Stil in huis! En zo lekker opgeruimd

Nee, bij mij blijven ze

Wij wonen in de leukste stad van Nederland die heel hard op weg is de onleefbaarste stad van Nederland te worden. Mijn oudste heeft een eigen huurwoning in de Pijp gevonden, mijn andere kinderen zullen waarschijnlijk nooit wat vinden door al die k-toeristen met hun airbnb en de huisjesmelkers. En nou heeft vorig jaar de UVA een studentenflat laten bouwen alleen voor buitenlandse studenten. Ook sommige andere studentenkamers hebben de eis dat je niet uit de stad mag komen om in aanmerking te komen voor een kamer. Gelukkig wonen we groot, maar zowel de kinderen als wij zijn wel toe aan een scheiding tussen ons.

De grootste verandering

Dat je denkt dat er nog iets is.... (pasta, koek, melk, bandenplak.. noem het maar)
EN DAT HET ER DAN OOK ECHT NOG IS!!!!!!!

Allebei thuis

De mazzel dat hun HBO’s in onze eigen stad staan. Een leuke, grote stad. We wonen ook nog eens bijna in het centrum, daar loop je zo naar toe. Vinden ze heerlijk. Ik geloof niet dat ik hen de eerstkomende jaren zie weggaan, en stiekem ben ik daar heel blij om.....

geen leeg huis

er is net weer eentje terug thuis komen wonen, dus nu weer 6 (plus vriend van jongste dochter) thuis. Hopenlijk snel werk voor een paar dan gaan die mogelijk ook snel weg

Lekker opgeruimd?!

Tot op zekere hoogte, mijn dochter gebruikt haar kamer als opslag wat niet in haar studentenkamer past, dus daar is het niet echt opgeruimd. Ze woont maar een paar km verderop, dus ze komt ook regelmatig nog wat ophalen/droppen (en soms bereikt dat niet eens haar kamer en blijft het in de gang/op tafel liggen).

Voor de rest heb ik nog niet helemaal recht van spreken hier, want zoon woont nog thuis, maar het zou me niets verwonderen dat als hij op kamers gaat, hij ook in de buurt gaat wonen en dat hij de kunst van maak-van-je-kamer-opslagruimte van zus afkijkt.

Welkom in Groningen

Wilde ik al typen en ik heb nog gelijk ook. Zoon zit nu in 6 vwo en dan is ij de leukste stad wonen tich ineens een beetje jammer.

Adelaide

Via deze website wil het nog wel eens lukken. Inschrijven vanaf 16 jaar, voor een paar tientjes. De huizen/kamers komen van verschillende woningcorporaties.

https://www.studentenwoningweb.nl/

Wellicht het proberen waard?

Ja ik kan er wel tegen

Net als bij elke nieuwe fase geniet ik hier ook wel weer van. Oudste woont zelfstandig ver weg en heeft het enorm naar z'n zin, al begrijp ik nu dat hij niet in de leukste studentenstad woont. En jongste woont nog thuis maar is steeds vaker uithuizig en is net begonnen in een andere studentenstad, en die zien we dus ook steeds minder. Ik vind het zo leuk om ze zo te zien. En thuis gaat het eigenlijk prima. Ik wen ontzettend snel aan het feit dat ik met minder mensen rekening hoef te houden qua eten en andere zaken. Man en ik zijn soms een beetje beduusd van alle vrijheid maar het is heel fijn!

Ik had er geen moeite mee

maar nadat mijn jongste dochter voor de tweede keer het huis verliet, ze woonde weer tijdelijk thuis, vond ik dat opeens wél jammer. We gingen iets soepeler met elkaar om op het gebied van een paar dingen. Vaak is dat juist niet het geval. Zijzelf ervoer het soms anders denk ik. Ze was gewend geraakt om alleen te kunnen zijn, dat vindt ze fijn. Dus als wij eens erg waren was dat voor haar "pfff.. eindelijk alleen!". Maar inmiddels zijn we 7 maanden verder en is dit ook weer gewoon. Voordeel is dat ik haar nog regelmatig zie, net als de oudste. Wat ik erger ga vinden, is als de dochters ver van hier gaan wonen. Dat is niet ondenkbaar.

Dank je Swaen

Ze staan her en der ingeschreven hoor, ook bij Woningnet, maar het is vervelend dat het nu zo moeilijk en duur is.

