Thuis wonende zoon van 27

Begrijpen

Kan niet, je zoon is heel erg in de war.

Neem contact op met fact, doe het zelf! Ga actief zeuren bij huisarts, elke dag. Dit is niet goed en kan niet langer duren, je kan niet wachten tot er hulpverleners naar jou komen!

She woman

' Ik wil hem zo graag begrijpen maar kan het niet.' Het is ook niet te begrijpen, echt niet. Bijvoorbeeld: iemand ligt rustig op bed, iedereen denkt dat die persoon rust nodig heeft. Maar ondertussen ligt die persoon gefascineerd te kijken naar het mooiste kleurenspektakel, tot die kleuren angstige monsters worden. En dan is die rustige persoon plotseling bang, zonder dat iemand weet wat er in het hoofd gebeurt.

Probeer het niet te willen begrijpen, want dat heeft geen enkele zin, je lost er niets mee op. Als het mijn familielid was zou ik alleen al het verplaatsen van je souvenirs als signaal oppakken dat het mis is. Ik kan het natuurlijk niet van een afstand zeggen, ik ben een leek, ik heb hem niet gezien, maar alles klinkt als iemand met een psychose. Maar ik heb het ook ooit meegemaakt, dat een psychiater weigerde iemand op te laten nemen, 'omdat hij nog oogkontakt had' met die persoon. Terwijl die persoon zijn hele huis had verruïneerd, de gasleidingen bloot lagen, electriciteitskabels rondslingerend en hij alleen maar verbaal agressief kon communiceren. Zelfs toen hij stenen ging gooien naar de buren was er nog geen aanleiding om hem op te nemen. De buren zijn toen bij de burgemeester op de stoep gaan zitten.

Er lijken mij toch echt voldoende ernstige signalen: zoon is gevaar voor zijn omgeving en voor zichzelf.

Ik weet niet wat je kunt verwachten van die groep 'zorgmijders'. Wat een afschuwelijk stom vlaggetje om zoiets ernstigs als een psychose onder weg te zetten! Hij mijdt geen zorg, hij heeft geen enkel ziekte-inzicht, dat is het probleem. en dat gebrek aan ziekte-inzicht hangt samen met zijn ziekte, het ís zijn ziekte. Mijn god, hoelang duurt het nog voordat mensen iets wat zo lang al bestaat, in alle culturen voorkomt en zo goed beschreven is, en wat ook nog eens behandelbaar is nu eens bij de naam gaan noemen.

Ik weet het niet hoor. Maar bij de groep 'zorgmijders' verwacht ik dat er weer een zachtgekookt ei komt praten, met jou en met hem, en aangeven dat er geen hulp kan komen als hij dat niet wil, dus hem gaan stimuleren om hulp te zoeken, terwijl hij ondertussen cactussen uit de grond ziet schieten (of iets dergelijks). en dat zachtgekookte ei moet vooral veel overleggen met andere zachtgekookte eieren, die allemaal andere werktijden hebben dus ja, het is moeilijk om een afspraak te maken (en de telefoon werkt niet).

Wat je nodig hebt is een 'verzoek tot vrijheidsberoving'(het klinkt heel hard, het is ook heel hard, maar uiteindelijk zul je er blij mee zijn). Voor zover ik het weet kon familie bij de GGZ zo'n 'verzoek tot vrijheidsberoving' tekenen. Dat gaat dan naar de rechter, de rechter kent dat hopelijk toe en geeft een RM af, een rechterlijke machtiging, of een IBS (in bewaring stelling) bij acuut gevaar. Dan komt de burgemeester in beeld, die moet dat ook goed vinden, dan komt de politie of soms een ambulance en dan wordt hij gedwongen meegenomen en naar een psychiatrisch ziekenhuis of een psychiatrische instelling gebracht. Als hij dan agressief is zal hij eerst in een isoleercel komen, dan krijgt hij medicatie, wordt langzaam wat rustiger, psychiater gaat medicatie instellen, het duurt een tijdje voordat de goede dosering is gevonden, er zijn bijwerkingen die niet prettig zijn, maar na enige maanden zul je je eigen kind weer een beetje herkennen, al zal hij nooit meer de oude zijn. Ik kan het niet mooier maken, sorry.

