Ten einde raad
Ik ben vroeg gescheiden mijn dochter was 4 en heb in alle jaren dat er sprake was van een bezoekregeling mij (te) flexibel opgesteld. Nu was mijn dochter een heel lief kind, attent, spontaan, uitdrukkingsvaardig, gedisciplineerd en allemaal vanuit haarzelf. Opvoeden kostte me eigenlijk geen moeite , de relatie met mijn ex en zijn moeder kostte me meer.
We hadden een regelmatig bestaan en daar was ik op gebrand. Ook ondernam ik alle activiteiten met haar. De keerzijde was dat bij ziekte of vrije dagen van school ik ook degene was die dat in 90 procent van de gevallen oploste. Kortom een fulltime baan was onmogelijk voor me. Praten zeker rond etenstijd deden we ook maar alles veranderde toen ze ging puberen. Ze loog of zweeg over vriendjes en bijbehorende activiteiten , ze trok zich vaak terug op haar kamer en tegelijk liep de spanning aan mijn kant van de familie op door ziekte en overlijdens en bedrog. Dat heeft zeker invloed gehad op mij en van een actieve dame werd ik boos en verdrietig. Mijn puber had daar niet zoveel boodschap aan en trok zich nog meer terug leek het wel. Toen ik op een dag voor de zoveelste keer haar ziekmeldde op school omdat ze koorts had was ze van mening dat ze wel naar haar vader kon. En zo gebeurde het dat ze haar laatste nacht sinds vier jaar op haar ruime zolderkamer heeft geslapen. Met haar vader sprak ik nog af te praten maar vanwege haar eindexamen werd dat uitgesteld. Daarna ging ze op kamers en woont zelfs al samen, studeert en werkt. De weinige momenten dat we praten zijn er verwijten maar het erge vind ik dat ze geen enkel respect toont. Ik hoor niets op moederdag zelfs niet meer mijn verjaardag, uitnodigingen voor kerst en andere feestdagen worden of niet beantwoord of afgewezen, het verzoek haar zolder op te ruimen en spullen in een doos te doen die zij wil bewaren als jeugdsentiment wordt niet aan voldaan, interesse in mijn persoon is er niet en haar studievoortgang praat ze ook niet over. Ik moet zeggen dit had ik echt niet verwacht. Ik ben een warme vrouw die echt enorm veel van haar gehouden heeft en alles voor haar over heeft gehad, de opvoeding heb ik altijd positief benaderd en niet volgens mijn opvoeding maar wat paste bij haar. Ik herken mijn dochter niet meer en het doet pijn ontzettend veel pijn. Het maakt me intens verdrietig en boos met tijden. Voorstellen te praten gaan met afwijzingen gepaard omdat er volgens haar toch niets veranderd. Maar wat er veranderen moet is praten uit liefde voor elkaar niet de fouten. En toch elke keer krijg ik weer die deksel op mijn neus. Ik geef op, elke reactie van haar waaruit blijkt dat er geen enkel gevoel zit maakt me kapot. Waar heb ik dit aan verdiend denk ik dan, was ik zon slechte moeder? Nee dat was ik niet! Zelfs mijn vrienden zelf ouders van adolescenten kunnen dat beamen. Dit ligt echt aan haar, maar wat doe ik eraan? Kortom telkens na een poging de deksel keihard op mijn hoofd. Met heel veel spijt tot gevolg dat mijn leven vooral om haar heeft gedraaid ipv mijzelf en ik bijna alles opzij heb gezet voor haar en mijn ex.
Er zijn natuurlijk nog veel meer details maar ik probeer het zo kort mogelijk op.te schrijven en dit dekt de lading wel zon beetje. De vraag is alleen wat nu? Want ik maak me zorgen ook om haar want dit heeft impact. Van onvoorwaardelijke liefde is geen sprake meer. Hoe moet dit nog goedkomen? Adviezen zijn welkom en respectvolle vragen ook.
MRI schreef op 29-04-2023 om 17:58:
[..]
Dank je. Ja ze is ooit gediagnosticeerd als narcistisch. Helaas was dat 35 jaar geleden en de therapeut verzuimde uit te leggen wat het inhield, internet bestond nog niet dus ik dacht alleen maar 'mwaoh ik vind haar niet zo ijdel, omdat ik dacht dat dat narcisme was'. Had ik geweten wat ik nu weet, dan had ik me anders op kunnen stellen al die jaren er na.