Hier

In de zomervakantie zijn 2 zonen vertrokken naar de studentenstad. Nu nog 1 werkende zoon thuis en van de zomervakantie zijn wij opa en oma geworden van onze jongste ( zie draadje puberteit). Zij woont met kindje en vriend bij ons.

Dit is wel raar. Het blijft druk, maar anders druk. De jongens brengen nog steeds de was naar huis, maar ze zijn bijna jarig en dan krijgen ze van de oma's en opa's een wasmachine en van mij een cursus wassen hahaha.

Dus helaas voor ons geen rust in huis, maar deze onverwachte wending had ik voor geen goud willen missen

hier iets anders

Om me heen veel verhalen zoals jullie ook beschrijven en ik lach of zucht vrolijk mee, maar stiekem is het hier heel anders. Zoon zal niet op kamers gaan of het huis zien als opslagplaats. Ik geniet van de verhalen van mede-ouders om me heen, maar weet dat dit voor mijn zoon nooit zo zal zijn. Mag ik hier in de anonimiteit even een keertje schrijven dat ik dat soms best verdrietig vind?

Hij is 18 jaar en wij zijn vooral druk bezig met Wahjong, CAK en WMO. En ik ben bezig met dezelfde dingen als 13 jaar geleden: aanleren persoonlijke hygiëne, sociale settingen en dagstructuren. Wat zou ik het een keertje fijn vinden als hij mijn voorraadkast zou plunderen, met een zak vol was zou thuiskomen of zou mopperen dat hij geen kamer kon vinden...

Dit soort dingen kan ik nergens zeggen. Maar het lucht enorm op het nu toch eens opgeschreven te hebben.

Hier gaat het dus anders, onze 'fasen' lopen anders. We negeren de brieven van de Belastingdienst ('je bent bijna 18, je gaat vast studeren of aan het werk') en de oproepen van de universiteit ('Doe mee met onze vulmaarin'). Hij gaat naar dagbesteding. Het is toch anders

Verdrietig Imogen Maggie

Ik kan me voorstellen dat het fijn is om je hart te luchten. Dat kun je hier vaker doen onder deze naam.

Op dit forum zitten wel meer ouders waar het allemaal net even anders werkt. Het is goed om dingen van je af te schrijven en soms krijg je zelfs nuttige tips. Het lijkt voor ons soms zo vanzelfsprekend allemaal, maar dat is het niet. Volgens mij zijn velen hier zich daar ook wel van bewust.

Imogen

Hier ook een kind dat ik niet deze week kan uitzwaaien naar de brugklas. Die ook naar dagbesteding gaat (kinderdagcentrum) Zijn studiepotje is het geld voor zijn begrafenis, hij werd namelijk niet geaccepteerd voor de polis en studeren gaat hij toch niet. Dus ja herkenning en soms even verdriet.

Dat mag hoor

verdrietig zijn. Dat is toch ook heel logisch. Jouw kind bewandelt een ander pad, eentje met meer en andere zorgen dan andere kinderen. En je weet dat die zorgen nooit weg zullen gaan, dat je kind nooit de deur uit zal gaan. Dat is vreselijk moeilijk.

Ik tel mijn zegeningen dat kind hier na een paar moeilijke jaren eindelijk redelijk op eigen benen staat. Deze week de introductie van het hbo. Dat is voor dit kind bijzonder, en ik vind het heel erg ontroerend. Ik maak me stiekem natuurlijk toch een beetje zorgen, ook al weet ik vrij zeker dat het allemaal best goed zal gaan. Op kamers zit er hier om die reden ook voorlopig nog niet in, wij zijn al heel erg blij met de stap naar een vervolgopleiding. Hopelijk lukt zelfstandig wonen wel ooit. Maar nu zeker nog niet.

En Imogen

Wat naar dat je dat nergens gewoon kan zeggen. Doe dat dan maar lekker hier. Hier zijn altijd mensen die precies begrijpen wat je voelt en denkt en die het helemaal niet raar vinden dat je het zegt.

Imogen Maggie

Ik herken wat je schrijft en je verdriet...