Wat moet je nu doen? Iedereen staat al op scherp, maar niemand doet nog iets.
Maatschappelijk werk heeft je aangemeld voor de groep 'oudermishandeling' Ja, leuk voor zo'n groepje, maar eerlijk, je helpt er je zoon helemaal niet mee. Je zoon wil jou ook niet 'mishandelen', hij is zelf niet agressief of zo, hij is alleen ziek. Je gaat iemand met een gebroken been toch ook niet aanmelden voor een lopersgroep?
Maatschappelijk werk heeft de groep 'zorgmijders' ingeschakeld. Kan die groep een gedwongen opname regelen? Zo niet, gooi ze dan onmiddellijk weer je huis uit, je hebt er niets aan.

Wat je nu moet krijgen is echt een machtiging voor een gedwongen opname, er zit niets anders op, er is geen andere mogelijkheid. Alles wat je daarvoor moet doen moet je doen. Dus maak je verhaal maar erg (hoezo 'oudermishandeling' als hij geen gevaar is voor zijn omgeving, ik snap zoiets zo heel erg niet en kan me daarover echt kwaad maken). Jij bent heel erg bang voor hem, hij is heel agressief etc. etc.

Zoek net zolang bij de huisarts, GGZ, crisisdienst of burgemeester to je ergens iemand gevonden hebt die wel enig benul heeft en moedig genoeg is om te zorgen dat er een gedwongen opname komt.

Lees jezelf in in de wet (BOPZ) en de procedures. Begin hier bijvoorbeeld: 'http://www.mediant.nl/clienten_en_familie/algemene_aanmeldprocedure/gedwongen_opname'

Vermijd alle andere afleidingsmanoevres, alles wat niet gericht is op het organiseren van een behandeling voor je zoon gooi je eruit, alle gesprekken van mensen die de meest fraaie verklaringen kunnen geven stop je onmiddellijk (adviseer ze om een boek te schrijven), alle vragen die je zelf hebt schuif je naar de achtergrond, dat komt allemaal later wel weer, als je ooit eens rustig met een verstandige psychiater kunt praten.

Ik heb zo met je te doen, maar ook met je zoon. Ik hoop echt dat er hulp komt.

Tsjor

Krab me even op mijn hoofd

Wat heb ik nu weer gedaan, denk ik dan, Sindbads vrouw. Iets teveel levenservaring misschien, die ik liever niet had opgedaan. Maar over dit onderwerp kan ik me echt druk maken. Maar bedankt voor je opmerking, het maakt me wat verlegen, dus ik ga het ook snel weer vergeten.

Tsjor

Fact

Tsjor,

Inderdaad goed omschreven, maar..... Ik ben het niet met je eens over de fact teams ofwel de hulpverleners die werken met zorgmijders. In Rotterdam hebben deze teams er voor gezorgd dat er weinig mensen op straat slapen. Google maar is op zorgwekkende zorgmijders Rotterdam. Als het goed is kan je dan uitzendingen zien van de GGD en bavo Europoort die met die teams werken. Die mensen weten echt wel waar ze het overhebben.

Zorgmijders is een term voor mensen zonder ziekte inzicht.

Het vraagt wel tijd om in contact te komen met deze patiënten en vanuit dat contact kan er zorg komen. Ik vind het een mooie manier van hulpverlenen.

Zo een oudermishandeling clubje vind ik dan weer helemaal niets......

De uitzending

http://www.gezond24.nl/tv-uitzending/g24_519/Bemoeizorg-helpt-extreme-patiënten

Dit is van Altrecht in Utrecht

De uitzending twee

http://tvblik.nl/kruispunt/daklozen-onder-dak

Dit is act Bavo Europoort i. Rotterdam

En de laatste

http://www.npo.nl/de-bemoeizorgers/POMS_S_VARA_124196

Dit is van de GGD Rotterdam

Veel van deze teams werken ook met ervaringsdeskundigheid, dat zijn mensen die. Vroeger client waren en nu hulpverlener, zij hebben een opleiding gehad om hun ervaring om te zettenin professionaliteit,

Ik vind dit goede vormen van hulp, ik ben benieuwd wat jij daar van vindt!