Ik vind het knap hoe je over haar kan schrijven, met een bepaalde mildheid ondanks het leed dat ze je heeft aangedaan. Dat is niet vanzelf gekomen (therapie, je eigen vermogen tot reflecteren), dat besef ik terdege. Ik hoop dat het je goed doet, hoe je er nu naar kijkt - dat verdien je.
Philou schreef op 29-04-2023 om 18:33:
[..]
Ik heb zelf een bepaald persoon wel eens beschreven als iemand die zo dwingend was dat het een wonder is dat de natuurwetten nog niet veranderd zijn. Zó dwingend dus en van invloed op álles. Dat is dus een enorme manipulatie. Dwingend, eisend dat je bandbreedte van je eigen wensen etc steeds weer opschuiven omdat er weer iets precies zo moet of iets nagelaten moet worden. Dat je de hele tijd afvraagt of je het zo wel goed doet en uiteindelijk totaal verliest wat jezelf nog prettig vindt, wie jezelf bent. Niet met een plan maar niettemin vreselijk zwaar. Dat ging om autisme.
Ja, dat kan natuurlijk ook. Ik weet ook niet meer dan mijn eigen waarnemingen.
Dit komt me zo bekend voor. Heel confronterend.
Heeft de TO inmiddels al eens gereageerd? Nee toch?
Ik vraag me dan af hoezeer je ten einde raad bent. ( zie titel ) Vind dat zo stom, open dan geen topic.
Heftige verhalen lees ik hier. Lijkt me ook lastig , zoiets werkt altijd door in je verdere leven. Veel sterkte voor alle mensen die nare jeugdervaringen hebben. 
Ja Lientje, dat had ik ook al opgemerkt. Lekker suf inderdaad.
Courage schreef op 29-04-2023 om 21:41:
[..]
Ik vind het knap hoe je over haar kan schrijven, met een bepaalde mildheid ondanks het leed dat ze je heeft aangedaan. Dat is niet vanzelf gekomen (therapie, je eigen vermogen tot reflecteren), dat besef ik terdege. Ik hoop dat het je goed doet, hoe je er nu naar kijkt - dat verdien je.
Dank je wel Courage!
MRI schreef op 29-04-2023 om 12:07:
[..]
hi, nee ik denk dat ze het niet bedoelde van 'lekker puh nou heb je lekker niks voor je verjaardag" in die zin was het niet gemeen bedoeld. Maar het was veel meer twisted: zij vond dat ik had moeten verzinnen of zo. En twee dingen spelen mee: ze kon eigenlijk alleen maar voornamelijk in verwijten tegen me praten Dus het was een verwijt ik had het op de een of andere manier beter moeten regelen. Misschien wilde ze juist wel iets geven maar dat lukte niet om een of andere duistere reden. Maar als je dit proces haar voorgelegd had (wat ik bij andere rare dingen wel gedaan heb) ging het als volgt: niet waar, nooit gebeurd, jij bent overgevoelig, er zit ook veel fantasie bij jou, jij bent altijd argumentatief sterker geweest. Als ik dan zei dat ik gewoon bewijzen had (bijvoorbeeld getuigen of een brief of zo) dus dat ze er niet meer onder uit kon, werd het jammeren en huilen 'dat zij ook nooit iets mocht zeggen en ook maar een mens was' Nooit verantwoording nemen. Dan liet je het maar weer zitten
Ook had ze iets raars rondom geven (net als bij je vader) ze deed altijd net of ze iets ging geven maar dan gaf het toch niet. Een keer had ze een paar schoenen die ze nooit meer droeg. Wil jij ze? vroeg ze dan. Eh, ja best. wel, zei ik. Nou ik houd ze toch zei ze. Kan een keer gebeuren maar bij haar was het altijd. Hield zoonlief een doosje potloodjes voor: kijk eens voor jou. Oh leuk zegt het kind gretig. Ja maar het blijft wel hier zei ze vervolgens. Als een soort machtsmiddel. Nou hadden we daar niets van want we hadden zelf schoenen en potloden. Maar gewoon gekke dingen altijd: dan zei ze "en heb je nog iets leuks gedaan?" Dan veerde ik helemaal op want eindelijk een lieve geinteresseerde vraag. Ja ik ben naar de Veluwe geweest zei ik dan bijvoorbeeld. Hè wat? zei ze dan heel ongeinteresseerd als of ze het niet verstond maar ze mankeerde niets aan haar oren. Nou je vroeg toch of ik iets leuks had gedaan, zei ik. Dan ging ze onmiddellijk op iets anders over: heb je die nieuw bloemen in mijn tuin gezien? Dan zakte ik weer helemaal in. Duizenden van dat soort dingen meegemaakt.Zoals ik in een posting hier ver boven zeg: inmiddels ben ik wel gaan zien dat ze op haar manier wel om me gaf maar op een hele vreemde onbegrijpelijke manier waarbij normale redelijke omgangsvormen niet golden. Ik ben nog steeds benieuwd wat gemaakt heeft dat ze zo'n kinderlijke emotionele houding had. Er moeten daar zeker trauma's achter gezeten hebben. En daarnaast moet ze ook behoorlijk eenzaam zijn geweest. Min vader was een hele teruggetrokken autistische man die zich niet met de opvoeding ed. bemoeide.
