Ten einde raad

Wat mij triggert is dit: "Voorstellen te praten gaan met afwijzingen gepaard omdat er volgens haar toch niets veranderd"

Heb je haar ook gevraagd wat zij dan  graag zou willen dat er verandert? Heb je echt naar haar geluisterd, zonder je te verdedigen of te reageren alleen meer vragen gesteld en geluisterd? 

wat mij triggert is dat je schrijft dat je van haar gehouden hebt, als in verleden tijd toen ze nog leuk was ofzo

ik hoor alleen hoe zij faalt als kind maar nul zelfreflectie. Ik denk dat het goed is om therapie hiervoor te zoeken. Mss wil ze dan ook een keer meepraten zodat je haar kant echt kan horen. Misschien niet maar dan alsnog is het voor jou goed om te praten met een professional. 

Dat van die zelfreflectie is denk ik wel een belangrijk iets.

Ik, man, heb 2 dochters die geen contact meer hebben met hun moeder. Eén woont er nog bij mij maar die is er heel duidelijk in. Zij is van mening dat, zodra zij iets zegt, dan is er gelijk ruzie met haar moeder, zij heeft de hoop echt opgegeven.

Ik ken zeker niet alle ins en outs maar ik weet wel dat hun moeder veel te veel heeft geprobeerd om ze haar wil op te leggen, hun leven te bepalen. Ik ken een voorbeeld dat dochter, toen 15 jaar, een nieuwe jas wilde hebben. Die kon ze krijgen van moeders maar dan wel een groene, een blauwe (zelfde model) was absoluut uitgesloten. Ze kwam zonder jas thuis.
Ik als vader begrijp best dat je van dat soort dingen niet blij wordt, zeker niet op die leeftijd. Zo zijn er meer gevallen geweest dat de keuzes van kind absoluut niet gerespecteerd werd en moeders wil wet was.
Ik zeg absoluut niet dat zoiets bij jou ook speelt maar het kan je misschien wel enig inzicht geven.

Lastig hoor, en verdrietig ook. Wat mij opvalt is dat je jezelf veel hebt opgeofferd voor je dochter, maar zij daar niet om gevraagd heeft. Kan het zijn dat al jouw liefde en aandacht beklemmend is voor haar? Ik herken wel iets van mijn ouders, die ook van alles hebben opgegeven om mij 'een betere toekomst' te geven, maar vervolgens zelf niks van het leven gemaakt hebben. Best wel triest, en het komt op mij een soort van manipulatief over op de een of andere manier (ongetwijfeld niet zo bedoeld, maar onbewust).

Blijkbaar heeft jouw dochter redenen om jou zo te behandelen.
Of deze redenen terecht zijn doet er nu even niet toe, voor je dochter zijn ze dit namelijk wel.
Stellen dat je wel een goede moeder bent geweest gaat dit probleem niet oplossen.
Je zal eerst moeten weten wat ze je verwijt en dan ook eerlijk naar je eigen aandeel kijken.
Je schrijft  "van een actieve dame werd ik boos en verdrietig" misschien is het daar scheef gaan lopen, heeft dit een grote invloed op de band met je dochter gehad.
Voor nu zou ik het contact proberen luchtig te houden, proberen om in ieder geval contact te houden met de hoop dat jullie er in een later stadium over kunnen praten.

Jippox schreef op 19-04-2023 om 22:03:

Wat mij triggert is dit: "Voorstellen te praten gaan met afwijzingen gepaard omdat er volgens haar toch niets veranderd"

Heb je haar ook gevraagd wat zij dan graag zou willen dat er verandert? Heb je echt naar haar geluisterd, zonder je te verdedigen of te reageren alleen meer vragen gesteld en geluisterd?

Zoiets denk ik ook. Vooral omdat je zelf schrijft dat je ‘uit liefde voor elkaar’ wilt praten en niet over fouten. Welke fouten? Noemt je dochter wel eens wat er ‘fout’ ging in haar ogen? En jij hebt geen onvoorwaardelijke liefde (meer) voor haar, schrijf je. Dat klopt dan wel, want jij lijkt iets te verwachten (respect door contact) op basis van wat je allemaal voor haar over hebt gehad en lijkt verrast dat ze niet op die mooie, grote zolderkamer wilde blijven. Zo komt het op mij over alsof je iets ‘verdiend’ hebt omdat je haar veel hebt gegeven. Was dat vooral materieel of veel persoonlijke aandacht, of juist ruimte? Wat heb je haar ‘gegeven’ en was dat ook wat zij nodig had? Als je blijft vinden dat dit echt aan haar ligt en niet minimaal deels aan jou, dan komen jullie niet nader tot elkaar. En het is heel pijnlijk.