MarSy

Ik zal de uitzendingen zeker bekijken als ik daar tijd voor heb, dat is nu even niet. Ik denk ook zeker dat moeder zelf kontakt moet gaan leggen met een fact-team in haar omgeving. Ze kunnen goede dingen doen, maar
- vorig jaar met kerstmis is er al sprake geweest van een crisissituatie, waarbij het woord ' psychose' is gevallen en nu, een jaar later, weet moeder eigenlijk nog niet wat er aan de hand is, hoe kan dat?
- je geeft aan dat het moeilijk is om kontakt te krijgen, dat is zo, maar er is nu een zeer goede en intensieve vorm van kontakt met de jongen, namelijk de moeder: zij ziet elke dag wat er aan de hand is, ze signaleert en ze observeert. Alleen kan ze blijkbaar nergens naartoe met haar signalen. Zij is de beste collega die je je maar kunt voorstellen als hulpverlener, maar ze is in feite buiten spel gezet, omdat de jongen zelf hulp moet willen en die wil dat niet.
- deze jongen is nu nog niet dakloos en hij zou dat ook nooit hoeven te worden, alleen is er voor moeder in feite geen andere mogelijkheid om hulp te krijgen voor haar zoon, dan nu zo snel mogelijk zorgen dat de jongen dakloos wordt. Zo lang hij bij haar woont en hulp weigert gebeurt er niets of is er in elk geval het afgelopen jaar niets gebeurd en er zijn tot nu toe geen signalen dat er wel iets gaat gebeuren. Dat is toch vreemd. Eerst diepere ellende moeten scheppen om te zorgen dat er hulp komt, terwijl het eigenlijk al zo duidelijk kan zijn en er al zoveel had kunnen gebeuren, waardoor het allemaal leefbaarder was geweest voor iedereen.

Een jaar geleden heeft moeder om hulp gevraagd, ambulance erbij etc. Vanaf dat moment had moeder in elk geval meer informatie moeten krijgen over wat er mogelijk aan de hand is, welke signalen van belang zijn en wat ze kan doen om hulp in te schakelen, ook als de jongen niet wil.

Als een factteam in staat is om moeder te zien als de beste collega die je je maar kunt wensen, als zij toen met haar kontakt hadden gezocht, dan was een jaar ellende in elk geval minder ellende geweest.

Ik ga dus vooral kijken naar de uitzendingen vanuit de situatie; wat als jij als ouder ziet dat er dingen mis gaan, je weet niet wat er aan de hand is, je zoekt naar hulp. Kom je dan bij een factteam en wat kunnen die dan bieden. Dus in feite nog voordat er enige diagnose is. Als iemand eenmaal ' patient' is, dan biedt het factteam een goede structuur voor verdere zorg.

Tsjor

Vind het ook raar dat er al zolang geen hulp is.

De ambulance/maatschappelijk werk/huisarts had al lang door moeten verwijzen naar ggz/fact team.

De zorg zoals ik deze ken aan deze patiënten (ook vanuit familie) is dat een fact team veel kan doen voor mensen die geen hulp willen, ze kunnen juist minder doen als er al hulp is. (Bijvoorbeeld iemand woont al in een beschermede woonvorm en dat gaat niet goed, fact team kan dan niet zoveel, want er zijn al hulpverleners)

Bekeken

MarSy, ik heb de eerste twee links bekeken, de derde werkte niet. Wat ik zie is veel inzet en soms enig succes. Maar mij stoort heel erg de wijze waarop mensen aangeduid worden: zorgen voor overlast, zijn agressief, drugsgebruikers, geen vertrouwen in de hulpverlening. En dan als reddende engelen de hulpverleners die het vertrouwen weer opbouwen.

Waarom stoort mij dat? Als iemand aan schizofrenie lijdt, dan zijn er een paar dingen die iedereen al weet: het begint meestal bij twintigers (soms iets eerder, soms iets later); mensen hebben geen ziekte-inzicht; en er kan pas worden ingegrepen als mensen een gevaar vormen voor zichzelf en/of voor anderen.
Met andere woorden: de systematiek van de hulpverlening aan het begin van het ziekteproces vraagt, nee vereist zelfs, dat mensen eerst agressief worden, dakloos, zorgmijders, op straat belanden etc. Di systematiek creëert zelf de overlast etc. die later zo ernstig gevonden wordt.

Vervolgens heb ik gekeken naar waar familie etc. in beeld komt. Nergens dus. Het team gaat ergens naartoe als er signalen komen van politie, wijkverpleegkundige etc. en als buren gaan klagen over overlast.

Vandaar ook helaas het zeer ernstige advies aan deze moeder: zorg ervoor dat het allemaal veel erger wordt, want dan kan er hulp komen. Maar je zult het toch met me eens zijn, dat zo'n advies te erg voor woorden is?

Ik gruwel ook van een hulpverlener die zegt: 'onze insteek is: jammer dat je last hebt van schizofrenie, maar wat ga je morgen doen?' Stel je voor dat een oncoloog dat zou zeggen tegen een patiënt: jammer dat u last hebt van kanker, maar wat gaat u morgen doen.

