerd, als daarna maar een gesprek komt over de aanpak.'
Die paar dagen rust zijn er al, daarvan heeft niemand gezegd dat het verkeerd is. Een gesprek over de aanpak, ook. Alleen moet je het dan wel eens zijn over het probleem. Je kunt geen aanpak bedenken als er twee verschillende problemen zijn. Voor moeder is vader het probleem en voor vader is zoon het probleem.
Je komt daar niet uit zonder professionele begeleiding. Systeemtherapie is prima, maar ook daarvoor heb je professionele begeleiding nodig en een sociale omgeving die meewerkt.

Zijn er kontakten met de reclassering? Kunnen die iets betekenen?

Tsjor

Tsjor e.a.

Geschiedenis

Op vmbo 2 diagnose ADHD gekregen, medicijnen geadviseerd maar door moeders niet gedaan (!). 3 jaar later van school verwijderd door gedrag, geen diploma. Daarna met veel geluk een plekje gekregen op MBO veva. opleiding, die hij zelf uitgekozen had. Dit is een voortraject om in het leger te gaan. Maar het 2e jaar ging het weer mis, hij bleek niet naar school te gaan en deed zijn werk niet. Begon toen ook met blowen, dus dat liep op niets uit. Daarna gaan werken bij shoarma boer en verder met blowen en semi-criminele vriendjes, dat liep uiteindelijk na een jaar uit tot een arrestatie en jeugd detentie half jaar. Daar kreeg hij wel begeleiding en dagbesteding, in mij ogen ging het daar redelijk met hem. Hij deed elke dag activiteiten, fitness, werk klusjes. En niet blowen.

Maar toen hij eruit kwam, ging het niet zoals gepland . Hij was rechterlijk vrijgelaten op voorwaarde dat hij niet naar huis zou gaan, maar naar begeleid wonen. Dit stond ook als harde eis in het vrijlating bevel.

Maar dit liep op niets uit, begeleid wonen vond zijn probleem niet belangrijk genoeg, reclasserings ambtenaar kwam niet opdagen bij het gesprek. Dus kwam hij weer thuis. Moeders vind het ook maar niets daar denk ik, veel ex-verslaafden etc

Daarna ging hij weer werken, we hebben hem geholpen een auto te kopen zelfs maar zijn blow gedrag werd steeds frequenter, dagelijks discussies en ruzies thuis ook met moeders. Tot moeders er eindelijk zelf genoeg van kreeg en zag dat het weer verkeerd ging eindigen, toen naar familie buitenland gestuurd.

Daar is hij een jaar gebleven, ging ook moeizaam en game blow gedrag kwam toch weet terug, vooral toen zijn werk daar ophield na 9 maanden. Familie daar begon te klagen dat hij zich alleen maar opsloot op kamer en niets deed behalve gamen.

Dus, weer terug naar ons. Sinds 3 weken terug!

Harde eis gesteld, geen drugs in huis, niet stoned thuiskomen dat we het zien. Dat was na week 2 al weer het geval, wiet op de eettafel drug attributen op z'n nachtkastje, stoned binnenlopen om 2 uur 's middags.

Moeders met hem in gesprek, na escalatie ben ik weggegaan een stukje fietsen. Daar bleef het gelukkig bij toen.

Conclusie

Je ziet dat ik eigenlijk altijd ben meegegaan in moeders beslissingen, het is tenslotte haar eigen kind. Ik heb wel vaak aangegeven dat het niet klopt en zo niet verder kan. Voordat hij naar familie ging had ik ook alles uitgezocht voor de yes we can clinic, maar dat wilde hij niet toen en moeders wilde hem daar ook niet tot dwingen.

Maar, stel ze had dat wel gedaan, misschien via een ultimatum "of je gaat naar die kliniek of we zoeken een kamer voor je om te wonen" bijvoorbeeld, denk ik dat het nu wat beter was geweest met hem.

Ik denk dat als het mijn eigen kind was, ik dit wel had geforceerd, ongeacht de leeftijd. Want hij woont ten slotte bij ons dus dan zou je denken dat je iets te zeggen hebt als ouder. Zeker als het om het beste gaat voor iemand.

Ik denk dat hier ook grotendeels mijn frustratie zit, dat moeders telkens advies of hulp niet heeft aangenomen van mij of anderen.

De brieven

De brieven van advocaat en rechtbank die nu nog binnenkomen, is dat nog over de zaak waarvoor hij jeugddetentie kreeg? Of staat er alweer een nieuwe zaak op de rol?

Tsjor