Je schrijft de volgende dingen:
Ze loog of zweeg over vriendjes.
Als we praten zijn er verwijten.
Ze toont geen respect
Ze wil niet praten want er veranderd toch niks
Jij vind jezelf geen slechte moeder
Jouw vrienden vinden jouw een goede moeder
Dit ligt echt aan haar.

Ik denk dat als jouw dochter hier het probleem zou schrijven dat het verhaal misschien zo zou klinken: Mijn moeder zit me op de huid en heeft geen enkel respect voor mijn grenzen. Ik moet verplicht vertellen over vriendjes die ik heb en anders is ze boos en gepikeerd. Ik heb toch ook recht op privacy?!

Maar als ik dat zeg dat ik dat vervelend vind dan vind ze me respectloos en ondankbaar. Ik heb geen zin meer in gesprekken met mijn moeder er veranderd toch nooit iets. Ze zegt toch dat het aan mij ligt, want zij is een goede moeder geweest.

Je kunt volharden in ik ben een goede moeder en ik heb recht op een goede dochter. Maar dan veranderd er niks dan wordt je een verbitterde vrouw. Je dochter heeft gewoon gelijk met jou praten heeft geen zin, omdat je niet openstaat voor haar perspectief.

Je zwelgt in zelfmedelijden en alles ligt aan je dochter want jij was/bent perfect.  Dat vrienden zeggen dat je een goede moeder was snap ik, ze kunnen niet Achter de voordeur kijken naar wat er echt speelt. Iedereen probeert zich "perfect" voor te doen voor de buitenwereld.

Je zult echt naar jezelf moeten gaan kijken want als je dit alles uit je post ook uitstraalt naar haar dan snap ik dat ze afstand houdt. Jezelf opofferen is geen perfecte moeder zijn, kinderen hebben meer/andere dingen nodig. Waarschijnlijk gaf jij haar niet wat ze nodig heeft/had en als jij hierin geen zelfreflectie kunt laten zien ben ik bang dat ze alleen maar verder van je afdrijft. En geloof mij maar, mijn moeder was ook zo en daar heb ik niet voor niks geen contact meer mee 

Ik snap dat het je veel verdriet doet. Het is je kind.

Ik raad je aan om met neutraal iemand te gaan praten over deze situatie. Dan kun je samen gaan kijken naar de situatie met wat meer afstand van je emoties.

Ik vind dit pijnlijk om te lezen want mijn ouders hebben kritiek altijd op dezelfde manier afgeketst. In de levensfase waarin je dochter nu zit was ik ook boos en heb ik uiteindelijk ook een tijd het contact verbroken. Na een aantal jaar is het contact wel weer opgebouwd, maar ik hou het nu wel bewust oppervlakkig. Met persoonlijke zaken en gevoelens vertrouw ik ze absoluut niet.

Het is moeilijk om echt iets te zeggen op basis van zo weinig tekst, maar het klinkt alsof jij steun en wederkerigheid van je dochter verwachtte in een fase (de pubertijd) waarin het juist natuurlijk is dat kinderen zich afzetten en erg op zichzelf gericht zijn. 

Heb je al eens echt naar haar geluisterd en geprobeerd om binnen te laten komen wat ze je verwijt? Dat is vast moeilijk, vooral als je zelf ook zo gekwetst en teleurgesteld bent, maar daar begint het wel.

Er is niet zoiets als de waarheid, of de exacte manier zoals iets is gebeurd. Zo kun jij heel erg het beeld hebben dat jij goed was en je dochter fout zat. Je dochter kan over dezelfde situatie denken dat wat jij warme belangstelling noemt- voor haar overal tegenaan bemoeien was. Waar jij vindt dat ze loog, kan zij besloten hebben je iets niet te vertellen om gez.k te voorkomen. En waar jij denkt dat ze wegliep, zij ruimte creëerde om zichzelf te zijn.  
Zeker nu je je zo boos voelt, neemt de overtuiging van je eigen gelijk toe. Als ik je dochter was zou ik dan ook zeker niet het idee hebben dat ik welkom was, want waar jij uitpraten zegt, wek je de indruk dat het vooral ter verantwoording roepen is. Terwijl zij misschien ook wel heel boos is of zich in de steek gelaten voelt.  Dat is geen goede start voor het weer opbouwen van een relatie. 

Als je zegt, ze heeft geen belangstelling is de tegenvraag vaak; heb jij dat dan wel. Belangstelling is niet dat vragen wat je zelf wil weten (resultaten, studie voortgang). Maar echt oprecht willen weten of het haar goed gaat. Laten weten dat je aan haar denkt en haar een prettige kerst/verjaardag enz wensen. Zónder dat je dat omdat je iets terugverwacht. Dus wel “ik hoop dat het je  goed gaat”. En niet “laat je wat horen”
Zou je dat lukken? Of zit je zo vast in je eigen verdriet en overtuigingen dat je baat zou hebben bij hulp hierbij? Iemand die je helpt om meer in het nu te leven en te accepteren hoe vroeger gegaan is. Iemand die objectief is, en die je ook durft te spiegelen als je misschien minder constructief bezig bent?