Als er nu niets aan te doen was, dan zou het een ander verhaal zijn. Maar er is wel degelijk iets aan te doen en hoe eerder mensen starten met medicatie en door middel van psycho-educatie zelf inzicht krijgen, hoe beter.

Dus de eerste signalen moeten worden opgepikt en die eerste signalen komen bij twintigers heel vaak van de ouders. De familie van Peter bijvoorbeeld, zij weten heel goed dat wat Peter denkt op geen enkele wijze enig verband houdt met de realiteit.

De onderbouwing van de inzet van het team is, dat opgesloten houden geen zin heeft en heel duur is. Dat is ook zo. Maar mensen hoeven niet opgesloten te blijven. En dat er na een opname begeleiding is, dat die begeleiding breder is dan alleen maar de medicatie, dat het ook over maatschappelijke problemen gaat, dat is allemaal prima.

Ik heb dus wel een heel groot advies voor de FACT-teams: zorg dat je bij elke patiënt (voor zover nog mogelijk) een betrokkene uit de naaste omgeving toevoegt aan je team als collega. Dat kan de vriendin zijn, de ouders, buren die dat willen. Dat zijn de mensen die de signalen kunnen afgeven, die oog en oor hebben, die zelf goede hulpverleners kunnen zijn als ze maar weten wat er aan de hand is. Door hen buiten spel te zetten heb je heel veel meer hulpverlening nodig.

Ik zou wel eens willen weten of het FACT-team vor She-lady een oplossing zou zijn. Misschien kunnen we dat samen eens uitproberen.

Tsjor

Een oefening voor she-lady en fact

De eerste vraag: kan she-lady zelf kontakt opnemen met een fact-team? En daaraan gaat de vraag vooraf: hoe weet ze dat ze daar terecht kan?

Tweede vraag: wat gebeurt er vervolgens? Iemand komt praten, zoon heeft geen ziekte-inzicht en weigert alle hulp. Wat gebeurt er dan?

Moeder geeft duidelijke signalen af dat er iets niet goed is, maar ze begrijpt niet goed wat er niet goed is, inmiddels zit ze buiten in de auto, omdat ze bang is voor haar zoon. Kan ze dan het fact-team bellen en wat doen die dan?

En dan mag het wat mij betreft de meest ideale situatie zijn, waarbij alles gaat zoals de hulpverlening het ideaal gezien zou willen.

De vraag kan nog bondiger worden samengevat: kan het factteam voorkomen dat de zoon van she-lady een agressieve, overlast bezorgende, argwanende dakloze wordt?

Tsjor

haha tjor psycho educatie LOL

ik heb net het ontslag gesprek mbt mijn moeder mogen voeren.

Vraag van de hulpverleners: wat vond u van de behandeling?
Ik heb naar eer en geweten geantwoord: wanneer gaat die beginnen dan?

Op aandringen van mij wordt er nu gekeken naar mindfulness, maar verder is het alleen pillen er in stampen. Er wordt niet geluisterd naar de client en de familie. Er zouden ontspannings oefeningen komen en gesprekken met een psycholoog. Dat is bij 1 gesprek gebleven en die oefeningen zijn 1x voor gedaan en daarna moest mijn moeder het maar zelf kunnen.
er worden allerlei toezeggingen gedaan, maar er gebeurt verder niets. Zeker niet als de client niet kan vragen door het ziektebeeld.

Er is nu een signalerings document geschreven zodat we kunnen beoordelen wanneer er hulp nodig is. Echt zelden zo'n slecht document gezien. En dan zijn zij er voor opgeleid.

Ik ben mijn vertrouwen in deze hulpverlening de afgelopen jaren toch echt wel kwijt geraakt.

Terwijl het wel heel goed kan gaan

Ik heb in elk geval ook gezien dat het heel goed kan gaan, waardoor iemand met zijn omgeving ook kan communiceren over wanen (als ze niet de overhand hebben genomen, maar door medicatie veel milder zijn geworden). Jammer dat het nog te vaak een toevalstreffer moet zijn of je goede hulpverlening treft.

Tsjor

Signaleringdocument

Als het goed gaat wordt een signaleringsdocument opgesteld samen met de familie: zij weten op welke signalen zij letten, en met de hulpverlening wordt dan afgesproken wat die kunnen doen. Alle tijd die erin gestopt wordt om dat goed te doen is pure winst in het verdere behandelingstraject.
AMK als je een slecht document hebt ga je daar toch mee terug en zeg je dat je het samen met de hulpverlening wil gaan opstellen? Of je geeft zelf al aan wat je wil veranderen en legt dat voor in een bespreking. Als het kan met je moeder erbij.