Bedankt Maggie

Bedankt dat je me weer met mijn benen op de grond zet. Hier ook twee ziektes van mij en een van mijn dochter, maar al met al kunnen we er goed mee leven. Als ik het vergelijk met jouw zoon is mijn diabetes maar een kleine tegenslag. Dat andere heeft meer impact, maar ik kan ermee leven en werken.
Sterkte, het moet moeilijk zijn om de enthousiaste verhalen over de opgroeiende kinderen te lezen.

dankjulliewel

Wat een lieve reacties.... ik zit gewoon te huilen achter mijn toetsenbord. Ik kan er normaal gesproken best mee omgaan en het lukt me meestal goed om ook de leuke dingen ervan in te zien. Maar soms valt het zo zwaar, juist ook omdat ik niet echt meer kan meepraten met vroegere zogenaamde vrienden en vriendinnen die kinderen hebben die zich 'normaal' ontwikkelen.

En Mijntje: dat studiepotje herken ik. Als ik dan toch een positieve draai moet geven aan alles dan zeg ik dat mijn zoon mij heel creatief heeft gemaakt. Ik vind overal uiteindelijk een oplossing voor, ook voor dat soort zaken. O ja, en ik heb heel veel geduld gekregen.
Pluis, wat fijn dat jullie kind nu start op het HBO, ik wens jullie alle geluk, wijsheid en succes.

Fijn dat jullie even luisterden, had ik zo hard nodig.

Imogen

Heb je Facebook? `ik ben om die reden op Facebook gegaan, daar zitten diverse groepen, bv Zeldzaam, of ouders van kinderen die iets aan eenzelfde chromosoom missen. Ook zit ik in de ouderraad van het kinderdagcentrum. Het is fijn om soms met een andere ouder van een zorgenkind te kunnen praten, dan heb je toch aan een half woord genoeg. (en hier op het forum kan dat dus ook)

sinds een maand

is onze zoon de deur uit ivm stage, hij komt wel om de week naar huis. Het is wel stil maar gelukkig konden we er geleidelijk aan wennen doordat hij van tevoren al geregeld een aantal dagen naar zijn vriendin ging die niet in deze regio woont. Anders was de overgang wel een stuk lastiger voor ons geweest.

Imogen Maggie

ik begrijp dat het erg moeilijk kan zijn als je kind zich anders ontwikkelt en niet de dingen mee zal maken waarover wij nu schrijven. Natuurlijk mag je je verdriet van je afschrijven, er zullen genoeg ouders zijn die dit herkennen en je kunnen steunen op moeilijke momenten.

Imogen Maggie

Imogen Maggie - ik herken je zorgen/verdriet. Ik heb 4 kinderen, waarvan de jongste nooit zelfstandig zal kunnen wonen of zal kunnen studeren. Hij volgt nu nog onderwijs, maar zal binnen nu en een paar maanden waarschijnlijk de overstap naar dagbesteding gaan maken.

Deze zomer ging nummer 3 het huis uit, studeren in die andere leukste stad van NL . De oudste 2 wonen al langer op zichzelf. Ik ben dus nu alleen met mijn jongste zoon.

Ik had het moeilijk met het vertrek van nummer 3, en kreeg als troost veel te horen: "maar gelukkig heb je er nog 1 thuis!". Dat klopt, maar het besef dat hij dus niet op kamers zal gaan / zijn was thuis zal afgooien / aan het eind van de studiefinanciering nog wat maand over zal hebben waardoor ie thuis wil eten - dat besef maakt mij soms ook verdrietig.

Persephone

Maar is het dan de bedoeling dat jongste thuis blijft wonen tot jullie oud en bejaard zijn?

Oei marie

Je post doet mij wat zeer al ben ik Persepone helemaal niet.
Ik denk niet dat ze dat nml bedoelt. Ik denk dat Persephone bedoelt dat hij zijn was en zooi niet afgooit en als student of jong werkend kind door je huis alles afstruint naar eten. Zoals alle pubers doen maar niet degene die hier niet toe in staat zijn. Daar zit de pijn. Hij zal vast eens uit huis gaan,maar wel op een heel andere manier dan ze voor ogen hadden toen ze m kregen.

Sorry, verkeerd begrepen

Dat had ik niet helemaal begrepen uit het bericht

Marie

En ook als je kind 'veilig opgeruimd' is in een instelling blijf je ouder en zijn de zorgen niet voorbij. En qua tijd: mijn eega was pas een dag thuis en schrok van de hoeveelheid telefoontjes ik kreeg van orthopedagoog, ergotherapeut etc etc. Het zorgen gaat gewoon door, al is onze nachtrust aanmerkelijk beter en is er minder stress omdat wij de meeste buien niet op hoeven te vangen, geen verzorging (aan/uitkleden, douchen, verschonen etc).