Zodat je ooit het over je dochter kunt hebben zonder die negatieve lading? En wie weet, ooit met haar koffie op een terras kunt drinken zonder meteen in de verwijtende modus te schieten?

We lezen hier het verhaal  maar van één  kant, nl hoe jij het ziet. Je dochter ziet het duidelijk  anders. Heb je ooit gevraagd, echt letterlijk gevraagd, waarom hebben wij geen contact meer.?
Grote kans dat je dochter situaties  heel anders ziet en ervaren heeft.
Wij hebben  hier de verantwoordelijkheid  voor een jong volwassene die doordat zijn moeder voor haar vriend koos op straat kwam te staan. Hij was daar niet welkom. Hij voelt zich echt in de steek  gelaten, aan zijn lot overgelaten. Het is dat wij ( als nagenoeg vreemden!!) zeiden,  kom maar bij ons. Want hij denkt anders onder een brug of in de criminaliteit  geeindigd te zijn ( zat in foute vriendenclub waar drugs werd gebruikt, had geen diploma's) Inmiddels met stimulans van ons meerdere diploma's  gehaald, nog aan het doorleren en doorgegroeid in de baan waar hij toen op zijn 17e al werkte. Maar, géén  contact met moeder meer. Meermaals geprobeerd  te stimuleren, maar afgeketst op het gevoel van hem, aan zijn lot overgelaten  te zijn.
Ik ken niet haar hele versie. Maar ze wou ergens begeleid kamerwonen regelen  voor hem ( ivm autisme) Dus in haar optiek liet ze hem niet aan zijn lot over.   Hij wilde dat absoluut  niet, gevoel opgesloten te worden. Er is nog een brief gekomen, vol verwijten. Maar dat ze altijd openstaat voor contact. Hij heeft hem weggegooid. Zwaar beschadigd, vol emoties , hun kijk op dezelfde situatie ( zij trok in bij haar vriend en hij was niet welkom daar) is geheel verschillend.

Wat ik met dit verhaal wil zeggen, jij kunt het heel anders zien dan je dochter. Dat wil niet per definitie  zeggen dat of jij , of zij gelijk heeft. Maar er zit zeker méér achter deze verwijdering tussen jullie. Eerste stap is daar achter te komen en háár gevoelens te erkennen.  

Ben je in staat om echt naar haar te luisteren? Ook als dat betekent dat ze jou niet als een geweldige moeder afschildert, maar juist moeite heeft met jouw moederrol? Je legt het wel heel makkelijk bij haar neer: zij is degene die fout zit. Het is als ouder heel belangrijk dat je excuses kunt maken aan je kind, als dat nodig is. Je bent niet perfect, niemand is dat, gelukkig kun je dat richting je dochter bevestigen. 

Als (een) ouder(s) en hun kind(eren) een heel innige relatie hebben gehad of hebben gemoeten, of dat nu een goede of slechte relatie is geweest, zie je vaak dat er (een tijdelijke) breuk nodig is omdat een kind zich anders niet zelfstandig kan ontwikkelen. Je kan het zien als een tak aan de boom die eerst een tijd lang langs de stam is gegroeid en dan opeens haaks op de boom gaat staan om meer zonlicht op te vangen. 
Dat kan goed overeenkomen met jouw verhaal. Jouw dochter kan een een hele tijd gedacht hebben dat zij braaf moest zijn als loyaliteit aan jou. Maar daarvoor heeft zij een deel van haar ontwikkeling gestopt. En dan is nu de tijd aangebroken om te ontdekken hoe zij in de wereld wil staan, hoe zij voor zichzelf opkomt, hoe zij respect bij anderen afdwingt, wat haar manier van ruzie maken is en tot hoever zij kan gaan. Als ik kijk naar mijn vader en mijn man als vader naar onze kinderen, is een van de overeenkomsten dat zij leren dat je best (even) het buitenbeentje kan zijn (dus buiten de regels, buiten de loyaliteit) kan spelen, gelijk kan hebben (of niet), het goed komt en je weer terug kan keren en geaccepteerd wordt.
Of de relatie met je dochter een fase is of zo blijft, weet ik natuurlijk ook niet. Maar luister naar de punten die anderen hierboven hebben genoemd want daar zit zeker wat in. En aangezien jullie maar met zijn twee waren, zou ik de blik en mening van een derde nodig hebben om het contact met mijn kind te behouden. Als ik jou was, zou ik dat heel lastig vinden (en zo te lezen, vind jij dat ook lastig) en daar een paar therapiesessies aan wijden. Een soort apk voor de geest, voor de relatie tussen jouw dochter en jou.