Tsjor (ondertussen hoop ik dat MarSy nog gaat reageren)

niet helemaal eens

Tsjor, je zegt wijze dingen maar ik ben het niet in alles met je eens. Gerust stellen bijv is juist 1 vd belangrijkste dingen. Ik werk al heel lang met mensen met schizofrenie en geruststellen is 1 van mijn belangrijkste taken, hoewel zelden goed omschreven. Er zijn zeker situaties waarin dat gerust stellen niet kan, niet lukt. Soms is dat omdat mensen zo floride psychotisch zijn dat ze alle contact met de werkelijkheid verloren hebben. Maar vaak lukt dat gerust stellen ook niet omdat er geen vertrouwen is. Niet voor niets dat hulpverleners die met zorgmijders werken vooral insteken op het opbouwen van een vertrouwensband. Jij noemt dat slap, ik zie het als iets essentieels, zonder kun je echt bitter weinig.
Ja, vaak gaat het op de harde manier. Omgeving trekt zich terug, soms omdat het niet meer gaat, te verwoestend is of te gevaarlijk, maar vaak ook deels omdat binnen onze cultuur eigen verantwoordelijkheid voorop staat, en de weg die jij beschrijft als onontkoombaar wordt gezien. Mensen worden gedwongen opgenomen. Soms omdat de situatie gevaarlijk wordt. Soms omdat ze geen kant meer op kunnen en zich genoodzaakt voelen. Bij deze akelige ziekteverschijnselen zijn ze ook nog alle grond van bestaan verloren. Ze kunnen niet voor zichzelf zorgen en toch is dat precies wat de maatschappij van hen verwacht, juist op het dieptepunt van hun bestaan.
Gedwongen opnames zorgen doorgaans voor zeer veel breuken in het vertrouwen. Niet alleen in hulpverleners, maar in de hele mensheid. Immers, als je zo ziek bent is de hulpverlening vaak de enige mens die in je leven is. De rest heeft al afgehaakt.
Tuurlijk, er zijn heus wel succesverhalen. Psychose, opname, medicatie, herstel. Maar het loopt niet altijd zo. Mensen lopen trauma's op in isoleerkamers. Worden en voelen zich gedwongen medicatie te slikken terwijl ze daar niet achter staan en krijgen daar beroerde bijwerkingen van. Stoppen daar weer mee zodra ze de kans krijgen.
Het is en blijft een moeilijk verhaal. De oplossing is er vaak niet. Zou mooi zijn als hulpverlening dat zou erkennen, en zich anderzijds juist meer betrokken zou opstellen. Ik ben het helemaal met je eens dat familie volledig buiten spel gezet wordt en dat dat een grote schande is. Juist in de beginfase zou familie gesteund moeten worden. En daarna als deskundige geraadpleegd moeten worden. In zo'n stom signaleringsplan komen gegevens die familie al jaren roept. Maar omdat deskundigen de plannen opzetten wordt het serieus genomen.
Hoe dan ook ben ik er toch niet voor dat we terug gaan in de tijd. De tijd waarin patienten geen rechten hadden. Waarin mensen zomaar opgenomen of behandeld kunnen worden alleen maar omdat 'ze gek zijn'. Hoe schrijnend sommige situaties ook zijn, het is een groot goed dat er niet zomaar ingegrepen mag worden. De situatie is nu zo dat hulpverleners zich verschuilen achter de wet; we mogen niets doen. Terwijl dat natuurlijk onzin is. Je kunt sowieso al heel veel met de familie doen. En ik zou toch juist pleiten om alles op alles te zetten om de vertrouwensband, die toch al zeer geschaad wordt als je jezelf en het leven niet meer begrijpt, niet verder stuk te laten lopen. Door mensen ook nog alle basisveiligheid (wonen, eten, toekomstperspectief, structuur) af te nemen maak je de situatie wel erg onmenselijk. Mensen met psychoses hebben enorm veel baat bij zo weinig mogelijk stress. Toch zetten wij hen in een situatie waarin een gezond mens al zou decompenseren. Dat moet anders kunnen.

boek

Ik zag gisteren 24 uur met, met schrijfster en ervaringsdeskundige Myrthe van der Meer met het boek Paaz over haar verblijf in een psychiatrische afdeling. Is misschien wel een geschikt boek voor TS.

On topic

Belle, voordat ik op je reactie inga, wat zou je nu aan She-lady adviseren? Wat kan zij doen nu?