Oh, dit klinkt zo herkenbaar! Alleen is mijn moeder de waarschijnlijke autist die zich overal aan onttrekt. Met name het jammeren 'mag ik dan niks meer zeggen', het iets aanbieden maar toch niet geven en zeggen het te hebben weggegooid (dat je achteraf denkt: maar hij bood ons dat toch aan of ben ik nou gek?), en het keer op keer blij worden van eindelijk interesse en toch weer teleurgesteld worden, dat heb ik ook heel vaak meegemaakt.
Ik heb hier het idee dat het erger is geworden met de jaren, of dat ik nu het slachtoffer ben van dit soort acties. Het is ook bij vlagen lijkt het. Dan heb ik blijkbaar iets verkeerd gedaan, geen aandacht gegeven o.i.d. en dan doet mijn vader flauw/gemeen. Hoe is dat bij jou? Is je moeder altijd zo geweest, of is het ook erger geworden in de tijd?
troelahoep schreef op 03-05-2023 om 18:24:
[..]
Oh, dit klinkt zo herkenbaar! Alleen is mijn moeder de waarschijnlijke autist die zich overal aan onttrekt. Met name het jammeren 'mag ik dan niks meer zeggen', het iets aanbieden maar toch niet geven en zeggen het te hebben weggegooid (dat je achteraf denkt: maar hij bood ons dat toch aan of ben ik nou gek?), en het keer op keer blij worden van eindelijk interesse en toch weer teleurgesteld worden, dat heb ik ook heel vaak meegemaakt.
Ik heb hier het idee dat het erger is geworden met de jaren, of dat ik nu het slachtoffer ben van dit soort acties. Het is ook bij vlagen lijkt het. Dan heb ik blijkbaar iets verkeerd gedaan, geen aandacht gegeven o.i.d. en dan doet mijn vader flauw/gemeen. Hoe is dat bij jou? Is je moeder altijd zo geweest, of is het ook erger geworden in de tijd?
Ja of je moeder is geen autist maar een enabler: degene die mogelijk maakt dat de onvolwassen persoon of narcist zijn/ haar gang kan gaan omdat er niet tegen opgetreden wordt.
Het kan ook zijn dat het niet erger werd met de jaren maar dat je het nu meer bent gaan zien misschien? Ook omdat er meer bekend wordt over emotioneel onvolwassen ouders en zeker over narcisme.
Mijn moeder is altijd zo geweest. Zij is overleden. De laatste jaren was ze dement en toen werd ze liever. Maar dat was wel een beetje too little too late moet ik zeggen hoor. Ik had toch vaak de p. in dat ik nu voor haar moest zorgen (enig kind en vader was al dood) terwijl ze mijn hele leven zo op mijn nek heeft gezeten. En ja, dat ik dat voelde daar voelde ik me dan weer schuldig over.
Uit een ander draadje kwam de tip voor het boek "Ongezien opgegroeid". dat ben ik nu aan het lezen. Heel veel herkenning. Misschien ook iets voor jou? gratis in kobo plus