Tsjor

24 uur met Myrte van der Meer

http://www.npo.nl/24-uur-met/02-01-2015/VPWON_1229187

Tsjor

Ik heb privé ervaring met een fact team voor een familielid. Zijn broer heeft contact opgenomen met fact en zij zijn toen gekomen. Gewoon googelen en bellen dat is dus ook mijn advies aan she lady.

Volgens mij moet de huisarts dit ook weten, dat vorig jaar ambulance en politie is geweest en ggz niet op de hoogte is gebracht vind ik raar.

Helaas zit de ggz zorg op dit moment wel zo in elkaar dat je als familie veel moet zeuren om gehoord te woorden, dat is dus ook mijn advies

Daarnaast

Ben ik het ook eens met Belle. Het gaat om vertrouwen, pas als er vertrouwen is, kan er hulp komen. Door iemand niet gedwongen op te nemen, maar rustig met kleine stapjes naar hulp te bewegen, kan je volgens mij meer bereiken. Gedwongen worden opgenomen is heel traumatiserend en lang niet altijd goed.

Mijn familielid is nooit gedwongen opgenomen, maar die was alleen agressief naar zichzelf (verwaarlozing, niet eten en weglopen) en niet agressief naar anderen.

Toen mijn familielid door de duinen zwierf, heeft zijn familie ervoor gezorgd dat hij gevonden werd door politie te informeren en door hulp in te schakelen.

Je kan dus veel zelf doen, maar dat kan alleen met veel moeite, veel gezeur en veel doorzettingsvermogen

Mijn advies is dus, zoek zelf ggz hulp, Google wat er is bij jou in de buurt. In west Nederland is dat bijvoorbeeld parnassia.

MarSy

Mijn broer heeft schizofrenie. Als ik verhalen ga vertellen over wat je als familie moet doen om hulp te krijgen, dan is het forum hier te klein. Mijn meest traumatische ervaring: inmiddels wist iedereen wat er aan de hand was, maar medicijnen nam hij niet 'ik ben niet ziek'. Dus er moest wel een gedwongen opname komen. Maar dat kan alleen als hij een gevaar is voor zichzelf of voor anderen. Met andere woorden: we moesten toen letterlijk gaan wachten tot mijn broer mijn moeder iets aan zou doen. 'Mam, zal ik bij u blijven?" "Nee, want er moet iets gebeuren.". Dus fietste ik rond in mijn woonplaats, wachtend op het moment dat mijn broer mijn moeder iets aan zou doen, biddend dat het niet al te erg zou zijn.
Het eerste deel van je berichtje laat ik dus voor wat het is: je weet niet waar je het over hebt. Theoretisch is het allemaal mooi, maar praktisch gezien klopt het helemaal niet met het ziektebeeld. Denk je dat She-lady geen enkele moeite heeft gedaan om hem met vertrouwen en zachte hand naar de huisarts toe te praten, hem te motiveren medicijnen in te nemen etc.? Denk je dat werkelijk?

Ja, natuurlijk moet ze kontakt opnemen met de GGZ en als dat in de vorm van een factteam is, dan met een factteam. Maar ik wil graag weten wat die dan gaan doen. Wachten tot iemand een gevaar is voor zichzelf (zwerver dus) of voor anderen (agressief dus) of kunnen ze iets doen om te voorkomen dat het zo erg moet worden.

Tsjor

Tsjor

Mijn ervaring met mijn familielid die dus ook schizofrenie heeft, is anders. Die hoefde niet eerst een gevaar voor zichzelf of een ander te zijn, die kreeg hulp. Dat de ggz dus niet overal even goed georganiseer is, is duidelijk. Maar dat is ook te zeggen van de huisartsenpost, want ik vind dat hij in dit verhaal ernstig in gebreke blijft

eens met Marsy

En verder:het feit dat de jongen nog werkt zegt me dat hij (nog) niet volledig wegezogen is in een psychose. Dat betekent dat contact mogelijk is wrs. Dat contact lijkt me het belangrijkste, dat moet je vasthouden. Het contact verlies je als je gaat dreigen nu. (Met uit huis zetten enz)
Zelf zou ik denk ik juist die veiligheid, zekerheden proberen te geven en aangeven dat je hem eerst gaat helpen, pas als het beter gaat kijken naar andere opties, meer zelfstandigheid. Daarbij moeten uiteraard grenzen aangegeven worden. (Ik kan niet voor je zorgen als ik bang voor je ben!) Wat hulpverlening vaak doet is voorwaarden aangeven. Pas als je je laat helpen (lees medicatie innemen, je aan regels zoals geen drugs houden) gaan wij je helpen (met huisvesting etc)
Als dat werkt, prima. Maar vaak werkt het niet zo. Dan schiet het zijn doel voorbij. Soms is het mi beter andersom te werken. Zorg voor veilge voorwaarden, voor vertrouwen. In een meer ontspannen situatie kan iemand misschien wel eerder zich overgeven aan hulp.
Als je bang wordt van je kind, dan moet je wat. Dan is vaak het enige dat je kunt doen politie bellen en crisisdienst. Dat is gewoon niet anders. Idd, alles uit de kast trekken om hulp te krijgen, maar het daar niet bij laten zitten. Is er hulp, daar ook bij blijven en dit kritisch volgen. Het is niet alleen een kwestie van toeval of je goede hulpverlening treft, het is helaas ook een kwestie van assertiviteit. Van patient zelf en van netwerk. Wij noemen dat lastige ouders, de kinderen van die ouders krijgen wel de beste hulp.

Tsjor

Had je laatste bericht nog niet gelezen.
Wat rot dat het bij jullie zo gelopen is.
Ik weet niet precies in welke tijd jullie situatie speelde, maar er is een tijd geweest dat de wet heel rigide opgevolgd werd. Ik heb het idee dat dat de laatste jaren minder is geworden, en dat psychiaters meer hun nek durven uitsteken. Er hoeft niet altijd meer daadwerkelijk iets te gebeuren, een duidelijke dreiging van kan ook genoeg zijn om in te grijpen.

Zoon

Het is gisteren weer uit de hand gelopen. De buren hebben dit keer naar de politie gebeld. De politie en arts kwam in huis kijken. Mijn zoon was rustig met vlagen maar zei soms dingens die niemand begreep ,zelfs de arts niet. Uiteindelijk moest hij beoordeeld worden door een pyschiater. Dat werd telefonisch gedaan,blijkt weer hetzelfde verhaal natuurlijk. Hij is geen gevaar voor zichzelf en anderen dus kunnen ze niks doen.

Ik snap dit niet ....
Ik heb gekenen naar de site van fact- team. Hij moet door de arts of psychoog beoordeelt worden voordat hij daar terecht kan. Ik ben bang dag er pas hulp komt als het te laat is.

Wanen van de psychiatrie

Die hoop had ik ook, dat het de laatste jaren wat beter was geworden op dit gebied, vooral omdat de kennis over dit onderwerp wetenschappelijk gezien steeds beter is en er inmiddels een consensus bestaat over wat wel of niet te doen. Maar gezien het bericht van She-lady is het in haar situatie weer net als in de situatie van mijn broer, erger nog zelfs: als haar zoon agressief wordt tegenover haar krijgt zij een groep voor 'oudermishandeling' aangeboden!
Oh help, denk ik dan, in welke waan van de psychiatrie zijn we nu weer verzeild geraakt!

Er is nu eigenlijk teveel om op te reageren. Ik pak er even het advies van Belle aan She-lady uit. Ja, als hij het nu nog volhoudt om drie dagen per week te werken, dan zou dat zeker een gunstig teken zijn, maar je conclusie dat de psychose dus nog niet de overhand heeft zou ik op basis daarvan niet zomaar trekken. Het verplaatsen van de plan bijvoorbeeld is een ernstig signaal dat er iets fout gaat. Idem met de agressie naar de computer toe en naar de moeder toe. Feit is wel, dat hij nu nog een dak boven zijn hoofd heeft, dat er iemand is die hem structuur biedt, die zijn vertrouwen heeft etc. etc. Nou ja, al die voorwaarden die je schetst voor goede hulpverlening. Alleen: met die feiten alleen gaat de psychose niet over.

Mensen zijn heel goed in staat om bij een oppervlakkig kontakt 'normaal' te ogen, ze geven 'normale' antwoorden. Daarom kan een huisarts met een gesprekje van tien minuten concluderen dat 'hij zelf hulp moet willen'. Zelfs een hulpverlener kan met een kontakt van een uur denken dat alles nog wel redelijk goed gaat, de jongen werkt immers nog drie dagen per week. Het signaal van mensen die echt bij hem betrokken zijn, vaak de ouders, zijn ogenschijnlijk veel minimaler: hij verplaatst een plant en zet een souveniertje op zijn kop. En toch zijn dat de signalen die er echt toe doen, omdat ze precies aangeven dat er iets helemaal fout gaat. Je hoeft niet te wachten op agressie etc. Een psychose is niet pas een psychose als iemand door de duinen zwerft of zijn moeder aanvalt.

She-lady moet maar voor zichzelf spreken, maar ik durf te voorspellen, dat zij dit al heel lang gedaan heeft: 'Zorg voor veilige voorwaarden, voor vertrouwen. In een meer ontspannen situatie kan iemand misschien wel eerder zich overgeven aan hulp.' Ze heeft hem al naar de huisarts gekregen bijvoorbeeld. Alleen: het levert niets op!

Dat de situatie steeds gespannener wordt is eigen aan iemand die een psychose heeft, het is niet een fout die ouders maken, dus als er daarna een hulpverlener komt die zegt: we gaan eerst werken aan vertrouwen en een goede band en hem van daaruit stimuleren om hulp te accepteren, dan ga je over je nek als ouder. en als hulpverlener heb je dan weer jaren werk.

Natuurlijk, je kunt meegaan met iemands wanen. Dan is Peter uit de documentaire machines aan het ontwikkelen, waarmee hij straks een bedrijf heeft met vele werknemers. en de enige vraag is dan welke woonruimte voor hem acceptabel is, bedrijfsruimte eigenlijk. Maar besef dan wel, dat je leeft in iemands wanen.

Het gaat overigens goed met mijn broer. Er zijn heel wat horrorverhalen voorbij gekomen, maar inmiddels is hij al geruime tijd stabiel op medicatie, woont op zichzelf met een klein beetje huishoudelijke hulp, heeft een spv-er die lid is van een factteam, er is een signaleringsplan dat geschreven is samen met de familie, één onderdeel daarvan is, dat er niets veranderd wordt in de medicatie, zonder dat de familie daarvan opd e hoogte is. En het soms ook tegenhoudt. Er is overleg met hem mogelijk, hij weet wat er aan de hand is, kan benoemen als het minder goed gaat, weet wat hij moet doen als het minder goed gaat. Hij geeft goed aan wanneer hij rust nodig heeft. Broers en zussen zijn goed op de hoogte van zijn ziekte en houden daar op een goede manier rekening mee, dat wil zeggen dat we hem overal bij betrekken, maar ook goed opletten wat hij aankan en hem dan een stapje terug laten doen.

Daar zijn wel een aantal gedwongen opnames voor nodig geweest, helaas. Want voor familie is het misschien wel traumatischer dan voor de patiënt om tot zo'n stap over te moeten gaan. Het is echt afschuwelijk. Alleen: als je ziet dat iemand daarna door medicatie, begeleiding en educatie weer een zelfstandig leven kan oppakken, dan weet je dat er soms, bij schizofrenie zelfs vaak, geen ander weg is.

Ik gun het She-lady heel erg dat het met haar zoon ook zover komt. Maar daarvoor moet ze wel hulp inschakelen die iets doet. En dat iets is meer dan 'vertrouwen winnen en een band opbouwen'.

Tsjor

Ja natuurlijk

Het gaat niet alleen om vertrouwen en band en ja heel veel patiënten zijn prima in staat om zich sociaal wenselijk te gedragen.

Ik zou dus weer naar de huisarts gaan en weer naar de crisisdienst bellen, blijven zeuren. En zelf gewoon bellen met het fact team, hoe meer zeuren hoe beter. Net zolang tot je gehoord wordt.

glutenvrij

http://www.psychologytoday.com/blog/evolutionary-psychiatry/201103/wheat-and-schizophrenia-0

Er wordt een verband gelegd met de inname van gluten. In gebieden waar gluten nauwelijks in het dieet zitten is een optreden van schizofrenie van 2 op 65.000 terwijl 1 op de 100 in het westen gangbaar is.
Uit onderzoek blijkt dat een glutenvrij dieet schizophrenie voorkomt, maar ook dat het de schade kan beperken. Als iemand al langdurig ziek is heeft een dieet minder effect dan als iemand nog in de vroege stadia is. Ook is duidelijk dat hoe dan ook patienten met een glutenvrij dieet eerder ontslagen worden uit ziekenhuizen en kortere episodes hebben.

Ik zou overwegen of je hier iets mee kunt.
Maar ook koemelkeiwitvrij wordt genoemd.

Aanvulling

En natuurlijk is medicatie nodig bij deze patiënten. Maar de route moet volgens mij (heel naïef) met zo min mogelijk dwang en dwangopnames zijn.

Mijn familielid is ook opgenomen geweest, meerdere malen, maar bijna altijd vrijwillig. Een ander familielid (aangetrouwd) is na een agressie incident direct opgenomen en heeft medicatie gehad, daarna weer naar huis, maar ja dist was niet in NL